Stunning birds eye view of the heroic Kyiv 🇺🇦
— Ninho🇬🇷🇺🇦 (@ninho.bsky.social) 1 December 2024 at 12:53
[image or embed]
Που να ήξερα όταν έβλεπα το live του Κώστα Ονισένκο, στο οποίο περιέγραφε μεταξύ άλλων τη σκηνή των χιλιάδων κορακιών που φεύγουν από το ομιχλώδες Κίεβο στο χάραμα, ότι θα έβρισκα βίντεο από τη συγκεκριμένη σκηνή λίγο μετά. Ας είναι καλά αυτός που το ανέβασε στο Bluesky (το νέο μου καταφύγιο στα σόσιαλ το οποίο επί του παρόντως σας το προτείνω μιας και δεν έχει διαφημίσεις και κυρίως δεν έχει ούτε Έλον ούτε Μασκ).
Τι να πρωτοσχολιάσει κανείς σε αυτό το βίντεο. Καταρχάς είναι συγκλονιστική η σκηνή από μόνη της, σε βαθμό που ξεπερνά ακόμη και την κινηματογραφική ποίηση. Τα κτίρια προσπαθούν να σκίσουν την παγερή ομίχλη, το πρώτο φως του ήλιου το ίδιο ενώ τα πουλιά, ανέγγιχτα λες από τη φρίκη του πολέμου, αφήνουν την ηρωική αυτή πόλη πίσω τους για άλλα θερμότερα μέρη, δημιουργώντας αυτό το μαύρο φτερωτό σύννεφο. Τι ειρωνεία όμως, αιώνες "εξέλιξης" του ανθρώπινου είδους και παρόλα αυτά δεν μπορούμε να προσφέρουμε αρκετή ασφάλεια στους Ουκρανούς ώστε να μη ζηλεύουν τα πουλιά που μπορούν έτσι εύκολα να δραπετεύσουν από όποια σκηνή δεν τους αρέσει.
Τα πουλιά στο βίντεο πετάνε προς τη Δύση (πριν πάνε Νότια φαντάζομαι). Εκεί οι άνθρωποι, νανουρισμένοι από τη μακρόχρονη ειρήνη της, τείνουν να ψάχνουν για απόδραση από όποια σκηνή δεν τους βολεύει. Η αίσθηση του καθήκοντος έχει υποχωρήσει, το ίδιο και το πνεύμα, γι αυτό και τόσοι άνθρωποι είναι ευάλωτοι στον κάθε περαστικό ινφλουένσερ (ο όρος και μόνο μιλά από μόνος του). 5 ευρώ για γάζες στην Ουκρανία δύσκολα δίνει κάποιος αλλά 50 ευρώ για 5" στο only fans κάποιας Τούνη ευχαρίστως.
Και δεν φτάνει μόνο ότι περπατάμε σε δύσκολες μέρες σαν τις σημερινές πετώντας χαρταετό, χωρίς ένα Μάνο Χατζιδάκι για αντίβαρο, σπεύδουν οι δημοσιολογούντες να κανονικοποιήσουν την κάθε ανωμαλία. "Ο Τραμπ εξελέγη λόγω οικονομίας και μεταναστευτικού". Τα λένε και δεν ντρέπονται. Ναι καλέ μου άνθρωπε, τι να κάνεις και συ φουκαρά Αμερικανέ. Ακρίβυνε το χάμπουργκερ και είπες "τι καλύτερος πρόεδρος από ένα λαμόγιο που έχει φεσώσει όλο τον κόσμο;". Μπούχτισες με το μεταναστευτικό και είπες "ποιός θα το αντιμετωπίσει καλύτερα από ένα αλήτη που εμπόδισε τον τοίχο για να φθαρούν οι Δημοκρατικοί;"
Κάπως έτσι φτάσαμε στο σημείο μια χώρα όπως η Ουκρανία να μη συγκινεί όσο θα έπρεπε τις καλοχορτασμένες κοινωνίες που ζουν σε ειρήνη, παρά την επική αντίστασή της, τα χρώματα και το φως που εκπέμπουν οι εκφάνσεις τις. Ο Σολτς αρνείται ακόμη και τώρα να αφήσει τους Ουκρανούς να χρησιμοποιήσουν τα Γερμανικά όπλα σε όλο τους το εύρος και 60% των Γερμανών συμφωνεί σε αυτό. Δεν ξέρω αν υπάρχει πιο ανατριχιαστική ανισορροπία και ιστορική αδικία, να είσαι η χώρα που τάισε το τέρας που τρώει την Ουκρανία όσο καμία άλλη και τώρα να της περιορίζεις τη χρήση της βοήθειας που της δίνεις (αν και η Γερμανία ποσοτικά βοηθά την Ουκρανία περισσότερο από κάθε άλλη στην Ευρώπη).
Όσο εμείς οι τυχεροί έχουμε την ψευδαίσθηση πως δεν έχουμε πόλεμο που μας αφορά (αν και έχουμε 3ο ΠΠ ουσιαστικά) και μπορούμε ως εκ τούτου να πετάμε χαρταετό όσο θέλουμε, κάποια παιδιά που δε φταίξαν σε τίποτα πέφτουν στο μέτωπο. Μάλιστα, η "Δύση" προτείνει στην Ουκρανία να ρίξει κι άλλο το όριο ηλικίας επιστράτευσης. Δηλαδή δε φτάνει που προσπαθεί η χώρα να μη σκοτώσει τους 18άρηδες της ώστε να μείνει κάποιος να κάνει παιδιά στο μέλλον, εμείς (ακούγεται έστω ότι) τους λέμε "στείλτους και αυτούς για φούντο γιατί φοβόμαστε να σε εξοπλίσουμε παραπάνω".
Ας μην είχαμε μάθει τίποτα στα σχολεία αλλά ας είχαμε μάθει ένα βασικό: Όλοι οι πολιτισμοί είχαν τέλος στην ιστορία, ακόμη και οι πιο σπουδαίοι και ανεπτυγμένοι. Στη συνείδηση του κόσμου επικρατεί το ακριβώς ανάποδο: Όσο και να κωλοβαράς στην κάλπη θα συνεχίσεις να έχεις τις επιλογές που είχες πριν κωλοβαρέσεις. Από αυτόν τον κόσμο περιμένουμε τώρα να τον συγκινήσει η Ουκρανία, το Ισραήλ, η Γεωργία, η Μολδαβία και οποιοσδήποτε άλλος αντιμετώπισε στα ίσια το τέρας που εμείς νομίζουμε πως είναι μακρυά μας (αν το αναγνωρίζουμε ως τέρας γιατί όπως έλεγε και ο Μάνος "αν δε σε τρομάζει τότε του μοιάζεις").
No comments:
Post a Comment