Τώρα τι να πει κανείς για τον φτωχό και τη μοίρα του...2 σεισμοί σχεδόν 8 ρίχτερ ο καθένας, στα φτωχικά σύνορα Τουρκίας - Συρίας μέσα σε αυτή την παγωνιά και μάλιστα ο πρώτος την ώρα που κοιμούνται όλοι. Δεν ξέρω αν έχει υπάρξει ποτέ τόσο τραγικός συνδυασμός έντασης και ποσότητας σεισμικών φαινομένων, χρονισμού και καιρικών συνθηκών.
Οι τρομακτικής ισχύος σεισμοί στην Τουρκία αποκαλύπτουν (μεταξύ άλλων) την εξίσου τρομακτική αντίθεση μεταξύ (του μέσου όρου έστω) των ηγεσιών της Δύσης και του Τουρκικού καθεστώτος. Με γνωστές τις εξαιρετικά προβληματικές σχέσεις της Τουρκίας με την Ελλάδα και τις Η.Π.Α. ο Έλληνας Πρωθυπουργός ήταν από τους πρώτους που πήρε τηλέφωνο τον Erdogan προσφέροντάς του και βοήθεια ενώ μίλησε μαζί του και ο Biden. Αμφότεροι έκαναν το ανθρωπίνως αυτονόητο.
Δείτε τώρα την αντίθεση της συμπεριφορά του Τούρκου προέδρου σε τέτοιες στιγμές: Επέλεξε να ενημερώσει την Aksener αλλά όχι τον Kilicdaroglu. Προσωπικά δεν με εντυπωσιάζει το θράσος ενός ανθρώπου που βάζει ως προτεραιότητα την μικροπολιτική την ώρα που πρόκειται να θάψει δεκάδες χιλιάδες νεκρούς.
Είναι ο ίδιος άνθρωπος που έχει δώσει όλες τις μεγάλες εργολαβίες στη χώρα του σε μόλις 5 άτομα τα οποία χτίζουν κουρέλια για να αυξήσουν το ήδη μεγάλο κέρδος τους αφού παίζουν χωρίς ανταγωνισμό μόνο και μόνο επειδή υποστηρίζουν το καθεστώς. Μερικά από αυτά τα κουρέλια έπεσαν στους τελευταίους σεισμούς σκοτώνοντας τόσο κόσμο και δυστυχώς αναπόφευκτα θα πέσουν και άλλα μέχρι να τελειώσει το τεράστιο αυτό φαινόμενο.
Ο Erdogan ήταν μια ζωή ο ίδιος αλήτης και δεν πρόκειται να αλλάξει. Το θέμα όμως δεν είναι ο σημερινός Τούρκος πρόεδρος ο οποίος μπορεί να δει το καντήλι του να σβήνει μετά από αυτή την τεράστια τραγωδία. Το ζήτημα είναι να καταλάβει ο κόσμος πως δεν πρέπει να αφήνεις απολυταρχικά άτομα ούτε καν να πλησιάζουν στην εξουσία αλλά και αν ακόμη το καταφέρουν τότε πρέπει να τους ρίξεις το συντομότερο δυνατό αλλιώς θα έχουν το χρόνο να φέρουν τη χώρα στα μέτρα τους ώστε να μην χάσουν την εξουσία ποτέ. Όταν και αν συμβεί το τελευταίο τότε αφήνουν πίσω τους συντρίμμια και η Τουρκία είναι δυστυχώς κλασικό παράδειγμα (δείτε και τη Ρωσία σύντομα).
Όσο οι πολίτες της (κάθε) Τουρκίας πρέπει να αντιληφθούν την ανάγκη ανασύστασης της χώρας τους σε δημοκρατικά θεμέλια άλλο τόσο πρέπει και να αντιληφθούν οι μοσχοαναθρεμένοι πολίτες της Δύσης πόσο τυχεροί είναι που κληρονόμησαν τους δημοκρατικούς θεσμούς που έχουν (με χρέος φυσικά να τους συντηρούν και να τους αναβαθμίζουν όταν χρειάζεται). Εκεί ακριβώς είναι το πρόβλημα και στις δύο πλευρές του πλανήτη μας: Η πρώτη δεν έχει αντιληφθεί αρκούντως την ανάγκη και η δεύτερη υποφέρει από τον κορεσμό του να θεωρεί όλα τα δημοκρατικά κεκτημένα δεδομένα.
Η χαμηλή δημοτικότητα της ΠτΔ αναμενόμενα έχει εγείρει σχόλια μιας και είναι η χαμηλότερη που έχει καταγραφεί ποτέ από το 1995 που (αν δεν κάνω λάθος) πρωτομετρήθηκε τέτοιο μέγεθος. Η ένταση των σχολίων όμως δυστυχώς είναι αντιστρόφως ανάλογη της ευστοχίας τους. Ας δούμε λίγο αν αξίζει το "πέσιμο" που δέχεται η ΠτΔ.
Βασικά χλευάζεται λόγω χαμηλής δημοτικότητας αφού. Η σύνταξη της προηγούμενης πρότασης είναι σχόλιο για το είδος της πλειοψηφίας της κριτικής που δέχεται. Μια κοινωνία που έχει δώσει διπλάσια ποσοστά δημοτικότητας σε ΠτΔ όπως ο Κ. Παπούλιας ή ο Π. Παυλόπουλος (ο ένας ανύπαρκτος ο άλλος τοξικός) αυτόματα ακυρώνει το επιχείρημα των όποιων δημοσκοπικών επιδόσεων. "Τα έχει κάνει όλα τέλεια δηλαδή αλλά είμαστε βλάκες και δεν της το αναγνωρίζουμε;" Όχι ακριβώς αλλά θα το σχολιάσω παρακάτω αυτό.
Έχουμε εξαιρετική παράδοση σε ΠτΔ ώστε η σημερινή να ξεχωρίζει επί τα χείρω; Δε νομίζω. Θυμίζω πως ακόμη και ο κατά γενική (και δική μου) ομολογία καλύτερος ΠτΔ ,ο αείμνηστος Κ. Στεφανόπουλος, φλέρταρε με το να ξεφύγει σε αχρείαστους τσολιαδισμούς μπροστά στον Κλίντον έστω και αν το έκανε με ιδιαίτερο τακτ λόγω της υψηλής καλλιέργειάς του αλλά και της χαρακτηριστικής αστικής ευγένειάς του. Ας μη μιλήσω για την εποχή Σαρτζετάκη που έδωσε υλικό για μερικά από τα πιο ξεκαρδιστικά κομμάτια του Χάρρυ Κλυν, κάτι που η σημερινή ΠτΔ δε νομίζω να καταφέρει ακόμη και αν προσπαθήσει.
Αυτό που έχει κοστίσει στη σημερινή ΠτΔ περισσότερο από οτιδήποτε άλλο δεν είναι το φύλο της όπως ανοήτως έχει γραφτεί εδώ, σε ένα άρθρο που προσπάθησε να της χτίσει παλάτι πάνω σε metooτζίδικη άμμο το οποίο στο τέλος της ημέρας κακό της κάνει παρά καλό. Της κοστίζει βασικά η ξεκάθαρη θέση και δράση της υπέρ της Ουκρανίας, πράγμα που επίσης σχολιάζει το προαναφερθέν άρθρο αν και το ξεπετάει κάπως πρόχειρα (οι οπαδοί του πούτιν δεν πιστεύουν κατ' ανάγκη πως οι Ουκρανοί επετέθησαν όπως γράφει, μια χαρά γουστάρουν το γεγονός πως αντίθετα οι Ρώσοι μπήκαν στην Ουκρανία). Από μόνο του αυτό το γεγονός είναι αρκετό να ρίξει την δημοτικότητά της σε ιστορικά χαμηλά αφού αυτόματα την κάνει μισητή σε όλο το εν Ελλάδι πουτινιστάν (μειούμενο αλλά μεγάλο ακόμη κομμάτι της κοινωνίας) ενώ παράλληλα δεν την κάνει κατ' ανάγκη συμπαθή στον υπόλοιπο πληθυσμό αφού άλλοι το θεωρούν απλώς αυτονόητη επιλογή και άλλοι δεν ασχολούνται καν όντες άνιωθοι. Φαντάζεστε τα ποσοστά του Παπούλια ή του Παυλόπουλου αν είχαν πάρει τέτοια θέση;
Μέσα σε όλη αυτή τη βαβούρα για άλλη μια φορά χάνεται η ευκαιρία να εστιάσουμε στην ουσία των πραγμάτων. Αν υπάρχει κάποιο θέμα με τη σημερινή ΠτΔ αυτό δεν είναι το αν είναι αρκούντως "φουστανελάτη" όπως τις καταμαρτυρούν διάφοροι. Είναι το πως έφτασε η Προεδρία της Δημοκρατίας μας τόσο κοντά στο να βραβεύσει ένα τύπο σαν το "Γιάσωνα". Φανταστείτε τι βάρος θα σέρναμε αν το Κράτος μας είχε επιβραβεύσει τον ορισμό της ανθελληνικής αλητείας. Αυτό όμως δεν πιστεύω ότι είναι αποτέλεσμα απουσίας "Ελληνοφροσύνης". Είναι δείγμα ότι το "γραφείο" αν μη τι άλλο δεν δούλεψε ως όφειλε και αυτό είναι ήπιος χαρακτηρισμός.
Παρόλα αυτά όμως η συνολική εικόνα της σημερινής ΠτΔ παραμένει εύκολα καλύτερη των δύο προηγουμένων Προέδρων. Σε μια θέση μάλλον διακοσμητική μπορούμε να της πιστώσουμε πως απέφυγε και να μυρίζει ναφθαλίνη αλλά (έστω κατόπιν αντιδράσεων) και να προκαλέσει. Στη χώρα δε που έχουμε ζήσει σαρτζετοπαυλόπουλους είναι λίγο αστείο να ξεχωρίζει προς τα κάτω η Κ. Σακελλαροπούλου αν και προφανώς έχει ακόμη χρόνο για να μας δώσει τέτοιες λαβές.
Κοιτώντας τη χώρα μέσα από τον παραμορφωτικό φακό των ΜΚΔ νομίζει κανείς πως λύσαμε όλα μας τα προβλήματα γι' αυτό και ασχολούμαστε όλοι με την ταφή του Τέως. Αν και "το έχουμε" με τη σαχλαμάρα, παρόλα αυτά δε νομίζω πως αφορά ουσιαστικά και τόσο πολύ κόσμο αυτό το θέμα. Θεωρώ μάλιστα πως δεν είναι καν θέμα μιας και ό,τι και αν αποφάσιζε μια Ελληνική κυβέρνηση θα μπορούσε να βρει βάσιμους λόγους να υποστηρίξει την όποια επιλογή της. Και ελεύθερη πρωτοκόλλου είναι αφού δεν υπάρχει πρόβλεψη για έκπτωτους και ο Τέως δεν ήταν απολύτως λαμπρός για να την υποχρεώσει σε συγκεκριμένο τρόπο ταφής - φυσικά δεν ήταν ούτε ο διάβολος που θέλει να τον παρουσιάζει η Αριστερά για να κρύψει τους δικούς της.
"Μα εδώ θάψαμε τη Μελίνα και το Φλωράκη με αντίστοιχες τιμές". Ναι, και μια μέρα που θα ξαναψηφίσει ο Έλληνας ΣΥΡΙΖΑ ή ΠΑΣΟΚ για κυβέρνηση (πιστεύω/ελπίζω όχι πριν από τουλάχιστον 10 χρόνια) θα θάψουμε ένα Καρανίκα με αντίστοιχες τιμές. Θέλετε να έχουμε τέτοια κριτήρια; Να ξεκινήσουμε νέο εμφύλιο στα νεκροταφεία;
Η ανακύκλωση της σαχλαμάρας μέσω της διόγκωσης ενός μη θέματος βοηθά μόνο τα άκρα, τροφοδοτείται κυρίως από αυτά και εξαιρείται του κανόνα "ουδέν κακόν αμιγές καλού" αφού δεν προσφέρει τίποτα εκτός από το τοξικότητα σε μια ήδη υπερκορεσμένη χώρα. Δε χρειάζεται να το κουράζουμε γιατί το θέμα είναι πολύ απλό: Αν ένα μη θέμα σαν αυτό πρόκειται να επηρεάσει τις εκλογές μιας χώρας τότε αυτή η χώρα δε σώζεται με τίποτα. Αν ο οποιοσδήποτε τρόπος ταφής οποιουδήποτε Τέως κάνει σε οποιοδήποτε μυαλό το Φαήλο ή το Μπογδάνο προτιμότερο του Πρωθυπουργού που πήρε χώρα ερείπιο και την έκανε χώρα υπόδειγμα ανάκαμψης τότε υπάρχει σοβαρό θέμα με το συγκεκριμένο μυαλό. Το δε συγκεκριμένο μυαλό έχει τόσο θέμα που κάπως έτσι θα ψήφιζε ούτως ή άλλως γι αυτό βρήκε θέμα εκεί που δεν υπάρχει γιατί αν έψαχνε για πραγματικό πρόβλημα η σημερινή κυβέρνηση δύσκολα θα του έδινε λαβές.
Εν κατακλείδι, την ώρα που κερδίζουμε τα στοιχήματα του σήμερα μπας και βάλουμε βάσεις για το δύσκολο αύριο, κάποιοι προσπαθούν να πείσουν (με το ζόρι τον εαυτό τους και αν) πως αξίζει να (ξανα)σφαχτούμε για το (αμφιλεγόμενο) χτες. Μικρά μου παιδιά, ανεξαρτήτως ηλικίας, σόρρυ αλλά η χώρα ξεκίνησε (επιτέλους) για άλλα. Εσείς παραμείνετε οι κολληματίες που ήσασταν μια ζωή, ανεξάρτητα αν βαφτίσατε τον εαυτό σας αριστερό ή δεξιό και πηγαίντε σε έναν άνεργο και πείτε του "Μεγάλε είδες τι αποφάσισε η κυβέρνηση για το Βασιλιά;". Μετά μετρήστε τις μούτζες το βράδυ για να σας πάρει ο ύπνος.
