Τα προβλήματα που δεν αντιμετωπίζονται στην ώρα τους και όπως πρέπει κακοφορμίζουν και κάνουν τη λύση όχι μόνο καθυστερημένη αλλά και δυσκολότερη. Η Ελληνική κρίση που δέχτηκε λάθος χειρισμούς εντός και εκτός συνόρων είναι από τα ενδεικτικότερα παραδείγματα. Κάτι αντίστοιχο δυστυχώς πάει να γίνει και με την Ουκρανία.
Ο απίστευτος ηρωισμός των Ουκρανών μαχητών όχι μόνο δεν μετατρέπει τους ηγέτες Γαλλίας & Γερμανίας σε μικρούς Churchills (μιας και αυτοί θα κρίνουν σε καλό ποσοστό την έκβαση του πολέμου και όχι το αν η Ελλάδα στείλει 2 σάπια άρματα παραπάνω) αλλά αντίθετα αμφότεροι βάζουν στη ζυγαριά άλλες προτεραιότητες. Φόβος; Διαφθορά; Μυωπικοί υπολογισμοί άνευ οράματος; Λίγο απ' όλα.
Η διαφορά του πραγματικού ηγέτη από όλους αυτούς είναι η ικανότητά του να βλέπει μακριά αλλά και να έχει το θάρρος να πάρει τις δύσκολες αποφάσεις που επιβάλλει η πρόβλεψή του. Ακόμη και στην περίπτωση που ίσως βλέπουν δεν φαίνεται να έχουν τη δύναμη να δράσουν ανάλογα. Δεν είναι και μεγάλη έκπληξη αυτή αν δει κανείς ποιοι τους ψήφισαν.
Ερχόμαστε έτσι στον πυρήνα του προβλήματος, τον ψηφοφόρο όλων αυτών των αδειανών πουκάμισων. Αυτός είναι και ο μεγαλύτερος φόβος (μου). Ούτε τα πυρηνικά του Πούτιν φοβάμαι, ούτε μήπως οι Ουκρανοί πάθουν Μέρκελ από την εξάντληση, ούτε αμφιβάλλω πως έχουμε τη δυνατότητα να κάνουμε τον βλαδίμηρο και κάθε αντίστοιχο καθίκι να μετανιώσει πικρά που την είδε Rocco Siffredi στη δύση της ζωής του.
Φοβάμαι τον Φλούφλη. Το μέσο μαλθακό μπέμπη που ναι μεν "Σλάβα Ουκραΐνι" αλλά μπροστά στο φόβο μη τυχόν και φορέσει χακί αρχίζει τα ναι μεν αλλά αντίβαρα. Τολμούν να ξεστομίζουν ακόμη και επιχειρήματα του τύπου "και αν πέσει ο Πούτιν τι θα γίνει με το χάος που θα προκληθεί μετά;" λες και το να είναι τα πυρηνικά στα χέρια της Ζαχάροβα είναι κάτι που μπορούμε να το συζητάμε.
Αυτοί οι Μπέμπηδες δεν είναι ούτε με την Ειρήνη, ούτε με τον άνθρωπο ούτε καν με τους Ουκρανούς στην πραγματικότητα. Είναι με τους φόβους τους. Και ο Churchill καταψηφίστηκε όταν επικράτησαν αντίστοιχα αισθήματα αλλά αν μη τι άλλο η κοινωνία της εποχής είχε ως γερή δικαιολογία την εξάντληση μετά τον 2ο ΠΠ εξ ου και δεν τον ακολούθησε όταν τους είπε "Πάμε να νικήσουμε και την Ιαπωνία να τελειώνουμε με τον απολυταρχισμό".
Δείτε το χάλι του Γερμανού π.χ.: 58% πιστεύει πως ο Scholz εξοπλίζει την Ουκρανία όπως πρέπει, μόνο 38% πιστεύει πως καθυστερεί και μόνο ένα 14% πιστεύει πως είναι λάθος που μιλά ακόμη με τον Πούτιν. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που χειροκροτούσαν για χρόνια και χρόνια μια Ανατολικογερμανίδα που έδεσε/έδωσε τη χώρα τους πακέτο στο βλαδίμηρο. Δε συζητώ για την Ελλάδα - χώρα παιδική χαρά της FSB. Ακόμη και εδώ όμως βρίσκει κανείς αποσπασματικά έστω περισσότερη γενναιότητα, όπως π.χ. αυτή εδώ.
Σε ιστορικές στιγμές ο ηγέτης καλείται να δει και να πράξει πάνω και πέρα από τους Φλούφληδες, οι οποίοι στο κάτω κάτω μαλθακοί όντες διαμορφώνονται σε καλό βαθμό από τον ηγέτη τους ούτως ή άλλως. Do it like Churchill με άλλα λόγια και μάλιστα σήμερα τον βλαδίμηρο μπορούμε να τον φάμε για πλάκα σε σχέση με τον Χίτλερ γιατί και οι συσχετισμοί είναι πολύ καλύτεροι από αυτούς του Β' ΠΠ και η Ουκρανοί έχουν ΗΔΗ αναλάβει ένα δυσανάλογο μέρος αυτού του χρέους προς τη δημοκρατία και την ελευθερία.
Μείνε Φλούφλης λοιπόν αν θες να αγνοήσεις τις ιστορικές στιγμές και συγκρίσεις και μην πιέσεις τις ηγεσίες σου να κάνουν το σωστό (εξοπλίζοντας αρκούντως την Ουκρανία χτες) ώστε να εξασφαλίσουν ένα καλύτερο μέλλον αν όχι για σένα σίγουρα για τους επόμενους. Μη μας ξαναμιλήσεις όμως για αξίες, ελεύθερο κόσμο και άλλες πίπες καμαρωτές. Χέστης. Είσαι. Εσύ.
No comments:
Post a Comment