40

 Σήμερα σαραντάρισε το "Πολυτεχνείο", εγώ βέβαια φύση προχώ άτομο σαραντάρισα πριν δυο βδομάδες και κάτι. Αν και μωρό λίγων ημερών τότε, ο αγών μου στα κάγκελα του εν λόγω Ιδρύματος ως Ζωή-Ραχήλ της εποχής είναι γνωστός και δεν χρειάζεται να πω περισσότερα, άλλωστε έχει τραγουδήσει για μένα όπως και για άλλους αγωνιστές ο 23 χρονών τότε Μπιλάρας Παπακωσταντίνου (ή μήπως με ξέχασε;)

Ας μην επεκταθώ λοιπόν για το "Πολυτεχνείο", άλλωστε τα είπαν και τα λένε καλύτερα από μένα άλλοι πρεσβύτεροι εμού όπως ο καλός φίλος Δημήτρης Φύσσας, η Άννα Δαμιανίδη, ο Φώτης Γεωργελές και όσοι λογικοί έχουν μείνει από την αστειότητα αυτής της γενιάς. Είχα πάει θυμάμαι στην 20η επέτειο το 1993 και θυμάμαι ότι δεν θέλω να θυμάμαι.

Το 40 είναι ωραίο νούμερο, στρογγυλό, ζυγό και γεμάτο. Ηλικιακά σου δίνει μια αίσθηση ότι είσαι κάπου στη μέση της διαδρομής, εκτός αν η τύχη ή εσύ ο ίδιος ή και τα δυο μαζί αποφασίσουν διαφορετικά. Η Ζωή (όχι αυτή με τη Ραχήλ) έχει πάντα το πάνω χέρι και όταν στο θυμίζει δεν έχει πολύ πλάκα, αλλά καλό είναι παρόλα αυτά να κάνουμε όνειρα και ας γελάει η κουφάλα ο Θεός όταν οι άνθρωποι σχεδιάζουν (τον έγραψα με κεφαλαίο μπας και συγχωρέσει το "κουφάλα").

Ας αφήσουμε όμως τα νούμερα πίσω, άλλωστε δεν είναι και ιδιαίτερα ερωτεύσιμα. Ούτε λένε και όλη την αλήθεια. Αν ήταν έτσι τότε π.χ. ο Τσίπρας (που του ρίχνω και ένα χρόνο) θα ήταν νέος ενώ ουσιαστικά είναι κωλόγερος. Μάλλον είναι και ανίκανος διότι σε μια γρια κοινωνία όπως η Ελληνική θα είχε διαπρέψει. Ή μήπως δεν διαπρέπει ακριβώς γιατί η Ελληνική κοινωνία δεν είναι τόσο γρια όσο νομίζουμε; Δεν είμαι σίγουρος...

Για αυτό που είμαι βέβαιος όμως είναι ότι ταξιδεύοντας τα τελευταία χρόνια εντάθηκε μέσα μου μια τάση που υπήρχε ανέκαθεν: Να ανακαλύπτω τον κόσμο με καθαρή διάθεση και ορθάνοιχτα μάτια όπως του μικρού παιδιού. Δεν σκότωσα (ακόμη τουλάχιστον) το παιδάκι αυτό για να επιβιώσω όπως έκαναν οι περισσότεροι που γνωρίζω. Και το απολαμβάνω όσο λίγα πράγματα. Το πρόβλημα είναι ότι εδώ στη χώρα που γεννήθηκε η Δημοκρατία (η οποία κάνει λαμπρή καριέρα στη Δύση) οι καθημερινές συναλλαγές απαιτούν συνήθως οπλισμό με γερά νεύρα και ΑΚ-47 ενώ αν διαθέτεις - επιδιώκεις τον ιδεώδη συνδυασμό υπευθυνότητας ηλικιωμένου και παιδικής ενέργειας τότε μάλλον θα τον μοιραστείς με τον...εαυτό σου. Οι υπόλοιποι είναι αλλού. Και ξέρουμε από την τραγική κατάληξη του ήρωα της ταινίας "Into the wild" πως "Hapiness only real when shared"

Δεν πειράζει...το παιδί συνεχίζει με μάτια ορθάνοιχτα και στην πλάτη το ΑΚ-47 για κάθε ενδεχόμενο. Καλό δεύτερο ημίχρονο σε όλους!

Υ.Γ. Αφιερωμένο στον Γιώργο Λ. με πολλά περαστικά

Footpegs

3 from each side of the bike ;)

...or 3 pairs if you prefer :)

Gotta improve the extra ones a bit but my knees will probably thank me on my long trips.

Sky Art

Ανώμαλη προσγείωση

Βλέπετε αυτόν τον τύπο εδώ;

Μπορεί να δείχνει κάπως θυμωμένος και έχει λόγο. Λίγα λεπτά πριν τον φωτογραφίσω έπεσε κατακέφαλα στο τζάμι του υπνοδωματίου μου. 7 το πρωί. Μόλις ακούω το μπαμ τον βλέπω σωριασμένο και για λίγο μου φάνηκε σα να τελείωσε την καριέρα του άδοξα. Μετά σηκώθηκε και έκατσε στη θέση που τον βλέπετε για λίγα λεπτά απολύτως ακίνητος ακόμη και όταν το κινητό μου τον πλησίασε σε απόσταση αναπνοής. Πάνω που σκεφτόμουν αν θα τον περιθάλψω με άφησε ευτυχώς αρτιμελής.

Στο καλό και να προσέχεις - δεν φταίω εγώ που τα τζάμια μου είναι τόσο καθαρά! :)

Πλάκα έχουμε!

Και δεν είναι η πρώτη φορά δυστυχώς. Μόνο που η όλη συζήτηση περί “Κεντροαριστεράς” κάνει το χιούμορ να παίρνει το χρώμα που έχει το χάλι της:

ΜΑΥΡΟ

Πρώτα απ' όλα είναι ύποπτη για κενό ουσίας μια συζήτηση που ρίχνει το βάρος στο αριστερό πρόσημο και στον τίτλο και όχι στο τι κάνουμε τώρα εδώ που φτάσαμε. Αφήνω δε το γεγονός ότι με τον τρόπο που γίνεται η όλη κουβέντα ενδεχομένως και να αγνοεί το που φτάσαμε – που χώρος για το τι κάνουμε. Μάλλον κάτι τέτοιες τάσεις καφενειακής ψευτοδιαννόησης έρχονται να δικαιώσουν τον Θ. Πάγκαλο ο οποίος προ πολλών ετών και σε πολύ πιο ανύποπτο χρόνο είχε μιλήσει για Κεντρομ......

Οι Κεντρομ...... λοιπόν νομίζουν ότι είναι η τελευταία μας λύση και κρεμόμαστε από τα .... χείλη τους. Βασική σπουδή τους η οχύρωση πίσω από ρυτιδιασμένους πολιτικούς όρους (Αριστερά, Σολιαλδημοκρατία, κλπ) παρά η υπέρβαση που απαιτούν οι καιροί, μιας και οι πραγματικές λύσεις θέλουν πραγματικές ικανότητες ενώ μια ψυχοπονιάρα ατάκα ή ένα χέρι αριστερό λούστρο στον λόγο τους είναι πιο εύκολο. Η ιστορία μάλιστα έτυχε να τους δώσει την ευκαιρία και αποδείχτηκαν επικίνδυνα ακατάλληλοι (Ε. Βενιζέλος, Φ. Κουβέλης) ή στην καλύτεροι περίπτωση ημιμεταρρυθμιστές του ναι μεν αλλά (Α. Λοβέρδος). Από τον Βενιζέλο μας έμεινε αυτό που λέμε σε άπταιστα Ελληνικά “Χαράτσι” ενώ ο Κουβέλης είχε να λέει ότι απέτρεψε η ΔΗΜΑΡ την είσοδο στην Κυβέρνηση του Α. Γεωργιάδη. Και σώθηκε ο τόπος ε; Ενώ με το που ανέλαβε ο Μπουμπούκος βουλιάξαμε...τι να πει ένας κοντούλης δεξιός μπροστά στις υπουργάρες τις ΔΗΜΑΡ...

Το καλό είναι ότι η ΔΗΜΑΡ με το Λοβέρδο τα βρίσκουν για κοινή κάθοδο οπότε αν τα βρει και ο Βενιζέλος μαζί τους (άλλο που δεν θέλει αλλά αυτοί δεν ξέρω αν τον θέλουν – οποία κατάντια του Βενιζελικού ΠΑΣΟΚ να είναι μονοψήφιο και μην του κάθονται ούτε οι έσχατοι) θα έχουμε σε ένα σχήμα μαζί ότι ξέρουμε αποδεδειγμένα ότι ούτε λύση θα φέρει αλλά και φταίει σε καλό βαθμό για την άνευρη διακυβέρνηση του τελευταίου διαστήματος η οποία λόγω της ανυπαρξίας ζωτικών και προοδευτικών λύσεων δυναμώνει τις ακραίες φωνές.

Άτομα που μπορούν να δώσουν πνοή είναι έξω από το τσίρκο αυτό. Μιλώντας για το καλύτερο δυνατό σχήμα αυτό θα μπορούσε να αποτελούνταν από μερικούς σοβαρούς Σημιτικούς (π.χ. Γιαννίτσης) αντίστοιχα άτομα από τις κυβερνήσεις του Γ. Παπανδρέου (π.χ. Γ. Ραγκούσης, Η. Μόσιαλος), πρόσωπα ανένταχτα πλην όμως με άποψη (π.χ. Β. Κιντή) και να φτάνει μέχρι συνεργασίας ή συνένωσης με τη ΔΡΑΣΗ και τους κορυφαίους της Τ.Α. (Καμίνη - Μπουτάρη). Θέλετε επικεφαλής; Γιατί όχι ο Λ. Παπαδήμος;

Δεν θα κολλάγαμε στον επικεφαλής ούτε από στελέχη θα ξεμέναμε. Και κοινό υπάρχει μεγάλο για ένα τέτοιο εγχείρημα. Είναι ο κόσμος που ενδιαφέρεται για ουσιαστικές λύσεις και όχι για ταμπέλες ξεπερασμένης πολιτικής γεωγραφίας. Απλά ο κόσμος αυτός δεν εκπροσωπείται πλέον και έτσι δεν φαίνεται πουθενά. Το πρόβλημά μας είναι ότι δυσκολευόμαστε να νιώσουμε επιτυχία μέσα από το εμείς και όχι το εγώ και είναι γνωστό ότι η κουλτούρα συνεργασίας δεν είναι από τα δυνατά μας σημεία σε αυτή τη χώρα. Στην επιτυχία το “Είδες τι έκανα;” το ακούς πιο συχνά από το “Κοίτα τι καταφέραμε”. Είναι και άλλα πιο συγκεκριμένα ζητήματα που με το γνωστό ταλέντο που μας διακρίνει ως έθνος (ανάδελφο;) κάνουμε τα δύσκολα δυσκολότερα. Για παράδειγμα πως ένα μέλος της κυβέρνησης του Γ. Παπανδρέου που έκανε έργο στις πλέον αντίξοες συνθήκες να ξεχάσει το γεγονός ότι ο κ. Φλωρίδης ξεστόμισε με περίσσεια ελαφρότητα τον όρο “Κηπουροί”. Του διέφυγε μήπως του κ. Φλωρίδη ότι κάποιοι “κηπουροί” έβαλαν τον Μέγα Μάκαρο στη φυλακή με πείσμα και επιμονή των ίδιων και του τότε Πρωθυπουργού παρά τις δυσκολίες της “τυφλής” δικαιοσύνης ενώ ο ίδιος από την ίδια θέση επί των ημερών του αρκετά χρόνια πριν παρά τις καλές προθέσεις δεν κατάφερε τίποτα αντίστοιχο. Αν ήταν Καμένος ο Φλωρίδης να το καταλάβω αλλά αφού δεν είναι;... “Τι δεν καταλαβαίνεις;” :)

Αφήστε την γεροντοκόρη (Κεντρο)Αριστερά.

Πάμε για άλλα! Μπορούμε;