Thanks everybody!
15/02/2013
05/02/2013
Malta
"Business or holidays?" με ρώτησε ο τύπος που με παρέλαβε από το αεροδρόμιο και αφού του εξήγησα για λίγο την κατάστασή μου απεφάνθη με Μαλτέζικη προφορά Αγγλικών:
"σαμταϊμς ντα λαστ μινιτ ντισιζονς αρ ντα μπεστ"
Κάπως έτσι είναι...Μετά από μερικές μέρες αμφιταλαντεύσεων κατέληξα στο μικρό αυτό νησάκι μπας και μαζέψω λίγο το κεφάλι μου (το οποίο ίσως και να μη μαζεύεται με τίποτα πια αλλά τέλος πάντων).
Ξεκίνησα κάπως έτσι:
Τελικά μου αρέσουν πολύ τα αεροπλάνα. Ακόμη περισσότερο το ότι καβαλάω τη μηχανή μέχρι το αεροδρόμιο, την αφήνω εκεί και τσουπ - διακτινίζομαι (σχεδόν) όπου γουστάρω. Η τελειοποίηση του συστήματος θα ήταν να μπορώ να παίρνω και τη μηχανή στην καμπίνα. Μάλλον θα πεθάνω με την επιθυμία εκτός αν κερδίσω το Λόττο οπότε και θα είναι το πρώτο πρότζεκτ που θα βάλω μπροστά (μάλλον αδύνατο λόγω κανονισμών αλλά λέμε τώρα - εδώ άλλοι πληρώνονται για να γράφουν μαλακίες εγώ τουλάχιστον τις γράφω τσάμπα)
Το web check in της AirMalta χειρότερο και από το Ελληνικό Δημόσιο (ή μάλλον το ίδιο - δεν δούλευε) πράγμα που με έστειλε στην ουρά του αεροδρομίου και ζητώντας παράθυρο από την κοπέλα στο counter μου κλήρωσε να κάτσω δίπλα σε δυο σκούρες Ρωσίδες, η μια εκ των οποίων είχε διάθεση αλληλεπίδρασης. "Πρώτη φορά Μάλτα;" με ρώτησε σε σπαστά πλην άνετα Ελληνικά και όταν τη ρώτησα αν πάει συχνά μου είπε "Έχει ζέστη εκεί αυτό είναι το καλό". Μου έδωσε λίγο την εντύπωση πως εννοούσε ότι αυτό είναι και το μόνο καλό αλλά σε λίγο φτάναμε οπότε είπα να μην ζητήσω διευκρινίσεις. "Τες ποτό;" ρώτησε αργότερα οπότε δύο λέξεις σε ένα ήχο μίλησαν περισσότερο από χίλιες εικόνες.
Η Μάλτα είναι ένα λουκουμάκι στην μέση της Μεσογείου και όπως εύκολα φαντάζεται και ο πλέον άσχετος ιστορικά ανέκαθεν αποτελούσε το ξερολούκουμο για τους γείτονες και όποιους άλλους επίδοξους κατακτητές. Μεταξύ άλλων η παρουσία των Άγγλων εκεί είναι ακόμη εμφανής και λύνει τα χέρια επικοινωνιακά μιας και σε πλήρη αντίθεση με τη γειτονική Νότια Ιταλία μιλούν όλοι Αγγλικά (δεύτερη επίσημη γλώσσα) έστω με προφορά Αφρικανού Μπόρατ. Οι Αγγλικές επιρροές πάνε πακέτο με την άτιμη φάση του "οδηγώ αριστερά" πράγμα που σε συνδυασμό με το εσχάτως ταλαιπωρημένο μου μυαλό κόντεψε να τελειώσει την καριέρα μου σύντομα και άδοξα στο μικρό αυτό νησί. Εξαιρώντας αυτή την ιδιαιτερότητα πάντως περπάτησα μάλλον ευχάριστα ΠΟΛΛΑ χιλιόμετρα γύρω και μέσα στην πρωτεύουσα. Οι διαστάσεις του νησιού είναι τέτοιες που αν θες περπατάς ακόμη και από το αεροδρόμιο στην πόλη. Ιδιαίτερα η παλιά πόλη της Vαlletta είναι πραγματικά πολύ ωραία. Παρόλο που πρόκειται για αρκετά κατοικημένο τόπο με αρκετά αυτοκίνητα (και λίγα supercars) ενεργειακά το νησί έχει μια θετική απλή χαλαρότητα. Όπως έλεγα σε ένα συνταξιούχο Γερμανό ένα βράδυ πίνοντας σε ένα φιλόξενο σπίτι ΝοτιοΙταλίδας παρέα με το μικρό γιο της (ονόματι Dylan!) και μια όμορφη Γερμανίδα, "εδώ βάζεις νεκρά στο κιβώτιο" - "όχι" μου λέει "βάζεις overdrive και ταξιδεύεις στο μέλλον άνετα με χαμηλές στροφές". Μάλλον είχε περισσότερο δίκιο αυτός, ενώ το φανταστικό κονιάκ που μας πρόσφερε σε όλους πλην του γιου της η φιλόξενη Στεφανία έδεσε ένα ωραίο βράδυ με μπόλικη κουβέντα περί ανέμων και πολιτικής.
Μιας και δεν είμαι σε φουλ έμπνευση ας αφήσω τις εικόνες να τα πούνε καλύτερα. Πάμε λοιπόν:
Μιας και δεν είμαι σε φουλ έμπνευση ας αφήσω τις εικόνες να τα πούνε καλύτερα. Πάμε λοιπόν:
Η Ελληνική πρεσβεία (από τα πρώτα κτήρια που είδα! Τυχαίο;;;)
Βλεφαρίδες στα φανάρια του Mini!
Γλυπτό δέντρο:
Το σκάφος γράφει "Ο γύρος της Μήλου & Κίμωλος":
Ένα σωρό λουκέτα στο κάγκελο! Ματαιοδοξία ερωτευμένων;
"We serve the biggest burger on the island and it is free if you can eat it all"!!!
Όχι δεν είναι ελληνικά γράμματα - είναι η λέξη LOVE ανάποδα :)
Αντίο!
20/01/2013
17/01/2013
Εντάξει...
...απ' ότι φαίνεται σου ζήτησα πολλά. Πάρα πολλά...Τα εξής δηλαδή: τα λιγότερα, απλούστερα και ουσιαστικότερα. Για σένα όμως πολλά. Πάρα πολλά.
Παιχνιδάκια της Τύχης...μικροί οι άνθρωποι μπροστά της και μικρές διαφορές κάνουν τεράστιες αλλαγές στη ζωή τους. Λίγο λιγότερη ειρωνεία αν μου έδειχνε και μένα θα γλιτώνατε τώρα αυτή την άχαρη ομιλία μου με (με ποιόν άραγε;) και θα ήταν όλα πιο απλά...
Φταίω. Η επιμονή στην λογική και την αγάπη πληρώνεται ακριβά στον κόσμο που οι άνθρωποι επιβιώνουν σκοτώνοντας ένα κομματάκι τους κάθε μέρα. Είναι δύσκολο και ξεχωριστό να παραμένεις ζωντανός. Ακόμη και αν το καταφέρεις χαλάς την πιάτσα και σε σκοτώνουν για να σε φέρουν στα μέτρα τους αυτοί που χορεύουν ανενδοίαστα πάνω από το ίδιο το πτώμα τους - σε σένα θα κωλώσουν;
Κάπως έτσι έρχονται τούμπα οι έννοιες όταν γυρίζει η βαθμολογία ανάποδα ώστε οι τελευταίοι να μην νιώθουν άσχημα που δεν είναι πρώτοι. Και αν δεν διαλέξεις στρατόπεδο κατάταξης ακόμη χειρότερα. Τα κομμάτια σου τα μοιράζονται τα άξεστα πλήθη με τις τεράστιες βεβαιότητες της ογκώδους άγνοιας και υποκρισίας.
Φταίω. Δεν κράτησα καβάτζα, δεν είχα πολιτικάντικη προσέγγιση στις σχέσεις μου. Τρομάζουν οι άνθρωποι όταν είσαι "πολύ καλός για να είσαι αληθινός" ή "πολύ αληθινός για να είσαι καλός". Έχουν πολύ χαμηλή αυτοεκτίμηση για να σε εκτιμήσουν και πολύ λίγο αυτοσεβασμό για να σε σεβαστούν.
Φταίω. Το δικό μου μυαλό μπορούσε να το προβλέψει το αδιέξοδο αυτό. Προβλέψιμο (έστω εν μέρη) ήταν αλλά επέμεινα όμως και επιμένω. Αυτό επιβάλει ο αληθινός μου εαυτός. Γιατί δεν μπορούσα να κάνω κάτι άλλο. Αν θα επιμείνω δεν ξέρω γιατί το μωρό που λέγεται ψυχή δεν χρωστάει για να ταλαιπωρείται άλλο. Αυτό που ξέρω είναι ότι έρχονται τίτλοι (τέλους;) για μένα και θέλει ακόμη περισσότερη ενέργεια που πρέπει να δημιουργήσω από το μηδέν για να τους απωθήσω: "Πρεζόνι του διαδικτύου", "Προσεχώς πελάτης ψυχολόγων' ή όποια άλλη παραλλαγή, είναι κουστουμάκι που ταιριάζει σε άλλους και όχι σε μένα. Μόνο που είναι τόσο δύσκολο πια να παλέψω και με αυτό...
Φταίω. Έπρεπε να ρίχνω στην τύχη μου τις αποτυχίες και στις ικανότητές μου τις επιτυχίες μου όπως όλος ο κόσμος. Εγώ αντίθετα έπαιρνα αντικειμενικές αποστάσεις.Όμως αν δεν διαφημίσεις τη μούρη σου δεν "παίζεις". Η σεμνότητα είναι ακαβλέ και ξενέ και μετά από χιλιάδες χρόνια πολιτισμού την ερμηνεύουμε ως αδυναμία - είμαστε τόσο έξυπνοι πια βλέπεις...
Φαίνεται πως ζήτησα από τη ζωή πολύ περισσότερα από όσα προβλέπουν οι προδιαγραφές του DNA μου, της οικογένειάς μου, της χώρας μου...Φαίνεται έπρεπε να το πληρώσω. Το πλήρωσα πανάκριβα όμως τη χρονιά που πέρασε και το πληρώνω ακόμη. Και ποιός ξέρει για πόσο. Ήταν πολύ γερό μάθημα το 2012. Πολύ σκληρό. Χρήσιμο, αλλά έπεσε σε λάθος παραλήπτη. Εγώ δεν είχα ούτε την πολυτέλεια να το διαχειριστώ ούτε και είχε να μου μάθει κάτι που πραγματικά δεν ήξερα. Κι όμως μου έκατσε. Έτσι για να μάθω. Επειδή ποτέ δεν μου άρεσε το εθνικό σπορ της κλαψομούνας, έπρεπε να μου φέρει μέσα σε ένα χρόνο η ζωή όλα όσα μπορούν να μεταμορφώσουν και τον πλέον δυνατό χαρακτήρα σε ένα κλασικό μίζερο βαλκάνιο.
Το μόνο που μου είχε μείνει ως πηγή χαράς ήταν η ελευθερία μου. Όσο και να ήθελα συνεργασίες και συμπράξεις, άλλο τόσο οι άνθρωποι γύρω μου κάθε άλλο παρά έτοιμοι ήταν για αυτό. Ελευθερία και ειλικρίνεια είναι εγγυημένο διαβατήριο στις μέρες μας για απελπιστική μοναξιά. Αλλά τουλάχιστον μου είχε μείνει το πρώτο για να συνεχίσω να στέκομαι. Τώρα θάμπωσε και αυτό. Συνήθως οι χάρτες μου έδιναν την απάντηση στα δύσκολα. Θάμπωσαν και αυτοί...Τώρα τι μένει;
Παιχνιδάκια της Τύχης...μικροί οι άνθρωποι μπροστά της και μικρές διαφορές κάνουν τεράστιες αλλαγές στη ζωή τους. Λίγο λιγότερη ειρωνεία αν μου έδειχνε και μένα θα γλιτώνατε τώρα αυτή την άχαρη ομιλία μου με (με ποιόν άραγε;) και θα ήταν όλα πιο απλά...
Φταίω. Η επιμονή στην λογική και την αγάπη πληρώνεται ακριβά στον κόσμο που οι άνθρωποι επιβιώνουν σκοτώνοντας ένα κομματάκι τους κάθε μέρα. Είναι δύσκολο και ξεχωριστό να παραμένεις ζωντανός. Ακόμη και αν το καταφέρεις χαλάς την πιάτσα και σε σκοτώνουν για να σε φέρουν στα μέτρα τους αυτοί που χορεύουν ανενδοίαστα πάνω από το ίδιο το πτώμα τους - σε σένα θα κωλώσουν;
Κάπως έτσι έρχονται τούμπα οι έννοιες όταν γυρίζει η βαθμολογία ανάποδα ώστε οι τελευταίοι να μην νιώθουν άσχημα που δεν είναι πρώτοι. Και αν δεν διαλέξεις στρατόπεδο κατάταξης ακόμη χειρότερα. Τα κομμάτια σου τα μοιράζονται τα άξεστα πλήθη με τις τεράστιες βεβαιότητες της ογκώδους άγνοιας και υποκρισίας.
Φταίω. Δεν κράτησα καβάτζα, δεν είχα πολιτικάντικη προσέγγιση στις σχέσεις μου. Τρομάζουν οι άνθρωποι όταν είσαι "πολύ καλός για να είσαι αληθινός" ή "πολύ αληθινός για να είσαι καλός". Έχουν πολύ χαμηλή αυτοεκτίμηση για να σε εκτιμήσουν και πολύ λίγο αυτοσεβασμό για να σε σεβαστούν.
Φταίω. Το δικό μου μυαλό μπορούσε να το προβλέψει το αδιέξοδο αυτό. Προβλέψιμο (έστω εν μέρη) ήταν αλλά επέμεινα όμως και επιμένω. Αυτό επιβάλει ο αληθινός μου εαυτός. Γιατί δεν μπορούσα να κάνω κάτι άλλο. Αν θα επιμείνω δεν ξέρω γιατί το μωρό που λέγεται ψυχή δεν χρωστάει για να ταλαιπωρείται άλλο. Αυτό που ξέρω είναι ότι έρχονται τίτλοι (τέλους;) για μένα και θέλει ακόμη περισσότερη ενέργεια που πρέπει να δημιουργήσω από το μηδέν για να τους απωθήσω: "Πρεζόνι του διαδικτύου", "Προσεχώς πελάτης ψυχολόγων' ή όποια άλλη παραλλαγή, είναι κουστουμάκι που ταιριάζει σε άλλους και όχι σε μένα. Μόνο που είναι τόσο δύσκολο πια να παλέψω και με αυτό...
Φταίω. Έπρεπε να ρίχνω στην τύχη μου τις αποτυχίες και στις ικανότητές μου τις επιτυχίες μου όπως όλος ο κόσμος. Εγώ αντίθετα έπαιρνα αντικειμενικές αποστάσεις.Όμως αν δεν διαφημίσεις τη μούρη σου δεν "παίζεις". Η σεμνότητα είναι ακαβλέ και ξενέ και μετά από χιλιάδες χρόνια πολιτισμού την ερμηνεύουμε ως αδυναμία - είμαστε τόσο έξυπνοι πια βλέπεις...
Φαίνεται πως ζήτησα από τη ζωή πολύ περισσότερα από όσα προβλέπουν οι προδιαγραφές του DNA μου, της οικογένειάς μου, της χώρας μου...Φαίνεται έπρεπε να το πληρώσω. Το πλήρωσα πανάκριβα όμως τη χρονιά που πέρασε και το πληρώνω ακόμη. Και ποιός ξέρει για πόσο. Ήταν πολύ γερό μάθημα το 2012. Πολύ σκληρό. Χρήσιμο, αλλά έπεσε σε λάθος παραλήπτη. Εγώ δεν είχα ούτε την πολυτέλεια να το διαχειριστώ ούτε και είχε να μου μάθει κάτι που πραγματικά δεν ήξερα. Κι όμως μου έκατσε. Έτσι για να μάθω. Επειδή ποτέ δεν μου άρεσε το εθνικό σπορ της κλαψομούνας, έπρεπε να μου φέρει μέσα σε ένα χρόνο η ζωή όλα όσα μπορούν να μεταμορφώσουν και τον πλέον δυνατό χαρακτήρα σε ένα κλασικό μίζερο βαλκάνιο.
Το μόνο που μου είχε μείνει ως πηγή χαράς ήταν η ελευθερία μου. Όσο και να ήθελα συνεργασίες και συμπράξεις, άλλο τόσο οι άνθρωποι γύρω μου κάθε άλλο παρά έτοιμοι ήταν για αυτό. Ελευθερία και ειλικρίνεια είναι εγγυημένο διαβατήριο στις μέρες μας για απελπιστική μοναξιά. Αλλά τουλάχιστον μου είχε μείνει το πρώτο για να συνεχίσω να στέκομαι. Τώρα θάμπωσε και αυτό. Συνήθως οι χάρτες μου έδιναν την απάντηση στα δύσκολα. Θάμπωσαν και αυτοί...Τώρα τι μένει;
30+ χρόνια αναπάντητο:
Subscribe to:
Posts (Atom)