16/05/2012
Τα στρατηγικά λάθη της ΔΗΜΑΡ και του κ. Κουβέλη
Του Χρήστου Δερβένη:
Προϋποθέσεις για τη δημιουργία ενός νεωτερικού σοσιαλδημοκρατικού πόλου
Είναι εύκολο να γίνεται κανείς μετά Χριστό Προφήτης, αλλά δυστυχώς, από τις ηλεκτρονικές σελίδες της Μεταρρύθμισης, το είχα προειδοποιήσει στις εποχές της δημοσκοπικής ευφορίας, προκαλώντας τη μήνιν φίλων και συντρόφων, πως αδίκως επιτίθεμαι στη ΔΗΜΑΡ, υποστηρίζοντας ότι η στρατηγική που ο ηγετικός πυρήνας της είχε σχεδιάσει, αφενός παρέπεμπε σε αντίστοιχες του τέλους της 10ετιας του 1980, αφετέρου δημιουργούσε σύγχυση στο δυνητικά πολιτικό της ακροατήριο και όχι μόνο. (Εδώ οφείλω να ομολογήσω ότι σε όλο αυτό το διάστημα, η Μεταρρύθμιση αποτέλεσε παράδειγμα διασφάλισης του ελεύθερου διαλόγου και αντιπαράθεσης, που εκτιμώ ότι μεσοπρόθεσμα μπορεί να βοηθήσει στη δημιουργία συνθηκών διαμόρφωσης μιας πλατφόρμας διεξόδου από τη σημερινή κρίση.)
Επανέρχομαι, λέγοντας πως τα στοιχεία στρατηγικής που εγκλώβισαν τη ΔΗΜΑΡ και δεν της επέτρεψαν να γίνει ο κύριος εκφραστής μιας μεταρρυθμιστικής αντίληψης στο χώρο που επιθυμούσε να καλύψει, παρά το αξιοπρεπές αλλά μακριά από το επιδιωκόμενο ποσοστό των εκλογών, είχαν τα ακόλουθα χαρακτηριστικά:
Πρώτον, ακολούθησαν την ατζέντα που πρώτος επέβαλε ο κ. Σαμαράς και στη συνέχεια το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ, που τοποθετούσε το διακύβευμα της χώρας στο δίπολο «μνημόνιο- αντιμνημόνιο». Χωρίς αποτέλεσμα πάσχιζε ο Βενιζέλος μόνος εναντίον όλων να διατυπώσει την πρόταση, με επανειλημμένες παρεμβάσεις στη Βουλή και στην κοινοβουλευτική ομάδα τού τότε κυβερνώντος κόμματος, ότι το μνημόνιο ΔΕΝ αποτελεί εθνική στρατηγική! Ότι ήταν απλώς μια σύμβαση, σωστή ή λαθεμένη μπορούμε να το εξετάσουμε, μεταξύ της χώρας και των δανειστών της, τη στιγμή που η χώρα είχε, κυρίως με ευθύνη της ΝΔ, δημοσιονομικά καταρρεύσει, το χρέος της δεν μπορούσε να εξυπηρετηθεί και το έλλειμμα στο ισοζύγιο της δεν επέτρεπε τη διατήρηση του επιπέδου ζωής των πολιτών της, αντανακλώντας την απουσία παραγωγικής βάσης της οικονομίας της. Επιπλέον, οι «αγορές», όπου όλα τα κράτη ανεξαιρέτως προσφεύγουν για να καλύψουν τα μικρά ή μεγάλα ελλείμματά τους, έκλεισαν τις στρόφιγγες της χρηματοδότησης της χώρας. Κι ενώ τα πράγματα ως εδώ φαίνονται απλά, διαμορφώνονται δύο στρατηγικές. Η μία, του λαϊκισμού, που για να μη διαρρήξει τις σχέσεις της με την κομματική πελατεία μέσω της εφαρμογής ενός εθνικού σχεδίου μεταρρυθμίσεων, επέλεξε το δρόμο του αντιμνημονιακού αγώνα, της λάθος συνταγής, των κακών ξένων που επιβουλεύονται τη χώρα και όλα τα γνωστά συνθήματα του φαιοκόκκινου μετώπου και των εντός όλων των κομμάτων ομοϊδεατών τους. Η άλλη, η μεταρρυθμιστική, που προσπάθησε να επιβάλλει τις απαραίτητες για τη χώρα προσαρμογές, χωρίς να είναι κυρίαρχη ούτε στα ίδια τα κόμματα που κλήθηκαν να την εφαρμόσουν, εξ ου και τα γνωστά αποτελέσματα. Δυστυχώς η ΔΗΜΑΡ, τόσο με την επίσημη γραμμή της, όσο και με την αρθρογραφία γνωστών φίλων σε διάφορα έντυπα, της Μεταρρύθμισης συμπεριλαμβανομένης, ενώ διακηρυκτικά κινούνταν σε διαφορετικούς δρόμους από τη λαϊκίστικη «αριστερά», στην ουσία υποστήριζαν ότι όλα τα δεινά οφείλονταν στο μνημόνιο και στις ευρωπαϊκές πολιτικές, προκαλώντας σύγχυση και παραπληροφόρηση στο ακροατήριό τους. Γιατί η πραγματικότητα είναι πως ασφαλώς και οι ευρωπαϊκές πολιτικές σχετίζονται με την Ελλάδα και πιθανώς με ΚΑΠΟΙΟΥΣ από τους όρους της δανειακής σύμβασης, και ότι αλλαγή των συσχετισμών στην Ευρώπη ωφελεί την πορεία προσαρμογής, ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΗ, όμως, ότι η χώρα θα αποκτήσει ένα δικό της σχέδιο μεταρρυθμίσεων, που θα μετασχηματίσει το νέο-κομμουνιστικό κράτος της μεταπολίτευσης, σε ένα σύγχρονο κράτος, που θα μπορέσει να ακολουθήσει τις προηγμένες χώρες στην πορεία για το μέλλον. Δυστυχώς για τους έχοντας απωλέσει την επαφή με την πραγματικότητα, τους συνομιλητές – δανειστές μας δεν τους επιλέγουμε κατά το δοκούν, αλλά τους επιλέγουν – ευτυχώς – με δημοκρατικό τρόπο οι λαοί της Ένωσης. Όλη αυτή η ρητορική της απαγκίστρωσης, που θεωρήθηκε ότι ήταν έμπνευσης Κουβελη, υποστηρίχτηκε δε με περισσή αλαζονεία ότι παρέσυρε προεκλογικά και τον Βενιζελικό λόγο, (ψευδές, γιατί δεν νομίζω ότι η απαγκίστρωση αποτελεί εναλλακτική πολιτική ως αντίθετο της αγκίστρωσης, και οπωσδήποτε ο χρόνος της απαγκίστρωσης εξαρτάται πρωτευόντως από το ρυθμό των μεταρρυθμίσεων και δευτερευόντως από την αλλαγή συσχετισμών και πολιτικής στην Ευρώπη), νομιμοποίησε, στο μέτρο του μεγέθους της και της επιρροής της, όλη την αντιμνημονιακή φιλολογία που οδήγησε στα γνωστά αποτελέσματα. Γιατί ο λαϊκισμός εκφράζεται πάντα καλύτερα από τους αυθεντικούς εκπροσώπους, παρά από τα γενόσημά τους. Κι ας μην ξεχνάμε ότι όπως το αυγό του φιδιού δεν είναι ο φασισμός, αλλά ο δρόμος που οδηγεί σ’ αυτόν, έτσι και ο αντιμνημονιακος λόγος, χωρίς επίγνωση τού τι είναι το μνημόνιο και ποιος ο ρόλος της εθνικής πολιτικής, δεν είναι προφανώς η έξοδος από την Ευρώπη, αλλά ο δρόμος που οδηγεί σ’ αυτήν. Εγκαταλείποντας δε, την ίδια ώρα, άλλα σημαντικά θέματα για την αριστερά, άσκησης μιας δημόσιας και όχι κρατικής κοινωνικής πολιτικής, όπως για παράδειγμα την παιδεία και την υγεία! Στη μεν πρώτη, υιοθετώντας μια απαράδεκτη αντιμεταρρυθμιστική λογική, που προκάλεσε και διάσπαση στο εσωτερικό της, στη δε δεύτερη με αφέλειες, όπως αυτές που περιλαμβάνονται στο προεκλογικό της πρόγραμμα.
Χαμογελάω δε ειρωνικά, για την άποψη που διατύπωναν κατά κόρον στελέχη της, ότι δεν θα χαρίσει η ΔΗΜΑΡ τις «αντιμνημονιακές» ψήφους, που ήθελαν να καταψηφίσουν το δήθεν «μνημονιακό» ΠΑΣΟΚ, στο ΣΥΡΙΖΑ! Απ’ ό,τι φαίνεται, δεν τους χάρισε μόνο στο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και στον Καμμένο και τη Χρυσή Αυγή!
Δεύτερο, συντήρησε τη διαρκούσα από δεκαετίες, με ελάχιστες εξαιρέσεις, άποψη που κυριαρχεί στην εγχώρια «αριστερά», περί προοδευτικού - αριστερού πολιτικού τόξου και ποιοι το αποτελούν. Ο κ. Κουβελης και οι σύμβουλοί του, επέλεξαν να περιλάβουν σ’ αυτό τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ, αλλά όχι το ΠΑΣΟΚ! Πανηγύριζαν όμως για τη νίκη της αριστεράς στη Γαλλία και θα κάνουν το ίδιο για μια πιθανή νίκη της αριστεράς στη Γερμανία ή αλλού! Σε πείσμα της αναγνώρισης από την ευρωπαϊκή – σοσιαλιστική αριστερά ότι διαχρονικά, το ΠΑΣΟΚ είναι αναπόσπαστο τμήμα της! Ας είναι! Ας προσπαθήσουμε τουλάχιστον να εξηγήσουμε σύντομα γιατί συμβαίνει αυτό και γιατί είναι τόσο σημαντικό!
Η ΔΗΜΑΡ έχει συγκροτηθεί σχεδόν στο σύνολό της από μέλη της παραδοσιακής ελληνικής «αριστεράς», που ακόμη και στην ανανεωτική της εκδοχή, πλην ελάχιστων εξαιρέσεων, χρησιμοποιεί αναλυτικά εργαλεία από το οπλοστάσιο της κομμουνιστικής παράδοσης! Και παρά το γεγονός ότι οι μεγαλύτεροι των διανοητών της, μεταξύ των οποίων και ο Νίκος Πουλαντζάς, προσπάθησαν να της μεταλαμπαδεύσουν μια πιο σύγχρονη και νεωτερική εκδοχή περί αριστεράς και κοινωνικής αλλαγής, οι ίδιοι έμειναν προσκολλημένη σ’ αυτήν ακριβώς την παράδοση! Ταυτόχρονα, θεωρούσαν το εν γένει «αριστερό» ακροατήριο, διαχρονική ιδιοκτησία, ή έναν παγιωμένο χώρο που υφίσταται ένα διαρκή εισοδισμό και ταυτόχρονα μια «ληστεία» εκλογική από το ΠΑΣΟΚ και άρα θα έπρεπε να αμύνονται, τοποθετώντας το συνεχώς στην απέναντι όχθη. Οφείλουμε βεβαίως να παραδεχτούμε ότι σ’ αυτό βοήθησε και το ίδιο το ΠΑΣΟΚ, αφού, εκτός ελαχίστων περιόδων, όπως αυτή του Κώστα Σημίτη, δεν συγκρότησε ένα νεωτερικό σοσιαλδημοκρατικό λόγο και πρόγραμμα. Αλλά μήπως η άλλη «αριστερά» το είχε κάνει;
Το ίδιο ακριβώς μοντέλο αναπαράχθηκε από τη ΔΗΜΑΡ, η οποία απέκλεισε το ΠΑΣΟΚ από το «προοδευτικό» τόξο, νομιμοποιώντας ως μέλη του μόνο το δίδυμο ΚΚΕ – ΣΥΡΙΖΑ και καθιστώντας το, για την ίδια προνομιακό της συνομιλητή και για τη κοινωνία ως απλώς μια διαφορετική «αριστερά», που στην πορεία μπορεί και να συγκλίνουν! Κι αυτό, παρά τη συνεχή αρθρογραφία από πολλούς, ακόμη και από τον ίδιο το χώρο της, που υποστήριζαν ότι οι δύο αυτοί χώροι δεν έχουν καμιά σχέση με την αριστερά. Αντίθετα, ερωτοτροπούσαν ιδεολογικά, αλλά και με τις πρακτικές των λαϊκιστικών κομμάτων του άλλου άκρου, όπως τις βίαιες συμπεριφορές, που τις εξηγούσαν με την ιερή αγανάκτηση ενός λαού που υποφέρει! Όταν κάποιοι από μας υποστήριζαν την άποψη ότι αν η ΔΗΜΑΡ θεωρούσε τον εαυτό της ένα κόμμα της σύγχρονης κεντροαριστεράς, η επιλογή δεν ήταν να λεηλατηθεί ένα καταρρέον ΠΑΣΟΚ, αλλά μια win – win κατάσταση, όπου με μια άλλη στρατηγική θα διευρυνόταν ο χώρος της κεντροαριστεράς και θα έμενε ανοιχτός ο δρόμος για μετεκλογικές συγκλίσεις, λοιδορήθηκε, ενώ η αλαζονική και όπως αποδείχτηκε εκτός τόπου και χρόνου συμπεριφορά, οδήγησε στη συρρίκνωσή του και σε ανώφελες αντιθέσεις και εχθρότητες!
Το τελικό αποτέλεσμα αυτής της στρατηγικής που επέλεξε η ΔΗΜΑΡ, νομιμοποίησε την «αριστερή» ψήφο, που επιζητούσαν κοινωνικά στρώματα που εγκατέλειπαν -και σε ένα βαθμό δικαίως- το ΠΑΣΟΚ και τα έκαναν να αισθάνονται ασφαλή στη δήθεν «αριστερή» αγκαλιά των δύο αυτών σχηματισμών και ιδιαίτερα του ΣΥΡΙΖΑ! Και εδώ, ασφαλώς αρνητικό ρόλο έπαιξαν και στελέχη με «αριστερή» καταβολή που εγκατέλειψαν το ΠΑΣΟΚ και ενταχθήκαν στη ΔΗΜΑΡ και που με φανατισμό αρθρογραφούσαν εναντίον ενός μη, κατά την άποψή τους, προοδευτικού χώρου, που όμως μέχρι πριν από λίγο ήταν διακεκριμένα στελέχη του, και υπέρ μιας αφελούς ενότητας και συμπόρευσης της κατ’ αυτούς «αριστεράς»!
Το κατάλαβαν τις τελευταίες μέρες αρκετοί από αυτούς, αλλά το κακό έγινε! Και όχι μόνο στο γενικό πολιτικό πεδίο, αλλά και εσωτερικά στη ΔΗΜΑΡ, που σχεδόν όλα τα στελέχη της που προσπάθησαν να αρθρώσουν ένα άλλο λόγο στα δύο αυτά μεγάλα προβλήματα πολιτικής της ΔΗΜΑΡ, σχεδόν καταποντίστηκαν!
Όλα αυτά δεν γράφονται για να ενισχύσουν την αντιπαλότητα μεταξύ των δυο πόλων τής, τουλάχιστον δυνητικά, ελληνικής εκδοχής μιας ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας! Εξακολουθώ να πιστεύω ότι η προοπτική μιας συνεργασίας των νεωτερικών – αριστερών δυνάμεων που βρίσκονται στα δύο αυτά κόμματα, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, είναι η μόνη λύση για τη χώρα και τους πολίτες της στη δύσκολη αυτή περίοδο που περνάμε! Με τις εξής προϋποθέσεις: θα αφεθούν στην άκρη μικροπολιτικοί υπολογισμοί ηγεμονίας στο χώρο της κεντροαριστεράς, θα μιλήσουν με ειλικρίνεια στους πολίτες και όχι με χρησμούς, θα ξαναχτιστούν σε άλλη βάση οι δύο συνιστώσες της (το ΠΑΣΟΚ ήδη το έχει αρχίσει και ας ελπίσουμε (;) με θετικά αποτελέσματα), και κυρίως ότι θα συγκροτήσουν ένα πρόγραμμα Εθνικής Ανασυγκρότησης, που θα περιλαμβάνει ένα άλλο μοντέλο παραγωγής και ανάπτυξης, με ένα δημόσιο και όχι κρατικό κοινωνικό δίχτυ ασφάλειας, εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωζώνης, σε ανοιχτή πολιτική και πολιτισμική επικοινωνία με την Ευρώπη, για τη διαμόρφωση μιας ηπείρου του μέλλοντος. Όλα τα άλλα, οδηγούν σε απομονωτισμούς και κατάλυση ακόμα και των στοιχειωδών κατακτήσεων της μεταπολεμικής Ελλάδας!
ΥΓ: Η διαμόρφωση μιας άλλης, διαφορετικής από την υπάρχουσα, «εγχώριας» αριστεράς, προϋποθέτει, είτε δια της πολιτικής ωρίμανσης, είτε δια της ψυχοδυναμικής παρέμβασης, την απαλλαγή από την ναρκισσιστική χρήση του όρου «αριστερός»!
Πηγή: www.metarithmisi.gr
*Ο Χρήστος Δερβένης είναι Χειρουργός/Διευθυντής στο ΕΣΥ, επισκέπτης καθηγητής σε Πανεπιστήμια της Ευρώπης και των ΗΠΑ, Μέλος της Συντακτικής Επιτροπής της Μεταρρύθμισης.
Καταστροφή από ένα ψέμα
Του Λυκούργου Λιαρόπουλου:
Η σύγκρουση με αφορμή το Μνημόνιο, έφερε τη χώρα στην καταστροφή. Το φαινόμενο των κομμάτων που μάχονται για την εξουσία ενώ η χώρα πτωχεύει και αποσυντίθεται, είναι αποκρουστικό. Το τραγικότερο όλων είναι ότι η όλη σύγκρουση στηρίζεται σε ένα ψέμα. Το ότι «για όλα φταίει το Μνημόνιο». Οι «μνημονιακοί» βρίσκονται σε μία ιδιαίτερα δύσκολη, έως ανυπόφορη θέση. Η χώρα και όλοι ζούμε τα αποτελέσματα μίας πολιτικής που, εσφαλμένα, θεωρείται πρόβλεψη του Μνημονίου. Το γεγονός ότι το Μνημόνιο ποτέ δεν εφαρμόσθηκε στην πράξη, δεν εξηγήθηκε και δεν έγινε σαφές στον κόσμο. Έτσι, η κυβέρνηση και τα κόμματα που εφάρμοσαν την πολιτική των τελευταίων δύο ετών, δικαίως εξοστρακίσθηκαν, αλλά για λάθος λόγους. Υποτίθεται ότι τιμωρήθηκαν επειδή εφάρμοσαν το Μνημόνιο, ενώ θα έπρεπε να τιμωρηθούν επειδή δεν το εφάρμοσαν. Το ότι τιμωρήθηκαν για λάθος λόγους, έχει πολύ μεγάλη σημασία, γιατί σήμερα προκύπτει ως συμπέρασμα και προβάλλεται, ανέξοδα, από την Αριστερά, η ανάγκη κατάργησης του Μνημονίου, ενώ η παλλαϊκή απαίτηση θα έπρεπε να είναι η πλήρης και πιστή, επί τέλους, εφαρμογή του.
Αντίθετα, η αντιμνημονιακή θέση είναι, εκλογικά, απίστευτα εύκολη. Με ένα ψεύτικο επιχείρημα, η Αριστερά επιχειρεί να κυριαρχήσει για να φέρει την πραγματική καταστροφή του τόπου. Με δεδομένο ότι το εκλογικό σώμα έχει γονατίσει και η οργή είναι το κυρίαρχο συναίσθημα, η θέση που ενοχοποιεί τους «μνημονιακούς» είναι προνομιακή. Τόσο, μάλιστα, που είναι μάλλον αποτυχία της Αριστεράς η συγκέντρωση μόνο του 31,37% των ψήφων. Τα τρία κόμματα της Αριστεράς θα πρέπει να νοιώθουν άβολα με το τελικό αποτέλεσμα, ενώ, παραδόξως, ένα κόμμα του 17% έχει αναγορευθεί σε «θριαμβευτή» των εκλογών. Όπως και να το κάνουμε, οι δύο «απόβλητοι» του Μνημονίου, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, συγκέντρωσαν 32,03%. Μαζί με τις ψήφους των τριών μικρών φιλελεύθερων κομμάτων, που, αφρόνως, ακολούθησαν μοναχικές πορείες, αθροίζοντας 6,5%, το θεωρητικά «μνημονιακό» μέρος του εκλογικού σώματος ανέρχεται στο 38,53%. Αν τα τρία μικρά κόμματα είχαν συνασπισθεί, σήμερα θα μιλούσαμε για μία Ελλάδα, στοιχειωδώς, έστω, κυβερνήσιμη και όχι έρμαιο στις ορέξεις και φαντασιώσεις των κ.κ. Τσίπρα, Λαφαζάνη, Τσακαλώτου και Γλέζου.
Γιατί έμεινε το Μνημόνιο ανυπεράσπιστο; Γιατί σιώπησαν τόσον καιρό οι άνθρωποι που γνωρίζουν τι προέβλεπε στην πραγματικότητα; Γιατί έβλεπαν σιωπηλοί τις κυβερνήσεις των πολιτικάντηδων να ξεζουμίζουν το λαό αδίκως και άσκοπα για να μην πειράξουν τις στρατιές προνομιούχων που οι ίδιοι εξέθρεψαν; Πόσοι μίλησαν ανοικτά για την παραγωγική αποσάθρωση της χώρας, που η ανεύθυνη αριστερά χρέωνε στο Μνημόνιο, ενώ υπεύθυνος ήταν ο κομματικός κρατισμός και ο αδηφάγος κρατικός τομέας, στον οποίο οι ίδιοι ομνύουν; Πόσοι αναλώθηκαν σε ιδεολογικές αναζητήσεις συζητώντας για το φύλλο των αγγέλων, ενώ η ανεργία θέριευε, τράπεζες χρεοκοπούσαν και οι μικρομεσαίοι εξαφανίζονταν; Πόσοι οικονομολόγοι, διανοούμενοι, ακαδημαϊκοί και πολιτικοί επιστήμονες, φλέρταραν αυτάρεσκα με μία Αριστερά λάιτ, χαϊδεύοντας αυτιά, για να φέρουν τη χώρα στο σημερινό αδιέξοδο; Ποιος απέμεινε, τελικά, να στηρίξει ιδεολογικά την Ελλάδα της παραγωγής, της καινοτομίας, της εξωστρέφειας και της ανάπτυξης, με πρακτικά βήματα και προτάσεις, αλλά και πολιτική ένταξη; Πόσοι «λέρωσαν» τα χέρια τους κυνηγώντας ψήφους για να νομιμοποιήσουν μία αλλιώτικη πολιτική; Πόσοι κουράστηκαν να εξηγήσουν στον κουρέα τους και στο μπακάλη τι πραγματικά γινόταν στην οικονομία, τι σημαίνει Ευρώπη και Ευρώ, χρέος, έλλειμμα, δανειακή σύμβαση και «κούρεμα»;
Καταλαβαίνω, βέβαια, γιατί το έζησα, ότι όταν η οργή και ο φόβος πρυτανεύουν, είναι δύσκολο να εξηγήσεις στον ψηφοφόρο γιατί η στείρα καταδίκη του Μνημονίου που δεν εφαρμόζεται, είναι λάθος. Είναι δύσκολο να πείσεις ότι χρειάζονται κλείσιμο άχρηστοι κρατικοί φορείς, όταν η ανεργία θεριεύει και τα ΜΜΕ λαϊκίζουν ασύστολα. Είναι πολύ πιο συμπαθητικό να βρίσκεσαι μεταξύ «φίλων» σε αριστερά χάπενινγκ, σε φόρα ενεργών πολιτών, ακόμα και σε πολιτικούς σχηματισμούς, ιδιαίτερα μάλιστα όταν αυτό είναι «ανταλλάξιμο» και με βουλευτική έδρα. Εκεί, βέβαια, μιλούν περισσότερο για δίκαιη κατανομή, κοινωνική προστασία και το ρόλο του Κράτους. Δεν μιλούν πολύ για παραγωγή, οικονομία και ανάπτυξη, επιχειρήσεις και δουλειές. Ο Στέφανος Μάνος έμεινε πάλι μόνος, αλλά αυτή τη φορά όχι μόνο με δική του ευθύνη. Αυτό δεν πρέπει να ξαναγίνει. Στις εκλογές που έρχονται, εκατοντάδες χιλιάδες ψηφοφόροι θέλουν να δουν όλους όσοι συμβολίζουν τη φιλελεύθερη αντίληψη για την οικονομία, ενωμένους. Το γνωρίζω προσωπικά, γιατί, τώρα πια εκπροσωπώ περισσότερους από 2.000 από αυτούς. Όλοι μού ζητούν να ενωθούμε και να καλέσουμε μαζί μας όλα τα λαμπρά μυαλά που έζησαν την τελευταία εκλογική μάχη στην εξέδρα. Τους θέλουμε στο γήπεδο για να δείξουμε ότι υπάρχει και άλλος δρόμος, σωστός και ρεαλιστικός, προς την ανάπτυξη και την ευημερία. Δεν είναι ανάγκη να καταστρέψουμε πρώτα τη χώρα, για να τη σώσουμε, τάχα, στο άδηλο και αβέβαιο μέλλον.
Πηγή: www.metarithmisi.gr
*Ο Λυκούργος Λιαρόπουλος είναι Ομότιμος Καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών,
Υποψήφιος στη Β΄ Αθηνών με τη ΔΡΑΣΗ.
Η σύγκρουση με αφορμή το Μνημόνιο, έφερε τη χώρα στην καταστροφή. Το φαινόμενο των κομμάτων που μάχονται για την εξουσία ενώ η χώρα πτωχεύει και αποσυντίθεται, είναι αποκρουστικό. Το τραγικότερο όλων είναι ότι η όλη σύγκρουση στηρίζεται σε ένα ψέμα. Το ότι «για όλα φταίει το Μνημόνιο». Οι «μνημονιακοί» βρίσκονται σε μία ιδιαίτερα δύσκολη, έως ανυπόφορη θέση. Η χώρα και όλοι ζούμε τα αποτελέσματα μίας πολιτικής που, εσφαλμένα, θεωρείται πρόβλεψη του Μνημονίου. Το γεγονός ότι το Μνημόνιο ποτέ δεν εφαρμόσθηκε στην πράξη, δεν εξηγήθηκε και δεν έγινε σαφές στον κόσμο. Έτσι, η κυβέρνηση και τα κόμματα που εφάρμοσαν την πολιτική των τελευταίων δύο ετών, δικαίως εξοστρακίσθηκαν, αλλά για λάθος λόγους. Υποτίθεται ότι τιμωρήθηκαν επειδή εφάρμοσαν το Μνημόνιο, ενώ θα έπρεπε να τιμωρηθούν επειδή δεν το εφάρμοσαν. Το ότι τιμωρήθηκαν για λάθος λόγους, έχει πολύ μεγάλη σημασία, γιατί σήμερα προκύπτει ως συμπέρασμα και προβάλλεται, ανέξοδα, από την Αριστερά, η ανάγκη κατάργησης του Μνημονίου, ενώ η παλλαϊκή απαίτηση θα έπρεπε να είναι η πλήρης και πιστή, επί τέλους, εφαρμογή του.
Αντίθετα, η αντιμνημονιακή θέση είναι, εκλογικά, απίστευτα εύκολη. Με ένα ψεύτικο επιχείρημα, η Αριστερά επιχειρεί να κυριαρχήσει για να φέρει την πραγματική καταστροφή του τόπου. Με δεδομένο ότι το εκλογικό σώμα έχει γονατίσει και η οργή είναι το κυρίαρχο συναίσθημα, η θέση που ενοχοποιεί τους «μνημονιακούς» είναι προνομιακή. Τόσο, μάλιστα, που είναι μάλλον αποτυχία της Αριστεράς η συγκέντρωση μόνο του 31,37% των ψήφων. Τα τρία κόμματα της Αριστεράς θα πρέπει να νοιώθουν άβολα με το τελικό αποτέλεσμα, ενώ, παραδόξως, ένα κόμμα του 17% έχει αναγορευθεί σε «θριαμβευτή» των εκλογών. Όπως και να το κάνουμε, οι δύο «απόβλητοι» του Μνημονίου, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, συγκέντρωσαν 32,03%. Μαζί με τις ψήφους των τριών μικρών φιλελεύθερων κομμάτων, που, αφρόνως, ακολούθησαν μοναχικές πορείες, αθροίζοντας 6,5%, το θεωρητικά «μνημονιακό» μέρος του εκλογικού σώματος ανέρχεται στο 38,53%. Αν τα τρία μικρά κόμματα είχαν συνασπισθεί, σήμερα θα μιλούσαμε για μία Ελλάδα, στοιχειωδώς, έστω, κυβερνήσιμη και όχι έρμαιο στις ορέξεις και φαντασιώσεις των κ.κ. Τσίπρα, Λαφαζάνη, Τσακαλώτου και Γλέζου.
Γιατί έμεινε το Μνημόνιο ανυπεράσπιστο; Γιατί σιώπησαν τόσον καιρό οι άνθρωποι που γνωρίζουν τι προέβλεπε στην πραγματικότητα; Γιατί έβλεπαν σιωπηλοί τις κυβερνήσεις των πολιτικάντηδων να ξεζουμίζουν το λαό αδίκως και άσκοπα για να μην πειράξουν τις στρατιές προνομιούχων που οι ίδιοι εξέθρεψαν; Πόσοι μίλησαν ανοικτά για την παραγωγική αποσάθρωση της χώρας, που η ανεύθυνη αριστερά χρέωνε στο Μνημόνιο, ενώ υπεύθυνος ήταν ο κομματικός κρατισμός και ο αδηφάγος κρατικός τομέας, στον οποίο οι ίδιοι ομνύουν; Πόσοι αναλώθηκαν σε ιδεολογικές αναζητήσεις συζητώντας για το φύλλο των αγγέλων, ενώ η ανεργία θέριευε, τράπεζες χρεοκοπούσαν και οι μικρομεσαίοι εξαφανίζονταν; Πόσοι οικονομολόγοι, διανοούμενοι, ακαδημαϊκοί και πολιτικοί επιστήμονες, φλέρταραν αυτάρεσκα με μία Αριστερά λάιτ, χαϊδεύοντας αυτιά, για να φέρουν τη χώρα στο σημερινό αδιέξοδο; Ποιος απέμεινε, τελικά, να στηρίξει ιδεολογικά την Ελλάδα της παραγωγής, της καινοτομίας, της εξωστρέφειας και της ανάπτυξης, με πρακτικά βήματα και προτάσεις, αλλά και πολιτική ένταξη; Πόσοι «λέρωσαν» τα χέρια τους κυνηγώντας ψήφους για να νομιμοποιήσουν μία αλλιώτικη πολιτική; Πόσοι κουράστηκαν να εξηγήσουν στον κουρέα τους και στο μπακάλη τι πραγματικά γινόταν στην οικονομία, τι σημαίνει Ευρώπη και Ευρώ, χρέος, έλλειμμα, δανειακή σύμβαση και «κούρεμα»;
Καταλαβαίνω, βέβαια, γιατί το έζησα, ότι όταν η οργή και ο φόβος πρυτανεύουν, είναι δύσκολο να εξηγήσεις στον ψηφοφόρο γιατί η στείρα καταδίκη του Μνημονίου που δεν εφαρμόζεται, είναι λάθος. Είναι δύσκολο να πείσεις ότι χρειάζονται κλείσιμο άχρηστοι κρατικοί φορείς, όταν η ανεργία θεριεύει και τα ΜΜΕ λαϊκίζουν ασύστολα. Είναι πολύ πιο συμπαθητικό να βρίσκεσαι μεταξύ «φίλων» σε αριστερά χάπενινγκ, σε φόρα ενεργών πολιτών, ακόμα και σε πολιτικούς σχηματισμούς, ιδιαίτερα μάλιστα όταν αυτό είναι «ανταλλάξιμο» και με βουλευτική έδρα. Εκεί, βέβαια, μιλούν περισσότερο για δίκαιη κατανομή, κοινωνική προστασία και το ρόλο του Κράτους. Δεν μιλούν πολύ για παραγωγή, οικονομία και ανάπτυξη, επιχειρήσεις και δουλειές. Ο Στέφανος Μάνος έμεινε πάλι μόνος, αλλά αυτή τη φορά όχι μόνο με δική του ευθύνη. Αυτό δεν πρέπει να ξαναγίνει. Στις εκλογές που έρχονται, εκατοντάδες χιλιάδες ψηφοφόροι θέλουν να δουν όλους όσοι συμβολίζουν τη φιλελεύθερη αντίληψη για την οικονομία, ενωμένους. Το γνωρίζω προσωπικά, γιατί, τώρα πια εκπροσωπώ περισσότερους από 2.000 από αυτούς. Όλοι μού ζητούν να ενωθούμε και να καλέσουμε μαζί μας όλα τα λαμπρά μυαλά που έζησαν την τελευταία εκλογική μάχη στην εξέδρα. Τους θέλουμε στο γήπεδο για να δείξουμε ότι υπάρχει και άλλος δρόμος, σωστός και ρεαλιστικός, προς την ανάπτυξη και την ευημερία. Δεν είναι ανάγκη να καταστρέψουμε πρώτα τη χώρα, για να τη σώσουμε, τάχα, στο άδηλο και αβέβαιο μέλλον.
Πηγή: www.metarithmisi.gr
*Ο Λυκούργος Λιαρόπουλος είναι Ομότιμος Καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών,
Υποψήφιος στη Β΄ Αθηνών με τη ΔΡΑΣΗ.
Μέτωπο ναι, αλλά χωρίς τον Αντώνη!
Του Θανάση Μαυρίδη:
Πρώτο κόμμα στις επικείμενες εκλογές δεν θα είναι ο αντιευρωπαϊκός ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ένα ευρωπαϊκό μέτωπο που μπορεί να δημιουργηθεί στους κόλπους της ευρύτερης αστικής παράταξης. Συμμαχία για την Ευρώπη! Μία ελπίδα για τους δοκιμαζόμενους Έλληνες, μία πρόταση ευθύνης για την Ελλάδα. Ένα μέτωπο των φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων μπορεί να νικήσει κατά κράτος τους λαϊκιστές. Η λύση βρίσκεται στις δυνάμεις που υποστηρίζουν την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας. Όχι όμως με τα ίδια πρόσωπα! Όχι με επικεφαλής τον κ. Σαμαρά.
Το προσκλητήριο του κ. Σαμαρά έχει νόημα μόνο αν ο ίδιος δείξει γενναιότητα και αποχωρήσει από την ηγεσία ενός τέτοιου σχήματος. Ο κ. Σαμαράς ευθύνεται σε έναν σημαντικό βαθμό για την δοκιμασία που περνάει αυτή την στιγμή η χώρα μας. Αυτός προκάλεσε τις εκλογές, εκτιμώντας λαθεμένα ότι θα κέρδιζε δια περιπάτου. Μόνο και μόνο το γεγονός ότι έπεσε τόσο έξω στις προβλέψεις του και ότι οδήγησε την συντηρητική παράταξη σε μία ιστορική συντριβή, είναι στοιχεία ικανά να του δείξουν την πόρτα της εξόδου.
Αρκετά στελέχη της κεντροδεξιάς επικαλούνται το μικρό χρονικό διάστημα που μεσολαβεί μέχρι τις εκλογές και υποστηρίζουν ότι δεν μπορεί η Νέα Δημοκρατία να αλλάξει αρχηγό. Δεν λένε όλη την αλήθεια. Ένα φιλοευρωπαϊκό μέτωπο νίκης δεν μπορεί να βρίσκεται υπό την σκεπή της Νέας Δημοκρατίας με αρχηγό τον Αντώνη Σαμαρά. Πως είναι δυνατόν να έρθουν σε συμφωνία με τον κ. Σαμαρά όσοι διεγράφησαν από τον ίδιο ή έπεσαν θύματα ανήθικων επιθέσεων από το περιβάλλον του κ. Σαμαρά; Ποιος έχει ξεχάσει τα προβοκατόρικα πρωτοσέλιδα του κομματικού του Τύπου ο οποίος χαρακτήριζε «γερμανοτσιολάδες» τους υποστηρικτές του μνημονίου; Ούτε και πείθεται κανείς από την απομάκρυνση των προσωπικών του συμβούλων. Η ευθύνη για όσα έχουν γίνει ανήκει στον κ. Σαμαρά και όχι στους επικίνδυνους ακροδεξιούς συμβούλους του.
Μέσα από την πρόταση του φιλοευρωπαϊκού μετώπου ο κ. Σαμαράς μπορεί να προσδοκά στο να έχει μία δεύτερη ευκαιρία έπειτα από την ήττα της 6ης Μαΐου. Δεν το δικαιούται. Αν επιχειρήσει μία νέα κάθοδο στις εκλογές με επικεφαλής τον ίδιο θα έχει κάνει ένα ακόμη λάθος. Μόνο που ο ίδιος αρέσκεται να παρουσιάζεται ως πατριώτης και αυτή η τακτική δεν εξυπηρετεί την πατρίδα.
Πηγή:www.capital.gr
Πρώτο κόμμα στις επικείμενες εκλογές δεν θα είναι ο αντιευρωπαϊκός ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ένα ευρωπαϊκό μέτωπο που μπορεί να δημιουργηθεί στους κόλπους της ευρύτερης αστικής παράταξης. Συμμαχία για την Ευρώπη! Μία ελπίδα για τους δοκιμαζόμενους Έλληνες, μία πρόταση ευθύνης για την Ελλάδα. Ένα μέτωπο των φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων μπορεί να νικήσει κατά κράτος τους λαϊκιστές. Η λύση βρίσκεται στις δυνάμεις που υποστηρίζουν την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας. Όχι όμως με τα ίδια πρόσωπα! Όχι με επικεφαλής τον κ. Σαμαρά.
Το προσκλητήριο του κ. Σαμαρά έχει νόημα μόνο αν ο ίδιος δείξει γενναιότητα και αποχωρήσει από την ηγεσία ενός τέτοιου σχήματος. Ο κ. Σαμαράς ευθύνεται σε έναν σημαντικό βαθμό για την δοκιμασία που περνάει αυτή την στιγμή η χώρα μας. Αυτός προκάλεσε τις εκλογές, εκτιμώντας λαθεμένα ότι θα κέρδιζε δια περιπάτου. Μόνο και μόνο το γεγονός ότι έπεσε τόσο έξω στις προβλέψεις του και ότι οδήγησε την συντηρητική παράταξη σε μία ιστορική συντριβή, είναι στοιχεία ικανά να του δείξουν την πόρτα της εξόδου.
Αρκετά στελέχη της κεντροδεξιάς επικαλούνται το μικρό χρονικό διάστημα που μεσολαβεί μέχρι τις εκλογές και υποστηρίζουν ότι δεν μπορεί η Νέα Δημοκρατία να αλλάξει αρχηγό. Δεν λένε όλη την αλήθεια. Ένα φιλοευρωπαϊκό μέτωπο νίκης δεν μπορεί να βρίσκεται υπό την σκεπή της Νέας Δημοκρατίας με αρχηγό τον Αντώνη Σαμαρά. Πως είναι δυνατόν να έρθουν σε συμφωνία με τον κ. Σαμαρά όσοι διεγράφησαν από τον ίδιο ή έπεσαν θύματα ανήθικων επιθέσεων από το περιβάλλον του κ. Σαμαρά; Ποιος έχει ξεχάσει τα προβοκατόρικα πρωτοσέλιδα του κομματικού του Τύπου ο οποίος χαρακτήριζε «γερμανοτσιολάδες» τους υποστηρικτές του μνημονίου; Ούτε και πείθεται κανείς από την απομάκρυνση των προσωπικών του συμβούλων. Η ευθύνη για όσα έχουν γίνει ανήκει στον κ. Σαμαρά και όχι στους επικίνδυνους ακροδεξιούς συμβούλους του.
Μέσα από την πρόταση του φιλοευρωπαϊκού μετώπου ο κ. Σαμαράς μπορεί να προσδοκά στο να έχει μία δεύτερη ευκαιρία έπειτα από την ήττα της 6ης Μαΐου. Δεν το δικαιούται. Αν επιχειρήσει μία νέα κάθοδο στις εκλογές με επικεφαλής τον ίδιο θα έχει κάνει ένα ακόμη λάθος. Μόνο που ο ίδιος αρέσκεται να παρουσιάζεται ως πατριώτης και αυτή η τακτική δεν εξυπηρετεί την πατρίδα.
Πηγή:www.capital.gr
11/05/2012
Σχόλιο στο
Φελέκι
Είναι πραγματικά κωμικοτραγικό να βλέπεις μια καρικατούρα του Ανδρέα με κάτι λιγότερο από 17% να το παίζει αντάρτης με αποκριάτικα φυσεκλίκια και ευρωπαϊκό φερετζέ…Και τουλάχιστον ο Ανδρέας ως απατεώνας ήταν φαινομενικά απέναντι στην Ευρώπη αλλά ευτυχώς είχε και κάποια Ευρωπαϊκή ατζέντα και τον αναγνώριζαν και 2-3 ηγέτες. Ο Αλέξης καταφέρνει κάτι ακόμη χειρότερο… να είναι το ακριβώς ανάποδο. Προσχηματικά με την ΕΕ, ουσιαστικά ΚΚΕ και βάλε και από ατζέντα και αναγνωρισιμότητα ας μην το σχολιάσουμε.
Κάποτε δήλωνα περίεργος να δω τι θα βγάλει η γενιά μου καθώς ήταν η πρώτη που μεγάλωνε μακριά από πολιτικές εντάσεις και πείνα. Σύντομα οι προσδοκίες μου προσγειώθηκαν μιας και οι περισσότεροι αποδείχτηκαν μαλθακοί συνεχιστές της σαβούρας της γενιάς του Πολυτεχνείου, αδύναμοι ή αρνούμενοι να ανατρέψουν το γελοίο οικογενειακό-οικονομικό μοντέλο “άραξε και το Δημόσιο σε περιμένει, παντρέψου και έρχεται το εφάπαξ”. Τα πνευματικώς μαμμόθρεφτα λοιπόν (κάθε ηλικίας) αυτού του συστήματος που εδώ και τόσα χρόνια επιβραβεύει την αδράνεια και τιμωρεί την πρωτοπορία και τη σκέψη, βρήκαν φιλικό οικοσύστημα στο “λεφτά υπάρχουν και παραυπάρχουν” του ΣΥΡΙΖΑ, του Καμμένου και του κάθε πικραμένου του στυλ “Χαρίζω χρέη, κάνω τις ανηφόρες κατηφόρες και παιδιά θα σας κάνω γιατί είμαι καρπερός”.
Σε αυτές τις εκλογές ελλείψει ισχυρού μεταρρυθμιστικού σχήματος και σε συνδυασμό με τις ανόητες Πασοκικές (και από ΓΑΠ) συγνώμες και τη Σαμαρική σαλάτα, η ψήφος κατευθύνθηκε απροκάλυπτα στα μορφώματα που αναδεικνύουν όλα τα κουσούρια της Ελληνικής κοινωνίας που πατώνει σε όλες τις μετρήσεις στην Ευρώπη εδώ και χρόνια αλλά κάνει ότι δεν βλέπει. Ο μάστορας που δεν κόβει αποδείξεις, ο τύπος στο ΙΚΑ που κάνει κομπίνες, ο άλλος στην πολεοδομία που κάνει το ίδιο, ο φαρμακοποιός που θέλει κλειδωμένο επάγγελμα και κέρδος, οι φωτόπουλοι του Δημοσίου, οι Λυμπερόπουλοι των διαφόρων συντεχνιών, και πόσοι άλλοι ακόμη δεν θέλουν καμία αλλαγή και η θολούρα των τελευταίων εκλογών και των Τσιπρικών ακροβασιών τους κάνουν το χατίρι. Σε συνδυασμό δε με το γεγονός ότι οι πατριώτες ΟΛΩΝ των οικονομικών στρωμάτων που έβγαλαν τα λεφτάκια τους έξω και περιμένουν δραχμή για να κονομήσουν είναι ουκ ολίγοι τότε το μίγμα γίνεται ακόμη πιο εκρηκτικό.
Χρόνος για σκύψιμο κεφαλιού δεν υπάρχει και το σχήμα που θα κινητοποιήσει αυτό που έλεγα “βουβή πλειοψηφία (;) της λογικής” πρέπει να δημιουργηθεί χθες. Θα το καταφέρει ο Μάνος; Μακάρι. Προσωπικά δεν ήθελα ατέρμονες εκλογικές αναμετρήσεις αλλά με αυτή τη σύνθεση το Κοινοβούλιο δεν πάει πουθενά. Έξω ο Ραγκούσης μέσα ο Κοντογιαννίδης…ο Αλέφαντος θα έκανε καλύτερες αλλαγές.
Όσοι έμειναν βουβοί στις τελευταίες και δεν ψήφισαν είδαν το αποτέλεσμα – ας πρόσεχαν. Αν θα κάνουν πλειοψηφικό ρεύμα θα δείξει στις επόμενες (μάλλον άμεσες) εκλογές. Ένα σωστό σχήμα σε αυτό το ρευστό σκηνικό μπορεί να το κερδίσει το ράλλυ άμεσα και να σώσει την παρτίδα. Διαφορετικά…όσοι είναι της ηλικίας του Αλέξη και πάνω θα ζήσουν για δεύτερη φορά το Παπανδρεϊκό τσίρκο του 80 με ρητορική 70 και ακόμη μικρότερη αγοραστική δύναμη. Ευτυχώς ο συγχωρεμένος ο Παπαγιαννάκης δεν θα ζήσει το δράμα. Δυστυχώς λείπει, περισσότερο από ποτέ…
Η ακρότητα έχει ένα καλό. Κινητοποιεί. Παρόλο που η περιφορά της εντολής ως κούπα πρωταθλήματος από τον Αλέξη μας πήγε πολύ πίσω, θα ξυπνήσει τις μάζες που κακώς έμειναν αδρανείς την κρίσιμη στιγμή. Δεν θα παίζει για πολύ μόνος στο καφενείο των δημοσκοπήσεων επειδή προσφέρει πολιτικά παραισθησιογόνα.
Υ.Γ. Και αυτό το αστειάκι με το λεφτά υπάρχουν (το οποίο δεν ειπώθηκε ποτέ ακριβώς έτσι – δείτε το βίντεο) ας το κρατήσουμε για τον εαυτό μας. Αρκετά περίγελος γίναμε με τα αστεία ως ανύπαρκτα οικονομικά προγράμματα που ψηφίσαμε και τα νούμερα που βάλαμε στη Βουλή. Θυμίζουμε τύπο που έχει στραμμένη την κάννη στον κρόταφό του και ουρλιάζοντας “θα σας φάω ρε” πατά τη σκανδάλη.
Είναι πραγματικά κωμικοτραγικό να βλέπεις μια καρικατούρα του Ανδρέα με κάτι λιγότερο από 17% να το παίζει αντάρτης με αποκριάτικα φυσεκλίκια και ευρωπαϊκό φερετζέ…Και τουλάχιστον ο Ανδρέας ως απατεώνας ήταν φαινομενικά απέναντι στην Ευρώπη αλλά ευτυχώς είχε και κάποια Ευρωπαϊκή ατζέντα και τον αναγνώριζαν και 2-3 ηγέτες. Ο Αλέξης καταφέρνει κάτι ακόμη χειρότερο… να είναι το ακριβώς ανάποδο. Προσχηματικά με την ΕΕ, ουσιαστικά ΚΚΕ και βάλε και από ατζέντα και αναγνωρισιμότητα ας μην το σχολιάσουμε.
Κάποτε δήλωνα περίεργος να δω τι θα βγάλει η γενιά μου καθώς ήταν η πρώτη που μεγάλωνε μακριά από πολιτικές εντάσεις και πείνα. Σύντομα οι προσδοκίες μου προσγειώθηκαν μιας και οι περισσότεροι αποδείχτηκαν μαλθακοί συνεχιστές της σαβούρας της γενιάς του Πολυτεχνείου, αδύναμοι ή αρνούμενοι να ανατρέψουν το γελοίο οικογενειακό-οικονομικό μοντέλο “άραξε και το Δημόσιο σε περιμένει, παντρέψου και έρχεται το εφάπαξ”. Τα πνευματικώς μαμμόθρεφτα λοιπόν (κάθε ηλικίας) αυτού του συστήματος που εδώ και τόσα χρόνια επιβραβεύει την αδράνεια και τιμωρεί την πρωτοπορία και τη σκέψη, βρήκαν φιλικό οικοσύστημα στο “λεφτά υπάρχουν και παραυπάρχουν” του ΣΥΡΙΖΑ, του Καμμένου και του κάθε πικραμένου του στυλ “Χαρίζω χρέη, κάνω τις ανηφόρες κατηφόρες και παιδιά θα σας κάνω γιατί είμαι καρπερός”.
Σε αυτές τις εκλογές ελλείψει ισχυρού μεταρρυθμιστικού σχήματος και σε συνδυασμό με τις ανόητες Πασοκικές (και από ΓΑΠ) συγνώμες και τη Σαμαρική σαλάτα, η ψήφος κατευθύνθηκε απροκάλυπτα στα μορφώματα που αναδεικνύουν όλα τα κουσούρια της Ελληνικής κοινωνίας που πατώνει σε όλες τις μετρήσεις στην Ευρώπη εδώ και χρόνια αλλά κάνει ότι δεν βλέπει. Ο μάστορας που δεν κόβει αποδείξεις, ο τύπος στο ΙΚΑ που κάνει κομπίνες, ο άλλος στην πολεοδομία που κάνει το ίδιο, ο φαρμακοποιός που θέλει κλειδωμένο επάγγελμα και κέρδος, οι φωτόπουλοι του Δημοσίου, οι Λυμπερόπουλοι των διαφόρων συντεχνιών, και πόσοι άλλοι ακόμη δεν θέλουν καμία αλλαγή και η θολούρα των τελευταίων εκλογών και των Τσιπρικών ακροβασιών τους κάνουν το χατίρι. Σε συνδυασμό δε με το γεγονός ότι οι πατριώτες ΟΛΩΝ των οικονομικών στρωμάτων που έβγαλαν τα λεφτάκια τους έξω και περιμένουν δραχμή για να κονομήσουν είναι ουκ ολίγοι τότε το μίγμα γίνεται ακόμη πιο εκρηκτικό.
Χρόνος για σκύψιμο κεφαλιού δεν υπάρχει και το σχήμα που θα κινητοποιήσει αυτό που έλεγα “βουβή πλειοψηφία (;) της λογικής” πρέπει να δημιουργηθεί χθες. Θα το καταφέρει ο Μάνος; Μακάρι. Προσωπικά δεν ήθελα ατέρμονες εκλογικές αναμετρήσεις αλλά με αυτή τη σύνθεση το Κοινοβούλιο δεν πάει πουθενά. Έξω ο Ραγκούσης μέσα ο Κοντογιαννίδης…ο Αλέφαντος θα έκανε καλύτερες αλλαγές.
Όσοι έμειναν βουβοί στις τελευταίες και δεν ψήφισαν είδαν το αποτέλεσμα – ας πρόσεχαν. Αν θα κάνουν πλειοψηφικό ρεύμα θα δείξει στις επόμενες (μάλλον άμεσες) εκλογές. Ένα σωστό σχήμα σε αυτό το ρευστό σκηνικό μπορεί να το κερδίσει το ράλλυ άμεσα και να σώσει την παρτίδα. Διαφορετικά…όσοι είναι της ηλικίας του Αλέξη και πάνω θα ζήσουν για δεύτερη φορά το Παπανδρεϊκό τσίρκο του 80 με ρητορική 70 και ακόμη μικρότερη αγοραστική δύναμη. Ευτυχώς ο συγχωρεμένος ο Παπαγιαννάκης δεν θα ζήσει το δράμα. Δυστυχώς λείπει, περισσότερο από ποτέ…
Η ακρότητα έχει ένα καλό. Κινητοποιεί. Παρόλο που η περιφορά της εντολής ως κούπα πρωταθλήματος από τον Αλέξη μας πήγε πολύ πίσω, θα ξυπνήσει τις μάζες που κακώς έμειναν αδρανείς την κρίσιμη στιγμή. Δεν θα παίζει για πολύ μόνος στο καφενείο των δημοσκοπήσεων επειδή προσφέρει πολιτικά παραισθησιογόνα.
Υ.Γ. Και αυτό το αστειάκι με το λεφτά υπάρχουν (το οποίο δεν ειπώθηκε ποτέ ακριβώς έτσι – δείτε το βίντεο) ας το κρατήσουμε για τον εαυτό μας. Αρκετά περίγελος γίναμε με τα αστεία ως ανύπαρκτα οικονομικά προγράμματα που ψηφίσαμε και τα νούμερα που βάλαμε στη Βουλή. Θυμίζουμε τύπο που έχει στραμμένη την κάννη στον κρόταφό του και ουρλιάζοντας “θα σας φάω ρε” πατά τη σκανδάλη.
09/05/2012
Subscribe to:
Posts (Atom)