Εδώ τα κατάφερε αρκετά καλύτερα:
Να και η μάπα μου που αντιφεγγίζει στο ultrabook,
και η θέση από την οποία (σας) γράφω:
Όλα ιδανικά πλην του ότι δεν ξέρω τι ακριβώς να γράψω τώρα που τελείωσα την επίδειξη. Ε και; Με αντίστοιχη (απουσία) γνώμονα ταξιδεύω τις περισσότερες φορές αλλά τα ταξίδια μου δεν παύουν να είναι (συνήθως) υπέροχα. Και μουσική κάπως έτσι παίζω (τώρα αν αυτή είναι επίσης υπέροχη είναι άλλο θέμα).
Το σημείο στο οποίο βρίσκομαι μου εκπληρώνει ένα όνειρο πολλών ετών: Όταν μου πέρασε (νωρίς ευτυχώς) η επιδερμική απέχθεια για την πόλη που γέννησε και φιλοξένησε τόσα πολλά και σημαντικά (ναι αυτήν εννοώ) άρχισα να αναρωτιέμαι πόσο μαγικό θα ήταν το κλίμα της πριν την επέλαση των βαρβάρων. Κοίτα να δεις που τα όνειρα έχουν το δικό τους βραδυφλεγές φυτίλι και δεν ξέρεις πότε σκάνε. Έτσι λοιπόν όσο και να ήθελα (που δεν θέλω) να υοιοθετήσω τη γκαντεμοσαυρίλα της Ελληνικής ειδησειογραφίας, δεν μπορώ παρά να παραδοθώ με μεγάλη χαρά στην απόλαυση και το θαυμασμό της Αττικής φύσης. Πρέπει να εργάστηκαν αόκνως και οι δώδεκα θεοί για ένα τέτοιο θαύμα: Ο Αέρας κρατά υπομονετικά την αναπνοή του, ο Ήλιος κάνει ανοιξιάτικη επανάσταση και η Θάλασσα μοιάζει καθρέπτης που περπατιέται. Δεν είναι όμως η πρώτη φορά. Λίγο καιρό πριν έγραφα στον αγαπημένο μου Θείο:
"Μετά λοιπόν από μια γεμάτη ημέρα αυτή τη στιγμή κάνω δώρο στον εαυτό μου (εκτός από την μεταξύ μας επικοινωνία) λίγο γαύρο μαρινάτο, παξιμαδάκι βρεγμένο - λαδωμένο και αγγουράκι. Το τελευταίο περισσεύει εσχάτως στην καθημερινότητά μας αλλά επιμένουμε να το βάζουμε και στο τραπέζι μας. Κάποιος μαζοχισμός ίσως; Ή μήπως άθελά μας πάμε να δικαιώσουμε την προ ολίγων ετών φράση γνωστού ελεεινού τηλεαστέρα δημοσιογράφου (βλ. Ν. Χατζηνικολάου) "έτσι όπως πάμε η χωριάτικη θα έχει μόνο αγγούρι";
Πάντως τα παραπάνω τα συνοδεύω με λίγο λευκό κρασί και την απίστευτη μουσική της Αττικής φύσης: Η θάλασσα ξαπλώνει γλυκά στα βράχια και ο καρπός αυτού του ώριμου έρωτα είναι ένα χάδι για τα αυτιά το οποίο μάλιστα λόγω της θέσης του σπιτιού μου έρχεται σε ιδεώδη ένταση. Αρκετή για να το ακούς αλλά ποτέ ενοχλητική.
Σοφή η φύση, οι άνθρωποι όχι πάντα. Κάθε μέρα εδώ η μαμά Αττική μου δίνει μαθήματα πολιτισμού. Ελπιζω πως μαθαίνω..."
Η ένταση της απόλαυσης είναι τέτοια που χάνεσαι σε ατραπούς λυρικών ασυναρτησιών με την ευκολία που τρώει τα μούτρα του κανείς προσπαθώντας να χορέψει πάνω σε σαπουνισμένο μάρμαρο.
"Τι είναι αυτά ρε! Εδώ έχουμε πόλεμο!" θα πούνε κάποιοι - ίδιοι με αυτούς που πριν πολλές δεκαετίες λοιδορούσαν τον Οδυσσέα Ελύτη όταν έγραφε για Κυριακάτικες εκδρομές αντί του δράματος του Β' Παγκοσμίου πολέμου. Μικρή σχέση έχω εγώ με τον Ελύτη και ακόμη μικρότερη έχουν εκοίνοι με την κοινή λογική αλλά αν έχουμε πόλεμο ο εχθρός είστε εσείς με το άδειο άνω κεφάλι (μη σου πω και με το κάτω).
Καλημέρες και καλές μέρες!
