Εντυπωσιάστηκα τόσο πολύ από την σαλάτα που έφτιαξα ώστε άρχισα να γράφω λίγες λέξεις για την αποθέωση της γλώσσας που χαρίζει το άγριο σεξ του τζίντζερ με το σκόρδο εν μέσω άλλων λαχανικών. Την κωλοπαιδίστικη αυτή ηδονή ήρθε να παύσει η εκπομπή "Παρασκήνιο" στην ΔΤ αφιερωμένη στον Κ. Κουν. Το χτύπημα ήταν πολλαπλό. Κατ'αρχάς η απίστευτη εισαγωγή που μας έσκιαζε όταν την βλέπαμε - μικρά παιδιά τότε - μιας και ο κατάλευκος οπερατέρ με την μηχανή που απεικονίζεται σε αυτή ερμηνευόταν από τον παρθένο εγκέφαλό μας ως διαστημάνθρωπο εξοπλισμένο με κάποιο εξωγήινο φονικό όπλο. Όπως φαίνεται και από τα σχόλια του συνδέσμου στο youtube δεν ήμουν ο μόνος που το έβλεπα έτσι. Εκείνη την εποχή άλλωστε ήμασταν άβγαλτα παιδιά χωρίς πρόσβαση στο αίμα του διαδικτύου (δεν υπήρχε καν) και της τηλεόρασης (αποκλειστικά κρατική με μόνο 2 κανάλια) για να μη μασάμε από τέτοια. Το κερασάκι στην τούρτα η απίστευτη μουσική του Βαγγέλη Παπαθανασίου που μας έσκιαζε ακόμη περισσότερο, δίνοντας την αίσθηση πως κάποιος απόκοσμος εχθρός μπορεί να ξεπηδούσε ανά πάσα στιγμή από την οθόνη.
Πάνω απ'όλα βέβαια η απίστευτη φιγούρα του Καρόλου Κουν. Βλέποντάς τον θυμήθηκα τις φορές που επισκέφθηκα το υπόγειό του μιας και σχετιζόμουν με μια από τις μαθήτριές εκεί τότε. Ακόμη και χρόνια μετά το θάνατό του, φάνταζε ως μια υπόγεια παρένθεση στον κόσμο που ζούμε ο οποίος αν είχε λίγο περισσότερο αυτοσεβασμό δεν θα οδηγούσε τον Κουν και τόσους άλλους ανθρώπους με αντίστοιχο πλούτο και σοφή συστολή να ψάχνουν το στοιχείο τους στα δικά τους υπόγεια όπου "εκεί οι άνθρωποι νιώθουν". Υπερβατική φυσιογνωμία με βλέμα που προδίκαζε δύναμη αρκετή να δώσει ζωή σε νεκρό πλανήτη, αλλά την ίδια στιγμή απόλυτα μετρημένος στο λόγο του με πλήρη απουσία υπερφίαλων τάσεων. Η σύγκριση με τα σημερινά - χαμηλότερα της Λόλας - ήθη όπου ο καθένας τρίβει την αποψάρα του στη μούρη του αλλουνού περιτεύει. Θυμίζει βέβαια μια παροιμία της εποχής του Κ. Κουν που λέει "ο καθένας έχει την πορδή του για λιβανιστήρι". Μάλλον κάτι έχουν πάρει οι άνθρωποι από την διαλεκτική των τηλεπαραθύρων και προσπαθούν να επιβιώσουν επικοινωνιακά με τέτοια ευτέλεια.
Υπέροχος ο Κουν τότε, υπέροχη η σαλάτα σήμερα, υπέροχο το ξημέρωμα τώρα που σας γράφω, υπέροχο το λευκό των σπιτιών εδώ με φόντο το απέραντο γαλάζιο "του πελάου και τ' ουρανού", ε...Greece is a beautiful country you know...
Προτείνω πάντως να αρχίσουμε να χρησιμοποιούμε το πιο εύηχο Hellas, να γίνουμε και λιγότερο Γρεκοί σιγά σιγά ;)
