Is it?...

Μερικές φορές τα κορίτσια τα λένε καλύτερα...

...γιαυτό ας διαβάσουμε την Αφροδίτη που με πρόλαβε στο συγκεκριμένο θέμα:

Μια απάντηση

Στην πρώτη μορφή του κειμένου, η αρχή της τελευταίας παραγράφου είχε ως εξής «Από προσωπική εμπειρία από ανθρώπους που αποπειράθηκαν, αλλά και από το πώς νιώθω και εγώ μια και δυστυχώς ανήκω σε αυτή την κατηγορία των ανθρώπων, καταθέτω πως ποτέ δεν ήταν πιο πρόσφορο το έδαφος για έναν άνθρωπο με τάσεις αυτοκτονίας»

Στη συνέχεια αποφάσισα να διαγράψω τη  φράση: «αλλά και από το πώς νιώθω και εγώ μια και δυστυχώς ανήκω σε αυτή την κατηγορία των ανθρώπων», εκτιμώντας πως δεν ήταν σωστό να καταθέσω δημοσίως την προσωπική διάσταση του άρθρου.

Μετά όμως αυτό τον απίστευτο όγκο χυδαίων σχολίων που εισέπραξα (για άλλη μια φορά) τα οποία μάλιστα εκφράζονται με το περιτύλιγμα του δήθεν σεβασμού προς τους αυτόχειρες δεν έχω παρά να προσθέσω τη διαγραμμένη φράση.

Αφού λοιπόν τόσο κόπτονται για το δικαίωμα του αυτόχειρα και την αξιοπρέπειά του και θίγονται που αποκάλεσα την αυτοχειρία «βλακεία», ενώ αναρωτιούνται με ποιο δικαίωμα και ποιες γνώσεις μιλάω,  καταθέτω πως μιλάω ως αυτόχειρας και ξέρω από προσωπική εμπειρία πως νιώθει αυτή την περίοδο ένας άνθρωπος που έχει τάσεις αυτοκτονίας, που έχει την τάση δηλαδή να έρχεται πιο συχνά αντιμέτωπος με την ουσία της ύπαρξης του. Και ναι, όσο και αν δεν βολεύει κομματικά κάποιους,  η αυτοχειρία είναι βλακεία. Φυσικά και είναι βλακεία. Και ναι, μου πήρε πολλά χρόνια να το πω, κι ακόμα περισσότερα να το παραδεχθώ.  Και το χρώσταγα στην μάνα μου και σ’ όλους τους ανθρώπους που κάποτε πλήγωσα.  Όσοι το έχουν πράξει, και ευτυχώς  απέτυχαν, ξέρουν καλά τι λέω. Και οι άλλοι... δεν μπορούν δυστυχώς να μιλήσουν πια.

Όσο για τους θιασώτες της αυτοκτονίας,  θα ήταν καλό να γνωρίζουν  πως η αυτοκτονία δεν είναι ούτε κοινωνικό γεγονός ούτε στατιστικό δεδομένο πολιτικά και επικοινωνιακά εκμεταλλεύσιμο. Η στιγμή αυτή που παγιδευμένος στη δίνη του μυαλού σου, παίρνεις την απόφαση να δώσεις τέλος στο πολυτιμότερο σου αγαθό: τη ζωή σου. Η στιγμή εκείνη που έρχεσαι αντιμέτωπος με την ύπαρξή σου.  Όλη η ζωή σου περνάει από μπροστά σου. Οι άνθρωποι που αγάπησες και σ’ αγαπήσανε, όσα έκανες κι όσο θέλησες να κάνεις, τα όνειρά σου, οι επιθυμίες σου, οι επιτυχίες κι αποτυχίες σου .. και τη στιγμή αυτή όλα μοιάζουν μάταια κι άχρηστα. Ο καθρέφτης της ψυχής σου θολώνει και σε παραμορφώνει.  Κι αν, μόνο αν τη στιγμή εκείνη μπορούσες να ακούσεις τη φωνή αυτή: μην φεύγεις ρε, σε χρειαζόμαστε…  γιατί αξίζει,. αξίζεις για μένα. … όλα θα ήταν διαφορετικά.

Αυτή είναι η φωνή που πρέπει να ακουστεί και καμία άλλη. 

Σούνιο...

...από τις πλέον αγαπημένες μου βόλτες, πόσο μάλλον με πανσέληνο:

Δεν ξέρω πόσοι δίνουν προσοχή στα ερείπια που βρίσκονται ακριβώς στη διασταύρωση του ακρωτηρίου αλλά πάντα τραβούν τι δική μου προσοχή. Το πλησιέστερο στο δρόμο είναι αυτή η πρώην δημόσια υπηρεσία (κρίνοντας από την δυσδιάκριτη κατάληξη "...ΕΙΟΝ" στην ξεθωριασμένη ταμπέλα και την βάση για σημαία μπροστά της - όποιος ξέρει κάτι ας μου στείλει mail):

Επίσης ενδιαφέρον είναι το παλιό ξενοδοχείο Belvedere με το μπαρ και την πισίνα, έρημο εδώ και πάνω από 20 χρόνια. Το μείγμα συναισθημάτων που αφήνει μια βόλτα στους χώρους του δεν περιγράφεται εύκολα:

Υ.Γ. Πάντα μαζί (μου):

Ευτυχία είναι...

«Έπρεπε να γεράσω, αγόρι μου, για να μάθω τι είναι ευτυχία.

Τελικά ευτυχία είναι ένα ζευγάρι χέρια, δύο χέρια…

Αυτά που θα σε αγκαλιάσουν, θα σε κρατήσουν, θα σε κοιμήσουν, θα σε περιποιηθούν, θα σου μαγειρέψουν, θα σε χαϊδέψουν και στο τέλος θα σου κλείσουν τα μάτια.

Τα πολλά χέρια απλά σε κατσιάζουν…

Χάσιμο χρόνου.

Θα το δεις κι εσύ όσο μεγαλώνεις…»

Θανάσης Βέγγος

Παράδεισος=παραλία με ευκάλυπτους: