Birthday bicycle ride

Well, that time of the year again. Birthdays feel closer and closer to each other...I could write a book with all that's in my head and heart so I think I'd better put them aside and stick to the beauty of nature that I harvested today while cycling. Besides...she (nature) is always there standing pretty and generous reminding us how small we are.

I could spent the rest of my life cycling on gravel roads like this:

Or tiny trails like this:

A 19th century ruin hidden behind pine trees:

Crossing the pine gate:

Such a lucky mushroom surrounded by such beauty:

The mountain's mouth...

...and its teeth:

Some trails were harder:

Bike seems to enjoy the view:

So do the flowers:

Last but not least, a video to enjoy the silence:

Thanks a lot to everyone who wished me or thought about wishing or plan to wish :) Peace and prosperity to all.

Mother's Cake

Summer 2014

One more long motorcycle trip brings me to my beloved Austria for one more time. I'm staying outside Innsbruck at a generous friend of mine and one coldish night after a few drinks out he takes me to a friend of his. We enter an artistic place where we are welcomed by the host, named Arno, with a warm smile that stayed on through the whole night. I chatted with this guy about music so he decides to bring out a guitar from a case, very similar to the ones Santana usually plays. It had a great fretboard and felt really nice in my hands. I appreciated his move so the music chat went further. I told him "you know...the kind of music I like is must have the groovy heart of Led Zeppelin, you know this fat meaty drums but also with some explorative progressive attitude." He smiled in agreement and told me " You have to listen to Mother's Cake". I kept the name on my phone to check it later and he talked about that band a bit more, including the fact that since they were new local heroes at Tirol he decided to make a mocking band with friends of his called "Father's Cake". Singing was among his talents. I left his place with a warm heart and next day I continued my trip which would take me up to Sardinia and then back to Greece spending so much time on ferries that I really appreciated the fact that back in the day I had a tent with me to use on board. I was keeping it in place with neodymium strong magnets out of a hard disk:

 When I got back home I rushed to check that band out in my sound system and...I couldn't thank Arno enough. Top notch stuff.

Arno shocked us when he passed away a year later (2015) and ironically enough it was me that learned it before my friend who couldn't believe the news. We will all leave this world one day but the music will always be here.

Why did I recall this story? Blame Youtube's algorithm that brought on my screen this masterpiece:

Girls 'n Boys, come have last year's Mother's Cake and do yourself a favour to also check the rest of their albums:

Back to the roots?

...kinda...if roots is this blog of mine. Not out of nostalgia (though we're all vulnerable to "her"). It just seems that my relations with various social networks ended up more or less like my relations with all my ex girlfriends...not for the same reasons though :)

DIY: Car seat

My driver's seat foam was worn and its cover needed sewing so I decided to try repairing it (first time I ever modded a car seat).

I put a foam pad on the bottom (from a playroom floor tile),

and a same one (white this time) on top:

The cover was sewed by a specialist but it was a PAIN IN THE ASS to put it back.

Main problem was that the foam was worn and couldn't hold the mounting rods of the cover. I had to repair some spots with silicone:

I used zip ties instead of hog rings. Almost every upholsterer (original included) does the opposite but I prefer the fully adjustable nature of zip ties even though I just went full tight everywhere:

...and ready:

Not 100% wrinkleless because the foam can't hold the cover's mounts as it used to do but it is WAY much comfier with the pads I added. Zero cost, one day job, makes me and my butt happy :) Oh, I gave 5 euros to the guy for sewing though he barely asked any money.

DIY: Gear shifter

Do you recognise this piece?

Yes it comes from a watering hose. Would you ever imagine fixing your car's stick shift using this? Probably not.

My car's shifter was way too loose lately and I decided to disassembly it and see how its bearings are like. Guess what? They were not even worn out..they were GONE. Without even a trace. New ones are cheap but not so easy to find so in order to fix it on the spot without delay I fabricated my own out of the piece pictured above. So...here it is:

My gear shifter needs two so I had to make a pair and file them down to size. Here's one in place:

Both before installation:

All in place:

I can't transfer you the difference this makes. You should have put your hand before and after. Literally, I smile like a kid at its first boner every time I shift gears. It's way more accurate and tight and I am so glad to see my gear box feel totally brand new. I wanna go one step further now: change the gear knob, already ditched the original cause it is VERY heavy and I suspect this makes the bearings wear faster though it makes shifting smoother. New one would be lighter and shorter cause I like the racing feel the stick has now without a knob at all. All gears feel so close to each other. NICE!

Ορυκτός (και μη) πλούτος

Δυο λόγια για μερικές φωτογραφίες που τράβηξα πριν λίγο καιρό στο Σούνιο.

Το παρακάτω κτήριο είναι γνωστό ως "Παρών" διότι εκεί έδιναν το παρών οι εργάτες των ορυχείων πριν ενάμιση αιώνα περίπου προτού εισέλθουν σε αυτά.

Η είσοδος της συγκεκριμένη στοάς βρίσκεται πίσω από το νεαρό πευκάκι:

Η στοά είναι ανοιχτή και προσβάσιμη αλλά το σκοτάδι και η έφοδος των παραδοσιακά φασαριόζικων Ελληνικών οικογενειών (λόγω αργίας) δεν μου επέτρεψαν να τραβήξω βίντεο. Θα προσπαθήσω μια καθημερινή.

Αυτή είναι μια αλλαγή οχημάτων (από το δεξί στο αριστερό) που αν στο επιτρέπει η φυσική σου κατάσταση ο Εθνικός Δρυμός του Σουνίου θα αποζημιώσει τον ιδρώτα σου και με το παραπάνω:

Για το λόγου το αληθές:

Η περιοχή είναι απίστευτη πρόκληση για εκτός δρόμου μοτοσυκλέτες αλλά όσο και να τις αγαπώ δεν διανοούμαι ούτε καν να προσθέσω στην απολαυστική ησυχία της φύσης τον ήχο μιας εξάτμισης και παρακαλώ να κάνετε και σεις το ίδιο. Περπατήστε, πάρτε ποδήλατο ή περιμένετε το υπέροχο μέλλον των ηλεκτρικών οχημάτων που θα μας σώσει από την ηχορύπανση των εποχούμενων ανεγκέφαλων.

Τα απομεινάρια του παρελθόντος που συναντά κανείς στην περιοχή αυτή είναι δύσκολο να τα προσπεράσει αδιάφορος. Από δεξαμενές νερού μεταλλευτικών πλυντηρίων του 19ου αιώνα (με την περιμετρική σκάλα που ξεκινά από δεξιά)...

...μέχρι το αρχαίο μεταλλευτικό εργαστήριο του οποίου ο χώρος και η τοποθεσία είναι συγκλονιστικός:

Έξω ακριβώς από την περίφραξή του συνάντησα αυτή την πέτρα:

Σε πρώτη ανάγνωση ενδεχομένως δεν βλέπει κάποιος κάτι ιδιαίτερο. Δείτε όμως ότι είναι ανεξίτηλα μαυρισμένη λόγω χρόνιας έκθεσης στη φωτιά που σημαίνει ότι αυτή η πέτρα ήταν μπροστά στη μεταλλευτική δραστηριότητα των αρχαίων Ελλήνων. Το χρώμα της δεν κατάφεραν να επαναφέρουν αιώνες βροχοπτώσεων.

Κλείνω με ένα λουλούδι και τα λέμε στο επόμενο:

Birthday ride

It's rare to have such a dark day around here which didn't help my camera at all but...I can't change the weather...yet.

The west end of Attiki region offers beauty by the sea with a couple of nice little mountains and is (almost spooky) abandoned off season.

The owner of this disco must be a funny guy:

This is as Greek as it gets:

Here's the (4k but noisy) videos:

See you on the next one!

Εντυπώσεις μετά το τελευταίο ταξίδι στη Δυτική Ευρώπη.

Ισπανία είχα ξαναπάει μερικές φορές αλλά τώρα που τη γύρισα ολόκληρη περιμετρικά, είδα το μέγεθος του τοπικισμού τους. Δεν ήταν λίγες οι φορές που βιάζονταν να προσδιοριστούν σύμφωνα με τα στενά όρια της περιοχής τους όταν τους αποκαλούσες "Ισπανούς". Βάσκοι, Γαλιτσιάνοι, Αστούριοι, Καταλανοί, σχεδόν όλοι απέναντι όλων, συνθέτουν ένα ιδιότροπο παζλ το οποίο μακροσκοπικά εμείς το βλέπουμε ως μία χώρα. Μακάρι να περάσουν την τρέλα της εποχής χωρίς τα χάλια που συνήθως τέτοιες νοοτροπίες φέρνουν (βλ. Γιουγκοσλαβία). Βρίσκομαι στο Οβιέδο εν μέσω απροσδόκητης βαρυχειμωνιάς με έντονη βροχή αν και τέλη Ιούνη και ο τύπος του οποίο το δωμάτιο νοίκιασα προσφέρθηκε να με πάει στο ύψωμα της πόλης ώστε να τη δω ολόκληρη. Στο δρόμο βλέπω σπρέυ στις πινακίδες της πόλης που αλλάζουν το Οβιέδο σε Ουβιέου. "Γιατί ρε συ το κάνουν αυτό;" του λέω και μου απαντά "Έτσι προφέρετε η πόλη στην τοπική γλώσσα". Πήρα έτσι αφορμή και άρχισα να του μιλάω περί Ισπανικού τοπικισμού, δείχνοντάς του και την γενικότερη απέχθειά μου απέναντι σε αποσχιστικές τάσεις. "Εμένα μου λες;" απάντησε κουνώντας συγκαταβατικά το κεφάλι του και αφού ήμασταν σπίτι πλέον βγάζει ένα άλμπουμ με φωτογραφίες από τη θητεία του στην πρώην Γουγκοσλαβία, μέσα-τέλη δεκαετίας 90 όταν γινόταν το μεγάλο γλέντι εκεί. Καλό θα ήταν οι άκαπνοι μπέμπηδες κάθε ηλικίας να έπαιρναν ένα τέτοιο μάθημα για την αξίας της Ένωσης και ας είναι θεωρητικά περισσότερο μορφωμένοι από αυτό το παλικάρι που βγάζει το ψωμί του ως οδηγός σε σουπερμάρκετ ξυπνώντας από τις 6 το πρωί αντί να ξύνει αυτά που κακώς έχει (αν έχει) σε κάποια κατάληψη αναρωτώμενος "Αυτή την Ευρώπη θέμε;" περιμένοντας τον μπάρμπα να τον χώσει στο Δημόσιο. Πάντως παρά τα όποια (παρόμοια με τα δικά μας) κουσούρια οι Ισπανοί είναι παντού ένα κλικ πάνω και ιδιαίτερα η Χώρα των Βάσκων ξεχωρίζει με μια νότα Γαλλίας. Το Σαν Σεμπαστιάν ιδιαίτερα, είναι από τις ομορφότερες πόλεις που είδαν και θα δουν ποτέ τα μάτια μου. Κάνεις τη σύγκριση με τα δικά μας και σε πιάνει κατάθλιψη. Αν είχαμε εμείς τέτοια παραλιάρα όπως εκεί (που έχουμε ευτυχώς) θα την είχαμε καταντήσει συμπούρδελο από ντεσιμπέλ, πλαστικά και σκουπίδια (δυστυχώς). Εκεί ντρέπεσαι να πατήσεις την άμμο και δεν ακούς παρά το κύμα. Ακόμη όμως και στο Νότο τους δεν έχουν το δικό μας χάλι. Η γυφτιά του Έλληνα απέναντι στους δημόσιους χώρους δεν υπάρχει πουθενά στην Ευρώπη παρά μόνο σε ελάχιστες εξαιρέσεις (π.χ. Νότια Ιταλία).

Η Πορτογαλία (που ήταν και βασικός λόγος του ταξιδιού ως παρθενικός προορισμός) ήταν ολόκληρη μια θετική έκπληξη. Οι Πορτογάλοι θα μπορούσε να πει κανείς, χωρίς ιδιαίτερο ρίσκο αστοχίας, ότι είναι κάπως πιο ευχάριστοι ως εμπειρία σε σχέση με τους Ισπανούς (όχι πως οι τελευταίοι είναι δυσάρεστοι). Πιο ταπεινοί, ένα κλικ πιο ευγενικοί, μιλάνε και περισσότερα Αγγλικά από τα σχεδόν καθόλου των Ισπανών. Η χώρα τους είναι διαμαντάκι. Τα δάση από Ευκάλυπτο (ένα από τα πλέον αγαπημένα μου δέντρα) είναι κορυφαία εμπειρία. Οδηγάς σε απολαυστικά στροφιλίκια και τα ρουθούνια σου μπουκώνουν από την κολόνια των υπέροχων αυτών δέντρων, τα οποία ως εύφλεκτα συνέβαλαν μαζί με τα πεύκα τους στην τραγωδία που έζησε η Πορτογαλία με τις δασικές πυρκαγιές, αντίστοιχη με αυτήν που ζήσαμε εδώ 10 χρόνια πριν επί του δεύτερου αχρηστότερου ανθρώπου μετά τον σημερινό πανάχρηστο. Ήμουν πολύ τυχερός και δεν είδα καμμένα. Αντίθετα εκτός από δάση είδα και τις ιδιαίτερες πόλεις τους, Λισαβόνα και Πόρτο. Η πρώτη είναι πιο ιδιαίτερη από τη δεύτερη αλλά η δεύτερη είναι ένα κλικ πιο γλυκιά με λιγότερη μιζέρια από την πρωτεύουσα. Μην τις χάσετε, και οι δύο αξίζουν όσο περπάτημα αντέχετε (αμφότερες έχουν πολύ έντονες κλίσεις). Πολύ ιδιαίτερες. Η Πορτογαλία ευτύχησε να έχει σοβαρότερο πολιτικό προσωπικό από το δικό μας (σιγά το κατόρθωμα), ή μάλλον έχει σοβαρότερους πολίτες από μας (σιγά και αυτό) οπότε ακόμη και το κομμουνιστικό τους κόμμα συνέπραξε ώστε να σχηματιστεί κυβέρνηση (σε αντίθεση με τα δήθεν πιο κεντρώα Κουβελοειδή το '12 που μας κόστισαν μέχρι να το αποφασίσουν και ακόμη περισσότερο όταν το ξεαποφάσισαν) και έτσι τώρα ζουν μια φάση σχετικής ανάκαμψης που οι νέοι δοκιμάζουν την τύχη τους με start ups αφού λείπει ο Τσίπρας που θα τους υπνωτίζει υποσχόμενος ξύσιμο στο Δημόσιο φορέβα. Μακάρι ο σπόρος που φυτεύουν τώρα εκεί να τους αποδώσει στο μέλλον. Εμείς ούτε το χώμα δεν έχουμε ρίξει ακόμη. Να την ευχαριστήσω την Πορτογαλία και για το ότι μου προσέφερε το Δυτικότερο σημείο επί Ευρωπαϊκού εδάφους σε μια απίστευτη ημέρα με σπάνια άπνοια για εκείνο το εντελώς εκτεθειμένο στον Ατλαντικό σημείο. Μετά ήρθε Χειμώνας μέχρι που άφησα τους Βάσκους πίσω μου. Ούτε οι γέροι δεν είχαν ξαναδεί τέτοια κακοκαιρία αυτή την εποχή όπου ρώτησα.

Τα λέμε στο επόμενο.

After 5500km on the road & almost 4 days on ferries...

...I got back home. Quite welcoming eh?

Though I was dead tired I did gave her a much deserved and overdue service:

Before that I had to queue with other bikers at the port of (very hot as usual in summer) Ancona

where I had to offer my congrats to this great German Dad who took his daughter on a bike trip to Greece. Hard to find such attitude in other nationalities. Both riding bikes MUCH older than his daughter who looks like 16 - no way she's older than 20. Hats off:

Sorry my lovely shows, after so many years and countless km you deserved a much better end but I had to dump you on the ferry. You've been great so far.

We have some of the best blue in the world here in Greece:

Thanks everyone who followed/cared/waited for me to come back in one piece.

Here's the whole route: