--- English below ---
Ζέστη. Πολύ ζέστη. Στην άσφαλτο για πολλά χιλιόμετρα μετά από καιρό. Κάπου στη μέση πηγαίνοντας για Πάτρα με παίρνει τηλέφωνο φίλος που είχα να ακούσω καιρό. "Με πέτυχες στα διόδια - του λέω - πάω Πορτογαλία". Έπρεπε να βλέπατε το βλέμμα της υπαλλήλου που με άκουγε να το λέω αυτό στο καλά κρυμμένο bluetooth του κράνους μου. Φτάνω Πάτρα. Στο βενζινάδικο πριν πάω στο λιμάνι για να μπω στο καράβι διαπιστώνω ότι το κούνημα στα όργανα οφειλόταν στο ότι έχασα μια βίδα από τις δύο που κρατάνε το μπροστινό υποπλαίσιο του φέρινγκ. Βρίσκω συνεργείο και ο μάστορας μου βρίσκει μια άλλη βίδα. Μα τι γλυκός τυπάκος! Ίσως φταίει το γαιδουροφορτωμένο μου δίκυκλο που προκαλεί οίκτο (όταν δεν προκαλεί δέος). Φτάνω λιμάνι. Μετανάστες παντού διάσπαρτοι. Τους κυνηγάνε οι λιμενοφύλακες κατά διαστήματα. Κανα δυό κρύβονται πίσω από τη μηχανή μου. Τους διώχνουν. Καβαλάω να φύγω. Στην ουρά του ελέγχου οχημάτων πριν τα καράβια ένας Γερμανός παρεξηγείται που περνάω με ευκολία όλα τα αυτοκίνητα και χτυπιέται να μην μου αφήσει χώρο να περάσω με τη Mercedes του. Καλά...ακόμα θα με ψάχνει. Πρωτάρης θα είναι. Οι ίδιοι οι λιμενικοί άλλωστε πάντα με παροτρύνουν να το κάνω αυτό αφού προφανώς δεν έχω χώρο να κρύψω μετανάστες για να με ψάξουν και δεν υπάρχει λόγος να περιμένω. Ευγενικοί - να σημειώσω - όλοι τους πάντα εκεί. Στο τέλος της ουράς ένα άλλο Γερμανικό Camper αναγκαστικά κλείνει όλο το δρόμο και έτσι περιμένω να τον ελέγξουν. Με χαμόγελο τους ανοίγει όλο το - μεγάλο - αμάξι του ο οδηγός. Με ένα παραπάνω χαμόγελο γυρνά και με κοιτά. Ανταποδίδω και αναρωτιέμαι λίγο. Μετά παρατηρώ μοτοσυκλετάδικα αυτοκόλλητα στο Camper του και καταλαβαίνω. Η θάλασσα λάδι, τα στρώματα στην καμπίνα χάλια, σαπούνι έπρεπε να τους ζητήσω για να μου δώσουν, σαμπουάν τους τελείωσε λένε, σιχτιρίζω τις ΜΙΝΩΙΚΕΣ αν και οι υπόλοιποι δεν πάνε πίσω στο χάλι πλέον και άλλο ένα ταξίδι ξεκινά. Στο δυτικότερο μέρος της Ευρώπης και τον υψηλότερο δρόμο αυτής μεταξύ άλλων. Τα λέμε ;)
Hot weather. Quite hot. On the road again for lots of km. It;s been a while since the last time. Halfway to Patra a friend calls me. Long time no talk. "I am at the tolls on my way to Portugal mate". You should have seen the face of the lady handing me the change listening to me saying so to my well hidden bluetoot helmet intercom. I arrive at Patra. At the fuel station I find out why my instrument panel was too shaky. I lost one of the two bolts that hold the front subframe. I find a mechanic and he hands me another bolt. What a super sweet guy. Maybe my overloaded bike causes mercifull feelings (when it doesn't trigger awe). I make it to the port of Patra. Immigrants everywhere. Coast guard pushes them back. A couple of them hide behind my bike. They chase them away. I drive off. At the car queue a German is too upset to see me filtering the traffic and does his best to cut me off. Yeah right...bye babe. Must be a noobie. Even the coast guards tell bikers to do so since there's no space to hide an immigrant on a bike therefore no reason to wait. At the end of the queue another German camper is too wide to leave space for me so I patiently wait till they check him out. With smile he opens the whole vehicle to the guys. He turns to me with a bigger smile. I smile back a bit wondering why till I see he's got lots of biker stickers on his camper. There you go...;) The sea is very calm, the cabin's mattresses are too bad, I had to ask them for soap since they didn't have any in the cabin and they claimed that they run out of shampoo, I bitch on MINOAN LINES but lately they're all the same crap (and the same GRIMALDY thing anyway) and another long trip begins. Most western point and the highest road in Europe are included and waiting. See you ;)
