Η παρουσία του Σλοβένου φιλοσόφου Ζίζεκ στο πλευρό του Αλέξη Τσίπρα, θύμισε εντόνως την πείνα του κοσμάκη για στερεότυπα, δεδομένου ότι ένας μουσάτος Βαλκάνιος με κοινωνιολογική αχλή κι αριστερό προσωπείο, κερδίζει τις εντυπώσεις του συλλογικού θυμικού που εξακολουθεί να θαυμάζει τον Τσε Γκεβάρα, την ισπανική γλώσσα κι το αγωνιστικό τοπίο που ο ΣΥΡΙΖΑ ομολογουμένως κερδίζει, με διανθισμένη πολιτική εικόνα που περιλαμβάνει πνευματικό κόσμο, χειρονομίες Ανδρέα στα 80′s, αλλοπρόσαλλο κοινό που έχει αγκιστρωθεί στην εποχή του λούνα παρκ, τρώγοντας μαλλί της γριάς, εξαπολύοντας αγωνιστικές ιαχές κατά πάντων, με το τρανζιστοράκι κολλημένο στο αυτί, ακούγοντας Φαραντούρη κι παρακολουθώντας Λαζόπουλο να ονειδίζει τον Γιωργάκη Παπανδρέου με αισθητική που ξεπερνά το γκροτέσκο κι παίρνει την μορφή προσωπικής βεντέτας, την οποία κι κέρδισε, ωστόσο.
Δυστυχώς για πολλοστή φορά πρέπει να γράψω για τα αυτονόητα, σίγουρος ότι θα συγκρουστώ με την μήνιν των μπαρουτοκαπνισμένων πολιτών που όταν τους αγγίζουν το πορτοφόλι γίνονται έξαλλοι, ξεχνώντας την αριστερή παρακαταθήκη κι την σιγουριά της στέγης που τους πρόσφερε το Πολυτεχνείο, αφήνοντας ακάλυπτο το θλιβερό σαρκίο τους το οποίο αγωνιά για παχυλά επιδόματα κι συμμετοχές σε επιτροπές για το απαραίτητο κύρος, ξεχνώντας ότι η δυνατότητα αναδιατύπωσης κι αλλαγής των νόμων είναι παρούσα όσο ποτέ άλλοτε αλλά ξεχνώ ότι η μαχητικότητα των Ελληναράδων εξαντλείται στο συντηρητικό μίσος των spa θεραπειών της Βίκυς Σταμάτη με φύκια, στην αδιαφορία έναντι των υποχρεώσεων που απορρέουν από το πόστο του καθενός με το άλλοθι της κυβερνητικής αδικίας, στον θυμό που μένει κουσούρι περιμένοντας τον Αλέξη να τον γιάνει.
Το ελληνικό υλικό είναι σκάρτο κι μνησίκακο, χαρίζοντας την τελευταία ρανίδα της ελπίδας στον Τσίπρα, ο οποίος αντιπροσωπεύει όλο τον ταλιμπανικό ρόγχο της τελευταίας επίθεσης με υλικά άφθαρτα στον χρόνο: λαϊκισμός της Αυριανής – Αυγής, αριστερίστικη υποκουλτούρα εμφυλιακής γιουγκοσλαβικής αχλής, υπερήφανη χωριάτικη επιγενετική καραμέλα, γραφειοκρατικό καφκικό έγκαυλο συγκείμενο, αοριστολογία κι απομύζηση ελπίδων, υποσχέσεις κι σιγουριά για μια δικαιότερη κατανομή των βαρών, ξεχνώντας ότι η πραγματικότητα είναι ήδη εδώ κι ζητάει αυτά που της αναλογούν, μη ξεχνώντας το ψωροwannabe αστικό πρόταγμα, με την συμμετοχή κι την εθελοτυφλία όλων, με την αγαπημένη φράση «η δουλειά μας να γίνει», πανηγυρίζοντας με δανεικά κι εργολαβικά πρωτεία, κάτι που το σοσιαλφασιστικό πορτρέτο του επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ, γνωρίζει πολύ καλά.
Η θλιβερή διαπίστωση παραμένει όσο κι αν οι περισσότεροι εξακολουθούν να φωνάζουν για προσωπική (πάντα) δικαιοσύνη· ο πάλαι ποτέ ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ της ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ & της ΠΡΟΟΔΟΥ, έχει μεταλλαχθεί σε ένα κόμμα που αναπολεί ξεπερασμένη σοσιαλιστική ουτοπία· οι τελευταίες τέσσερις λέξεις είναι το δόλωμα που ρίχνεται στον αδιάφορο πολιτιστικό χώρο για να ασχολούνται οι μελλοθάνατοι ακτιβιστές του δικομματισμού κι των τρομοκρατικών ειδήσεων. Η αλήθεια είναι χειρότερη: ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει ιδέα από δημοσιονομική πολιτική αφού μπερδεύει την εθνικοποίηση με την κρατικοποίηση, την πολυπολιτισμικότητα με τον πλουραλισμό, την πολυνομία με την διαιώνιση του τεράστιου κράτους, την τρομοκρατία με την απόδοση δικαιοσύνης, την παραδοχή των λαθών με την σπασμωδική λαγνεία της εξουσίας, το μνημόνιο με τον άκρατο νεοφιλελευθερισμό του ωμού παρεμβατικού κρατικού ζόφου.
Μην παρεξηγείτε τα γραφόμενά μου. Δεν είμαι εντεταλμένος μηδενιστής ούτε πληρωμένος προβοκάτορας, όπως αρέσκεται η ας-την-πούμε Αριστερά να βαφτίζει τον αντίλογο κι τον προβληματισμό. Όποιος έχει διαβάσει τα μνημόνια αντιλαμβάνεται ότι το μεγαλύτερο μέρος περιγράφει μεταρρυθμίσεις του δημόσιου τομέα, αναδιάρθρωση κι νεωτερικότητα ασχέτως εάν το κυβερνών κόμμα με πρόσχημα τον σοσιαλισμό του πασοκικού αγαθοδαίμονα, προέβη σε οριζόντιες περικοπές μισθών κι συντάξεων, πανικόβλητη ανακατάταξη δομών, δείχνοντας την πλήρη ανικανότητα να βάλλει εναντίον του πελατειακού τομέα που την στηρίζει δεκαετίες, φέρνοντας στο νου την αντίδραση των θιγμένων σε περίπτωση που η ΝΔ ψέλλιζε για περικοπές με σκοπό την σωτηρία της χώρας κι τις φονταμενταλιστικές αντιδράσεις του όχλου (όχι, δεν ψηφίζω ΝΔ, παραθέτω ένα παράδειγμα για να καταλάβετε κι την δική μας ευθύνη της ποζάτης άρνησης εναντίον της επάρατης Δεξιάς που νομίζουμε ακόμα ότι παραμένει η ίδια όπως το 1950 φερειπείν, φαντάζομαι τις αντιδράσεις που θα προκαλούσε μια ανακοίνωση μέτρων από τον Κωστάκη Καραμανλή κι φρίττω).
Πού θέλω να καταλήξω; Είμαστε το άθυρμα της εκάστοτε κυβερνητικής νοσηρότητας διότι εμείς οι ίδιοι δεν έχουμε απολέσει την δουλοπρέπεια, τον κοτζαμπασισμό των προσωπικών κεκτημένων, την σιγουριά της ένθεης φερεγγυότητας σε λόγια κι πράξεις, τον χλευασμό της Δημοκρατίας κι την υποκειμενική χρήση της εκεί που μας παίρνει (είναι αστείο πχ. αναρχικοί με ελεύθερο χρόνο -είναι γεγονός η βαρεμάρα κι η απουσία δημιουργίας των προαναφερόμενων- να καίνε κι να καταστρέφουν οτιδήποτε αποτελεί δημόσιο κτήμα, να θυμούνται το Σύνταγμα, τους Νόμους κι τα Δικαιώματα στα δύσκολα κι να αποφεύγουν την ειρκτή με ένα τηλεφώνημα υπουργού), υπενθυμίζοντας εν τέλει αυτό που ισχύει: δεν ενδιαφέρεται κανείς για την ουσιαστική πρόοδο κι αυτοθέσμιση της κοινωνίας γιατί πολύ απλά ισχύει ο νόμος του ισχυρότερου που χειραγωγεί το πλήθος εκεί που το ίδιο βολεύεται. Δυστυχώς το παρακράτος αριστεράς, αναρχοφασιστών κι χρυσαύγουλων, η απούσα κι τρεμάμενη αστυνομία, η αμορφωσιά κι το βαλκανικό αμετροεπές του όχλου, δεν βοηθούν αλλά αντίθετα φανατίζουν κι συμβολίζουν την δίψα για περισσότερη βία με κανένα απολύτως όραμα· κι αυτό συμβαίνει είτε μας αρέσει είτε όχι.
