Μπορεί ένα τέρας να δει στη Ζωή ένα τέρας;

 

Έχω και κάτι κοινό με τη συντρόφισα Αχτσιόγλου, το μόνο ίσως: βλέπω και γω βιντεάκια για να με πάρει ο ύπνος αν δεν είμαι τυχερός να με πάρει αβίαστα. Σιγά τα ωά, σύνηθες. Αυτή η συνήθεια όμως είναι (μεταξύ άλλων) που σε φέρνει αντιμέτωπο με τον κόσμο πέρα από τον μικρόκοσμό σου δόξα τον αλγόριθμο των ΜΚΔ.

Κάποτε, ο γνωστός πλέον σε όλους τους ποδοσφαιρομούρηδες Ραπτόπουλος, ήταν ένας Χ αθλητικός δημοσιογράφος με περούκα στη Θεσσαλονίκη. Κάποια στιγμή πήρε και εκπομπή σε τοπικό κανάλι. Ξεκίνησε να τον μαθαίνει ο κόσμος όχι επειδή ήταν καλός αλλά επειδή η εκπομπή του ήταν τόσο cult και με τόσα πολλά μπινελίκια που άρχισε να χαρίζει υλικό σε χιουμοριστικές εκπομπές πανελλαδικών καναλιών.

Fast forward σήμερα, ο ίδιος Χ γραφικός θεωρείται από αρκετούς ως σοβαρός του χώρου και σχεδόν όλα τα ανθυπογραφικά όντα που παρήλασαν από την εκπομπή του έχουν πλέον τη δική του (διαδικτυακή) εκπομπή ο καθένας. Μάλιστα ένας από αυτούς παίζει πλέον να έχει την εκπομπή με τα δημοφιλέστερα live και πρόσφατα έκανε κοπή πίτας όπου πήγε κόσμος για να δει αυτόν και τους συμμετέχοντες στην εκπομπή του (μάλιστα έφαγε και κράξιμο γιατί τους έπιασε τον κώλο απ΄ ότι λένε).

Δείτε το αυτό λίγο τώρα: Κάποτε έβλεπε κανείς τέτοια ναυάγια και γέλαγε, σήμερα τρέχουν να προλάβουν να πληρώσουν είσοδο για να τους δουν σε ένα Χ κωλομάγαζο στην Αθήνα (όπου έγινε η παραπάνω φάση). Πέρα από τα donation στα live τους. Απόλυτα αντίστοιχη φάση με αυτή που θα θυμούνται οι παλιότεροι που πηγαίναν να κάνουν χαβαλέ  στο Λεβέντη στις ομιλίες του όταν σχολάγανε στη Κάνιγγος από τα φροντιστήρια και δεκαετίες μετά ο κόσμος τον έβαλε στη Βουλή.

Αν δεν είναι αυτό πτώση των standards δεν ξέρω τι άλλο είναι. Γελάμε με τους Αμερικάνους και σωστά, αλλά αυτά τα φαινόμενα δείχνουν εκτός από τον αφόρητο κορεσμό των κοινωνιών, το πόσο τυχεροί είμαστε μέχρι στιγμής που δεν έχουμε στείλει το πολίτευμά μας στα σκουπίδια όπως στην άλλη μεριά του Ατλαντικού (γιατί αυτό έκανε ο τραμπισμός στην ουσία). Και δεν είναι μόνο θέμα στενά αισθητικό προφανώς ο ραπτοπουλισμός και ο λεβεντισμός ή ο τραμπισμός, είναι οι τάσεις που διαμορφώνουν.

Δε λέω ότι πριν ρίξουμε τον πήχη στο πάτωμα όλα ήταν ζάχαρη, κάθε άλλο, αλλά που θα οδηγηθεί ένας κόσμος που θα προσπαθεί να ζήσει π.χ. ως παραγωγός κούφιου περιεχομένου; Πόσες τούνες και ραπτόπουλους χωρά η Ελλάδα; Και όσους αν χωρά θα έπρεπε να γεμίσει; Τι σόι άνθρωποι θα γίνουν όσοι αντί να βελτιωθούν σε κάτι ουσιαστικό θα προσπαθούν να βγάλουν διαδικτυακό χαρτζιλίκι με το κώλο ή τα μπινελίκια; Δουλειά πραγματική ή επιχείρηση ποιός θα κάνει; Θα γίνουμε όλοι content creators του κώλου, κυριολεκτικά ή μεταφορικά?

Ξύνουμε συνεχώς τον πυθμένα και αγνούμε την επιγραφή του:

 "ΚΟΡΕΣΜΟΣ".

Κάποιοι αναφέρονται στη σημερινή εποχή ως την εποχή των τεράτων. Αν όντως τη ζούμε (φοβάμαι πως ναι) τότε εμείς τα δημιουργήσαμε. Αν όχι κάτι χειρότερο, εμείς ΕΙΜΑΣΤΕ τα τέρατα. Γι αυτό και δεν μας τρομάζουν πλέον. Γιατί όπως είχε πει ο μέγας Μάνος, "τους μοιάζουμε".

Μπορεί ένα τέρας να δει στη Ζωή ένα τέρας; Όχι.