Birdie num num - the Tsipras version.

Σχόλιο...

...στο Capital.gr


Οι “Αντιμνημονιακοί” μου θυμίζουν κάτι τύπους που είναι λίγο πλανόδιοι πωλητές λαθραίων, λίγο “ντιλιβεράδες”, λίγο φυσιολάτρες και πολύ αποτυχημένοι. Καραδοκούν μέχρι να διοριστούν σε κάποια υπηρεσία. Μόλις το πετύχουν, πηδάνε τους εκτός συναφιού κανονικά.

Οι “Αντιμνημονιακοί” θεωρούν τόσο φυσικό να είναι “Αντιμνημονιακοί” που δεν κάνουν καν τον κόπο να μάθουν τι είναι το μνημόνιο. Στη σκέψη τους είναι λίγο εβραϊκή συνωμοσία, λίγο σχέδιο φτωχοποίησης της Ελλάδας, λίγο λέσχη Μπίλντεμπεργκ και πολλή ειδησεογραφία επιπέδου ALTER και Αυριανής.

Οι “Αντιμνημονιακοί” λοιπόν έχουν μεγάλη πλάκα. Κυρίως επειδή αντιμετωπίζουν τους μνημονιακούς σαν μεγάλο κεφάλαιο, τραπεζίτες, συνωμοσία της δεξιάς και τσιράκια των χρηματοπιστωτικών οίκων. Απ' το μυαλό τους δεν περνά ούτε κατά διάνοια ότι οι μνημονιακοί είναι απλοί φορολογούμενοι που προσδοκούν την κάθαρση από την “αριστερή” οικονομία με τη “δεξιά” τσέπη των δανεικών.

Πάντα επιμελώς ατημέλητοι, ημιμαθείς και παντογνώμονες, οι “Αντιμνημονιακοί” μοιάζουν με αυτό που είναι: άσχετοι μαθητευόμενοι μάγοι, που προσδοκούν να πειραματιστούν σε βάρος κάθε παραγωγικής δύναμης, που με περιφρόνηση αποκαλούν “κερδοσκοπία”.

Οι “Αντιμνημονιακοί” είναι ανατολίτες. Αυστηρά! Λάτρεις του Ευρώ, όταν πρόκειται να πουλήσουν, και λάτρεις της δραχμής, όταν πρόκειται ν' αγοράσουν. Γι΄ αυτούς η Ελλάδα ανήκει στην Ευρώπη όταν πρόκειται να εισπράξουν κάποιο επίδομα του ΕΣΠΑ και στην Ανατολή, όταν πρέπει να αποδείξουν ότι το δικαιούνται.

Θεωρούν ότι η θέση της Ελλάδας βρίσκεται στην κορυφή της παγκόσμιας πυραμίδας και οι Ελληνες δικαιούνται τα χρήματα της Ευρώπης, αλλά δεν οφείλουν καμιά φιλία προς τους λαούς της Ευρώπης. Αντίθετα, οφείλουν φιλια προς κάθε τι αντιευρωπαϊκό και αντιδυτικό, όπως οι Παλαιστίνιοι, οι Αραβες, το Ισλάμ, το Πακιστάν και το Μανγκλαντές.

Βέβαια, οι «Αντιμνημονιακοί» βλέπουν μόνο τη Γερμανία, την Αυστρία και το Λουξεμβούργο, αλλά πάντα αντιμετώπιζαν πρόβλημα με τη συνολική αντίληψη της πραγματικότητας και επέλεγαν να βλέπουν μόνο ό,τι τους βολεύει.

Ακόμη κι έτσι, όμως, οι «Αντιμνημονιακοί» παραδέχονται ότι ο Κώστας Σημίτης ήταν ένας μεγάλος ηγέτης που βάζοντας παράνομα την Ελλάδα στην Ευρωζώνη, πλαστογραφώντας την οικονομική της κατάσταση, τους χάρισε 10 ακόμα χρόνια ψεύτικης “ευημερίας” με τα δανεικά που κατάφερε να εξασφαλίζει, σαν χώρα της ευρωζώνης.

Επίσης, οι «Αντιμνημονιακοί» θεωρούν την εξαθλίωση των Ελλήνων φορολογουμένων ως απαραίτητο βήμα για τη «σωτηρία» της χώρας μας και την παραμονή της στην Ευρωζώνη. Οι «Αντιμνημονιακοί» επιμένουν ότι οι ίδιοι ουδέποτε είχαν κάποια εμπλοκή στο σημερινό κατάντημα της ελληνικής οικονομίας, καθώς «δε συμμετείχαν σε κερδοσκοπικούς μηχανισμούς» - δλδ δεν υπήρξαν ποτέ τους επιχειρηματίες, παρά μόνο Δ/Υ και “συνταξιούχοι”.

Άσπιλοι και δίχως καμία ευθύνη, λοιπόν, για το παρελθόν μας, οι «Αντιμνημονιακοί», καταφεύγουν σε ανάθεμα των «νεοφιλελεύθερων χαρτογιακάδων που σήμερα επιθυμούν την παραμονή μας στο ευρώ». Ως εκ τούτου, για το ότι φτάσαμε στο γκρεμό δεν ευθύνονται αυτοί. Από την άλλη, για τη βέβαιη χρεωκοπία μας και την έξοδο από την ευρωζώνη, πάλι θα ευθύνονται κάποιοι άλλοι.

Οι ίδιοι προφανώς θεωρούν εαυτούς επισκέπτες που ήρθαν από κάποιον άλλον πλανήτη για να μας πείσουν απλώς ότι το Μνημόνιο είναι το στίγμα της αποκάλυψης, κάτι σαν την 7η σφραγίδα. Το ότι βρίσκονται σε εντεταλμένη αποστολή είναι δεδομένο, όμως νομίζω πως όλοι αυτοί ασχολήθηκαν ξαφνικά με την πολιτική στην Ελλάδα, αφού πριν την κρίση τα προνόμιά τους τούς είχαν αναδείξει σε ισχυρότατη οικονομική κάστα της χώρας, αν και ήταν ελάχιστα έως καθόλου παραγωγικοί.

Παρά ταύτα, οι «Αντιμημονιακοί» ενώ εκθειάζουν την “σοφή” επιλογή της πλειοψηφίας των Ελλήνων που «αντιλαμβάνεται ως υπέρτατη τιμή και απόλαυση την απαλλαγή της από το επάρατο μνημόνιο» και ενώ υμνούν τον πλαστογράφο Σημίτη για την «επιτυχία» του να πάρουν 10ετή παράταση της “ευημερίας” τους των δανεικών, επιμένουν να παραμείνουμε στα ακριβά σαλόνια της ευρωζώνης, χωρίς τους όρους του μνημονίου, επειδή τάχα οι “κουτόφραγκοι” μας “χρωστούν” και “μπλοφάρουν”.

Μα, τι να κάνουμε άραγε εμείς «οι τριτοκοσμικοί» στα μεγάλα σαλόνια του ευρωπαϊκού διαφωτισμού; Πώς μας αξίζει να παραμείνουμε, εμείς οι κουτοπόνηροι ανατολίτες, εφόσον μπήκαμε σε αυτά εξαπατώντας τους αφελείς Ευρωπαίους; είναι τα ερωτήματα των “Αντιμνημονιακών”, τα οποία με βρίσκουν απολύτως σύμφωνο.

Αγαπητοί «Αντιμνημονιακοί» είστε ψευδεπίγραφοι επαναστάτες, μαθημένοι στο πλιάτσικο του μόχθου των φορολογουμένων και στην ξάπλα του δημοσίου. Είστε Τραμπάκουλες. Είστε περιπλανώμενες μετριότητες και κάτω από τα δήθεν ατημέλητα “casual”, κρύβετε με επιμέλεια τον επίδοξο χαρτογιακά που με την δεξιά του τσέπη γεμάτη κρατικό παραδάκι, πουλάει ασύστολα “αριστερές” μπούρδες. Αυτό είστε.

Πείτε mea culpa και εξαφανιστείτε

Του Κωνσταντίνου Αλεξάκου:

Για δύο χρόνια υπήρξε ένας αγώνας δρόμου για να αποφευχθεί η οικονομική καταστροφή της χώρας, λόγω της ανεύθυνης διαχείρισης δεκαετιών από το πολιτικό προσωπικό της χώρας, με την σύμπραξη συγκεκριμένων ομάδων πολιτών· αυτών που συνέπραξαν ατομικά ή συντεχνιακά στην στρέβλωση με στόχο το δημόσιο κορβανά.
Τον περασμένο μήνα με το PSI, φτάσαμε σε ένα σημείο, με την συνδρομή των άλλων 17 κρατών της συντηρητικής Ευρώπης και Ευρωζώνης (της λιτότητας) και του ΔΝΤ, όπου εξασφαλίστηκε η επιβίωση του κράτους. Έμενε να προχωρήσουμε στις αλλαγές που πρέπει να γίνουν προκειμένου να διασωθεί και η ιδιωτική οικονομία, και να ξεκινήσει μία τροχιά ανάκαμψης σε βάθος διετίας.
Τι κάναμε τότε; Δημιουργήσαμε μία ακόμα σοβαρότερη κρίση: την πολιτική κρίση που ζούμε σήμερα.

Το ανεύθυνο πολιτικό προσωπικό, που στην διάρκεια της περασμένης διετίας λαΐκιζε για μικροπολιτικό και μικροκομματικό όφελος, αποφάσισε “να κάνει ταμείο” από την διάσωση, πηγαίνοντας σε πρόωρες εκλογές. Το τι θα σημάνει αυτό για την χώρα, δεν ενδιέφερε κανέναν τους. Δεν το μέτρησαν. Τα νούμερα (που δεν δημοσιοποίησαν, αλλά είχαν) ήταν σαφή: καθοδική τάση σε όλα τα φιλοευρωπαϊκά κόμματα, και δραματικές ανόδους σε τσαρλατάνους κάθε λογής και κοπής.
Και ήταν λογικό. Ο κόσμος που δεν έχει την δυνατότητα να αναζητήσει πληροφόρηση εκτός τηλεοπτικού δέκτη ήταν πλέον σε πανικό και σύγχυση. Ένας κόσμος ο οποίος εξαθλιώθηκε και ντροπιάστηκε εικονικά, μέσα από τις στρεβλές ειδήσεις που αναμετέδιδαν οι άθλιοι “δημοσιογράφοι”. Και λέω εικονικά, γιατί δεδομένης της κατάστασης της χώρας, θα έπρεπε να λέμε δόξα τω Θεό που καταφέραμε να διατηρήσουμε ότι διατηρήσαμε, ενώ διασφαλίστηκε μία διέξοδος εντός 24ων μηνών.
Το πολιτικό προσωπικό, πήρε αυτή τη διάσωση, και αποφάσισε να παίξει κυνικά το παιχνίδι που έπαιζε πάντα - αυτό που μας έφερε ως εδώ: πάρε την εξουσία, ανεξαρτήτως κόστους. Δεν τους ένοιαζε μέχρι σήμερα, και φαίνεται ότι αυτό δεν έχει αλλάξει. Ούτε κατ ελάχιστο.
Έτσι, οδήγησαν τον τόπο σε εκλογές, αντί να συνεχίσουν να λειτουργούν μέσα από την οικουμενική κυβέρνηση Παπαδήμου, σε μία προσπάθεια αλλαγής των μεταξύ τους συσχετισμών. Των ποσοστών τους στην Βουλή δηλαδή και τίποτα άλλο, αφού μόνο αυτό το μεταξύ τους φαίνεται να τους ενδιαφέρει.
Όλες οι προβλέψεις δείχνουν, ότι θα επικρατήσουν οι τσαρλατάνοι του πολιτικού συστήματος, οι οποίοι αποδεικνύονται αθλιότεροι όλων, εφόσον επιλέγουν να γλυκάνουν τα αφτιά του κάθε πικραμένου ή ζαλισμένου πολίτη, και να παραπληροφορήσουν προκειμένου να καρπωθούν τα αναμενόμενα εκλογικά οφέλη. Πολλοί δε από αυτούς, είναι πραγματικά επικίνδυνοι, εφόσον καταλαμβάνονται από κομμουνιστικές ή άλλες απολυταρχικές και ακραίες ιδεοληψίες που μπορούν να βάλουν την χώρα σε μία βαθιά πολιτική και πολιτειακή κρίση, το τέλος της οποίας ουδείς μπορεί να προβλέψει.
Υπάρχει μία και μόνο ευκαιρία. Όσοι εκ του πολιτικού προσωπικού συναισθάνονται την ευθύνη τους, ας εκλιπαρήσουν τον απερχόμενο Πρωθυπουργό να συνεχίσει το έργο του, και ας συνταχθούν σε ένα ενιαίο υπεύθυνο σχήμα που θα κατέβει στις εκλογές με ειλικρινή λόγο, για να διασφαλίσει την συνέχιση της δημοκρατίας, και να προχωρήσει στις μεταρρυθμίσεις που όλοι ξέρουμε ότι πρέπει να γίνουν. Κάθε άλλος υπολογισμός ή κίνηση, θα οδηγήσει την χώρα σε μία καταστροφή, με απρόβλεπτο τέλος.
Να φανούν για πρώτη φορά γενναίοι, να πουν mea culpa, να ζητήσουν συγνώμη για ότι έκαναν μέχρι εδώ, και να δώσουν μία λύση για την χώρα αυτή τη φορά, και όχι για την πάρτη τους. Είναι τελειωμένοι - το ξέρουν. Ας δείξουν τη μεγαλοψυχία που απαιτείται, υπαναχωρώντας από το πολιτικό σύστημα, και διασφαλίζοντας μία ασφαλή μετάβαση στην πολυπόθητη 4η Δημοκρατία.
Τέλος, όσοι λένε “ας σκάσει η βόμβα στα χέρια του (όποιου) Τσαρλατάνου, για να τελειώνουμε με αυτούς”, δεν έχει καταλάβει το απλούστατο της στρατηγικής τους: εκείνοι έκαναν καριέρα πάνω σε μία διαφαινόμενη εξαθλίωση. Όταν αυτή έρθει, θα σφραγίσει την κυριαρχία τους, δεν θα την αποτρέψει. Τα παραδείγματα είναι πολλά: από την Β. Κορέα και το Ανατολικό Βερολίνο, μέχρι την γειτονική μας Αλβανία.
Ήρθε πραγματικά “η ώρα της ευθύνης” κύριοι - δεν είναι προεκλογικό σλόγκαν για να βουτήξετε καρέκλες. Πείτε mea culpa, και συνταχθείτε πίσω από όποιον μπορεί να μας βγάλει από αυτή την σχεδόν αναπόφευκτη κόλαση που έρχεται, προτού αποχωρίσετε για πάντα από την πολιτική ζωή της χώρας. Αυτοί οι τίτλοι τέλους, ας είναι μόνο για εσάς - μην μας πάρετε μαζί σας.

Τα στρατηγικά λάθη της ΔΗΜΑΡ και του κ. Κουβέλη

Του Χρήστου Δερβένη:


Προϋποθέσεις για τη δημιουργία ενός νεωτερικού σοσιαλδημοκρατικού πόλου



Είναι εύκολο να γίνεται κανείς μετά Χριστό Προφήτης, αλλά δυστυχώς, από τις ηλεκτρονικές σελίδες της Μεταρρύθμισης, το είχα προειδοποιήσει στις εποχές της δημοσκοπικής ευφορίας, προκαλώντας τη μήνιν φίλων και συντρόφων, πως αδίκως επιτίθεμαι στη ΔΗΜΑΡ, υποστηρίζοντας ότι η στρατηγική που ο ηγετικός πυρήνας της είχε σχεδιάσει, αφενός παρέπεμπε σε αντίστοιχες του τέλους της 10ετιας του 1980, αφετέρου δημιουργούσε σύγχυση στο δυνητικά πολιτικό της ακροατήριο και όχι μόνο. (Εδώ οφείλω να ομολογήσω ότι σε όλο αυτό το διάστημα, η Μεταρρύθμιση αποτέλεσε παράδειγμα διασφάλισης του ελεύθερου διαλόγου και αντιπαράθεσης, που εκτιμώ ότι μεσοπρόθεσμα μπορεί να βοηθήσει στη δημιουργία συνθηκών διαμόρφωσης μιας πλατφόρμας διεξόδου από τη σημερινή κρίση.)

Επανέρχομαι, λέγοντας πως τα στοιχεία στρατηγικής που εγκλώβισαν τη ΔΗΜΑΡ και δεν της επέτρεψαν να γίνει ο κύριος εκφραστής μιας μεταρρυθμιστικής αντίληψης στο χώρο που επιθυμούσε να καλύψει, παρά το αξιοπρεπές αλλά μακριά από το επιδιωκόμενο ποσοστό των εκλογών, είχαν τα ακόλουθα χαρακτηριστικά:

Πρώτον, ακολούθησαν την ατζέντα που πρώτος επέβαλε ο κ. Σαμαράς και στη συνέχεια το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ, που τοποθετούσε το διακύβευμα της χώρας στο δίπολο «μνημόνιο- αντιμνημόνιο». Χωρίς αποτέλεσμα πάσχιζε ο Βενιζέλος μόνος εναντίον όλων να διατυπώσει την πρόταση, με επανειλημμένες παρεμβάσεις στη Βουλή και στην κοινοβουλευτική ομάδα τού τότε κυβερνώντος κόμματος, ότι το μνημόνιο ΔΕΝ αποτελεί εθνική στρατηγική! Ότι ήταν απλώς μια σύμβαση, σωστή ή λαθεμένη μπορούμε να το εξετάσουμε, μεταξύ της χώρας και των δανειστών της, τη στιγμή που η χώρα είχε, κυρίως με ευθύνη της ΝΔ, δημοσιονομικά καταρρεύσει, το χρέος της δεν μπορούσε να εξυπηρετηθεί και το έλλειμμα στο  ισοζύγιο της δεν επέτρεπε τη διατήρηση του επιπέδου ζωής των πολιτών της, αντανακλώντας την απουσία παραγωγικής βάσης της οικονομίας της. Επιπλέον, οι «αγορές», όπου όλα τα κράτη ανεξαιρέτως προσφεύγουν για να καλύψουν τα μικρά ή μεγάλα ελλείμματά τους, έκλεισαν τις στρόφιγγες της χρηματοδότησης της χώρας. Κι ενώ τα πράγματα ως εδώ φαίνονται απλά, διαμορφώνονται δύο στρατηγικές. Η μία, του λαϊκισμού, που για να μη διαρρήξει τις σχέσεις της με την κομματική πελατεία μέσω της εφαρμογής ενός εθνικού σχεδίου μεταρρυθμίσεων, επέλεξε το δρόμο του αντιμνημονιακού αγώνα, της λάθος συνταγής, των κακών ξένων που επιβουλεύονται τη χώρα και όλα τα γνωστά συνθήματα του φαιοκόκκινου μετώπου και των εντός όλων των κομμάτων ομοϊδεατών τους. Η άλλη, η μεταρρυθμιστική, που προσπάθησε να επιβάλλει τις απαραίτητες για τη χώρα προσαρμογές, χωρίς να είναι κυρίαρχη ούτε στα ίδια τα κόμματα που κλήθηκαν να την εφαρμόσουν, εξ ου και  τα γνωστά αποτελέσματα. Δυστυχώς η ΔΗΜΑΡ, τόσο με την επίσημη γραμμή της, όσο και με την αρθρογραφία γνωστών φίλων σε διάφορα έντυπα, της Μεταρρύθμισης συμπεριλαμβανομένης, ενώ διακηρυκτικά κινούνταν σε διαφορετικούς δρόμους από τη λαϊκίστικη «αριστερά», στην ουσία υποστήριζαν ότι όλα τα δεινά οφείλονταν στο μνημόνιο και στις ευρωπαϊκές πολιτικές, προκαλώντας σύγχυση και παραπληροφόρηση στο ακροατήριό τους. Γιατί η πραγματικότητα είναι πως ασφαλώς και οι ευρωπαϊκές πολιτικές σχετίζονται με την Ελλάδα και πιθανώς με ΚΑΠΟΙΟΥΣ από τους  όρους της δανειακής σύμβασης, και ότι αλλαγή των συσχετισμών στην Ευρώπη ωφελεί την πορεία προσαρμογής, ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΗ, όμως, ότι η χώρα θα αποκτήσει ένα δικό της σχέδιο μεταρρυθμίσεων, που θα μετασχηματίσει το νέο-κομμουνιστικό κράτος της μεταπολίτευσης, σε ένα σύγχρονο κράτος, που θα μπορέσει να ακολουθήσει τις προηγμένες χώρες στην πορεία για το μέλλον. Δυστυχώς για τους έχοντας απωλέσει την επαφή με την πραγματικότητα, τους συνομιλητές – δανειστές μας δεν τους επιλέγουμε κατά το δοκούν, αλλά τους επιλέγουν – ευτυχώς – με δημοκρατικό τρόπο οι λαοί της Ένωσης. Όλη αυτή η ρητορική της απαγκίστρωσης, που θεωρήθηκε ότι ήταν έμπνευσης Κουβελη, υποστηρίχτηκε δε με περισσή αλαζονεία ότι παρέσυρε προεκλογικά και τον Βενιζελικό λόγο, (ψευδές, γιατί δεν νομίζω ότι η απαγκίστρωση αποτελεί εναλλακτική πολιτική ως αντίθετο της αγκίστρωσης, και οπωσδήποτε ο χρόνος της απαγκίστρωσης εξαρτάται πρωτευόντως από το ρυθμό των μεταρρυθμίσεων και δευτερευόντως από την αλλαγή συσχετισμών και πολιτικής στην Ευρώπη), νομιμοποίησε, στο μέτρο του μεγέθους της και της επιρροής της, όλη την αντιμνημονιακή φιλολογία που οδήγησε στα γνωστά αποτελέσματα. Γιατί ο λαϊκισμός εκφράζεται πάντα καλύτερα από τους αυθεντικούς εκπροσώπους, παρά από τα γενόσημά τους. Κι ας μην ξεχνάμε ότι όπως το αυγό του φιδιού δεν είναι ο φασισμός, αλλά ο δρόμος που οδηγεί σ’ αυτόν, έτσι και ο αντιμνημονιακος λόγος, χωρίς επίγνωση τού τι είναι το μνημόνιο και ποιος ο ρόλος της εθνικής πολιτικής, δεν είναι προφανώς η έξοδος από την Ευρώπη, αλλά ο δρόμος που οδηγεί σ’ αυτήν. Εγκαταλείποντας δε, την ίδια ώρα, άλλα σημαντικά θέματα για την αριστερά, άσκησης μιας δημόσιας και όχι κρατικής κοινωνικής πολιτικής, όπως για παράδειγμα την παιδεία και την υγεία! Στη μεν πρώτη, υιοθετώντας μια απαράδεκτη αντιμεταρρυθμιστική λογική, που προκάλεσε και διάσπαση στο εσωτερικό της, στη δε δεύτερη με αφέλειες, όπως αυτές που περιλαμβάνονται στο προεκλογικό της πρόγραμμα.

Χαμογελάω δε ειρωνικά, για την άποψη που διατύπωναν κατά κόρον στελέχη της, ότι δεν θα χαρίσει η ΔΗΜΑΡ τις «αντιμνημονιακές» ψήφους, που ήθελαν να καταψηφίσουν το δήθεν «μνημονιακό» ΠΑΣΟΚ, στο ΣΥΡΙΖΑ! Απ’ ό,τι φαίνεται, δεν τους χάρισε μόνο στο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και στον Καμμένο και τη Χρυσή Αυγή!

Δεύτερο, συντήρησε τη διαρκούσα από δεκαετίες, με ελάχιστες εξαιρέσεις, άποψη που κυριαρχεί στην εγχώρια «αριστερά», περί προοδευτικού - αριστερού πολιτικού τόξου και ποιοι το αποτελούν. Ο κ. Κουβελης και οι σύμβουλοί του, επέλεξαν να περιλάβουν σ’ αυτό τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ, αλλά όχι το ΠΑΣΟΚ! Πανηγύριζαν όμως για τη νίκη της αριστεράς στη Γαλλία και θα κάνουν το ίδιο για μια πιθανή νίκη της αριστεράς στη Γερμανία ή αλλού! Σε πείσμα της αναγνώρισης από την ευρωπαϊκή – σοσιαλιστική αριστερά ότι διαχρονικά, το ΠΑΣΟΚ είναι αναπόσπαστο τμήμα της! Ας είναι! Ας προσπαθήσουμε τουλάχιστον να εξηγήσουμε σύντομα γιατί συμβαίνει αυτό και γιατί είναι τόσο σημαντικό!

Η ΔΗΜΑΡ έχει συγκροτηθεί σχεδόν στο σύνολό της από μέλη της παραδοσιακής ελληνικής «αριστεράς», που ακόμη και στην ανανεωτική της εκδοχή, πλην ελάχιστων εξαιρέσεων, χρησιμοποιεί αναλυτικά εργαλεία από το οπλοστάσιο της κομμουνιστικής παράδοσης! Και παρά το γεγονός ότι οι μεγαλύτεροι των διανοητών της, μεταξύ των οποίων και ο Νίκος Πουλαντζάς, προσπάθησαν να της μεταλαμπαδεύσουν μια πιο σύγχρονη και νεωτερική εκδοχή περί αριστεράς και κοινωνικής αλλαγής, οι ίδιοι έμειναν προσκολλημένη σ’ αυτήν ακριβώς την παράδοση!  Ταυτόχρονα, θεωρούσαν το εν γένει «αριστερό» ακροατήριο, διαχρονική ιδιοκτησία, ή έναν παγιωμένο χώρο που υφίσταται ένα διαρκή εισοδισμό και ταυτόχρονα μια «ληστεία» εκλογική από το ΠΑΣΟΚ και άρα θα έπρεπε να αμύνονται, τοποθετώντας το συνεχώς στην απέναντι όχθη. Οφείλουμε βεβαίως να παραδεχτούμε ότι σ’ αυτό βοήθησε και το ίδιο το ΠΑΣΟΚ, αφού, εκτός ελαχίστων περιόδων, όπως αυτή του Κώστα Σημίτη, δεν συγκρότησε ένα νεωτερικό σοσιαλδημοκρατικό λόγο και πρόγραμμα. Αλλά μήπως η άλλη «αριστερά» το είχε κάνει;

Το ίδιο ακριβώς μοντέλο αναπαράχθηκε από τη ΔΗΜΑΡ, η οποία απέκλεισε το ΠΑΣΟΚ από το «προοδευτικό» τόξο, νομιμοποιώντας ως μέλη του μόνο το δίδυμο ΚΚΕ – ΣΥΡΙΖΑ και καθιστώντας το, για την ίδια προνομιακό της συνομιλητή και για τη κοινωνία ως απλώς μια διαφορετική «αριστερά», που στην πορεία μπορεί και να συγκλίνουν! Κι αυτό, παρά τη συνεχή αρθρογραφία από πολλούς, ακόμη και από τον ίδιο το χώρο της, που υποστήριζαν ότι οι δύο αυτοί χώροι δεν έχουν καμιά σχέση με την αριστερά. Αντίθετα, ερωτοτροπούσαν ιδεολογικά, αλλά και με τις πρακτικές των λαϊκιστικών κομμάτων του άλλου άκρου, όπως τις βίαιες συμπεριφορές, που τις εξηγούσαν με την ιερή αγανάκτηση ενός λαού που υποφέρει!  Όταν κάποιοι από μας υποστήριζαν την άποψη ότι αν η ΔΗΜΑΡ θεωρούσε τον εαυτό της ένα κόμμα της σύγχρονης κεντροαριστεράς, η επιλογή δεν ήταν να λεηλατηθεί ένα καταρρέον ΠΑΣΟΚ, αλλά μια win – win κατάσταση, όπου με μια άλλη στρατηγική θα διευρυνόταν ο χώρος της κεντροαριστεράς και θα έμενε ανοιχτός ο  δρόμος για μετεκλογικές συγκλίσεις, λοιδορήθηκε, ενώ η αλαζονική και όπως αποδείχτηκε εκτός τόπου και χρόνου συμπεριφορά, οδήγησε στη  συρρίκνωσή του και σε ανώφελες αντιθέσεις και εχθρότητες!

Το τελικό αποτέλεσμα αυτής της στρατηγικής που επέλεξε η ΔΗΜΑΡ,  νομιμοποίησε την «αριστερή» ψήφο, που επιζητούσαν κοινωνικά στρώματα που εγκατέλειπαν -και σε ένα βαθμό δικαίως- το ΠΑΣΟΚ και τα έκαναν να αισθάνονται ασφαλή στη δήθεν «αριστερή» αγκαλιά των δύο αυτών σχηματισμών και ιδιαίτερα του ΣΥΡΙΖΑ! Και εδώ, ασφαλώς αρνητικό ρόλο έπαιξαν και στελέχη με «αριστερή» καταβολή που εγκατέλειψαν το ΠΑΣΟΚ και ενταχθήκαν στη ΔΗΜΑΡ και που με φανατισμό αρθρογραφούσαν εναντίον ενός μη, κατά την άποψή τους, προοδευτικού χώρου, που όμως μέχρι πριν από λίγο ήταν διακεκριμένα στελέχη του, και υπέρ μιας αφελούς ενότητας και συμπόρευσης της κατ’ αυτούς «αριστεράς»!

Το κατάλαβαν τις τελευταίες μέρες αρκετοί από αυτούς, αλλά το κακό έγινε! Και όχι μόνο στο γενικό πολιτικό πεδίο, αλλά και εσωτερικά στη ΔΗΜΑΡ, που σχεδόν όλα τα στελέχη της που προσπάθησαν να αρθρώσουν ένα άλλο λόγο στα δύο αυτά μεγάλα προβλήματα πολιτικής  της ΔΗΜΑΡ, σχεδόν καταποντίστηκαν!

Όλα αυτά δεν γράφονται για να ενισχύσουν την αντιπαλότητα μεταξύ των δυο πόλων τής, τουλάχιστον δυνητικά, ελληνικής εκδοχής μιας ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας! Εξακολουθώ να πιστεύω ότι η προοπτική μιας συνεργασίας των νεωτερικών – αριστερών δυνάμεων που βρίσκονται στα δύο αυτά κόμματα, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, είναι η μόνη λύση για τη χώρα και τους πολίτες της στη δύσκολη αυτή περίοδο που περνάμε! Με τις εξής προϋποθέσεις: θα αφεθούν στην άκρη μικροπολιτικοί υπολογισμοί ηγεμονίας στο χώρο της κεντροαριστεράς, θα μιλήσουν με ειλικρίνεια στους πολίτες και όχι με χρησμούς, θα ξαναχτιστούν σε άλλη βάση οι δύο συνιστώσες της (το ΠΑΣΟΚ ήδη το έχει αρχίσει και ας ελπίσουμε (;) με θετικά αποτελέσματα), και κυρίως ότι θα συγκροτήσουν ένα πρόγραμμα Εθνικής Ανασυγκρότησης, που θα περιλαμβάνει ένα άλλο μοντέλο παραγωγής και ανάπτυξης, με ένα δημόσιο και όχι κρατικό κοινωνικό δίχτυ ασφάλειας, εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωζώνης, σε ανοιχτή πολιτική και πολιτισμική επικοινωνία με την Ευρώπη, για τη διαμόρφωση μιας ηπείρου του μέλλοντος. Όλα τα άλλα, οδηγούν σε απομονωτισμούς και κατάλυση ακόμα και των στοιχειωδών κατακτήσεων της μεταπολεμικής Ελλάδας!

ΥΓ: Η διαμόρφωση μιας άλλης, διαφορετικής από την υπάρχουσα, «εγχώριας» αριστεράς, προϋποθέτει, είτε δια της πολιτικής ωρίμανσης, είτε δια της ψυχοδυναμικής παρέμβασης, την απαλλαγή από την  ναρκισσιστική χρήση του όρου «αριστερός»!

Πηγή: www.metarithmisi.gr

*Ο Χρήστος Δερβένης είναι Χειρουργός/Διευθυντής στο ΕΣΥ, επισκέπτης καθηγητής σε Πανεπιστήμια της Ευρώπης και των ΗΠΑ, Μέλος της Συντακτικής Επιτροπής της Μεταρρύθμισης.

Καταστροφή από ένα ψέμα

Του Λυκούργου Λιαρόπουλου:


Η σύγκρουση με αφορμή το Μνημόνιο, έφερε τη χώρα στην καταστροφή. Το φαινόμενο των κομμάτων που μάχονται για την εξουσία ενώ η χώρα πτωχεύει και αποσυντίθεται, είναι αποκρουστικό. Το τραγικότερο όλων είναι ότι η όλη σύγκρουση στηρίζεται σε ένα ψέμα. Το ότι «για όλα φταίει το Μνημόνιο». Οι «μνημονιακοί» βρίσκονται σε μία ιδιαίτερα δύσκολη, έως ανυπόφορη θέση. Η χώρα και όλοι ζούμε τα αποτελέσματα μίας πολιτικής που, εσφαλμένα, θεωρείται πρόβλεψη του Μνημονίου. Το γεγονός ότι το Μνημόνιο ποτέ δεν εφαρμόσθηκε στην πράξη, δεν εξηγήθηκε και δεν έγινε σαφές στον κόσμο. Έτσι, η κυβέρνηση και τα κόμματα που εφάρμοσαν την πολιτική των τελευταίων δύο ετών, δικαίως εξοστρακίσθηκαν, αλλά για λάθος λόγους. Υποτίθεται ότι τιμωρήθηκαν επειδή εφάρμοσαν το Μνημόνιο, ενώ θα έπρεπε να τιμωρηθούν επειδή δεν το εφάρμοσαν. Το ότι τιμωρήθηκαν για λάθος λόγους, έχει πολύ μεγάλη σημασία, γιατί σήμερα προκύπτει ως συμπέρασμα και προβάλλεται, ανέξοδα, από την Αριστερά, η ανάγκη κατάργησης του Μνημονίου, ενώ η παλλαϊκή απαίτηση θα έπρεπε να είναι η πλήρης και πιστή, επί τέλους, εφαρμογή του.

Αντίθετα, η αντιμνημονιακή θέση είναι, εκλογικά, απίστευτα εύκολη. Με ένα ψεύτικο επιχείρημα, η Αριστερά επιχειρεί να κυριαρχήσει για να φέρει την πραγματική καταστροφή του τόπου. Με δεδομένο ότι το εκλογικό σώμα έχει γονατίσει και η οργή είναι το κυρίαρχο συναίσθημα, η θέση που ενοχοποιεί τους «μνημονιακούς» είναι προνομιακή. Τόσο, μάλιστα, που είναι μάλλον αποτυχία της Αριστεράς η συγκέντρωση μόνο του 31,37% των ψήφων. Τα τρία κόμματα της Αριστεράς θα πρέπει να νοιώθουν άβολα με το τελικό αποτέλεσμα, ενώ, παραδόξως, ένα κόμμα του 17% έχει αναγορευθεί σε «θριαμβευτή» των εκλογών. Όπως και να το κάνουμε, οι δύο «απόβλητοι» του Μνημονίου, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, συγκέντρωσαν 32,03%. Μαζί με τις ψήφους των τριών μικρών φιλελεύθερων κομμάτων, που, αφρόνως, ακολούθησαν μοναχικές πορείες, αθροίζοντας 6,5%, το θεωρητικά «μνημονιακό» μέρος του εκλογικού σώματος ανέρχεται στο 38,53%. Αν τα τρία μικρά κόμματα είχαν συνασπισθεί, σήμερα θα μιλούσαμε για μία Ελλάδα, στοιχειωδώς, έστω, κυβερνήσιμη και όχι έρμαιο στις ορέξεις και φαντασιώσεις των κ.κ. Τσίπρα, Λαφαζάνη, Τσακαλώτου και Γλέζου.

Γιατί έμεινε το Μνημόνιο ανυπεράσπιστο; Γιατί σιώπησαν τόσον καιρό οι άνθρωποι που γνωρίζουν τι προέβλεπε στην πραγματικότητα; Γιατί έβλεπαν σιωπηλοί τις κυβερνήσεις των πολιτικάντηδων να ξεζουμίζουν το λαό αδίκως και άσκοπα για να μην πειράξουν τις στρατιές προνομιούχων που οι ίδιοι εξέθρεψαν; Πόσοι μίλησαν ανοικτά για την παραγωγική αποσάθρωση της χώρας, που η ανεύθυνη αριστερά χρέωνε στο Μνημόνιο, ενώ υπεύθυνος ήταν ο κομματικός κρατισμός και ο αδηφάγος κρατικός τομέας, στον οποίο οι ίδιοι ομνύουν; Πόσοι αναλώθηκαν σε ιδεολογικές αναζητήσεις συζητώντας για το φύλλο των αγγέλων, ενώ η ανεργία θέριευε, τράπεζες χρεοκοπούσαν και οι μικρομεσαίοι εξαφανίζονταν; Πόσοι οικονομολόγοι, διανοούμενοι, ακαδημαϊκοί και πολιτικοί επιστήμονες, φλέρταραν αυτάρεσκα με μία Αριστερά λάιτ, χαϊδεύοντας αυτιά, για να φέρουν τη χώρα στο σημερινό αδιέξοδο; Ποιος απέμεινε, τελικά, να στηρίξει ιδεολογικά την Ελλάδα της παραγωγής, της καινοτομίας, της εξωστρέφειας και της ανάπτυξης, με πρακτικά βήματα και προτάσεις, αλλά και πολιτική ένταξη; Πόσοι «λέρωσαν» τα χέρια τους κυνηγώντας ψήφους για να νομιμοποιήσουν μία αλλιώτικη πολιτική; Πόσοι κουράστηκαν να εξηγήσουν στον κουρέα τους και στο μπακάλη τι πραγματικά γινόταν στην οικονομία, τι σημαίνει Ευρώπη και Ευρώ, χρέος, έλλειμμα, δανειακή σύμβαση και «κούρεμα»;

Καταλαβαίνω, βέβαια, γιατί το έζησα, ότι όταν η οργή και ο φόβος πρυτανεύουν, είναι δύσκολο να εξηγήσεις στον ψηφοφόρο γιατί η στείρα καταδίκη του Μνημονίου που δεν εφαρμόζεται, είναι λάθος. Είναι δύσκολο να πείσεις ότι χρειάζονται κλείσιμο άχρηστοι κρατικοί φορείς, όταν η ανεργία θεριεύει και τα ΜΜΕ λαϊκίζουν ασύστολα. Είναι πολύ πιο συμπαθητικό να βρίσκεσαι μεταξύ «φίλων» σε αριστερά χάπενινγκ, σε φόρα ενεργών πολιτών, ακόμα και σε πολιτικούς σχηματισμούς, ιδιαίτερα μάλιστα όταν αυτό είναι «ανταλλάξιμο» και με βουλευτική έδρα. Εκεί, βέβαια, μιλούν περισσότερο για δίκαιη κατανομή, κοινωνική προστασία και το ρόλο του Κράτους. Δεν μιλούν πολύ για παραγωγή, οικονομία και ανάπτυξη, επιχειρήσεις και δουλειές. Ο Στέφανος Μάνος έμεινε πάλι μόνος, αλλά αυτή τη φορά όχι μόνο με δική του ευθύνη. Αυτό δεν πρέπει να ξαναγίνει. Στις εκλογές που έρχονται, εκατοντάδες χιλιάδες ψηφοφόροι θέλουν να δουν όλους όσοι συμβολίζουν τη φιλελεύθερη αντίληψη για την οικονομία, ενωμένους. Το γνωρίζω προσωπικά, γιατί, τώρα πια εκπροσωπώ περισσότερους από 2.000 από αυτούς. Όλοι μού ζητούν να ενωθούμε και να καλέσουμε μαζί μας όλα τα λαμπρά μυαλά που έζησαν την τελευταία εκλογική μάχη στην εξέδρα. Τους θέλουμε στο γήπεδο για να δείξουμε ότι υπάρχει και άλλος δρόμος, σωστός και ρεαλιστικός, προς την ανάπτυξη και την ευημερία. Δεν είναι ανάγκη να καταστρέψουμε πρώτα τη χώρα, για να τη σώσουμε, τάχα, στο άδηλο και αβέβαιο μέλλον.

Πηγή: www.metarithmisi.gr

*Ο Λυκούργος Λιαρόπουλος είναι Ομότιμος Καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών,
Υποψήφιος στη Β΄ Αθηνών με τη ΔΡΑΣΗ.