...μια διαδρομή η οποία όσο ωραία είναι στο πρώτο της μισό τόσο βαρετή είναι στο δεύτερο. Μόνο ωραίο κομάτι στο δεύτερο ήταν αυτό της πίτσας που έφαγα 65 χιλιόμετρα πριν το τέλος. It's Italy you know...
Μπόλικα βίντεο αλλά θα πρέπει να περιμένετε για αυτά - να όμως μερικές εικόνες:
Αγαπημένο σημείο κοντά στα σύνορα Αυστρίας - Ιταλίας:
Αυτή θα μπορούσε να λέγεται "κατουρώ και αποθανατίζω":
Μόλις έφτασα (ουφ!):
Μετά από 320 χιλιόμετρα το St. Michele in Bosco μοιάζει να μου χαρίζει Ελληνικό καιρό μετά από τόσες μέρες που έτρωγα ξύλο με βροχή και θερμοκρασίες κάτω από 10 βαθμούς. Τώρα επικρατεί άπνοια και ζέστη οριακά ανεκτή. Μόλις έκλεισα τα εισιτήριά μου για Σαρδινία και αύριο νωρίς το πρωί πιάνω Olbia. Πρώτη φορά στο νησί και το περιμένω με μεγάλο ενδιαφέρον. Πρώτα βέβαια πρέπει τώρα να κάνω 260 χιλιόμετρα ως το λιμάνι του Livorno.
Ο φίλος +Axel Papst είναι από τους πλέον έμπειρους μοτοσυκλετιστές – ξεναγούς στον κόσμο οπότε όπως φαντάζεστε οι μέρες μου στο Igls του Innsbruck (όπου ο ίδιος μένει όταν δεν ταξιδεύει) ήταν σε καλά χέρια. Στο τοπικό εστιατόριο όπου πήγαμε το πρώτο βράδυ με περίμεναν Ελληνικά σημαιάκια.
Ρώτησα αλλά δεν ξέραν να μου πούνε γιατί τα έχουν εκεί. Ο ιδιοκτήτης πάντως δεν είναι Έλληνας. Με περίμεναν; :))
Την επόμενη μέρα ευτυχώς η πρόγνωση του καιρού έπεσε τελείως έξω. Αντί για βροχή περάσαμε όλη τη μέρα έξω με Ελληνική ζέστη και διατρητικό ήλιο. Πολύ όμορφη η κατασκευή που έχουν στο Ίννσμπρουκ για άλματα σκι και το καφέ στην κορυφή προσφέρει απλόχερα πλήρη θέα στην πόλη.
Ακολούθησε περίπατος στην όμορφη αυτή πόλη που είναι από τις αγαπημένες μου (επίσης είναι η πρώτη που επισκέφθηκα με μηχανή πριν χρόνια) και αρκετά ποτά με τους υπέροχους φίλους του +Axel Papst . Εξαιρετικά παιδιά.
Τη στιγμή αυτή ετοιμάζομαι να φύγω για Ιταλία όπου θα μείνω κάπου μεταξύ Verona και Parma. O καιρός δείχνει τέλειος αν και αρκετά δροσερός εδώ στην αετοφωλιά του Igls.
Τα λέμε σύντομα ;)
BONUS - The vice versa girls walking at Innsbruck:
Είχε έρθει η ώρα να φύγω (επιτέλους;) για το Ίννσμπρουκ με ανάμεικτα συναισθήματα. Ξημέρωνε υπέροχη μέρα ενώ η πρόγνωση έδειχνε ότι στον προορισμό μου θα έριχνε καρέκλες με μπόλικο κρύο. Δεν ήξερα τι να φορέσω και (ως συνήθως) προτίμησα να βάλω λιγότερα ρούχα παρά περισσότερα μιας και μου αρέσει να ιδρώνω μόνο όταν πραγματικά αξίζει τον κόπο και όχι οδηγώντας στο εξωτερικό όπου δεν κουβαλάω και πλυντήριο μαζί μου :).
Εδώ βρίσκομαι να αποχαιρετώ τα αλάνια που μου φτιάξαν τις τελευταίες μέρες μου στην Βαυαρία:
Αμέσως μετά φεύγω για Ίννσμπρουκ με καιρό που δικαίωσε το ρίσκο με τα ρούχα. Φτάνοντας έβρεχε βέβαια και πρόλαβα να βάλω αδιάβροχο αλλά καμμία σχέση με τον κατακλυσμό της πρόγνωσης. Περιμένωντας τον φίλο +Axel Papst στο Igls τράβηξα μερικές γενέθλιες φωτογραφίες το εφτάχρονο εργαλείο:
Ακριβώς 7 χρόνια πριν το αγόρασα, πρώτη βόλτα Σούνιο, πρώτο ταξίδι Ζαγοροχώρια...ε και μετά ξέρετε...
Όπως ίσως καταλάβατε από το προηγούμενο ποστ τα παιδιά που δουλεύουν στο +Seminarhotel Jonathan εκτός από τη φιλοξενία ανέλαβαν και τη διασκέδασή μου στα πλαίσια της οποίας πήγαμε στο Herreninsel ένα από τα δύο νησάκια της λίμνης Chiemsee (το μεγαλύτερο) παίρνοντας το καραβάκι από το Prien. Στο Prien έχουν ακόμη σε λειτουργεία (προφανώς λόγω τουρισμού) το παλιό τους τρενάκι το οποίο χρονολογείται από το 1887! (Με την ευκαιρία, το παλαιότερο στην Ελλάδα είναι αυτό που πήγαινε Αθήνα - Λαύριο (1885) - έτσι για να θυμόμαστε ότι κάποτε ήμασταν μπροστά και όχι πίσω από τις εξελίξεις).
Είναι εντυπωσιακός ο ήχος του τραίνου που βαριανασαίνει με αργό αλλά αυξανόμενο ρυθμό μέχρι να πάρει μπρος βγάζοντας τεράστιο άσπρο και στη συνέχεια μαύρο σύννεφο καπνού ενώ η μυρωδιά του που κατακλύζει την περιοχή δίνει την αίσθηση πολεμικών επιχειρήσεων. Όλα αυτά πλην της μυρωδιάς δείτε τα εδώ:
Το Herreninsel ήταν πραγματικά χαλαροτικό όσο και ευχάριστο. Πιο δίπλα υπάρχει το μικρότερο Frauninsel έτσι για να έχουν και οι κυρίες το δικό τους αλλά δεν το επισκεφθήκαμε. Στο πρώτο λοιπόν ο περίπατος μας έφερε στο τοπικό παλάτι ε και τα παλάτια ξέρετε συνήθως είναι...κάπως ωραία..
Εκεί που κόλλησα όμως ήταν σε αυτή τη θέα:
και χάζευα...
για ώρα...
Πιο κάτω να ένα ελαφάκι:
Και ένα μανιταράκι:
Και ένα τεράστιο δεντράκι με καρκινώματα:
Η μέρα τελείωσε με μια μπύρα δίπλα στο νερό,
κάνοντας επικύνδυνα χαλαρωτικό συνδυασμό με την κούραση και κάπως έτσι έπεσα για ύπνο στις 9:30.
Η κοντινή λίμνη
... μόλις λίγα χιλιόμετρα δυτικά, προσφέρει
αποτοξινωτική βόλτα με το ποδήλατο.
Φτάνεις ως εκεί κυρίως μέσω δρόμου –
μονοπατιού για ποδήλατα και έτσι μπορείς
να απολαύσεις την όμορφη διαδρομή σε
απόλυτη ησυχία (και ασφάλεια).
Η θέα της λίμνης
μου θύμισε ότι φορτώνοντας τη μηχανή
πριν ξεκινήσω το ταξίδι είχα για λίγο
την σκέψη να φορτώσω και το φουσκωτό
κανώ μου. Ίσως άλλη φορά...
Στην ίδια λίμνη
ξαναπήγαμε κοντά στο ηλιοβασίλεμα με
τα παιδιά που δουλεύουν στο Jonathan's Seminar Hotel.
Για
ένα ποτάκι ξεκινήσαμε αλλά το
παραπροχωρήσαμε, πράγμα που έφερε το δυσδιάκριτο αποτέλεσμα της παρακάτω
φωτογραφίας:
