Συνέντευξη στη Δέννυ Πάρχη

Δ. Π.: Λοιπόν Ορέστη αρχίζω την κουβέντα μας ελπίζοντας ο κρυωμένος λαιμός μου να μην με αφήσει πριν το τέλος.

Ο.Π.: Μην ανησυχείς, άλλωστε υποτίθεται ότι εγώ θα πρέπει να λέω τα περισσότερα. Πάμε λοιπόν!

Δ: Και όπου βγάλει...

Ο: Ο Θεός ξέρει. Άλλωστε δεν γνωριζόμαστε και ιδιαίτερα. Ομολογώ πάντως πως με διάβασες σαν ανοιχτό βιβλίο το βράδυ που βρεθήκαμε και αποφάσισες να κανονίσουμε αυτή τη συνέντευξη.

Δ: Οι μαγικές μου ικανότητες και το ιδιαίτερο μέρος βλέπεις.

Ο: Όσο για το δεύτερο δεν αμφιβάλλω. Το καλύτερο ποτάδικο της πόλης – τόσο καλό που δεν το λέω πουθενά. Όσοι πρέπει το ξέρουν ήδη.

Δ: Ακριβώς! Λες λοιπόν ότι σε διάβασα. Τι τίτλο θα έβαζες στο βιβλίο σου;

Ο: Βλέπω αρχίζεις με κλασσικές δημοσιογραφικές ευκολίες: Μια ατακαριστή ερώτηση και άσε τον άλλο να τρέχει... Σε δικαιολογώ όμως γιατί αυτό είναι πολύ βολικό για το λαιμό σου. Καταρχήν δεν είμαι βέβαιος ότι αποτελώ τόσο σπουδαία περίπτωση που να αξιώνω και τίτλο στο βιβλίο της ζωής μου αλλά επειδή είμαστε στα Βαλκάνια όπου αν δεν φωνάζεις δε σε ακούει κανείς πρέπει σύντομα να βρω κάτι πομπώδες (όσο και κούφιο) αλλιώς κανείς δεν θα μου δίνει σημασία - κάτι που μάλλον θα συμβαίνει ούτως ή άλλως χαχα. Αυτό που μπορώ να πω τώρα που βρίσκομαι περίπου στα μισά του προσδόκιμου ζωής είναι ότι όσο προχωρώ, τόσο περισσότερο προσπαθώ να βρίσκομαι κοντά στην αλήθεια και τη λογική. Αυτό όμως κάνει την υπόθεση όλο και πιο δύσκολη γιατί δύσκολα βρίσκεις κόσμο να μοιραστείς μια καθαρή, τίμια και απλουστευμένη οπτική στη ζωή. Άλλωστε όπως σοφά έγραφε ο τύπος στο “Into the wild” η ζωή αξίζει μόνο αν τη μοιράζεσαι. Επίσης όπως λέει και ο Dave Mustaine σε ένα τραγουδάκι αρκετά χρόνια πριν “The more seriously I took things the harder the rules became”. Μια τέτοια αίσθηση σου αφήνει η τήρηση αποστάσεων από τον καθιερωμένο χαβαλέ αν και σιχαίνομαι τα άτομα που παίρνουν τον εαυτό τους πολύ στα σοβαρά... δεν ξέρω...μια ισορροπία κάπου ανάμεσα είναι τόσο δύσκολο ρε παιδί μου; Κάπου εδώ κολλάει και ένας άλλος στίχος εξίσου γνωστού συναδέλφου του προηγούμενου: “As your arms get shorter your pockets get deeper” ή αλλιώς όσο περισσότερο έχεις ανάγκη κάποια πράγματα τόσο αυτά φαίνεται να σπανίζουν. Πάντως η ερώτησή σου μου θυμίζει μια παρόμοια που μου έκανε πριν λίγες βδομάδες ένα συμπαθέστατο κορίτσι από τη Φλόριντα. Μοιραζόμασταν ένα γλυκόπιοτο λευκό κρασί χαζεύοντας τη θάλασσα και με ρωτά τι όνομα θα του έδινα αν είχα το δικό μου κότερο.

Δ: Και τι απάντησες;

Ο: “Η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι” χαχα

Δ: Και εκείνη;

Ο: Ε... αμέσως οι κόρες των ματιών της απέκτησαν εκείνο το γοητευτικό βάθος που έχουν τα κορίτσια όταν σε κοιτάνε με διαπεραστικό μαγνητισμό...βλέπεις συμπτωματικά αγαπούσε ιδιαίτερα τον Κούντερα...έλα βρε Δέννυ τι θες τώρα; να σου γράψω τσάμπα Άρλεκιν με μια ερώτηση;

Δ: Ορέστη λυπήσουμε και δεν μπορώ να γελάσω με το λαιμό που έχω!

Ο: Μην ανησυχείς – σταματώ εδώ. Άλλωστε δεν είναι και το είδος μου καθόλου.

Δ: Ρομαντικός είσαι πάντως δεν είσαι;

Ο: Έτσι πιστεύω αλλά αυτό δεν συνεπάγεται ντε και καλά ροπή προς τον βλακώδη λυρισμό. Ας την αφήσουμε αυτή τη δουλειά για τους έντεχνους και εσχάτως ψεκασμένους εραστές της Πλατείας Κλαυθμώνος . Τα καταφέρνουν πολύ καλύτερα.

Δ:  Να ζητήσω ονόματα να ανεβάσουμε τα νούμερα;

Ο: Μου ζητάς νούμερα για να ανεβάσουμε τα νούμερα. Με μένα νούμερα δεν κάνεις ούτως ή άλλως αλλά και τα νούμερα για τα νούμερα είναι οπότε ... Ε ξέρεις τώρα τι εννοώ...η συνωμοσία της κλάψας των χαϊδοκώληδων μερικοί εκ των οποίων μάλιστα φορέσανε και αγανακτισμένα κουστουμάκια τελευταία – άλλη αστεία ιστορία και αυτή.

Δ: Εντάξει το όλο ζόρι που περνάμε δεν είναι αστείο πάντως σε κάθε περίπτωση.

Ο: Και γιαυτό με βλέπεις τόσο αιχμηρό. Ακριβώς επειδή δεν είναι αστείο καλό είναι να κόψουμε τα αστειάκια που μας δίνει ο πληγωμένος εγωισμός μας ή η κεκτημένη ταχύτητα της ρεμούλας μας. Το ότι χρωστάμε σε ένα κόμμα, σε μια συντεχνία ή στο τζούφιο είδωλο του Ελληνάρα με τον τράχηλο που ζυγό δε σηκώνει δεν είναι άλλοθι για να παραμορφώνουμε την πραγματικότητα στα μέτρα μας. Μόνο με συλλογικό κανιβαλισμό μια χώρα παράδεισος σαν την Ελλάδα θα καταντούσε σε αυτό το χάλι και ας κόψουμε τον ληγμένο αυριανισμό λιγάκι. Πήγαμε σε δύο απανωτές εκλογές και ψηφίσαμε τα χειρότερα νούμερα. Ούτε τον εαυτό μας δεν μπορούμε να κοροϊδέψουμε πια...Πάντως θα φέξει και θα δεις όλα αυτά τα κοινοβουλευτικά καρναβάλια για πότε θα γίνουν θλιβερή ανάμνηση...αρκεί βέβαια να γίνει ένα καλό σχήμα κάποια στιγμή πριν τις επόμενες εκλογές.

Δ: Με ποιούς ρε συ Ορέστη;

Ο: Μην ακούω ότι δεν έχουμε στελέχη. Και στατιστικά να το πάρεις δεν μπορεί κάπου θα είναι. Εγώ δεν μιλάω απλά στατιστικά όμως. Αυτή τη στιγμή οι ικανότεροι άνθρωποι είναι εκτός κοινοβουλίου. Κάποιοι από αυτούς μάλιστα (σε αντίθεση με Άκηδες - Βουλγαράκηδες που αποθεώναμε για χρόνια) δοκιμάστηκαν και έδειξαν έργο και αντοχή. Ελπίζω μόνο να φτιάξουν την απαιτούμενη συνισταμένη για να απαλλαγούμε και από τις ψεκασμένες συνιστώσες με την ευκαιρία.

Δ: Από ποιό χώρο βλέπεις να έρχεται κάτι τέτοιο;

Ο: Προσωπικά την ξεπερασμένη πολιτική γεωγραφία την έχω γραμμένη πολύ χαμηλά και βρίσκω την κρίση μια καλή ευκαιρία να απαλλαγούμε από αυτήν. Τι το αριστερό δηλαδή κατάφεραν οι ντόπιες αριστεράντζες της ξερής άρνησης και των εθιμικών απεργιών; Τι αριστερό κληροδότησε στην Κύπρο ο σύντροφος Καταστρόφιας; Ο δεξιός Γερμανικός νότος με την χαμηλότερη ανεργία από τον αριστερό Βορά τι μας λέει; Πόσο δεξιά ήταν η γαλάζια Πασοκαρία του τζούνιορ μπούλη Καραμανλή; Γιατί δεν βλέπουμε ότι οι εξέχουσες πολιτικές προσωπικότητες από όλες τις παρατάξεις τελικά είχαν περισσότερα κοινά μεταξύ τους παρά με τους συντρόφους τους. Δες για παράδειγμα ξεκινώντας από δεξιά προς τα αριστερά πως ο Κ. Στεφανόπουλος, ο Α. Πεπονής και ο Μ. Παπαγιαννάκης ήταν ουσιαστικά όλοι τους μέλη του ιδεατού κόμματος της Λογικής και της Προόδου ενώ τα συντρόφια τους ξέγραψαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Βάλε τώρα δίπλα τους τη Ζωή με τον Κασιδιάρη και το Χαϊκάλη...άσε και σιχαίνομαι και τα ονόματά τους...

Δ: Εκλεγμένοι όμως και οι τελευταίοι που ανέφερες.

Ο: Ε και; Είπα πως μπήκανε με πραξικόπημα στη βουλή; Το αντίθετο. Αλλά τι πάει να πει εκλεγμένος; Μήπως σοφός; Ικανός; Άγιος; Και η Τσιτσιολίνα εκλεγμένη ήτανε. Δες και το χάλι εκεί στην Ιταλία...χειρότεροι ακόμη και από μας. Εκλεγμένος σημαίνει ότι ο κόσμος επέλεξε κάποιον για συγκεκριμένη θέση και αυτό δεν αλλάζει παρά μόνο με τις προβλεπόμενες από το σύνταγμα διαδικασίες. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο. Η Δημοκρατία είναι ο χρυσός συμβιβασμός για να μετέχει ο κόσμος στα κοινά και να αποφεύγουμε φαινόμενα ζούγκλας. Για να δουλέψει σωστά όμως απαιτεί υπεύθυνους και ενημερωμένους πολίτες και εκεί ξεκινάνε τα δύσκολα. Η βλακεία του κόσμου εκφυλίζει την δημοκρατία και στρώνει το δρόμο για το φασισμό αφού οι παρενέργειες μια τέτοιας δυσλειτουργίας προκαλούν απελπισία στον κόσμο που αρχίζει να αναζητά το μεγάλο χέρι που θα δώσει λύση εδώ και τώρα. Δεν το λέω σαν δικαιολογία αλλά δυστυχώς κάπως έτσι δουλεύει. Πήγαινε π.χ. στη γριούλα που ζει στο κέντρο της Αθήνας γιατί δεν έχει λεφτά να πάει να μείνει αλλού και πες της να μην ψηφίσει Χρυσή Αυγή τη στιγμή που μέλη της τη συνοδεύουν στην τράπεζα γιατί φοβάται να πάει μόνη ενώ παράλληλα η καθιστική αριστερά των βορείων προαστίων την λέει και ρατσίστρια που φρικάρει με ότι έχει μαζευτεί στη γειτονιά της. Ο Χρυσαυγίτικος πολιτισμός δε, προϋπήρχε της εκτόξευσης των ποσοστών του συγκεκριμένου μορφώματος. Τον συναντούσες σε ένα ευρύ φάσμα χουλιγκανισμού από τον αυριανισμό της δεκαετίας του 80 μέχρι τα πρόσφατα μπάχαλα. Είναι η απλή λογική του  απολίτιστου, αμόρφωτου, απολιτίκ και ακαλλιέργητου: “ Εμείς έχουμε δίκιο, εμείς ξέρουμε την αλήθεια, θα σας την επιβάλλουμε και να πα να γαμηθείτε.”

Δ: Το τελευταίο μπορεί να εκληφθεί και ως ευχή!

Ο: Χαίρομαι που με έκοψες χαριτωμένα γιατί εύκολα πλατειάζω με κάτι τέτοια χαχα.

Δ: Πες μου λοιπόν ποιές είναι οι θετικές προσλαμβάνουσές σου. Τι σε κινητοποιεί;

Ο: Η μουσική έχει σοβαρό μερίδιο σε ότι αφορά την ισορροπία μου. Είναι αυτό που σε περιμένει πάντα εκεί έξω ακόμη και αν όλα εξαφανιστούν ή υποβιβαστούν στα μάτια σου. Όπως φυσικά και η τέχνη γενικότερα. Το σπίτι μου είναι εδώ και πολλά χρόνια σαν στούντιο. Έχω λίγο απ' όλα: κιθάρες τύμπανα κλπ. Νομίζω είχα πάντα μια καθαρή σχέση με τη μουσική χωρίς να περιμένω λεφτά κλπ από αυτή και μου το ανταποδίδει ακόμη με την ίδια ένταση όπως όταν ήμουν στις πρώτες διψήφιες ηλικίες. Αλλάζει το βάθος της σχέσης που τώρα είναι μεγαλύτερο αλλά ο έρωτας είναι εκεί. Πάμε σιγά σιγά για άλλο Άρλεκιν αν θες...

Δ: Όχι να χαρείς!

Ο: Να σου πω καμμιά φορά εντυπωσιάζομαι και γω με αυτό το φαινόμενο αλλά το πόσο τη βρίσκω δε το συζητάω. Είναι το καύσιμο που με πάει στα επόμενα. “When the world is running down you make the best of what's still around” που λέγαν και οι Police. Η τέχνη με συντονίζει όταν καταφέρνει σε ένα έργο να συνδυάσει το κλάμα ενός παιδιού, την κλωτσιά του έφηβου και τη σοφία του γέρου. Η μουσική μου έχει δώσει απλόχερα τέτοιες συγκινήσεις. Προφανώς ανάμεσα σε μπόλικες μπούρδες που έχουμε όλοι καταναλώσει κατά διαστήματα. Δεν είναι και δεν χρειάζεται να είναι όλες οι στιγμές αφόρητα σπουδαίες.

Δ: Αλίμονο!

Ο: Βέβαια υπάρχει και κάτι άλλο που με περιμένει υπομονετικά εκεί έξω και αυτό είναι η μηχανή μου. Τα ταξίδια (με ή χωρίς αυτή) είναι το οξυγόνο μου. Είναι που μου αρέσει να οδηγώ κιόλας οπότε δένει το γλυκό. Το 2010 π.χ. που παραιτήθηκα από τη δουλειά μου έκανα μαζί της 12000 αξέχαστα χιλιόμετρα στην Ευρώπη. Εξαιρετική εμπειρία. Σαν ταινία με τέλειο κάστινγκ και μιλώ για τους ανθρώπους που συνάντησα στο δρόμο και με βοήθησαν ή με φιλοξένησαν.  Η διαφορά στη μηχανή είναι ότι παίζεις στην ταινία ενώ στο αυτοκίνητο τη βλέπεις μέσα από το παρμπρίζ. Περιττό φυσικά να αναφέρω τα εξαιρετικά μέρη της Ευρώπης μας ε; Απίστευτη τύχη να γεννηθούμε σε αυτή την ήπειρο, όπως και σε αυτή τη χώρα αλλά ... ας το εκτιμούσαμε λίγο περισσότερο. Τέλος πάντων, τα είπα και πιο πριν – μην γίνομαι κουραστικός.

Δ: Και που γέρνει η πλάστιγγα; Προς την καλλιτεχνική ή την “μηχανοκρατική” σου πλευρά;

Ο: Να σου πω την αλήθεια δεν με απασχολεί ιδιαίτερα αλλά αισθάνομαι τυχερός που μπορώ και παίρνω και από τα δύο. Κοινός παρονομαστής τους είναι η δημιουργία. Κάποτε μάλιστα έφτιαξα και μια μηχανή μόνος μου από την πρώτη ως την τελευταία βίδα.

Δ: Σώπα! Δηλαδή;

Ο: Αγόρασα δύο TENERE 600 – το πρώτο και το τελευταίο που έβγαλε η ΥΑΜΑΗΑ - και έφτιαξα ένα συνδυάζοντας διάφορα άλλα ανταλλακτικά. Μάλιστα το όλο εγχείρημα έλαβε χώρα μέσα σε μια γκαρσονιέρα της πολυκατοικίας μου. Έπρεπε να με έβλεπες όταν την κατέβαζα από τα σκαλιά!

Δ: Χαχα δε σε πιστεύω!

Ο: Εγώ πάντως δεν πιστεύω στους μονόπλευρους ανθρώπους. Δεν με ελκύει ούτε η αφέλεια των καλλιτεχνών που δεν ξέρουν να σφίξουν μια βίδα ούτε τα σιδερωμένα πουκάμισα ενός εταιρικού meeting. Η ζωή είναι πλήρης όταν μπορείς να έχεις προσλαμβάνουσες και από τις δυο πλευρές. Κάτι σαν την όραση που είναι διοφθαλμική ας πούμε. Βέβαια αυτή η πληρότητα μπορεί να προσφέρει και μοναξιά γιατί μπορεί να γίνεις σαν τον ήρωα του “Whatever works” - αγαπημένη μου ταινία του Woody Allen – να είσαι δηλαδή ο μόνος ή ένας από τους ελάχιστους που μπορούν και βλέπουν ολόκληρη την εικόνα της ζωής από ψηλά σε απομεγέθυνση. Οι περισσότεροι άνθρωποι προτιμούν να εστιάζουν στα λίγα που ξέρουν γιατί εκεί (νομίζουν ότι) νιώθουν άνετα όμως αυτό απέχει πολύ από το να χαρακτηριστεί προοδευτικό. Κρίμα δεν είναι να κλείνεις πόρτες στη ζωή απλά επειδή φοβάσαι ή περιορίζεσαι στις ευκολίες σου;

Δ: Δεν μπορώ να διαφωνήσω μαζί σου αλλά μπερδεύομαι και λίγο με σένα. Από τη μια δεν είναι λίγες οι φορές που αναφέρεσαι έμμεσα έστω στο αίσθημα μοναξιάς που αφήνει η ζωή από την άλλη...πόσο μόνος μπορεί να είναι κάποιος σαν και σένα που ταξιδεύει τόσο συχνά και έχει κλίση σε αρκετά και διαφορετικά πράγματα;

Ο: Είμαι βέβαιος για τον προβληματισμό σου μιας και μόλις ταλαιπώρησες το λαιμό σου για αρκετά περισσότερα πολύτιμα δευτερόλεπτα στην τελευταία ερώτηση σε σχέση με τις προηγούμενες. Κοίτα...καταρχήν δεν είμαι οπαδός του μοναχισμού ούτε πιστεύω στο ηλίθιο μοντέλο που σε θέλει κλεισμένο στο κάστρο σου να κοιτάς μονάχος τους πληβείους από ψηλά ω εσύ μέγα καραγκιόζη ψευτοδιανοουμενίσκε.

Δ: Ρε συ σου είπα δε μπορώ να γελάω έλεος χαχα

Ο: ...κουράγιο Δέννυ...στην αλληλεπίδραση λοιπόν δοκιμάζονται όλα διαφορετικά απλώς κάνεις υπέροχες κενές συμφωνίες με τον εαυτό σου. Ελάχιστοι άνθρωποι έχουν σοβαρή εσωτερική αντιπολίτευση και αυτοκριτική ώστε να καταφέρνουν μόνοι τους ικανή ωρίμανση απόψεων. Αλληλεπίδραση λοιπόν ναι αλλά με ποιούς; Εδώ είναι το θέμα. Προσωπικά, και ιδιαίτερα μετά την δημοσιοποίηση της κρίσης εδώ, ο κύκλος μου μικραίνει εντός των συνόρων. Βέβαια μεγαλώνει εκτός.

Δ: Ξενολαγνεία;

Ο: Όχι. Απλά κάποια στιγμή αποφάσισα ότι δεν μπορώ να σχετίζομαι με άτομα που κοροϊδεύουν τον εαυτό τους. Και η κρίση ανέδειξε αυτό το τελευταίο ιδιαίτερα.

Δ: Και δηλαδή έξω οι άνθρωποι δεν κοροϊδεύουν τον εαυτό τους;

Ο: Σε διαφορετικές αναλογίες ανάλογα την χώρα αλλά προφανώς και ναι. Δε σου είπα για την Ιταλία πιο πριν; Απλά ταξίδι στο ταξίδι έχω πλέον ένα κύκλο στην Ευρώπη. Πάντως εντός παρενθέσεως να σου πω ότι μπορεί π.χ. η Ελλάδα και η Ιταλία να υποφέρουν από νοοτροπία αλλά τα λίγα καλά παιδιά και στις δύο χώρες είναι ότι καλύτερο μπορείς να συναντήσεις – Εγγύηση! Άλλες κοινωνίες διαθέτουν πολύ μεγαλύτερο πολιτειακό κεφάλαιο σε σχέση με τη δική μας. Εδώ για να βρεις σχέσεις εμπιστοσύνης...θέλει το ψάξιμό του...Γελάω πολύ με τις δημοσκοπήσεις στις οποίες οι πολίτες εκδηλώνουν αναξιοπιστία προς τα πολιτικά κόμματα. Γιατί ο Έλληνας εμπιστεύεται τον Έλληνα; Ή τον εαυτό του; Πλάκα κάνουμε;

Δ: Έχουμε όμως ισχυρότερο (αν και σε πτώση) τον θεσμό της οικογένειας.

Ο: Έλα βρε Δέννυ τώρα...το οικογενειακό μοντέλο της Ελλάδας είναι μια άλλη πικραμένη ιστορία. Μα δες τα μπουμπούκια που έβγαλε. “Μπαμπά διόρισέ με να πάρω σύνταξη στα 50”. Υπερφυσικοί μπεμπέδες τύπου Τσίπρας. Εγώ σχεδίαζα βελούδινες αλλαγές απομάκρυνσής μου από την οικογένεια μου αλλά δυστυχώς τον τελευταίο χρόνο λόγω προβλημάτων υγείας της μητέρας μου και θανάτου του πατέρα μου συνέβη το ακριβώς αντίθετο. Η κουφάλα ο Θεός γελάει όταν οι άνθρωποι σχεδιάζουν. Με μένα γέλασε λίγο παραπάνω όμως και βρέθηκα μόνος να αντιμετωπίζω καταστάσεις που απαιτούσαν υπεράνθρωπες δυνάμεις ενώ σε απολύτως κρίσιμα σημεία είχα δυστυχώς την εμπειρία να διαπιστώσω ότι ... ήμουν όντως τόσο μόνος τελικά. Δεν πειράζει...και αυτοί θα είναι χωρίς εμένα. Το οφείλω στην ψυχούλα μου ή “my little baby soul” όπως σωστά έχει πει στο βιβλίο του ο Neil Peart των Rush.

Δ: Κάπως σκληρό δεν είναι αυτό;

Ο: Σκληρό και απαίσιο ήταν αυτό που πέρασα σε μια κατάσταση όπου ο ένας στηριζόταν στον άλλο και όλοι επάνω μου ενώ εγώ ήμουν στο κενό. Έχω υψηλό αίσθημα δικαιοσύνης απέναντι στον εαυτό μου και οφείλω να επανορθώσω άμεσα για κάτι που δεν του άξιζε όπως τελικά εξελίχθηκε. Είμαι υπερήφανος για την υπέρβαση προσφοράς που έκανα, μακάρι όμως να υπήρχε αρμονία από όλους σε αυτό το σημείο. Τέλος αυτό – πάμε για τα επόμενα.

Δ: Λυπάμαι πολύ για όλο αυτό και σου εύχομαι τα καλύτερα στο εξής. Αισθάνεσαι ότι η ζυγαριά σου γέρνει προς το “άτυχος”;

Ο: Δεν εξετάζω έτσι την ζωή – αν είμαι άτυχος ή τυχερός δηλαδή. Καλό είναι να πιστεύεις ότι η ζωή είναι δίκαιη γιατί αυτό σε βοηθά να είσαι πιο υπεύθυνος. Πάντως όντας αυτός που έσπευδε πάντα σε κάτι καλό να χαρακτηρίσει εαυτόν τυχερό ε.. νομίζω ότι έχω το δικαίωμα να πω ότι η τύχη δεν ήταν ακριβώς με το μέρος μου τελευταία. Μάλλον ήταν μια φάση τύπου “God kicks with both feet and keeps his shoes clean” που λένε και οι αγαπημένοι μου Ιρλανδοί Therapy. Όχι τίποτα άλλο αλλά όλα αυτά μου συνέβησαν σε μια κρίσιμη και δύσκολη περίοδο της ζωής μου. Κατάλληλη στιγμή φυσικά δεν υπάρχει για κάτι τέτοιο απλά δεν έχει πλάκα να συμβαίνει όταν δεν έχεις από πουθενά να κρατηθείς εκτός από την “little baby soul” την ψυχούλα σου.

Δ: Και πως την βλέπεις την LBS στο άμεσο μέλλον;

Ο: Ωραία συντομογραφία το LBS! Έκλεισε ως όνομα για το γκρουπ που θα φτιάξω! Η ψυχούλα λοιπόν μαζί με τα μπογαλάκια μου θα καβαλήσει το γιαπωνέζικο γαϊδαράκο μου και φεύγουμε για Δυτικά Βαλκάνια, Βόρεια Ιταλία γιατί χρωστάω να κάνω το Stelvio, Τορίνο να δω ένα αγαπημένο μου ζευγάρι, ΝοτιοΔυτική Ελβετία να δω ένα άλλο φίλο, Κορσική και Σαρδηνία..θα δείξει. “Γιατί ο δρόμος είναι αλήθεια χίλια και ένα παραμύθια είναι το σπίτι μας δεν έχει τέλος” (γεια σου ρε Παύλο)

Δ: Σωστός ο Παύλος!

Ο: Μέγα πλυντήριο αρνητικούρας ο δρόμος όσο και ατέλειωτη δεξαμενή αναμνήσεων.

Δ: Ορέστη σου εύχομαι όμορφα και ασφαλή χιλιόμετρα, να βρεις ότι σου λείπει εκεί έξω και σε ευχαριστώ πολύ για την όμορφη κουβέντα.

Ο: Εγώ ευχαριστώ Δέννυ και περαστικά στο λαιμάκο σου. Να περνάς όμορφα.