Is it?...

Μερικές φορές τα κορίτσια τα λένε καλύτερα...

...γιαυτό ας διαβάσουμε την Αφροδίτη που με πρόλαβε στο συγκεκριμένο θέμα:

Μια απάντηση

Στην πρώτη μορφή του κειμένου, η αρχή της τελευταίας παραγράφου είχε ως εξής «Από προσωπική εμπειρία από ανθρώπους που αποπειράθηκαν, αλλά και από το πώς νιώθω και εγώ μια και δυστυχώς ανήκω σε αυτή την κατηγορία των ανθρώπων, καταθέτω πως ποτέ δεν ήταν πιο πρόσφορο το έδαφος για έναν άνθρωπο με τάσεις αυτοκτονίας»

Στη συνέχεια αποφάσισα να διαγράψω τη  φράση: «αλλά και από το πώς νιώθω και εγώ μια και δυστυχώς ανήκω σε αυτή την κατηγορία των ανθρώπων», εκτιμώντας πως δεν ήταν σωστό να καταθέσω δημοσίως την προσωπική διάσταση του άρθρου.

Μετά όμως αυτό τον απίστευτο όγκο χυδαίων σχολίων που εισέπραξα (για άλλη μια φορά) τα οποία μάλιστα εκφράζονται με το περιτύλιγμα του δήθεν σεβασμού προς τους αυτόχειρες δεν έχω παρά να προσθέσω τη διαγραμμένη φράση.

Αφού λοιπόν τόσο κόπτονται για το δικαίωμα του αυτόχειρα και την αξιοπρέπειά του και θίγονται που αποκάλεσα την αυτοχειρία «βλακεία», ενώ αναρωτιούνται με ποιο δικαίωμα και ποιες γνώσεις μιλάω,  καταθέτω πως μιλάω ως αυτόχειρας και ξέρω από προσωπική εμπειρία πως νιώθει αυτή την περίοδο ένας άνθρωπος που έχει τάσεις αυτοκτονίας, που έχει την τάση δηλαδή να έρχεται πιο συχνά αντιμέτωπος με την ουσία της ύπαρξης του. Και ναι, όσο και αν δεν βολεύει κομματικά κάποιους,  η αυτοχειρία είναι βλακεία. Φυσικά και είναι βλακεία. Και ναι, μου πήρε πολλά χρόνια να το πω, κι ακόμα περισσότερα να το παραδεχθώ.  Και το χρώσταγα στην μάνα μου και σ’ όλους τους ανθρώπους που κάποτε πλήγωσα.  Όσοι το έχουν πράξει, και ευτυχώς  απέτυχαν, ξέρουν καλά τι λέω. Και οι άλλοι... δεν μπορούν δυστυχώς να μιλήσουν πια.

Όσο για τους θιασώτες της αυτοκτονίας,  θα ήταν καλό να γνωρίζουν  πως η αυτοκτονία δεν είναι ούτε κοινωνικό γεγονός ούτε στατιστικό δεδομένο πολιτικά και επικοινωνιακά εκμεταλλεύσιμο. Η στιγμή αυτή που παγιδευμένος στη δίνη του μυαλού σου, παίρνεις την απόφαση να δώσεις τέλος στο πολυτιμότερο σου αγαθό: τη ζωή σου. Η στιγμή εκείνη που έρχεσαι αντιμέτωπος με την ύπαρξή σου.  Όλη η ζωή σου περνάει από μπροστά σου. Οι άνθρωποι που αγάπησες και σ’ αγαπήσανε, όσα έκανες κι όσο θέλησες να κάνεις, τα όνειρά σου, οι επιθυμίες σου, οι επιτυχίες κι αποτυχίες σου .. και τη στιγμή αυτή όλα μοιάζουν μάταια κι άχρηστα. Ο καθρέφτης της ψυχής σου θολώνει και σε παραμορφώνει.  Κι αν, μόνο αν τη στιγμή εκείνη μπορούσες να ακούσεις τη φωνή αυτή: μην φεύγεις ρε, σε χρειαζόμαστε…  γιατί αξίζει,. αξίζεις για μένα. … όλα θα ήταν διαφορετικά.

Αυτή είναι η φωνή που πρέπει να ακουστεί και καμία άλλη. 

Σούνιο...

...από τις πλέον αγαπημένες μου βόλτες, πόσο μάλλον με πανσέληνο:

Δεν ξέρω πόσοι δίνουν προσοχή στα ερείπια που βρίσκονται ακριβώς στη διασταύρωση του ακρωτηρίου αλλά πάντα τραβούν τι δική μου προσοχή. Το πλησιέστερο στο δρόμο είναι αυτή η πρώην δημόσια υπηρεσία (κρίνοντας από την δυσδιάκριτη κατάληξη "...ΕΙΟΝ" στην ξεθωριασμένη ταμπέλα και την βάση για σημαία μπροστά της - όποιος ξέρει κάτι ας μου στείλει mail):

Επίσης ενδιαφέρον είναι το παλιό ξενοδοχείο Belvedere με το μπαρ και την πισίνα, έρημο εδώ και πάνω από 20 χρόνια. Το μείγμα συναισθημάτων που αφήνει μια βόλτα στους χώρους του δεν περιγράφεται εύκολα:

Υ.Γ. Πάντα μαζί (μου):

Ευτυχία είναι...

«Έπρεπε να γεράσω, αγόρι μου, για να μάθω τι είναι ευτυχία.

Τελικά ευτυχία είναι ένα ζευγάρι χέρια, δύο χέρια…

Αυτά που θα σε αγκαλιάσουν, θα σε κρατήσουν, θα σε κοιμήσουν, θα σε περιποιηθούν, θα σου μαγειρέψουν, θα σε χαϊδέψουν και στο τέλος θα σου κλείσουν τα μάτια.

Τα πολλά χέρια απλά σε κατσιάζουν…

Χάσιμο χρόνου.

Θα το δεις κι εσύ όσο μεγαλώνεις…»

Θανάσης Βέγγος

Παράδεισος=παραλία με ευκάλυπτους:

Οι πλέον αραχτοί του νοσοκομείου:

Η πιο εξωτική παρουσία που έχω δει σε νοσοκομείο:

Οι εκλογές είναι όντως δημοψήφισμα...

...μόνο που το πράγμα έχει χοντρύνει οριακά πλέον και το δίλημμα δεν είναι καν Ευρώ ή Δραχμή, Μνημόνιο ή Αντιμνημόνιο και ότι άλλο έχει παίξει στα πλαίσια του ευτελούς "πολιτικού" διαλόγου που παρακολουθούμε εδώ και καιρό πια όπου ερήμην σοβαρών αντιπροτάσεων και επιχειρημάτων βρήκαν χώρο οι σφαλιάρες.

Το ρολόι της Ελλάδας δείχνει ΕΜΦΥΛΙΟ ΠΑΡΑ ΠΕΝΤΕ.

Όλα τα κουσούρια μας δυστυχώς έχουν συντονιστεί στην πλέον ακατάλληλη στιγμή για τη χώρα κάνοντας το δύσκολο σταυρόλεξο της χώρας να δείχνει άλυτο.

Παρόλα αυτά υπάρχει μια τελευταία ευκαιρία. Είδαμε ήδη μια πρόβα του τι σημαίνει το αποτέλεσμα των τελευταίων εκλογών και έστω στο παρά πέντε έχουμε ευτυχώς την τελευταία δυνατότητα να επανορθώσουμε κάνοντας την θλιβερή αυτή εμπειρία ένα σύντομο πάθημα - μάθημα για το μέλλον. Το ζήτημα δεν είναι απλά το αν θέλουμε το Ευρώ ή το Μνημόνιο (αλήθεια το έχει διαβάσει κανείς αυτό;). Αυτή η συζήτηση προϋποθέτει κάτι από το οποίο μετά τις τελευταίες εκλογές έχουμε κάνει πολλά βήματα πίσω.

Το ερώτημα πλέον είναι αν θέλουμε ή όχι ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.

Εδώ που φτάσαμε ψηφίζουμε για το τι πολίτευμα θέλουμε.

Αν όντως θέλουμε Δημοκρατία, τότε θα πρέπει σε πρώτη φάση να σώσουμε τα Δημοκρατικά προσχήματα στέλνοντας ΑΥΤΟΥΣ και ΑΥΤΟΥΣ αλλά και όσους παίζουν φραστικά ή πρακτικά με το πολίτευμα και τους θεσμούς, σε ποσοστά που δεν θα τους επιτρέπουν να παίζουν άλλο με το μέλλον μας. Αφού βάλουμε πάτο σε αυτό το βαρέλι, τότε άμεση προτεραιότητα μετεκλογικά είναι σχηματισμός κυβέρνησης με σαφή μεταρρυθμιστική ατζέντα γυρνώντας πλάτη στους παρασιτικούς πελάτες του παρελθόντος (και του παρόντος) καθώς και δρομολόγηση επιτέλους ενός πολιτικού φορέα που θα στεγάσει τα προοδευτικά και υγιώς σκεπτόμενα άτομα όλων των τάσεων, μακριά από αριστεροδεξιές αγκυλώσεις της παρωχημένης και διχαστικής πολιτικής γεωγραφίας που μας έφερε σε αυτό το χάλι και η οποία λίγο πριν κλείσει τον κύκλο της απειλεί να μας πάρει στο λαιμό της με δήθεν "νέες" ανερχόμενες δυνάμεις του σκοτεινότερου παρελθόντος της.

Το στοίχημα είναι εδώ, τώρα και όχι αύριο. Παίξαμε στις 6/5 τους αγανακτισμένους, τους φασίστες, τους ρατσιστές, τους μπαχαλάκηδες. Το βλέπουμε ήδη ότι δεν βγάζει σε καλό το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός.΄Θέλουμε να σώσουμε το παρόν ώστε να υπάρχει μέλλον;

ΜΠΟΡΟΥΜΕ. ΕΥΚΟΛΑ.

Θα φανεί σε μια εβδομάδα πόσο μάγκες είμαστε. Ας μην κάνουμε το χατίρι στην εύκολη κριτική που θέλει τους Έλληνες τεμπέληδες Βαλκάνιους που αυτοκαταστροφικά θα δώσουν κάθε δικαίωμα στην Ευρώπη να τραβήξει την πρίζα χωρίς ενοχές. Μπορεί να ψηφίσουμε με κρύα καρδιά απόντος του πολιτικού σχήματος που (αν επιβιώσουμε και με τη συμμετοχή μας) θα σχηματιστεί μετεκλογικά, αλλά ας ψηφίσουμε πρώτα απ' όλα

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.

Εδώ μας θέλω.

Μετά θα έχουμε χώρο να διορθώσουμε και τα υπόλοιπα...

Ωραίο graffiti...

...και σωστό τρίστιχο από την (άγνωστη σε μένα) Έφη:

Ο Ζίζεκ, η Μαρίνα κι ο κοντός

Του theelfatbay

Η παρουσία του Σλοβένου φιλοσόφου Ζίζεκ στο πλευρό του Αλέξη Τσίπρα, θύμισε εντόνως την πείνα του κοσμάκη για στερεότυπα, δεδομένου ότι ένας μουσάτος Βαλκάνιος με κοινωνιολογική αχλή κι αριστερό προσωπείο, κερδίζει τις εντυπώσεις του συλλογικού θυμικού που εξακολουθεί να θαυμάζει τον Τσε Γκεβάρα, την ισπανική γλώσσα κι το αγωνιστικό τοπίο που ο ΣΥΡΙΖΑ ομολογουμένως κερδίζει, με διανθισμένη πολιτική εικόνα που περιλαμβάνει πνευματικό κόσμο, χειρονομίες Ανδρέα στα 80′s, αλλοπρόσαλλο κοινό που έχει αγκιστρωθεί στην εποχή του λούνα παρκ, τρώγοντας μαλλί της γριάς, εξαπολύοντας αγωνιστικές ιαχές κατά πάντων, με το τρανζιστοράκι κολλημένο στο αυτί, ακούγοντας Φαραντούρη κι παρακολουθώντας Λαζόπουλο να ονειδίζει τον Γιωργάκη Παπανδρέου με αισθητική που ξεπερνά το γκροτέσκο κι παίρνει την μορφή προσωπικής βεντέτας, την οποία κι κέρδισε, ωστόσο.

Δυστυχώς για πολλοστή φορά πρέπει να γράψω για τα αυτονόητα, σίγουρος ότι θα συγκρουστώ με την μήνιν των μπαρουτοκαπνισμένων πολιτών που όταν τους αγγίζουν το πορτοφόλι γίνονται έξαλλοι, ξεχνώντας την αριστερή παρακαταθήκη κι την σιγουριά της στέγης που τους πρόσφερε το Πολυτεχνείο, αφήνοντας ακάλυπτο το θλιβερό σαρκίο τους το οποίο αγωνιά για παχυλά επιδόματα κι συμμετοχές σε επιτροπές για το απαραίτητο κύρος, ξεχνώντας ότι η δυνατότητα αναδιατύπωσης κι αλλαγής των νόμων είναι παρούσα όσο ποτέ άλλοτε αλλά ξεχνώ ότι η μαχητικότητα των Ελληναράδων εξαντλείται στο συντηρητικό μίσος των spa θεραπειών της Βίκυς Σταμάτη με φύκια, στην αδιαφορία έναντι των υποχρεώσεων που απορρέουν από το πόστο του καθενός με το άλλοθι της κυβερνητικής αδικίας, στον θυμό που μένει κουσούρι περιμένοντας τον Αλέξη να τον γιάνει.

Το ελληνικό υλικό είναι σκάρτο κι μνησίκακο, χαρίζοντας την τελευταία ρανίδα της ελπίδας στον Τσίπρα, ο οποίος αντιπροσωπεύει όλο τον ταλιμπανικό ρόγχο της τελευταίας επίθεσης με υλικά άφθαρτα στον χρόνο: λαϊκισμός της Αυριανής – Αυγής, αριστερίστικη υποκουλτούρα εμφυλιακής γιουγκοσλαβικής αχλής, υπερήφανη χωριάτικη επιγενετική καραμέλα, γραφειοκρατικό καφκικό έγκαυλο συγκείμενο, αοριστολογία κι απομύζηση ελπίδων, υποσχέσεις κι σιγουριά για μια δικαιότερη κατανομή των βαρών, ξεχνώντας ότι η πραγματικότητα είναι ήδη εδώ κι ζητάει αυτά που της αναλογούν, μη ξεχνώντας το ψωροwannabe αστικό πρόταγμα, με την συμμετοχή κι την εθελοτυφλία όλων, με την αγαπημένη φράση «η δουλειά μας να γίνει», πανηγυρίζοντας με δανεικά κι εργολαβικά πρωτεία, κάτι που το σοσιαλφασιστικό πορτρέτο του επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ, γνωρίζει πολύ καλά.

Η θλιβερή διαπίστωση παραμένει όσο κι αν οι περισσότεροι εξακολουθούν να φωνάζουν για προσωπική (πάντα) δικαιοσύνη· ο πάλαι ποτέ ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ της ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ & της ΠΡΟΟΔΟΥ, έχει μεταλλαχθεί σε ένα κόμμα που αναπολεί ξεπερασμένη σοσιαλιστική ουτοπία· οι τελευταίες τέσσερις λέξεις είναι το δόλωμα που ρίχνεται στον αδιάφορο πολιτιστικό χώρο για να ασχολούνται οι μελλοθάνατοι ακτιβιστές του δικομματισμού κι των τρομοκρατικών ειδήσεων. Η αλήθεια είναι χειρότερη: ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει ιδέα από δημοσιονομική πολιτική αφού μπερδεύει την εθνικοποίηση με την κρατικοποίηση, την πολυπολιτισμικότητα με τον πλουραλισμό, την πολυνομία με την διαιώνιση του τεράστιου κράτους, την τρομοκρατία με την απόδοση δικαιοσύνης, την παραδοχή των λαθών με την σπασμωδική λαγνεία της εξουσίας, το μνημόνιο με τον άκρατο νεοφιλελευθερισμό του ωμού παρεμβατικού κρατικού ζόφου.

Μην παρεξηγείτε τα γραφόμενά μου. Δεν είμαι εντεταλμένος μηδενιστής ούτε πληρωμένος προβοκάτορας, όπως αρέσκεται η ας-την-πούμε Αριστερά να βαφτίζει τον αντίλογο κι τον προβληματισμό. Όποιος έχει διαβάσει τα μνημόνια αντιλαμβάνεται ότι το μεγαλύτερο μέρος περιγράφει μεταρρυθμίσεις του δημόσιου τομέα, αναδιάρθρωση κι νεωτερικότητα ασχέτως εάν το κυβερνών κόμμα με πρόσχημα τον σοσιαλισμό του πασοκικού αγαθοδαίμονα, προέβη σε οριζόντιες περικοπές μισθών κι συντάξεων, πανικόβλητη ανακατάταξη δομών, δείχνοντας την πλήρη ανικανότητα να βάλλει εναντίον του πελατειακού τομέα που την στηρίζει δεκαετίες, φέρνοντας στο νου την αντίδραση των θιγμένων σε περίπτωση που η ΝΔ ψέλλιζε για περικοπές με σκοπό την σωτηρία της χώρας κι τις φονταμενταλιστικές αντιδράσεις του όχλου (όχι, δεν ψηφίζω ΝΔ, παραθέτω ένα παράδειγμα για να καταλάβετε κι την δική μας ευθύνη της ποζάτης άρνησης εναντίον της επάρατης Δεξιάς που νομίζουμε ακόμα ότι παραμένει η ίδια όπως το 1950 φερειπείν, φαντάζομαι τις αντιδράσεις που θα προκαλούσε μια ανακοίνωση μέτρων από τον Κωστάκη Καραμανλή κι φρίττω).

Πού θέλω να καταλήξω; Είμαστε το άθυρμα της εκάστοτε κυβερνητικής νοσηρότητας διότι εμείς οι ίδιοι δεν έχουμε απολέσει την δουλοπρέπεια, τον κοτζαμπασισμό των προσωπικών κεκτημένων, την σιγουριά της ένθεης φερεγγυότητας σε λόγια κι πράξεις, τον χλευασμό της Δημοκρατίας κι την υποκειμενική χρήση της εκεί που μας παίρνει (είναι αστείο πχ. αναρχικοί με ελεύθερο χρόνο -είναι γεγονός η βαρεμάρα κι η απουσία δημιουργίας των προαναφερόμενων- να καίνε κι να καταστρέφουν οτιδήποτε αποτελεί δημόσιο κτήμα, να θυμούνται το Σύνταγμα, τους Νόμους κι τα Δικαιώματα στα δύσκολα κι να αποφεύγουν την ειρκτή με ένα τηλεφώνημα υπουργού), υπενθυμίζοντας εν τέλει αυτό που ισχύει: δεν ενδιαφέρεται κανείς για την ουσιαστική πρόοδο κι αυτοθέσμιση της κοινωνίας γιατί πολύ απλά ισχύει ο νόμος του ισχυρότερου που χειραγωγεί το πλήθος εκεί που το ίδιο βολεύεται. Δυστυχώς το παρακράτος αριστεράς, αναρχοφασιστών κι χρυσαύγουλων, η απούσα κι τρεμάμενη αστυνομία, η αμορφωσιά κι το βαλκανικό αμετροεπές του όχλου, δεν βοηθούν αλλά αντίθετα φανατίζουν κι συμβολίζουν την δίψα για περισσότερη βία με κανένα απολύτως όραμα· κι αυτό συμβαίνει είτε μας αρέσει είτε όχι.