Κρυφές χάρες

Πριν σφίξουν οι ζέστες αυτές είναι οι τελευταίες μέρες που σου επιτρέπουν να απολαύσεις τη βόλτα σου στη φύση χωρίς καν να ιδρώσεις. Όχι πως ο ιδρώτας αφαιρεί και πολλά από την απόλαυση αλλά λέμε τώρα...

Το Λαύριο είναι η πρώτη πόλη που απήλαυσε σιδηροδρομική σύνδεση με την Αθήνα πριν οι αθάνατες συντεχνίες το σταματήσουν και η αντίστοιχη γραμμή, εγκατελλειμένη, δίχως καν τις ράγες τις, πάντα μου προκαλούσε έλξη όποτε επισκεπτόμουν το κοντινό αρχαίο θέατρο του Θορικού (το αρχαιότερο Ελληνικό).

Εδώ είναι τα λίγα μέτρα από τις ράγες που σώζονται μέχρι σήμερα:
(Η πρώτη εικόνα τραβήχτηκε στο μικρό γεφυράκι που το τοπικό χιούμορ βάφτισε "Σουέζ")

Στα επόμενα μέτρα έχουν γλιτώσει μόνο τα σανίδια της εποχής (το εν λόγω τρένο ξεκίνησε το 1885!)

Ο βασικός λόγος όμως που βρέθηκα εκεί δεν ήταν απλά να περπατήσω τη γραμμή αλλά να βρω τον περίφημο ναό Δήμητρας και Κόρης, σπουδαίο Δωρικό κτίσμα του 5ου π.χ. αιώνα, για το οποίο δεν βρίσκεις εύκολα πληροφορίες για τη θέση του ακόμη και αν μιλήσεις με ντόπιους που ξέρουν την περιοχή. Το μόνο που απεκόμισα ρωτώντας (εκτός από την φιλότιμη διάθεση ανθρώπων να βοηθήσουν πράγμα που συναντάς εύκολα στο Λαύριο) ήταν μια μουτζούρα στο τραπεζομάντηλο αγαπημένης ταβέρνας (κουτούκι ορθότερα) από κάποιον που "ήξερε" που βρίσκεται ο ναός...κάτι σαν "στρίβειν δια του αρραβώνος" από το ερώτημα σχεδιάζοντας ημιακατάληπτα...είχαμε πιεί και λίγο...

Ξεκίνησα την επόμενη μέρα μια δεύτερη απόπειρα με ελπίδα να βρω την υπάλληλο στην είσοδο του αρχαίου θεάτρου μήπως ήξερε κάτι παραπάνω αλλά ατύχησα. Παρακάμπτω τις εύκολες λαβές για σχόλια που δίνει η απουσία ενός Δ.Υ. και πάω με τη μηχανή κοντά στο "Σουέζ". Την αφήνω και περπατώ την γραμμή του τρένου όσπου αρχίζω και βλέπω μάρμαρα διάσπαρτα στα χωράφια.

 Αφήνω τη γραμμή, κατεβαίνω το πρανές και περπατώ στα χωράφια ακολουθώντας τα μάρμαρα κάθετα προς το σιδηρόδρομο. Τα μάρμαρα πυκνώνουν και ορίζουν το λιόφυτο εκεί ως αναβαθμίδες:

Βρισκόμενος σε μικρό ύψωμα διακρίνω αμυδρά ένα μικρό άνοιγμα στις καλαμιές του παράλληλου με το τρένο χειμάρρου και στην άλλη όχθη φαίνονται πάλι κομμάτια από μάρμαρο:

Πλησιάζω το άνοιγμα και είναι πλέον σχεδόν βέβαιο ότι κάτι υπάρχει πίσω από αυτό το άθλιο, περιστοιχισμένο με μάρμαρα τσιμέντο:

Πριν σκαρφαλώσω βλέπω αρχαία τεμάχια στο χείμαρρο μέσα:

Πατώ στην πέτρα αυτή,

και ανεβαίνω σε ένα επίπεδο όπου η συγκίνηση δεν περιγράφεται. Στο πουθενά ξέφραγος και χύμα αφημένος μόνος του ο Ναός Δήμητρας και Κόρης ή καλύτερα ότι άφησαν οι λεηλασίες αιώνων:

Αγκαλιάζω τα μάρμαρα και αυτόματα βουρκώνουν τα μάτια. Τελευταία φορά που δάκρυσα αντικρίζοντας κάτι ήταν στην Πίζα πριν 10 μήνες αλλά αυτή εδώ η εμπειρία είναι ακόμη πιο ιδιαίτερη αφού μεταξύ άλλων αφορά και το χώμα πάνω στο οποίο πρωτοπερπατήσαμε. Αυτός ο συνδυασμός εγκατάλειψης και ιστορικής ομορφιάς δίνει σπάνια και απερίγραπτη συγκίνηση. Δεν βλέπω την ώρα να ξαναπάω να χαϊδέψω τα ερείπια...

Υ.Γ.1 Κάποιος είπε αντίο εδώ:

Υ.Γ.2  Άργησα λίγο αλλά σε άφησα με ωραία θέα:

Υ.Γ.3 Όποιος θέλει να τον οδηγήσω εκεί ας επικοινωνήσει μαζί μου. Άλλωστε οι φωτογραφίες είναι γεωαναφερμένες (για όσους ξέρουν) και βέβαια θα κάνετε κλικ για να τις χαρείτε σε αξιοπρεπές μέγεθος. Αν μοιραστείτε κάτι από τα ανωτέρω παρακαλώ αναφέρετε και την πηγή μιας και είχε λίγο κόπο το ψάξιμο.