Μόνη λύση η διάλυση

Σήμερα ο Μεντβέντεφ φέρεται να μίλησε για κίνδυνο διάλυσης της ρωσικής ομοσπονδίας. Νωρίτερα έτυχε να δω ένα σπαρταριστό (υπό το πρίσμα μαύρου χιούμορ) βίντεο από τη ρωσική τηλεόραση όπου και εκεί έγινε λόγος για επιχείρηση διάλυσής της. Αν και στη δεύτερη περίπτωση μοιάζει να ειπώθηκε σαν προσπάθεια να ξορκιστεί το κακό η δήλωση του πρώτου είναι ρεαλιστική, αν και προφανώς μπορεί να έγινε για να συσπειρώσει το εσωτερικό της χώρας.

Προσωπικά δε με εντυπωσιάζει τόσο η δήλωση Μεντβέντεφ (στο βαθμό που κάτι μπορεί να εντυπωσιάσει πια από τη Ρωσία ούτως ή άλλως) όσο το αντίθετο. Το γεγονός δηλαδή ότι δε φαίνεται να εξυφαίνεται σενάριο επιβίωσής της. Η απλή λογική λέει το εξής:

Μπορεί η Ρωσία να πετύχει τους στόχους που είχε θέσει ένα χρόνο πριν; Ούτε ο ίδιος ο βλαδίμηρος δεν το συζητάει αυτό πλέον καθώς στην επέτειο της εισβολής αντί για τον ίδιο στο Κίεβο πάει ο Biden. Μπορεί η Ρωσία να κρατήσει έστω ότι έχει σήμερα και να το "λήξει" σώζοντας εν μέρει τη μούρη της πουλώντας στο εσωτερικό ότι τα έβαλε με όλη τη Δύση; Θα το πω ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ δύσκολο απλώς και μόνο για να μην το βαφτίσω αδύνατο όπως το προηγούμενο.

Δε βγαίνουν τα νούμερα. Κάθε μέρα είναι χειρότερη για τη Ρωσία ενώ η Δύση έχει φανερά δεσμευθεί να το πάει μέχρι τέλους αφού η Ρωσία έκανε το λάθος να της θέσει υπαρξιακό ζήτημα. Η Ουκρανία έχει λαμβάνειν, η Ρωσία έφαγε το λίπος και τρώει τις σάρκες της. Σκοτώθηκαν χιλιάδες κρατούμενοι των ρωσικών φυλακών, χιλιάδες Wagner, για να συνεχίσει το λάθος που ξεκίνησε ένα χρόνο πριν πρέπει να γεμίσει τη Ρωσία με φέρετρα Ρώσων νέων, ενώ παράλληλα μετά από τόσο αίμα που χύνεται εξαιτίας της λιγοστεύουν οι αφελείς (λέμε τώρα) στην Ευρώπη που θα ήθελαν να σταματήσει όλο αυτό και να έρθει ένας συμβιβασμός για να κάνουμε Μερκελικά business as usual με τη Ρωσία. Θυμηθείτε για παράδειγμα πως είχαν πέσει να φάνε τον Biden όταν (ορθά) είχε πει πως ο πούτιν πρέπει να τελειώσει και σκεφτείτε πόσο (ακόμη) πιο λογικό ακούγεται αυτό σήμερα. 

Η Ρωσία δεν έχει κάτι θετικό να περιμένει από το μέλλον. Κάηκαν όλα τα χαρτιά της. Απομονώθηκε από όλο τον ελεύθερο κόσμο (πλην ελαχίστων ως ασήμαντων εξαιρέσεων), ο ενεργειακός εκβιασμός της απέτυχε, ο κορεσμός των Δυτικών κοινωνιών δεν της έκατσε, έχασε την Ευρώπη από πελάτη των φυσικών της πόρων και ξεφτίλισε το στρατό της. Σκεφτείτε απλά τις συνέπειες μόνο των δύο τελευταίων: Το ένα προκαλεί τεράστιες απώλειες εσόδων ενώ παράλληλα επιτρέπει στους εναπομείναντες πελάτες της Ρωσίας να κάνουν άλλα παζάρια μαζί της (άρα περαιτέρω απώλειες εσόδων) ενώ θα δυσκολευτεί να πείσει αγοραστές για τα οπλικά της συστήματα μετά το ρεζίλι στην Ουκρανία πράγμα που θα προκαλέσει επιπλέον κατάρρευση εσόδων.

Μπροστά σε αυτό το έρεβος, (που ήταν μάλιστα εύκολα προβλέψιμο) λογικό θα ήταν να είχε ήδη ξεκινήσει μια κίνηση φαγώματος του βλαδίμηρου, να σταματήσει η αιμορραγία της Ρωσίας εδώ, να του χρεώσουν όλο το σφάλμα μπας και σώσουν ότι σώζεται για να έχουν κάποιο μέλλον όσοι μπορούν να κινήσουν νήματα σε αυτό το ρημαδιό που το λένε ομοσπονδία. Δε φαίνεται να υπάρχει κάτι τέτοιο. Λείπουν τα κατάλληλα κεφάλια; Υπάρχουν αλλά φοβούνται; Ας πρόσεχαν.

Το μόνο καλό της παράτασης αυτής της ελεεινής (κατ' ευφημισμό) κατάστασης είναι ότι κάνει κάθε μέρα όλο και πιο πιθανή την διάλυση της ρωσικής ομοσπονδίας. Πως να το χαρεί κανείς βέβαια με τόσους νεκρούς, παιδομαζώματα και διάλυση ιστορικών πόλεων όπως η Μαριούπολη; Αδύνατο. Αν είναι όμως να τραβήξει σε μήκος αυτή η τραγωδία ας φέρει την ιστορική λύτρωση της διάλυσης αυτού του κτήνους με κέντρο τη Μόσχα που γέμισε την ιστορία με τόσο αίμα, αυταρχισμό και επεκτατισμό ενώ οι πράκτορές του ακόμη και σήμερα υποδαυλίζουν ότι ελεεινότερο υπάρχει στις χώρες του ελεύθερου δημοκρατικού κόσμου. Με τις ευχές μας και σύντομα.

Υ.Γ. Να παίρνει σειρά το mini me της η Τουρκία, επίσης ιστορικά και λυτρωτικά για τους ίδιους ακριβώς λόγους.

Dear Turkey...

Τώρα τι να πει κανείς για τον φτωχό και τη μοίρα του...2 σεισμοί σχεδόν 8 ρίχτερ ο καθένας, στα φτωχικά σύνορα Τουρκίας - Συρίας μέσα σε αυτή την παγωνιά και μάλιστα ο πρώτος την ώρα που κοιμούνται όλοι. Δεν ξέρω αν έχει υπάρξει ποτέ τόσο τραγικός συνδυασμός έντασης και ποσότητας σεισμικών φαινομένων, χρονισμού και καιρικών συνθηκών.

Οι τρομακτικής ισχύος σεισμοί στην Τουρκία αποκαλύπτουν (μεταξύ άλλων) την εξίσου τρομακτική αντίθεση μεταξύ (του μέσου όρου έστω) των ηγεσιών της Δύσης και του Τουρκικού καθεστώτος. Με γνωστές τις εξαιρετικά προβληματικές σχέσεις της Τουρκίας με την Ελλάδα και τις Η.Π.Α. ο Έλληνας Πρωθυπουργός ήταν από τους πρώτους που πήρε τηλέφωνο τον Erdogan προσφέροντάς του και βοήθεια ενώ μίλησε μαζί του και ο Biden. Αμφότεροι έκαναν το ανθρωπίνως αυτονόητο.

Δείτε τώρα την αντίθεση της συμπεριφορά του Τούρκου προέδρου σε τέτοιες στιγμές: Επέλεξε να ενημερώσει την Aksener αλλά όχι τον Kilicdaroglu. Προσωπικά δεν με εντυπωσιάζει το θράσος ενός ανθρώπου που βάζει ως προτεραιότητα την μικροπολιτική την ώρα που πρόκειται να θάψει δεκάδες χιλιάδες νεκρούς.

Είναι ο ίδιος άνθρωπος που έχει δώσει όλες τις μεγάλες εργολαβίες στη χώρα του σε μόλις 5 άτομα τα οποία χτίζουν κουρέλια για να αυξήσουν το ήδη μεγάλο κέρδος τους αφού παίζουν χωρίς ανταγωνισμό μόνο και μόνο επειδή υποστηρίζουν το καθεστώς. Μερικά από αυτά τα κουρέλια έπεσαν στους τελευταίους σεισμούς σκοτώνοντας τόσο κόσμο και δυστυχώς αναπόφευκτα θα πέσουν και άλλα μέχρι να τελειώσει το τεράστιο αυτό φαινόμενο.

Ο Erdogan ήταν μια ζωή ο ίδιος αλήτης και δεν πρόκειται να αλλάξει. Το θέμα όμως δεν είναι ο σημερινός Τούρκος πρόεδρος ο οποίος μπορεί να δει το καντήλι του να σβήνει μετά από αυτή την τεράστια τραγωδία. Το ζήτημα είναι να καταλάβει ο κόσμος πως δεν πρέπει να αφήνεις απολυταρχικά άτομα ούτε καν να πλησιάζουν στην εξουσία αλλά και αν ακόμη το καταφέρουν τότε πρέπει να τους ρίξεις το συντομότερο δυνατό αλλιώς θα έχουν το χρόνο να φέρουν τη χώρα στα μέτρα τους ώστε να μην χάσουν την εξουσία ποτέ. Όταν και αν συμβεί το τελευταίο τότε αφήνουν πίσω τους συντρίμμια και η Τουρκία είναι δυστυχώς κλασικό παράδειγμα (δείτε και τη Ρωσία σύντομα).

Όσο οι πολίτες της (κάθε) Τουρκίας πρέπει να αντιληφθούν την ανάγκη ανασύστασης της χώρας τους σε δημοκρατικά θεμέλια άλλο τόσο πρέπει και να αντιληφθούν οι μοσχοαναθρεμένοι πολίτες της Δύσης πόσο τυχεροί είναι που κληρονόμησαν τους δημοκρατικούς θεσμούς που έχουν (με χρέος φυσικά να τους συντηρούν και να τους αναβαθμίζουν όταν χρειάζεται). Εκεί ακριβώς είναι το πρόβλημα και στις δύο πλευρές του πλανήτη μας: Η πρώτη δεν έχει αντιληφθεί αρκούντως την ανάγκη και η δεύτερη υποφέρει από τον κορεσμό του να θεωρεί όλα τα δημοκρατικά κεκτημένα δεδομένα.

Πόσο διαρκεί ο μη πόλεμος;

Όσοι λένε ότι ο Ερντογάν δεν θα κάνει το λάθος να το παρατραβήξει στο πεδίο με την Ελλάδα, αν το λένε για να μην θέσουν σε κίνδυνο την τουριστική περίοδο ΟΚ. Αν όντως το πιστεύουν όμως, νομίζω πως κάνουν το ίδιο λάθος με αυτό που έκαναν όλοι πλην Αμερικής σχετικά με τις προθέσεις του Πούτιν προ 24/2. Μπορεί η Ελλάδα να έχει αποΤσιπροποιηθεί σε επίπεδο ηγεσίας ενώ έχει Ισραηλοποιηθεί ως ένα βαθμό (και ευτυχώς συνεχίζει), πράγμα που καθιστά ένα "ντου" από την Τουρκία κουταμάρα για την τελευταία, αλλά το να ερμηνεύει κανείς ένα καθεστώς σαν του Ερντογάν μόνο με τετράγωνη λογική είναι λάθος που το είδαμε και στην περίπτωση της Ουκρανίας. Ακόμη και αν ο Ερντογάν γνωρίζει ότι πάει να κάνει μαλακία, όποια και αν είναι αυτή θα την κάνει εάν έχει πεισθεί πως αυτή η μαλακία θα τον συντηρήσει στην εξουσία, ιδιαίτερα δε τώρα που είναι στα στερνά του οπότε δεν πολυνοιάζεται για το μέλλον (όπως και ο Ρώσος συνέταιρός του).

Το θέμα για εμάς είναι το εξής: πως θα γίνει προετοιμασία της Ελληνικής κοινής γνώμης για ένα τέτοιο ενδεχόμενο χωρίς να φωνάζουμε ότι πάμε για πόλεμο στέλνοντας τον τουρισμό μας στα αζήτητα. Ιδιαίτερα δε όταν η FSB έχει γεμίσει το Ελληνικό κοινοβούλιο (με τη βοήθεια φυσικά του "σοφότερου" λαού) με αλήτες κάθε απόχρωσης.

Υπάρχει το οξύμωρο του να έχουμε μεν για πρώτη φορά ηγεσία και στρατό τόσο έτοιμο απέναντι στην Ανατολική απειλή αλλά αντίθετα μια κοινωνία διχασμένη και κουρασμένη όσο ποτέ μετά από χρόνια Ρωσικής προπαγάνδας, οικονομικής κρίσης με πανδημία για κερασάκι στην τούρτα και παράλληλα παγκόσμια ενεργειακή κρίση από τον πόλεμο δίπλα μας με απρόβλεπτες διαστάσεις.

Όταν στέλναμε τους Ιταλούς από εκεί που ήρθαν στο Αλβανικό έπος είμασταν ξεβράκωτοι αλλά υπήρχε υπερπροσφορά από ανθρώπους που ήθελαν να πάνε στο μέτωπο. 8 δεκαετίες μετά, χούλιγκαν νιώθουν ότι αξίζει τον κόπο να κόψουν την πατρίδα τους στα δύο για ένα πέναλτι, παρτσακλά κάνουν πορείες φωνάζοντας "στον πάτο του Αιγαίου όλα τα Ραφάλ" ενώ ένας αβανταδόρος των Τούρκων δουλεμπόρων κόντεψε να βραβευθεί από την ΠτΔ.

Μετά την κατώτερη των περιστάσεων διαχείριση της κρίσης των Ιμίων (πριν και κατά τη διάρκεια του επεισοδίου) χαρήκαμε που γλιτώσαμε τον πόλεμο αλλά ως άλλοι Μέρκελ δεν τολμήσαμε ποτέ να παραδεχτούμε ότι ουσιαστικά απλώς τον μεταφέραμε ταπεινωτικά στους επόμενους για να μην τον κάνουμε εμείς.

Σήμερα είμαι απόλυτα βέβαιος πως μπορούμε να κάνουμε τον Τούρκο να το μετανιώσει πικρά αν κάνει τη μαλακία. Χρειάζεται όμως και μια ισχυρή πλειοψηφία στην κοινωνία που να θέλει να το πετύχει αυτό no matter what, ιδιαίτερα εάν γενικευθεί η σύρραξη. Δεν είμαι βέβαιος ότι υπάρχει αυτή, δεν είμαι καθόλου βέβαιος πως ένας πόλεμος κερδίζεται χωρίς αυτή αλλά είμαι βέβαιος πως η FSB τρίβει τα χεράκια της για το κατόρθωμά της. Άλλωστε η Ουκρανία δείχνει το δρόμο για το πως πρέπει να αντιμετωπίζεται ένας αλήτης και ο Έλληνας δεν πρέπει να το βλέπει αυτό για να παραμένει διαχειρίσιμος εξ Ανατολών.