Το χιούμορ πεθαίνει τελευταίο...

...η τέχνη του να έχεις πλάκα εν αγνοία σου:

Land of the free

Ladies 'n Gentlemen... first time I put music on a movie that is not mine (animation belongs to Elina):

Ghost Rider II (Στα Ελληνικά για να καταλαβαινόμαστε :) )

Γεγονός είναι ότι πολύ σπάνια αποφασίζω να διαβάσω ένα βιβλίο, πράγμα που συνήθως προκαλεί την έκπληξη ακόμη και φίλων που με ξέρουν καλά. Αυτό ισχύει γιατί συνήθως καταναλώνω αυτό που αποκαλούμε “ελεύθερο χρόνο” σε άλλες ασχολίες. Μια βόλτα με τη μηχανή, ένα μπάνιο στη θάλασσα (μερικές φορές και το χειμώνα), παίζοντας κιθάρα, μπάσο ή (τα τελευταία 2 χρόνια) τύμπανα, μια καλή ταινία...το βιβλίο δυστυχώς έρχεται μάλλον τελευταίο αν και εκτιμώ απεριόριστα όσους μπορούν και έχουν καλές επιδόσεις στο γραπτό λόγο. Ως εκ τούτου, το ότι μόλις τελείωσα ένα κείμενο 500 σελίδων και μάλιστα όχι γραμμένο στη μητρική μου γλώσσα αποτελεί ένα μικρό άθλο για μένα όσο και αν αυτό ακούγεται παράξενο.

Το συγκεκριμένο βιβλίο βέβαια αποτελεί ιδιαίτερη περίπτωση μιας και έχει όλα τα στοιχεία που θα μπορούσαν να συγκινήσουν εμένα αλλά και όλους όσους μοιράζονται παρόμοια γούστα: Πρόκειται για ταξιδιωτικό διήγημα με μηχανή, γραμμένο από έναν από τους πλέον γνωστούς και ικανούς ροκ μουσικούς, τον Neil Peart, ο οποίος παίζει τύμπανα στο συγκρότημα των Rush, μια μπάντα από τον Καναδά που βρίσκεται στην πέμπτη δεκαετία της καριέρας της. Τα παραπάνω σε συνδυασμό με το γεγονός ότι το εν λόγω ταξίδι αποφασίστηκε από τον συγγραφέα λόγω μιας απίστευτης οικογενειακής τραγωδίας που του συνέβη, ήταν ένας επιπλέον (δυσάρεστος) λόγος που αύξησε την περιέργειά μου.

Η ιστορία ξεκινά λίγο μετά τα μέσα της δεκαετίας του '90 όταν ο Neil Peart απολάμβανε μια ευτυχισμένη και ισορροπημένη οικογενειακή ζωή με την γυναίκα του Jackie και την κόρη τους Selena, έχοντας σαν βάση τους την όμορφη παραλίμνια οικία τους στον Καναδά. Το πρωί της 10ης Αυγούστου του 1997, η 19χρονη τότε Selena αποχαιρετά με φιλιά και αγκαλιές τους γονείς της για να οδηγήσει το αυτοκίνητό της ως το Τορόντο όπου και ξεκινούσε την πρώτη χρονιά των σπουδών της στο πανεπιστήμιο. Ήταν ήδη αργά την ίδια μέρα και δεν είχε τηλεφωνήσει ακόμη στους γονείς της όπως τους είχε υποσχεθεί, με αποτέλεσμα να έχουν αρχίσει να ανησυχούν με πρώτη τη μητέρα της. O Neil σαν πιο θετικός και αισιόδοξος ήταν πιο συγκρατημένος και προσπαθούσε να καθησυχάσει την Jackie αλλά όταν φάνηκαν τα φώτα του αυτοκινήτου της αστυνομίας να πλησιάζουν το σπίτι τους το ένστικτο της μητέρας δυστυχώς επιβεβαιώθηκε με τον πιο τραγικό τρόπο. Ο αξιωματικός που τους επισκέφτηκε τους έδειξε το φαξ που έλαβε από το αστυνομικό τμήμα του Οντάριο: “...αυτοκινητιστικό δυστύχημα...χάθηκε ο έλεγχος του οχήματος...νεκρή η οδηγός...”. Κανένας γονιός δεν θα μπορούσε να το ξεπεράσει εύκολα αυτό το γεγονός, το να χάσει το μοναδικό του παιδί με το οποίο μάλιστα είχαν άριστη σχέση και οι δυο τους και ήταν τόσο υπερήφανοι για αυτήν. Δυστυχώς όμως ειδικά για την Jackie η απώλεια αυτή είχε απερίγραπτες συνέπειες. Η τραγικότερη των απωλειών για έναν γονέα προκάλεσε την πλήρη ψυχολογική της κατάρρευση. Ο σύζυγός της παρόλο που στάθηκε δίπλα της με όλες του τις δυνάμεις έχοντας παράλληλα να αντιμετωπίσει και τα προσωπικά του προβλήματα μετά από ένα τέτοιο σοκ, δεν κατάφερε να της δώσει νέο νόημα στη ζωή. Την ίδια αποτυχία είχαν και οι φιλότιμες προσπάθειες των φίλων της οικογένειας. Η ίδια ήταν φανερό πως είχε παραιτηθεί από την ζωή, έχοντας σοβαρά προβλήματα υποσιτισμού παρά της προσπάθειες που γίνονταν για το αντίθετο. Συχνά το βράδυ ξάπλωνε αγκαλιά με την φωτογραφία της κόρης της. Ο οργανισμός της δεν άντεξε όλο αυτή την κατάπτωση και 10 μήνες μετά απεβίωσε λίγο μετά την διάγνωση των γιατρών περί “καρκίνου σε τελικό στάδιο”. Μέσα σε 10 μήνες ο Neil Peart έχασε όλη του την οικογένεια μένοντας ολομόναχος. Το σπίτι τους δίπλα στη λίμνη που κάποτε ήταν πηγή χαράς και ξεκούρασης μετατράπηκε μέσα σε λίγο διάστημα σε πηγή τραγικών μνημών και αυτό δεν βοηθούσε καθόλου τον ίδιο ο οποίος έπρεπε μόνος πια να βρει τρόπο να γυρίσει σελίδα στη ζωή του αν δεν ήθελε να ακολουθήσει την κατάληξη της γυναίκας του. Η γυναίκα του λίγο πριν πεθάνει ενώ ήταν ήδη σε πολύ άσχημη κατάσταση το είχε προβλέψει: “...θα πας ταξίδι με τη μηχανή...”. Άλλωστε ήξερε την αγάπη του για τις μοτοσυκλέτες και η ίδια του είχε κάνει μια από τις καλύτερες εκπλήξεις – δώρα που μπορεί να κάνει μια γυναίκα στον άντρα της: Μια BMW !

Έτσι λοιπόν στις 20 Αυγούστου του 1998, ένα σκοτεινό και βροχερό πρωινό ο Neil ξεκινά χωρίς συγκεκριμένο σχέδιο αλλά με μια R1100 GS adventure φορτωμένη με εξοπλισμό κατασκήνωσης, ρούχα, εργαλεία και ότι άλλο μπορεί να χρειαζόταν ο οδηγός της σε ένα μεγάλο ταξίδι απροσδιόριστου μήκους και χρόνου.

Τελικά έμελλε να κάνει 88000 χιλιόμετρα σε 14 μήνες. Λεπτομέρειες για το που πήγε, τι συνάντησε και που τον οδήγησε τελικά όλη αυτή η εμπειρία δεν θα αναφέρω, μιας και έχει ενδιαφέρον να τα διαβάσει κανείς όλα αυτά με τον ιδιαίτερο τρόπο γραφής του ίδιου του συγγραφέα. Ο Neil Peart ενώ βρισκόταν καθ' οδόν ονόμασε τον εαυτό του “Ghost Rider” και την διαδρομή που ακολούθησε “Healing Road”. Οι δύο αυτοί χαρακτηρισμοί δείχνουν τη μάχη του συγγραφέα – αναβάτη με την ίδια τη ζωή του καθώς και τον τρόπο με τον οποίο επιδρούσε ο δρόμος στην ταλαιπωρημένη ψυχή του (my little baby soul όπως συχνά την αποκαλεί). Η όλη διαδικασία καθώς και η τραγική συγκυρία της ζωής του προφανώς τον άλλαξε σε σημείο που συχνά στο βιβλίο αυτοαποκαλεί τον εαυτό του πριν συμβούν όλα αυτά ως “the fool I used to be”. Κατά τη διάρκεια αυτού του ταξιδιού ο συγγραφέας επισημαίνει διάφορες πτυχές του εαυτού του οι οποίες αναδεικνύονται λόγω της εμπειρίας αυτής, δίνοντας στην κάθε μια από αυτές ξεχωριστό ψευδώνυμο. Το συγκεκριμένο βιβλίο είναι γραμμένο με τρόπο που ο αναγνώστης έρχεται πολύ κοντά στον κύκλο των συγγενικών – φιλικών προσώπων του συγγραφέα, με λεπτομέρειες που αγνοούσαν ακόμη και οι πλέον πιστοί οπαδοί της μουσικής του συγκροτήματός του. Αξιοσημείωτος είναι δε ο τρόπος με τον οποίο του συμπαραστάθηκαν σε όλη αυτή την περιπέτεια οι άλλοι δύο μουσικοί των Rush, με τους οποίους έχει πρώτα από όλα ισχυρούς δεσμούς φιλίας πέρα και πάνω από την συνεργασία τους σε μουσικό – επαγγελματικό επίπεδο εδώ και πολλές δεκαετίες. Ποτέ δεν τους πέρασε καν από το μυαλό να τον ρωτήσουν αν σκέφτεται να συνεχίσει μαζί τους (στην κηδεία της κόρης του μέσα σε κλάματα και οι τρεις τους, είπε να τον θεωρήσουν παραιτημένο). Πέρασαν δύο χρόνια χωρίς καν να ακουμπήσει τύμπανα και όταν ένιωσε ψυχικά ικανός να επιστρέψει στην σκηνή, οι συνάδελφοί του φρόντισαν ώστε να απέχει από κάθε συνέντευξη ή δημοσιογραφική επαφή που θα μπορούσε να τον φέρει στη δύσκολη θέση να εξιστορεί το τι πέρασε όλο αυτό το διάστημα.

Στη συγκεκριμένη μπάντα εκτός από την τεχνική του στα τύμπανα παρέχει και όλους σχεδόν τους στοίχους των τραγουδιών. Ως εκ τούτου δεν θα μπορούσε να μην γράψει και ένα τραγούδι σχετικό με όλα όσα έζησε.

Εδώ οι Rush παίζουν ζωντανά το Ghost Rider:

Ghost Rider II

It is true that very rarely I decide to read a whole book. That's a fact that surprises even my close friends. This happens because I consume what we call “free time” in other activities like riding my bike, swimming at the sea (sometimes even in winter), playin guitar, bass and (the last 2 years) drums, watching cool films...reading a book comes at the bottom of the list though I really appreciate people who can have a decent way of writing. Considering the above, no matter how strange it sounds to you, it is a kind of achievement for me to finish a book of 500 pages not written in my mother language.

This specific book is a special case as it has all the elements that could touch me and everyone else who shares the same likings: It is a biker's travelogue written by one of the most famous and competent rock musicians, Neil Peart, who plays drums with Rush, a Canadian band living their 5^th decade of their career. All the above combined with the fact that this special trip was decided by the author after an unbelievable family tragedy he had, was a plus (sad) reason that increased my curiosity.

The story goes back right after the mid 90's when Neil Peart was enjoying a happy and balanced family life with his wife Jackie and his daughter Selena all having as a base their pretty house by the lake in Canada. In the morning of 10^th of August 1997, 19 years old Selena says goodbye to her parents in hugs and kisses in order to drive her car up to Toronto where she would start her studies at the University. It was already late on the same day and she hadn't call her parents as promised making both of them but especially her mother quite worried. Neil was usually the positive and optimist one so he tried to calm Jackie down but when the lights of the police car showed up at their house the instinct of the mother was confirmed in the most tragic way. The officer that visited them showed them the fax he received from the Ontario police station: “...single car accident...lost control...dead at the scene...” No parent can easily recover after such a drama, to loose their only child that both loved and were so proud of her. Unfortunately, especially for Jackie, this loss had tremendous consequences. The most tragic loss for a parent caused her total psychological collapse. Her husband tried as hard as he could to help her though he suffered a lot as well from this shock but he didn't manage to give her a new reason to live. Their friends didn't succeed on that too. It was obvious that she just had retired from living with intense anorectic attitude. At nights she used to sleep hugging her daughter's photo. She didn't stand this incredible tragedy and passed away after 10 months, few days after doctors diagnosed “terminal cancer”. In 10 months Neil Peart lost all his family and was left all alone. Their house by the lake used to be a spring of joy, now it was just a retrieval of bad memories and this was the last thing that Neil needed at that time as he had to find a new reason to live if he didn't want to follow his wife's tragic end. A few days before Jackie passed away she told him: “...ah...you'll trip on your bike...”. She knew how much Neil loved motorcycling as she made him one of the best surprises a woman can do to her husband: a brand new BMW!

On 20th of August 1998, on a dark and rainy morning, Neil sets off without specific plans with a fully loaded R1100 GS adventure with camping gear, clothes, tools and everything else a driver might need on a long trip without prescheduled length and duration.

Finally he made 88000 km in 14 months. Details about where he'd been, what happened and where it all lead him is very interesting for you to read via Neil's own way of writing. He named himself as Ghost Rider” and the route “Healing Road”. Identical of the struggle the author-rider had with his own life and the way the whole trip affected his worried soul (“my little baby soul” as he often names her). The whole procedure as well as his tragic moments in his life changed him a lot, resulting in him naming his previous self as “the fool I used to be”. During that trip the author emphasizes on different sides of himself that come up and gives different nicknames to each one of them. The book is written in a way that the reader comes pretty close to the Author's family and circle of friends, with details that even hardcore Rush fans didn't know. It is quite impressive to see how his bandmates supported him through all this story as they are brilliant friends first for so many decades and then musicians-colleagues. They never even thought about asking him whether he wanted to rejoin the band or not (on Selena's funeral, all in tears, he told them “consider me retired”). 2 years passed without Neil touching his drums and when he felt emotionaly able to return back on the stage his bandmates took care in order not to be exposed to any curious journalists asking him to describe what has happened through all this time.

In the band of Rush Neil Peart contributes not only his skills on drums but also the lyrics of almost all songs. Therefore, he couldn't miss writting a song relative to all his unique experience.

Rush playing “Ghost Rider” live:

Ghost Rider

Just finished reading:

Unbelievable tragedy, epic ride, soulfull writting by such a humble and multi-talented man. Nicely done Mr Peart, RESPECT! I rarely read books (can't remember when I had the last one) but I got really impressed by those 500 pages...