Παιχνιδάκια της Τύχης...μικροί οι άνθρωποι μπροστά της και μικρές διαφορές κάνουν τεράστιες αλλαγές στη ζωή τους. Λίγο λιγότερη ειρωνεία αν μου έδειχνε και μένα θα γλιτώνατε τώρα αυτή την άχαρη ομιλία μου με (με ποιόν άραγε;) και θα ήταν όλα πιο απλά...
Φταίω. Η επιμονή στην λογική και την αγάπη πληρώνεται ακριβά στον κόσμο που οι άνθρωποι επιβιώνουν σκοτώνοντας ένα κομματάκι τους κάθε μέρα. Είναι δύσκολο και ξεχωριστό να παραμένεις ζωντανός. Ακόμη και αν το καταφέρεις χαλάς την πιάτσα και σε σκοτώνουν για να σε φέρουν στα μέτρα τους αυτοί που χορεύουν ανενδοίαστα πάνω από το ίδιο το πτώμα τους - σε σένα θα κωλώσουν;
Κάπως έτσι έρχονται τούμπα οι έννοιες όταν γυρίζει η βαθμολογία ανάποδα ώστε οι τελευταίοι να μην νιώθουν άσχημα που δεν είναι πρώτοι. Και αν δεν διαλέξεις στρατόπεδο κατάταξης ακόμη χειρότερα. Τα κομμάτια σου τα μοιράζονται τα άξεστα πλήθη με τις τεράστιες βεβαιότητες της ογκώδους άγνοιας και υποκρισίας.
Φταίω. Δεν κράτησα καβάτζα, δεν είχα πολιτικάντικη προσέγγιση στις σχέσεις μου. Τρομάζουν οι άνθρωποι όταν είσαι "πολύ καλός για να είσαι αληθινός" ή "πολύ αληθινός για να είσαι καλός". Έχουν πολύ χαμηλή αυτοεκτίμηση για να σε εκτιμήσουν και πολύ λίγο αυτοσεβασμό για να σε σεβαστούν.
Φταίω. Το δικό μου μυαλό μπορούσε να το προβλέψει το αδιέξοδο αυτό. Προβλέψιμο (έστω εν μέρη) ήταν αλλά επέμεινα όμως και επιμένω. Αυτό επιβάλει ο αληθινός μου εαυτός. Γιατί δεν μπορούσα να κάνω κάτι άλλο. Αν θα επιμείνω δεν ξέρω γιατί το μωρό που λέγεται ψυχή δεν χρωστάει για να ταλαιπωρείται άλλο. Αυτό που ξέρω είναι ότι έρχονται τίτλοι (τέλους;) για μένα και θέλει ακόμη περισσότερη ενέργεια που πρέπει να δημιουργήσω από το μηδέν για να τους απωθήσω: "Πρεζόνι του διαδικτύου", "Προσεχώς πελάτης ψυχολόγων' ή όποια άλλη παραλλαγή, είναι κουστουμάκι που ταιριάζει σε άλλους και όχι σε μένα. Μόνο που είναι τόσο δύσκολο πια να παλέψω και με αυτό...
Φταίω. Έπρεπε να ρίχνω στην τύχη μου τις αποτυχίες και στις ικανότητές μου τις επιτυχίες μου όπως όλος ο κόσμος. Εγώ αντίθετα έπαιρνα αντικειμενικές αποστάσεις.Όμως αν δεν διαφημίσεις τη μούρη σου δεν "παίζεις". Η σεμνότητα είναι ακαβλέ και ξενέ και μετά από χιλιάδες χρόνια πολιτισμού την ερμηνεύουμε ως αδυναμία - είμαστε τόσο έξυπνοι πια βλέπεις...
Φαίνεται πως ζήτησα από τη ζωή πολύ περισσότερα από όσα προβλέπουν οι προδιαγραφές του DNA μου, της οικογένειάς μου, της χώρας μου...Φαίνεται έπρεπε να το πληρώσω. Το πλήρωσα πανάκριβα όμως τη χρονιά που πέρασε και το πληρώνω ακόμη. Και ποιός ξέρει για πόσο. Ήταν πολύ γερό μάθημα το 2012. Πολύ σκληρό. Χρήσιμο, αλλά έπεσε σε λάθος παραλήπτη. Εγώ δεν είχα ούτε την πολυτέλεια να το διαχειριστώ ούτε και είχε να μου μάθει κάτι που πραγματικά δεν ήξερα. Κι όμως μου έκατσε. Έτσι για να μάθω. Επειδή ποτέ δεν μου άρεσε το εθνικό σπορ της κλαψομούνας, έπρεπε να μου φέρει μέσα σε ένα χρόνο η ζωή όλα όσα μπορούν να μεταμορφώσουν και τον πλέον δυνατό χαρακτήρα σε ένα κλασικό μίζερο βαλκάνιο.
Το μόνο που μου είχε μείνει ως πηγή χαράς ήταν η ελευθερία μου. Όσο και να ήθελα συνεργασίες και συμπράξεις, άλλο τόσο οι άνθρωποι γύρω μου κάθε άλλο παρά έτοιμοι ήταν για αυτό. Ελευθερία και ειλικρίνεια είναι εγγυημένο διαβατήριο στις μέρες μας για απελπιστική μοναξιά. Αλλά τουλάχιστον μου είχε μείνει το πρώτο για να συνεχίσω να στέκομαι. Τώρα θάμπωσε και αυτό. Συνήθως οι χάρτες μου έδιναν την απάντηση στα δύσκολα. Θάμπωσαν και αυτοί...Τώρα τι μένει;
30+ χρόνια αναπάντητο:
