Σοβαρές τοποθετήσεις από εκεί που δεν το περιμένεις

Έλσα Παπαδημητρίου:

Προσερχόμενη σήμερα στη Βουλή η ανεξάρτητη βουλευτής Ελσα Παπαδημητρίου δήλωσε ότι είχε αποφασίσει να στηρίξει τις προσπάθειες του κ. Παπανδρέου μετά την επιτυχία της 27ης Οκτωβρίου, ωστόσο «την τελευταία εβδομάδα από όλα τα κόμματα και κυρίως τους μεγάλους παίχτες υπήρξε τόσο κακή διαχείριση που δεν της πάει το χέρι».

«Δεν δίνω ψήφο εμπιστοσύνης σε στελέχη αυτής της κυβέρνησης και αυτού του κόμματος που έχουν καταπλήξει την υφήλιο», σημείωσε, προσθέτοντας, ωστόσο, ότι «ο κ. Παπανδρέου αξίζει την ψήφο μας αν μας πει ότι αύριο το πρωί αρχίζω για διαδικασίες για σοβαρή κυβέρνηση εθνικής ενότητας».

Stelios Ramfos

One of the brightest minds in the world. Please watch all six parts of his interview:

Επειδή η NY times δεν είναι "Αυριανή"

«Κατανοεί» η New York Times τις συνθήκες υπό το βάρος των οποίων ο Έλληνας πρωθυπουργός αποφάσισε αιφνιδίως να διεξάγει δημοψήφισμα για τους όρους της τελευταίας συμφωνίας διάσωσης της Ελλάδας.

Με το editorial της αμερικανικής εφημερίδας, δίνεται στήριξη στην απόφαση αυτή της κυβέρνησης, τη στιγμή μάλιστα που σύσσωμος ο ευρωπαϊκός Τύπος αντιδρά και κάνει λόγο για παράλογη απόφαση.

Όπως σχολιάζει η αμερικανική εφημερίδα, «σε αυτό το σημείο, δεν είναι ακόμη σίγουρο εάν η κυβέρνησή του θα βγει αλώβητη από την ψήφο εμπιστοσύνης στη Βουλή αυτή την εβδομάδα».

Τονίζει ακόμη πως η Ελλάδα έχει αρκετά διαθέσιμα ώστε να πληρώσει τις υποχρεώσεις της μέχρι το μέσον Δεκεμβρίου. Αλλά εάν η νέα συμφωνία δεν τελειοποιηθεί , είναι δύσκολο να αποτραπεί μια άτακτη χρεοκοπία ή να συγκρατηθούν οι επιπτώσεις. Χαρακτηριστικό είναι πως οι πιστωτές της Ιταλίας, θα ζητήσουν risk premiums πολύ υψηλότερα από αυτά που μπορεί να αντέξει η χώρα».

Σύμφωνα με τους New York Times, «οι Ευρωπαίοι ηγέτες θα έπρεπε να είχαν δώσει μεγαλύτερη προσοχή στην αγωνία των απλών Ελλήνων και μικρότερη στην αγωνία των ευκατάστατων ευρωπαίων τραπεζιτών».

Και συνεχίζει αναφέροντας ότι «αντί να προσπαθούν να τιμωρήσουν τους «ανήθικους», θα έπρεπε να είχαν σκεφτεί τις συνέπειες του να υποχρεώσουν την Ελλάδα σε χρόνια αρνητικής ανάπτυξης, υψηλής ανεργίας και αυξημένων φόρων, χωρίς να τους υπόσχεται τίποτα ως αντάλλαγμα εκτός ίσως από το ότι σε μια δεκαετία από τώρα, το χρέος της χώρας θα μειωθεί από τα σημερινά υψηλά επίπεδα».

Όπως τονίζουν οι New York Times, «ελπίζουμε ότι δεν είναι αργά για να αποφευχθεί μια πλήρη κατάρρευση. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες θα πρέπει να επαναδιαπραγματευτούν τη συμφωνία διάσωσης της Ελλάδας και να δώσουν έμφαση στις μεταρρυθμίσεις και στην ανάπτυξη αντί της λιτότητας. Αν θέλουν να πάρουν έστω και κάποια χρήματα πίσω από την Ελλάδα, η Αθήνα χρειάζεται χώρο να αναπτυχθεί και να κερδίσει».

Πηγή:www.capital.gr

Τι ήταν να το πούμε,

αρχίσανε οι κωλοτούμπες και μάλιστα σε 2 μόλις μέρες μέσα:

ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ 31/10 : «Δημοκρατικά εκτονωτική και λυτρωτική» διαδικασία χαρακτήρισε ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης τη διενέργεια δημοψηφίσματος και την ανανέωση της εμπιστοσύνης της Βουλής στην κυβέρνηση, που εξήγγειλε ο Πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου.


ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ  2/11 : "Η θέση της Ελλάδας μέσα στο ευρώ είναι μια ιστορική κατάκτηση της χώρας που δεν μπορεί να τεθεί υπό αμφισβήτηση. Το κεκτημένο αυτό του ελληνικού λαού δεν μπορεί να εξαρτηθεί από την διεξαγωγή δημοψηφίσματος."

Μια ζωή μόνοι, μια μόνη ζωή...

Έτσι είναι φιλαράκο...me myself and I που θα λέγαμε και στα Ελληνικά.

Ο τρελός του χωριού ήταν συνήθως ο μόνος λογικός. Οι πολλοί ιδρώνανε για να “μην είναι μαλάκες”. Από το “τα αγαθά κόποις κτώνται” και το “αν δε βρέξεις κώλο δε τρως ψάρι” πήγαμε στο “μην είσαι μαλάκας”:

“Μην είσαι μαλάκας ρε – μη πληρώνεις”, “μαλάκας είσαι ρε; άραξε και γράφτους”, “ρε μαλάκα κάνα βύσμα δεν έχεις?” ...

...πολύ άγχος και σάλιο για να μη γίνει μαλάκας ο αυτόκλητος “Έλληνας”. Το αποτέλεσμα δεν ήταν απλά ότι κατάφερε το ακριβώς αντίθετο, αλλά παράλληλα άφησε μαλάκες τους όποιους λογικούς να χαζεύουνε τα τρένα να περνούν. Καλά να πάθουν και αυτοί. Ας προσέχανε. Κάθε θέση που αφήνανε για να μην λερώσουν τα χεράκια τους την έπιανε ο πρώτος εύκαιρος κάφρος. Στερνή μου γνώση...

Θα μου πεις και αυτοί που δεν κωλώσανε τι κατάφεραν? Μόνος μας άφησε ο Μ. Παπαγιαννάκης αφού το κόμμα του δεν τον θεώρησε ικανό ούτε για πρόεδρό του ούτε καν για Δήμαρχο της Αθήνας. Μόνος του έφυγε ο Αν. Πεπονής αφού η βάση του κόμματός του εξοργίστηκε με το ΑΣΕΠ μιας και τους έκλεινε την κάνουλα με τα άμεσα ρουσφέτια και αναγκάστηκε να παραιτηθεί. Μόνος και ο Κ. Στεφανόπουλος στο κόμμα του το οποίο άφησε με αηδία 20+ χρόνια πριν, το οποίο κόμμα μάλιστα μόλις ανέλαβε το 2004 αφαίρεσε τον εξαιρετικό του λόγο προς τον πρόεδρο των ΗΠΑ B. Klinton από τα σχολικά βιβλία, ένας λόγος σταθμός για τα παιδιά που δείχνει ότι η σωστή χρήση της Ελληνικής στο σωστό τόπο και χρόνο είναι απείρως επιδραστικότερη των γραφικών επεισοδίων που έλαβαν χώρα έξω από τη βουλή τότε. Άφησαν όμως και οι τρεις τους ανεξίτηλα δείγματα γραφής.

Μια ζωή μόνοι...τσακωμένοι με όλους του γείτονες εντός και εκτός συνόρων, ακόμη και μακριά από αυτά. (Βέβαια δε μας τύχανε και οι καλύτεροι γείτονες). Τσακωμένοι και με την αρχαία κληρονομιά. Λες και είχαμε και καλύτερες προσλαμβάνουσες για να διαλέξουμε. Την θυμόμαστε μόνο όταν σφίγγουν τα ζόρια. Ο “Έλληνας” που άμα τον αφήνανε θα έκοβε τον Παρθενώνα φέτες να τον πουλάει, αγανάκτησε με τα εξώφυλλα του Γερμανού Κωστόπουλου (Focus)...κάτι δηλαδή σαν τον τύπο που πλακώνει τη γυναίκα του στο ξύλο αλλά μην του πεις κουβέντα γι' αυτήν γιατί σε έφαγε.

Βέβαια μην είμαστε άδικοι, με κάποια πράγματα είμαστε συμφιλιωμένοι και τα υιοθετούμε αβίαστα: Tο Τούρκικο ραχάτι, την Ιταλική απατεωνιά, την Αμερικάνικη υποκουλτούρα, τα σκουπίδια στη γειτονιά, τα αυτοκίνητα στα πεζοδρόμια, τις επετειακές απεργίες- καταλήψεις-πορείες-αποκλεισμούς, τα “επαναστατικά” κουρέλια στην Ακρόπολη, το βύσμα, το ρουσφέτι και πολλά άλλα αμέτρητα αξεσουάρ που καρκινιάζουν την καθημερινότητα μας.

Φυσικά δεν είναι όλοι το ίδιο, όμως όσοι δεν είναι το ίδιο είναι μια ζωή μόνοι ζώντας μια μόνη ζωή. Outnumbered by the bastards όπως θα λέγαμε στα Ελληνικά.

Μια ζωή μόνοι ...μόνο το παιδί που παίρνει αρχίδια ευρώ το μήνα και σε εξυπηρετεί με χαμόγελο στο σούπερ μάρκετ, ο “μπάτσος” με τον πετσοκομμένο μισθό που σε ελέγχει ευγενικά και παρακάτω τον περιμένουν οι γείτονες της χώρας με τα καλάσνικωφ, αυτός που μαζεύει γόπες αυτοβούλως από την παραλία την ώρα που δίπλα του αφήνουν φραπέδες τα λιασμένα κρέατα...όλοι αυτοί οι εξωτικοί ήρωες της καθημερινότητάς μας τραβάνε το κάρο της χώρας πάνω στο οποίο αγωνίζονται για να κοιμούνται όλων των ειδών τα κρατικοδίαιτα (και μη) δίποδα. Και είναι πολλά και το κάρο παρόλο το φιλότιμο των εξωτικών ηρώων είναι πολύ βαρύ και δε τη βγάζει την ανηφόρα εύκολα.

Μια ζωή μόνοι ... και κάπως έτσι έμεινε μόνη της και η ίδια η ζωή μας να χαζεύει πως της γυρνάμε την πλάτη...

Γυρνάει ο τροχός όμως έστω και αργά. 'Όλοι αυτοί οι Μόνοι δεν έγιναν ποτέ πρώτο θέμα στον Τύπο, αφενός γιατί αυτός επενδύει στον κατήφορο (αφού τα λεφτά του τα έχει βγάλει έξω), αφετέρου διότι δεν είναι cool ρε μεγάλε να δείχνεις το παιδί που κάνει σωστά τη δουλειά του, ένα αυγό σε ένα βουλευτή είναι πιο hot. Οι Μόνοι όμως όπως ήρθαν τα πράγματα καλούνται σύντομα να μιλήσουν. Όχι με κραυγές αλλά όπως προβλέπεται στις πρωτοκοσμικές χώρες. Και βλέπω πολλούς από αυτούς που μιλάνε και πράττουν τόσο καιρό με περίσσεια καναπεδάτη επαναστατικότητα εξ' ονόματός τους, να κάνουν κωλοτούμπες από τις σημερινές τους θέσεις...μήπως γι' αυτό αρχίσανε ήδη να αφρίζουνε?

Καλή μας τύχη μάγκες...