Ιλέκτιονς

Ο ζόφος σου λύνει τα χέρια μερικές φορές...

Λυτρωτικός όμως από μια μεριά γιατί σου θυμίζει το "Καληνύχτα Κεμάλ..." Ψάχνοντας λοιπόν λόγια για τις χτεσινές εκλογές μια εικόνα σήμερα το πρωί έδωσε το καλύτερο σχόλιο για τα αποτελέσματα:

Λιγδιάρης παπάς με μαύρη τζοβενιάρικη μισοχάρβαλο BMW, παρκάρει στη ράμπα των ΑΜΕΑ και μετά παρκάρει τα ράσα και τη χυδαιοκοιλούμπα του στο κοντινό καφενείο όπου γίνεται παραπάνω από ευπρόσδεκτος σε τραπέζι μιας δεκαπενταριάς νικοτινιάρηδων καφενόβιων.

Κάπως έτσι ο Τζήμερος είναι πίσω από το Χαϊκάλη, το Ποτάμι πίσω από την Ελιά, οι Γέφυρες πίσω από το Κόμμα Ελλήνων Κυνηγών (Φύση - Κυνήγι - Ψάρεμα - Παράδοση). Η Αφροδιτούλα της Πασοκοελιάς δηλώνει νικητής και μάλιστα καταφέρνει να μην γελάσει ξεστομίζοντάς το, Ο Αλέξης ο αμόρφωτος νιώθει θριαμβευτής και αν δεν πατήσεις off πριν τον εμετό καλά να πάθεις. Ας πρόσεχες.

Καιρό πριν έγραφα διάφορες μαλακίες για την "σιωπηρή πλειοψηφία της λογικής" που περιμένει το σχήμα που θα την εκφράσει για να αλλάξουν τα δεδομένα. Δεν υπάρχει αυτό. Παίδες είμαστε λιγότεροι από 10%. Καμμία αμφιβολία πλέον. Οι υπόλοιποι είναι ο παπάς της ιστορίας σε διάφορες λιγότερο ή περισσότερο έντεχνες παραλλαγές.

Το rock 'n roll είναι όμως πάντα εδώ.

Φάτε αυτό και διαβάστε και τα στιχάκια του παρακαλώ

Κρυφές χάρες

Πριν σφίξουν οι ζέστες αυτές είναι οι τελευταίες μέρες που σου επιτρέπουν να απολαύσεις τη βόλτα σου στη φύση χωρίς καν να ιδρώσεις. Όχι πως ο ιδρώτας αφαιρεί και πολλά από την απόλαυση αλλά λέμε τώρα...

Το Λαύριο είναι η πρώτη πόλη που απήλαυσε σιδηροδρομική σύνδεση με την Αθήνα πριν οι αθάνατες συντεχνίες το σταματήσουν και η αντίστοιχη γραμμή, εγκατελλειμένη, δίχως καν τις ράγες τις, πάντα μου προκαλούσε έλξη όποτε επισκεπτόμουν το κοντινό αρχαίο θέατρο του Θορικού (το αρχαιότερο Ελληνικό).

Εδώ είναι τα λίγα μέτρα από τις ράγες που σώζονται μέχρι σήμερα:
(Η πρώτη εικόνα τραβήχτηκε στο μικρό γεφυράκι που το τοπικό χιούμορ βάφτισε "Σουέζ")

Στα επόμενα μέτρα έχουν γλιτώσει μόνο τα σανίδια της εποχής (το εν λόγω τρένο ξεκίνησε το 1885!)

Ο βασικός λόγος όμως που βρέθηκα εκεί δεν ήταν απλά να περπατήσω τη γραμμή αλλά να βρω τον περίφημο ναό Δήμητρας και Κόρης, σπουδαίο Δωρικό κτίσμα του 5ου π.χ. αιώνα, για το οποίο δεν βρίσκεις εύκολα πληροφορίες για τη θέση του ακόμη και αν μιλήσεις με ντόπιους που ξέρουν την περιοχή. Το μόνο που απεκόμισα ρωτώντας (εκτός από την φιλότιμη διάθεση ανθρώπων να βοηθήσουν πράγμα που συναντάς εύκολα στο Λαύριο) ήταν μια μουτζούρα στο τραπεζομάντηλο αγαπημένης ταβέρνας (κουτούκι ορθότερα) από κάποιον που "ήξερε" που βρίσκεται ο ναός...κάτι σαν "στρίβειν δια του αρραβώνος" από το ερώτημα σχεδιάζοντας ημιακατάληπτα...είχαμε πιεί και λίγο...

Ξεκίνησα την επόμενη μέρα μια δεύτερη απόπειρα με ελπίδα να βρω την υπάλληλο στην είσοδο του αρχαίου θεάτρου μήπως ήξερε κάτι παραπάνω αλλά ατύχησα. Παρακάμπτω τις εύκολες λαβές για σχόλια που δίνει η απουσία ενός Δ.Υ. και πάω με τη μηχανή κοντά στο "Σουέζ". Την αφήνω και περπατώ την γραμμή του τρένου όσπου αρχίζω και βλέπω μάρμαρα διάσπαρτα στα χωράφια.

 Αφήνω τη γραμμή, κατεβαίνω το πρανές και περπατώ στα χωράφια ακολουθώντας τα μάρμαρα κάθετα προς το σιδηρόδρομο. Τα μάρμαρα πυκνώνουν και ορίζουν το λιόφυτο εκεί ως αναβαθμίδες:

Βρισκόμενος σε μικρό ύψωμα διακρίνω αμυδρά ένα μικρό άνοιγμα στις καλαμιές του παράλληλου με το τρένο χειμάρρου και στην άλλη όχθη φαίνονται πάλι κομμάτια από μάρμαρο:

Πλησιάζω το άνοιγμα και είναι πλέον σχεδόν βέβαιο ότι κάτι υπάρχει πίσω από αυτό το άθλιο, περιστοιχισμένο με μάρμαρα τσιμέντο:

Πριν σκαρφαλώσω βλέπω αρχαία τεμάχια στο χείμαρρο μέσα:

Πατώ στην πέτρα αυτή,

και ανεβαίνω σε ένα επίπεδο όπου η συγκίνηση δεν περιγράφεται. Στο πουθενά ξέφραγος και χύμα αφημένος μόνος του ο Ναός Δήμητρας και Κόρης ή καλύτερα ότι άφησαν οι λεηλασίες αιώνων:

Αγκαλιάζω τα μάρμαρα και αυτόματα βουρκώνουν τα μάτια. Τελευταία φορά που δάκρυσα αντικρίζοντας κάτι ήταν στην Πίζα πριν 10 μήνες αλλά αυτή εδώ η εμπειρία είναι ακόμη πιο ιδιαίτερη αφού μεταξύ άλλων αφορά και το χώμα πάνω στο οποίο πρωτοπερπατήσαμε. Αυτός ο συνδυασμός εγκατάλειψης και ιστορικής ομορφιάς δίνει σπάνια και απερίγραπτη συγκίνηση. Δεν βλέπω την ώρα να ξαναπάω να χαϊδέψω τα ερείπια...

Υ.Γ.1 Κάποιος είπε αντίο εδώ:

Υ.Γ.2  Άργησα λίγο αλλά σε άφησα με ωραία θέα:

Υ.Γ.3 Όποιος θέλει να τον οδηγήσω εκεί ας επικοινωνήσει μαζί μου. Άλλωστε οι φωτογραφίες είναι γεωαναφερμένες (για όσους ξέρουν) και βέβαια θα κάνετε κλικ για να τις χαρείτε σε αξιοπρεπές μέγεθος. Αν μοιραστείτε κάτι από τα ανωτέρω παρακαλώ αναφέρετε και την πηγή μιας και είχε λίγο κόπο το ψάξιμο.

KIA Vodka

After I got rid off my car's power radio antenna (as usual I DIY one with zero cost and no motor needed) I had to fill the empty hole and...I had fun with this:

Then I decided to paint the cork with nail polish to add looks and fun:

And...then I came up with this combining parts of the old antenna and again a bit of fun so...here's the one and only KIA Sportgae Vodka Special edition!

Gotta make it stay there for long now...:)

Ύμνος στο Καντέτ

Ο υποφαινόμενος βρίσκεται πίσω από το τιμόνι και ο Αντρέας Ταρνανάς έγραψε το παρακάτω ποιηματάκι με το γνωστό του χιούμορ:

ΠΕΡΙ ΑΓΟΡΑΣ

Ήμουν τσιουλκένιος, όρματος, τουτέστιν παλικάρ'
και ν' αποκτήσω ήθελα όχημα ήτοι καρ
όπως μου το ονόμασαν στην αγγλική τη γλώσσα
που μοιάζει όταν την ακούς σαν ήχος από κλώσσα
για να τηρήσω φαίνεται κάποιο παλιό αντέτ
το πρώτο που δοκίμασα ήταν ένα Καντέτ
μα κάποιος με απέτρεψε και μου 'πε ρε γκαβέ
δεν βλέπεις πως καλύτερη θα είναι μια Μπεμβέ
το σκέφτηκα και ρώτησα τι ν' αγοράσω όρσε
κι εκείνος τότε μου 'δειξε μια ασημένια Πόρσε
μα πάλι το μετάνοιωσε, άστραψε σαν φεγγάρι
και με χαρά μου πρότεινε να πάρω μια Φεράρι
μα πάλι γνώμη άλλαξε μου 'πε χαμένο τό'εις
και εν τέλει συμφωνήσαμε να πάρω τη Ρολς Ρόυς
από την τσέπη έβγαλα τα λιγοστά μου κράνα
μα είδα πως δεν έφταναν να αγοράσω κάνα
το δρόμο τότε μου 'δειξε κάποια γνωστή μου τάση
και ως συνήθως βρέθηκα στου αστικού τη στάση.

Γιώργος Σωφέρης

Πριν και Μετά

Αυτό είναι ένα ηλιοβασίλεμα Πριν:

Και αυτό είναι το πρώτο ξημέρωμα Μετά από το μπαλκόνι μου:

Μεσολάβησε μια μικρή λεπτομέρεια:

Με πολύ λίγες χιλιάδες των ευρώ μπορείς να μπεις σε ένα ψυχρό θάλαμο με κάτι εξωτικά μηχανήματα τα οποία αφού πρώτα σου κλειδώσουν τα βλέφαρα μετά σου καίνε με λέϊζερ το μάτι όσο χρειάζεται ώστε μετά να μπορείς να πετάξεις στα σκουπίδια γυαλιά, φακούς και όλα τα περιφερειακά που χρειαζόσουν για να βλέπεις. Την οσμή δε του καμένου ματιού την απολαμβάνεις ζωντανά μιας και έχεις πλήρεις αισθήσεις κατά την επέμβαση, η οποία είναι σύντομη, αναίμακτη και όσο ανατριχιαστική ακούγεται άλλο τόσο απολαυστικά είναι τα αποτελέσματά της. Όσο για τα περιφερειακά που ανέφερα πριν, με χαρά τους λέω αντίο μιας και έπιαναν πλέον του μισού όγκου στο αντίστοιχο τσαντάκι που έπερνα ταξιδεύοντας. Αφήνω δε το σπάσιμο του να ψάχνεις τελευταία στιγμή μικρό μπουκαλάκι υγρών για τους φακούς ώστε να περνάς τον έλεγχο στο αεροδρόμιο. Έχω και ένα έρωτα με το να κουβαλώ τα ελάχιστα δυνατά οπότε καταλαβαίνετε...You're a light packer μου λένε συχνά οι αγγλόφωνοι φίλοι μου αφού με βλέπουν να γυρνάω την Ευρώπη για πολλές βδομάδες με μια μηχανή και δυο τσάντες και για ένα χαζό λόγο μου αρέσει να το ακούω. (Μου αρέσουν και άλλες προσφωνήσεις όπως "fast hiker" ανεβαίνοντας στις Άλπεις ή "you've got hallow legs" όταν αναρωτιώνται που διάολο βάζω τόσο φαΐ που τρώω και δεν παχαίνω - βλέπετε αν βρω καλό φαΐ τρομάζω κόσμο...)

Βρίσκομαι μόλις λίγες μέρες μετά και η όρασή μου είναι ήδη (σχεδόν) τέλεια. Ε, ξέρετε τώρα...κάθε παιδί κολλάει με το καινούργιο του παιχνίδι, ειδικά αν είναι αναλυτικό με τις λεπτομέρειες όπως εγώ, οπότε η μέρα μου περνά αγναντεύοντας (με κυριολεκτικά άλλο μάτι πλέον) τις χάρες της φύσης στο προνομιακό κομμάτι της γης που έτυχε να κατοικούμε.

Κάπου εδώ πρέπει να σταματήσω όμως για να μην κουράσω άλλο τα ματάκια μου και ευτυχώς δηλαδή μιας και τα ελατήρια αυτού του κειμένου στερούνται έμπνευσης και απλώς βασίζονται στο κλασικό διαδικτυακό σύμπλεγμα που φουντώνει σε στιγμές που θεωρούμε σημαντικές: "πρέπει να ποστάρω!"

:)