...μήπως τελευταία η σέλα μου μοιάζει περισσότερο με σπίτι μου από το ίδιο το Σπίτι μου? Και αν είναι έτσι τότε το Σπίτι μου έγινε πιο άσχημο ή η σέλα μου πιο ελκυστική? Αυτό το σκέφτομαι όλο και συχνότερα αλλά τώρα γυρνάω βράδυ από Λουτράκι πίσω στην Αθήνα και η άδεια Εθνική δίνει επικίνδυνο χώρο για παράλληλες σκέψεις πέρα από το πως δε θα σκοτωθείς στο δρόμο όπως τόσοι άλλοι. Βάζω τον αριστερό αγκώνα στο ρεζερβουάρ, στηρίζω το κεφάλι στην παλάμη μου και για λίγα χιλιόμετρα διεκπεραιώνω την υποχρέωση “επιστροφή στο σπίτι” δημόσιο-υπαλληλικά και σκεπτόμενος φωναχτά. Στην άδεια Εθνική δεν με ακούει κανείς οπότε λέω ότι θέλω. Και εκτός Εθνικής μάλλον κανείς δεν με ακούει αλλά το χειρότερο είναι ότι δεν μπορώ να λέω πάντα ότι θέλω, μολονότι πολλά είναι εκείνα που καταβάλουν φιλότιμες προσπάθειες να χάσω (και) αυτό το τακτ. Πως γίνεται ένας μικροσκοπικός χώρος από τη σέλα ως τη ζελατίνα να είναι πιο ευρύχωρος από το σπίτι μου το ίδιο? Σιγά που ανακαλύψαμε την Αμερική. Διότι τα αισθήματα είναι πρωτίστως συνδεδεμένα με την ποιότητα των πραγμάτων και όχι την ποσότητα (εξαιρούνται τα λεφτά βεβαίως βεβαίως). Επειδή λοιπόν η μοτοσυκλέτα μου παρά τα μπόλικα ταξίδια είναι αρκετά νέα ακόμη για να έχει αλλάξει προς το χειρότερο, το Σπίτι (με την ευρύτερη έννοια σαν σύνολο του μέρους που εδρεύει κάποιος μαζί με το έμψυχο υλικό που συναντά εκεί) είναι ο ύποπτος που κάνει την διαφορά. Και μιας και ο τόπος ο καημένος είναι εκεί σταθερά να επιμένει με την ομορφιά που κληρονόμησε από τη φύση, ο ύποπτος της διαφοράς είναι το έμψυχο υλικό. Όχι πως χτες ήμασταν πρότυπο και τώρα χάλασε η δουλειά, απλά τώρα που είμαστε μέσα στο χωνί όλες οι παιδικές μας ασθένειες διογκώθηκαν και απαντώνται σε όλο το φάσμα – από τους “Παμ πλατεία” γιαλαντζί Ισπανούς μέχρι αυτούς που περιμένουν να πάρει κεφάλι το κόμμα. Το χωνί βέβαια σε άλλους έχει βάλει μυαλό. Αυτοί οι άλλοι (που είτε βάλανε είτε είχαν μυαλό) δεν είναι και τόσο λίγοι, απλά δεν ακούγονται και ως εκ τούτου δεν πουλάνε - δεν παίζουν σαν είδηση. Το θέμα είναι πόσο θα αντέξουν σε καθημερινές ασκήσεις τρέλας που τους επιβάλει η ειδησιογραφία και τα βαλκανικά (ή βλακανικά αν θέλετε) βαρίδια της αγαπημένης μας χώρας. Καλοί μου φίλοι δεν είναι μόνο για κλάματα η όλη ιστορία που ζούμε. Αντιθέτως ζούμε τη δύση (επιτέλους) ενός βλακώδους Greek Dream το οποίο φρενάριζε τον πρώτο για να μην αισθάνεται άσχημα ο τελευταίος, αντί να αφήσει τον πρώτο να τρέξει για να δημιουργήσει πλούτο και για τον τελευταίο. Η σκοτεινότερη στιγμή είναι πριν το χάραμα και όταν χαράξει όλο αυτό το καραγκιοζιλίκι θα είναι παρελθόν. Σε εμάς έπεσε ο κλήρος να είμαστε αυτοί που θα έχουν προλάβει και τις δύο περιόδους. Και ας φροντίσουμε η επόμενη περίοδος να ανοίξει δρόμο για τα σωστά παιδιά. Γιατί έχουμε ευτυχώς αλλά βλέπεις ο επικοινωνιακός θόρυβος δεν τα αναδεικνύει. Αντίθετα ασχολούμαστε καθημερινά με την κάθε αλητοσυντεχνία, είτε (προ ανασχηματισμού) με τις φοβερές ονοματάρες των εξωκοινοβουλευτικών που θα αναλάμβαναν την καυτή πατάτα του Υπουργείου Οικονομικών. Και αυτές οι ονοματάρες είναι τόσο φοβερές που είπαν όχι. Έτσι για να πειστούμε ότι η χώρα δεν έχει ίχνος εφεδρείας. Αν θέλουν να έρθουν μετά σαν σωτήρες ευχαριστώ δεν θα πάρω. Μια μούτζα από μένα προκαταβολικά. Πάμε για άλλα και άλλους. Αλλάζουμε την πολιτική γεωγραφία – τα ρυτιδιασμένα αριστεροδεξιά μορφώματα ούτε για την ανακύκλωση. Αρκεί να αφήσουμε τα Σωστά Παιδιά να αναπνεύσουν. Υπάρχουν εκεί έξω! Ακόμη και μέσα στο τσίρκο της σημερινής πολιτικής σκηνής. Το οποίο παρεμπιπτόντως αν και ανεπαρκές δεν είναι το χειρότερο που έχουν προλάβει τα ματάκια μας. Αλλά βλέπεις στο χωνί μέσα φαίνεται η διαφορά...τον καλό καιρό των ρουσφετιών ούλοι ήταν λεβέντες με τα λεφτά των επόμενων.
Τα Σωστά Παιδιά εδώ είναι 2 φορές μάγκες γιατί την μια μαγκιά την καταναλώνεις για να επιβιώσεις εδώ και την άλλη για να είσαι Σωστός.
Θα νικήσει η λογική η κοινή έστω και αργά.
Προσέχετε και μην προσεύχεστε :)
