Κυριακή 16 Ιουνίου - ημέρα ορόσημο στην ταξιδιωτική μου καριέρα. Αυτά παθαίνεις όταν σε φιλοξενεί μια απίθανη οικογένεια στο Mustair της Ελβετίας, πίσω από το Stelvio της Ιταλίας.
"Πάμε αύριο σε μια λίμνη στα 2500 μέτρα;"
"Πάμε ρε παιδιά αλλά τα ορειβατικά μου παπούτσια δεν τα έχω μαζί...έχει πολύ χιόνι η διαδρομή;"
"Μπα...τίποτα ιδιαίτερο..."
"Ε...και δεν πάμε;"
Κάπως έτσι βρέθηκα να κάνω κάτι που αν ήξερα από πριν τι ζόρι έχει δεν θα το έκανα με τίποτα. Φυσικά και δεν το μετάνοιωσα αλλά έφτασα κοντά στο να κληθούν τα Ελβετικά διασωστικά μέσα...αν και δεν θα έβρισκαν και πολλά πράγματα - μια που έφυγες σε αυτές τις πλαγιές και μετά σκας πολλές εκατοντάδες μέτρα χαμηλότερα με αποτέλεσμα να κουβαλάνε οι τέσσερις το φέρετρο αδειανό στην τελετή :) Με λίγα λόγια βρέθηκα να προσπαθώ να κρατηθώ σε πλαγιές καρφί με ανύπαρκτη πρόσφυση και ακόμη δεν ξέρω πως γλίτωσα τη δωρεάν δοκιμή της επιτάχυνσης της βαρύτητας. Το αποκορύφωμα ήταν το πέρασμα πάνω από λωρίδες χιονιού σε σχεδόν κατακόρυφη κλίση όπου μια το χιόνι γλίστραγε και έφευγες έξω και άλλοτε έσπαγε και έμπαινες μέσα μέχρι το γόνατο. Κάποια στιγμή είδα αίμα στην δεξιά παλάμη μου - μάλλον κόπηκα προσπαθώντας να κρατηθώ απεγνωσμένα από κομμάτια βράχου που σπάει ο πάγος και κόβουν σα μαχαίρια αλλά πάνω στην ένταση δεν κατάλαβα τίποτα. Ευτυχώς είχα μαζί μου τα γάντια που φοράω όταν οδηγώ με κρύο και έτσι τα φόρεσα αργότερα οπότε έσκαβα λαβές μέσα στο χιόνι για να κρατιέμαι με το χέρι χωμένο μέσα χωρίς να πολυκρυώνω και χωρίς να με κόβουν τα βράχια.
Αφού τελείωσε το γοητευτικό αυτό μαρτύριο και φτάσαμε στην κορυφή μου αποκάλυψαν ότι ακολουθήσαμε τη δύσκολη διαδρομή που οι ντόπιοι τη λένε "goat route"...ευτυχώς που τους είπα ότι δεν είχα σωστά παπούτσια δηλαδή...
Το θέαμα στο πλατώ της λίμνης Rims (Lai Da Rims) είναι κάτι που και ο πλέον πολυταξιδεμένος μπορεί να επιβεβαιώσει ότι είναι ελάχιστα μέρη (αν όχι το μοναδικό) που μπορούν να στο προσφέρουν. Φτάσαμε νωρίς το πρωί μιας και ξεκινήσαμε στις 6, είχε λίγα σύννεφα και μερική ομίχλη, αρκετό κρύο φυσικά και χιόνια ολόγυρα που λιώνοντας γεμίζουν την δεξαμενή της λίμνης με το καθαρότερο νερό που μπορεί να γευτεί άνθρωπος. Μπορείς να χαζεύεις τη λίμνη - καθρέπτη για ώρες και μέρες άφωνος. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι γύρισαν μέρος της Χάϊντι εκεί :)
Οι εικόνες μιλάνε καλύτερα (κάντε κλικ να τις απολαύσετε σε μεγαλύτερο μέγεθος)
Μπανάνες με νουτέλα στη σχάρα - αποθέωση!
...όχι πως το κυρίως BBQ ήταν άσχημο:
Αυτό το ποτάμι αδειάζει την λίμνη και κρατά τη στάθμη σταθερή:
No comments:
Αυτός είμαι εγώ :)
Αμφιβάλω αν πετύχω στη ζωή μου καθαρότερο νερό:
Μέσα σε τέτοιες τρύπες που ανοίγουν οι τοπικές μαρμότες βγάζουν το χειμώνα εκεί πάνω!
Ξανά η λίμνη:
Μετά το σοκ του νερού (μόλις πάνω από τους μηδέν βαθμούς) προσπαθώ να στεγνώσω τα πόδια μου:
Και ξανά η λίμνη:
Όμορφα άνθη επιβιώνουν σε απίστευτες συνθήκες:
Και πάλι η λίμνη:
Με αυτά τα παπούτσια ήταν άθλος η ανάβαση!
Μοναδικός καθρέπτης το νερό:
Αρκετά ψάρια επιβιώνουν κάτω από τον πάγο για μήνες - μερικά όμως τα βρίσκεις νεκρά:
Lai da Rims:
Και άλλα λουλούδια:
Το ποτάμι που αδειάζει τη λίμνη από άλλη μια γωνία:
Κατά την ανάβαση (στα πιο επικίνδυνα και εντυπωσιακά σημεία δυστυχώς δεν μπόρεσα να φωτογραφίσω για ευνόητους λόγους):
Δείχνω ευτυχής πλην όμως αμφίβολος για το αποτέλεσμα :)
Ένα αεροπλάνο σε πλήρη επιτάχυνση έκανε αυτή την εικόνα στις αρχές της ανάβασης πιο ιδιαίτερη:
Εδώ ξεκινήσαμε,
και σε λίγο το αυτοκίνητό μας φαινόταν σαν κουκίδα από ψηλά:
