Σήμερα σαραντάρισε το "Πολυτεχνείο", εγώ βέβαια φύση προχώ άτομο σαραντάρισα πριν δυο βδομάδες και κάτι. Αν και μωρό λίγων ημερών τότε, ο αγών μου στα κάγκελα του εν λόγω Ιδρύματος ως Ζωή-Ραχήλ της εποχής είναι γνωστός και δεν χρειάζεται να πω περισσότερα, άλλωστε έχει τραγουδήσει για μένα όπως και για άλλους αγωνιστές ο 23 χρονών τότε Μπιλάρας Παπακωσταντίνου (ή μήπως με ξέχασε;)
Ας μην επεκταθώ λοιπόν για το "Πολυτεχνείο", άλλωστε τα είπαν και τα λένε καλύτερα από μένα άλλοι πρεσβύτεροι εμού όπως ο καλός φίλος Δημήτρης Φύσσας, η Άννα Δαμιανίδη, ο Φώτης Γεωργελές και όσοι λογικοί έχουν μείνει από την αστειότητα αυτής της γενιάς. Είχα πάει θυμάμαι στην 20η επέτειο το 1993 και θυμάμαι ότι δεν θέλω να θυμάμαι.
Το 40 είναι ωραίο νούμερο, στρογγυλό, ζυγό και γεμάτο. Ηλικιακά σου δίνει μια αίσθηση ότι είσαι κάπου στη μέση της διαδρομής, εκτός αν η τύχη ή εσύ ο ίδιος ή και τα δυο μαζί αποφασίσουν διαφορετικά. Η Ζωή (όχι αυτή με τη Ραχήλ) έχει πάντα το πάνω χέρι και όταν στο θυμίζει δεν έχει πολύ πλάκα, αλλά καλό είναι παρόλα αυτά να κάνουμε όνειρα και ας γελάει η κουφάλα ο Θεός όταν οι άνθρωποι σχεδιάζουν (τον έγραψα με κεφαλαίο μπας και συγχωρέσει το "κουφάλα").
Ας αφήσουμε όμως τα νούμερα πίσω, άλλωστε δεν είναι και ιδιαίτερα ερωτεύσιμα. Ούτε λένε και όλη την αλήθεια. Αν ήταν έτσι τότε π.χ. ο Τσίπρας (που του ρίχνω και ένα χρόνο) θα ήταν νέος ενώ ουσιαστικά είναι κωλόγερος. Μάλλον είναι και ανίκανος διότι σε μια γρια κοινωνία όπως η Ελληνική θα είχε διαπρέψει. Ή μήπως δεν διαπρέπει ακριβώς γιατί η Ελληνική κοινωνία δεν είναι τόσο γρια όσο νομίζουμε; Δεν είμαι σίγουρος...
Για αυτό που είμαι βέβαιος όμως είναι ότι ταξιδεύοντας τα τελευταία χρόνια εντάθηκε μέσα μου μια τάση που υπήρχε ανέκαθεν: Να ανακαλύπτω τον κόσμο με καθαρή διάθεση και ορθάνοιχτα μάτια όπως του μικρού παιδιού. Δεν σκότωσα (ακόμη τουλάχιστον) το παιδάκι αυτό για να επιβιώσω όπως έκαναν οι περισσότεροι που γνωρίζω. Και το απολαμβάνω όσο λίγα πράγματα. Το πρόβλημα είναι ότι εδώ στη χώρα που γεννήθηκε η Δημοκρατία (η οποία κάνει λαμπρή καριέρα στη Δύση) οι καθημερινές συναλλαγές απαιτούν συνήθως οπλισμό με γερά νεύρα και ΑΚ-47 ενώ αν διαθέτεις - επιδιώκεις τον ιδεώδη συνδυασμό υπευθυνότητας ηλικιωμένου και παιδικής ενέργειας τότε μάλλον θα τον μοιραστείς με τον...εαυτό σου. Οι υπόλοιποι είναι αλλού. Και ξέρουμε από την τραγική κατάληξη του ήρωα της ταινίας "Into the wild" πως "Hapiness only real when shared"
Δεν πειράζει...το παιδί συνεχίζει με μάτια ορθάνοιχτα και στην πλάτη το ΑΚ-47 για κάθε ενδεχόμενο. Καλό δεύτερο ημίχρονο σε όλους!
Υ.Γ. Αφιερωμένο στον Γιώργο Λ. με πολλά περαστικά
No comments:
Post a Comment