23/07/2014

REHUMANIZE THE P.I.G.S. (June 2010 part 2)




On the 22nd of June I headed for the French border leaving back in Torino wonderful friends and memories. My goal was to make it up to the refuge of Madone de Fenestre, located close to the French-Italian border North of Nice, after doing the Route de la Bonette, pretty famous and beautiful road.
First kilometers in Italy on SS25 were nothing really exciting passing through Susa, except the nice weather and the view of the snow white Alpine peaks in the background.
I enter France via Montgenevre.

After the very first minutes I am welcomed by a truck lying on my lane with its trailer. Probably the trucker was too fast entering this switchback and he flipped. While watching him not seriously injured fortunately, I felt mercy but thinking that I might had being filling the space between his truck and the tarmac I felt less sorry.  This was the first accident I experienced in my trip. Wishing this would be the last one as well, I continued for beautiful Briancon and started going uphill via D902. Classic Alpine scenery again, really gorgeous. Bright blue sky interrupted by a few snow white clouds, just in case someone was tired of full blue sky, a few lakes, green carpet under the trees, nice bends, always snowy peaks in the background.


The absolute joy though was later on D64 or “Route de la Bonette”. This route is the ultimate Alpine scenic one, crosses the Mercantour National Park and goes over 2800 meters high.  Needless to say it had a lot of snow close to “Col de la Bonette”, last meters of the loop road they made there in order to win the record of the highest pass  were full of snow and I had to take the shortcut to start going down via D64 on the other side. First I had to write my name on the snow at the highest French tarmac road and the highest European tarmac pass.




Unique experience...Make an occasion for it. No way to regret it. Just take care to have your tank full if yours is a small one, because filling stations (even houses) are rare.
I leave cold and snow behind, descending via D64 and fortunately the joy doesn't stop. D2205 was next heading South and it is a very nice route by the river, crossing once again the Mercantour. At its end, I headed East for the refuge Madone de Fenestre. I arrived there tired after almost 300 km in mountainous roads with countless switchbacks and tight bends but so impressed at the same time by the whole route and the place there itself.

Many clouds hiding the sun I had during my ride, looked close enough to reach out and grab them, 2000 meters altitude, a bit of snow and much cold. No cell phone signal, of course no internet at the refuge and no place to charge my phone. Didn't care so much about the  signal or the internet but not that happy about my discharged phone. Food was nice and more than enough, and the people I met there was really a joy to talk with. All hikers from various countries and ages. I was the only non hiker around and most of them wondered how a Greek biker decided or managed to go stay there. Tired enough after the dinner and the chat and  some red wine kindly offered by 2 guys from Munich, I went to sleep very early having nothing else to do.
Next day started with a nice sunshine, good breakfast and a group of French youngsters asked me if I had space on my bike to take them with me. Everything looked perfect till...while loading my stuff on my bike I notice a screw on my rear tire! A punctured tire is NOT the best thing to happen at 2000 meters with a dead phone battery and far from the first village.  I had a repair kit with me but decided to fix it at a garage cause if I failed I would end up with a flat tire and mine was not flat yet fortunately. Carefully driving downhill, I go to the first village (Saint Martin Vesubie) and I stop at a gas station where I was glad to see they repaired car tires as well. I thought to myself “I have tubeless as well, 100% same repair method, this is it!”. What I didn't know was the French mentality. No matter how I tried, no matter how kind they were, they didn't want to fix my tire! They proposed me another place to do so, some 300 meters ahead. While driving without my helmet for the first time in my trip, I see my mirrors filled with the view of a Land Rover struggling to reach me. The Police stopped me and fortunately I skipped the ticket explaining them the whole situation.  I didn't fixed my tire though cause the garage was closed. I go back to the filling station and still they didn't want to fix it. An English speaking lady passing by told me that they are not authorized to do so that's why they refuse. I opened my kit and I saw the glue container included emptied due to a whole. Though I thought I'd fix the tire with the rest of the kit, they proposed me to go to a next village 15 km away, where they'd fix it for sure. I take off the screw again, put my chewing gum to act as a gasket, rescrewed it in, put 45 psi and headed for that place where they fixed it in seconds for 8 euros.
I continued my way with uplifted spirit. Destination: Aix en Provence. Heading south on D2565 the scenery becomes more Mediterranean and less Alpine. Different and richer vegetation, more insects on my windscreen, familiar images change my mood and it is clear after many km in the Alps that I am southbound. Nice contrast after the wild Alpine beauty.
Nice route in general heading west via D8 and D2 but the incredible part is the one that crosses the Gorges du Verdon, the biggest canyon in Europe. You can make countless stops for photos and sightseeing.







It is a nature's masterpiece 25 km long, up to 1000 meters steep, ending at the beautiful lake “Lac de Saint Croix”.


Don't miss this for no reason if you are around. At some points of the route there are rocky little balconies where you can have a fantastic view unless you suffer from acrophobia.
After the canyon I followed the shortest route somehow to get to Aix en Provence. This route couldn't be as special as the previous one and after crossing various lowland fields I arrived at beautiful Aix.


This is where I was welcomed by Kaliopi and Frank. I wanna thank both of them so very much by the way. They were kind enough to host me and show me around the city where we tried a really delicious Algerian food.

Downtown there were lots of art items exhibited and I found the whole idea quite interesting.

Was not patient enough though to attend a traditional event at the main square as the prologue of that old French man was too long. He was reading a giant book and I had already experienced a lot of things on that day...
Next morning I made my way to Barcelona. Long distance, lots of traffic on the side roads, lots of squares as well so I decided to take the toll road for the first time in this trip.

As you can easily imagine I don't have many impressive snapshots from that part. Just take care of the wind if you do so cause it can get really tricky on windy days there. There are some wind indicators on the way so you can have an idea of the strength and the direction of the wind. I was lucky enough to experience no issues at all.
After 330 boring km on Α9 I cross the Spanish border. What impresses me most there is the absolute change of the scenery. Feels like you enter a different world right after you pass the “ESPANΑ” sign. The villages are less neat, the fields as well, and those prostitutes that work on daylight on the road reappeared. Last time was in Italy. The N11 has no big surprises at least for someone like me coming from Greece but Barcelona has a lot of emotions to offer no matter where you come from due to the strong personality, the special colour and history and the countless worth visiting places.








The most special moment for me was visiting the Gaudy creations. The curves he designed and applied on the stone made those masterpiece buildings so magnificent and “human”at the same time.







Bikers should really take care of their bikes in Barcelona cause it's got a bad reputation about bike theft. Even worse, parking for bikes overnight costs too much. This was the only dark spot about this wonderful city. I stayed a few days there during the world football championship and I experienced how crazy about football the Spaniards are. Each time their team scored the sound of the screams and the fireworks could travel really far.
Barcelona was the point where I had to start planning my way back to the east. Next destination was Toulouse, entering France again. This country looked to me like a beautiful piece of land dividing Italy and Spain. While those two countries may have some things in common France is quite different. French can easily be judged as snobbish by the rest of the Mediterranean people but this is not exactly true. If you apply a code of kind communication, even by just using a simple French word, most of the times, if not always, you get a helpful kind feedback from them even if you don't speak French at all like me.

REHUMANIZE THE P.I.G.S. (Ιούνης 2010 Μέρος 2ο)




Στις 22 του Ιούνη ξεκίνησα για τα Γαλλικά σύνορα αφήνοντας πίσω στο Τορίνο καλούς φίλους και όμορφες αναμνήσεις. Προορισμός το καταφύγιο Madone de Fenestre, το οποίο βρίσκεται κοντά στα σύνορα Γαλλίας – Ιταλίας, βόρεια της Νίκαιας. Πρώτα όμως θα έκανα την περίφημη Route de la Bonette, γνωστή για την ομορφιά της διαδρομή.
Τα πρώτα χιλιόμετρα στην Ιταλία στον SS25 περνώντας από τη Susa δεν είχαν κάτι ιδιαίτερο, εκτός από τον πολύ καλό καιρό και τη θέα των χιονισμένων Αλπικών κορυφών στο βάθος.
Μπαίνω στη Γαλλία από το Montgenevre.

Στα πρώτα κιόλας χιλιόμετρα αμέσως μετά τα σύνορα  με καλωσορίζει μια νταλίκα με ρυμουλκό ξαπλωμένη στο δικό μου ρεύμα. Προφανώς ο οδηγός της μπήκε με αρκετά χιλιόμετρα στη φουρκέτα που είχε το σημείο αυτό και του γύρισε ολόκληρη στην αριστερή της μεριά. Βλέποντας τον ελαφρά ευτυχώς τραυματισμένο να κοιτάζει το όχημά του, μου προκάλεσε τον οίκτο ομολογώ. Στη σκέψη όμως ότι θα μπορούσα να είχα ξαπλώσει και γω κάτω από την νταλίκα του έγινα λιγότερο συμπονετικός. Αυτό ήταν και το πρώτο ατύχημα που αντίκρισα. Ευχόμενος να ήταν και το μοναδικό, συνέχισα προς το όμορφο Briancon και άρχισα να ανεβαίνω το βουνό μέσω του D902. Κλασικό αλπικό τοπίο και πάλι, πραγματικά απολαυστικό. Υπέροχος καιρός, το καθαρό μπλε του ουρανού το έσπαγαν κατά διαστήματα κάτασπρα σύννεφα, έτσι για να μην βαρεθεί κανείς την πολύ λιακάδα, μερικές λίμνες, πράσινο χαλί κάτω από τα δέντρα στις πλαγιές, όμορφες στροφές και στο βάθος πάντα άσπρες οι κορυφές από το χιόνι.


Η απόλυτη απόλαυση όμως ήταν αργότερα στον D64 ή αλλιώς στη  Route de la Bonette. Ο συγκεκριμένος δρόμος είναι το απόλυτο Αλπικό σκηνικό, διασχίζει το πανέμορφο δάσος Mercantour και ανεβαίνει λίγο πάνω από τα 2800 μέτρα. Περιττό να σας πω ότι ειδικά πλησιάζοντας το πέρασμα Col de la Bonette είχε αρκετό χιόνι, τα τελευταία μέτρα του δρόμου - βρόγχου που έχουν φτιάξει εκεί για να κερδίσει το ρεκόρ του υψηλότερου ήταν εντελώς αποκλεισμένα και έπρεπε να κόψω δρόμο λίγο πριν για να αρχίσω να κατεβαίνω πάλι τον D64 από την άλλη πλευρά προς Νίκαια, αφού πρώτα  έγραψα το όνομα μου στο χιόνι, στον υψηλότερο ασφάλτινο δρόμο της Γαλλίας και το υψηλότερο πέρασμα της Ευρώπης.




Μοναδική εμπειρία...Βρείτε ευκαιρία να κάνετε αυτή τη διαδρομή. Δεν υπάρχει καμία περίπτωση να το μετανιώσετε. Φροντίστε μόνο αν έχετε μικρό ρεζερβουάρ να το γεμίσετε πριν πάρετε τα βουνά γιατί για αρκετά χιλιόμετρα δεν έχει ανεφοδιασμό – ούτε καν σπίτια.
Αφήνω πίσω το κρύο και τα χιόνια κατεβαίνοντας τον D64 και ευτυχώς η απόλαυση δεν σταματά εδώ. Ο D2205 τον οποίο πήρα στη συνέχεια με νότια κατεύθυνση είναι πολύ όμορφος δρόμος με στροφές που ακολουθούν ποτάμι σε μεγάλο μέρος του, διασχίζει και αυτός το δάσος Mercantour και στο τέλος του τον άφησα για να πάω ανατολικά στο καταφύγιο Madone de Fenestre. Έφτασα κουρασμένος εκεί έχοντας κάνει σχεδόν 300 χιλιόμετρα σε ορεινούς δρόμους με αμέτρητες στροφές, αλλά και εντυπωσιασμένος όχι μόνο από όσα είδα μέχρι να φτάσω αλλά και από το ίδιο το μέρος εκεί.

Αρκετά σύννεφα, τόσο κοντινά ώστε να νιώθεις ότι τα φτάνεις με το χέρι, κρύβανε τον ήλιο που είχα απλόχερα στην υπόλοιπη μέρα. Το υψόμετρο εκεί είναι λίγο πριν τα 2000 μέτρα, χιόνια λίγα μέτρα πιο ψηλά και πολύ κρύο. Καθόλου σήμα στο κινητό, ίντερνετ στο καταφύγιο ούτε για συζήτηση, ούτε καν πρίζες για να φορτίσω το τηλέφωνο δεν είχε. Τα δύο πρώτα δε με στεναχώρησαν αλλά το τελευταίο δεν ήταν και πολύ ευχάριστο. Το φαγητό ευτυχώς πολύ και νόστιμο και οι τύποι που συνάντησα εκεί (ορειβάτες όλων των ηλικιών από διάφορες χώρες) ήταν πολύ ευχάριστοι και άνετοι. Ήμουν ο μοναδικός μη ορειβάτης εκεί καταλαβαίνετε ότι αυτό σε συνδυασμό με το γεγονός ότι τους έλεγα ότι ξεκίνησα με τη μηχανή μου από την Ελλάδα εκτός από έκπληξη εύκολα έφερνε στο στόμα τους την ερώτηση “καλά πως βρέθηκες εδώ?” Κουρασμένος όντας, μετά το φαΐ την κουβέντα και λίγο κόκκινο κρασί -  ευγενική προσφορά 2 τύπων από το Μόναχο – με το που έπεσε το σκοτάδι έπεσα και γω νωρίς για ύπνο μη έχοντας και τίποτα άλλο να κάνω.
Η επόμενη μέρα ξεκίνησε με λιακάδα, ωραίο πρωινό φαγητό, μια παρέα Γάλλων φοιτητών μου εύχεται καλό ταξίδι και με ρωτά αν έχω χώρο να τους πάρω μαζί μου. Όλα έδειχναν ιδανικά. Μέχρι που φορτώνοντας τη μηχανή παρατηρώ στο πίσω λάστιχο καρφωμένη μια βίδα! Ένα τρύπιο λάστιχο ΔΕΝ είναι ότι καλύτερο στα 2000 μέτρα, χωρίς μπαταρία στο κινητό και μερικά χιλιόμετρα μακριά από τον πολιτισμό. Κιτ επισκευής είχα μαζί μου αλλά προτιμούσα να το πάω σε συνεργείο γιατί αν δεν τα κατάφερνα μόνος τότε πραγματικά θα έμενα με ένα λάστιχο άχρηστο και το δικό μου ευτυχώς δεν είχε προλάβει ακόμη να ξεφουσκώσει. Κατηφορίζω οδηγώντας επιφυλακτικά και στο πρώτο χωριό (Saint Martin Vesubie) σταματάω σε ένα βενζινάδικο όπου με χαρά βλέπω ότι φτιάχνουν λάστιχα αυτοκινήτων. Tubeless λάστιχο και το δικό μου, ολόιδιος τρόπος επισκευής, εδώ είμαστε λέω. Αυτό που δεν υπολόγισα ήταν η Γαλλική αντίληψη των πραγμάτων. Όσο και να τους παρακάλεσα, όσο ευγενικοί και να ήταν, δεν ήθελαν να μου το φτιάξουν! Μου προτείνουν να πάω σε άλλο συνεργείο του χωριού λίγα μέτρα πιο κάτω. Οδηγώ για 300 μέτρα χωρίς κράνος και βλέπω πίσω μου ένα Land Rover με το μοτέρ στους κόφτες σε απόσταση αναπνοής. Ήταν η τοπική αστυνομία η οποία και με σταμάτησε. Εξηγώντας τους την κατάσταση γλιτώνω την κλήση. Δεν γλιτώνω το λάστιχο όμως αφού το συνεργείο ήταν κλειστό. Επιστρέφω στο βενζινάδικο πάλι όπου ξανά αρνούνται να μου το φτιάξουν. Μια κοπέλα που έτυχε να περνά και ήξερε Αγγλικά μου εξήγησε ότι δεν είναι πιστοποιημένοι να κάνουν κάτι τέτοιο και δεν αναλαμβάνουν την ευθύνη. Ανοίγοντας το δικό μου κιτ για να το φτιάξω βλέπω μια κόλα που περιείχε να έχει τρυπήσει και να έχει αδειάσει. Αν και μάλλον θα επισκεύαζα το λάστιχο χρησιμοποιώντας το κιτ χωρίς την κόλα, δεν το τόλμησα. Μου πρότειναν να πάω στο μεθεπόμενο χωριό (Lantosque), 15 χιλιόμετρα μετά. Βγάζω τη βίδα, της βάζω μια τσίχλα, τη ξαναβιδώνω στο λάστιχο, το φουσκώνω γύρω στα 45psi και πάω εκεί όπου και τελικά μου έφτιαξαν το λάστιχο σε ένα λεπτό για 8 ευρώ. Τέλος καλό, όλα καλά.
Συνεχίζω με αναπτερωμένο πλέον ηθικό έχοντας τελικό προορισμό την Aix En Provence. Κατηφορίζω νότια στον D2565. Το τοπίο ήδη αρχίζει να γίνεται πιο μεσογειακό και λιγότερο αλπικό, διαφορετική και πλουσιότερη βλάστηση, ολοένα και περισσότερα έντομα στολίζουν τη ζελατίνα μου, εικόνες πιο οικείες πλέον μου δημιουργούν άλλη αίσθηση και όλα δείχνουν πως βρίσκεσαι πλέον στο νότο. Ευχάριστη αλλαγή μετά την άγρια ομορφιά των Άλπεων.
Η διαδρομή γενικά όμορφη συνεχίζοντας δυτικά μέσω του D8 και του D2, αλλά το απίθανο κομμάτι είναι αυτό που περνά μέσω του Gorges du Verdon, του μεγαλύτερου φαραγγιού της Ευρώπης. Εκεί πραγματικά μπορεί κανείς να κάνει αμέτρητες στάσεις για φωτογραφίες.







Πρόκειται για ένα φυσικό αριστούργημα μήκους 25 χιλιομέτρων με τα βράχια να στέκονται 1000 μέτρα ψηλότερα από τον πυθμένα σε κάποια σημεία και καταλήγει στην όμορφη λίμνη “Lac de Saint Croix”.


Το τοπίο και η διαδρομή είναι κάτι που απλά δεν πρέπει να χάσει κανείς για κανένα λόγο αν βρεθεί εκεί κοντά. Σε μερικά σημεία υπάρχουν ειδικά διαμορφωμένα πέτρινα μικρά μπαλκόνια όπου μπορεί κανείς να θαυμάσει με δέος το δημιούργημα αυτό της φύσης αρκεί να μην πάσχει από υψοφοβία.
Μετά το φαράγγι ακολούθησα κατά κάποιο τρόπο τη συντομότερη οδό για να φτάσω στην Aix en Provence, διαδρομή η οποία δεν μπορούσε να συναγωνιστεί σε κάλος όλα όσα είχα δει πριν. Διασχίζοντας αρκετές αγροτικές εκτάσεις χαμηλού πλέον υψομέτρου, έφτασα στην όμορφη πόλη της Aix.


Εκεί με υποδέχτηκε η Πόπη και ο Φρανκ (με την ευκαιρία θέλω να τους ευχαριστήσω πάρα πολύ), οι οποίοι είχαν την καλοσύνη να με φιλοξενήσουν και να με ξεναγήσουν στην πόλη όπου μεταξύ άλλων δοκιμάσαμε υπέροχο αλγερινό φαγητό.

Στο κέντρο υπήρχαν εκτεθειμένα διάφορα έργα τέχνης τα οποία προσωπικά τα βρήκα ενδιαφέροντα.

Ένα τοπικό δρώμενο στην κεντρική πλατεία της πόλης δυστυχώς δεν είχα την υπομονή να παρακολουθήσω καθώς ο πρόλογος του συμπαθέστατου υπερήλικα Γάλλου επί σκηνής ήταν παραπάνω από μακρύς. Εκείνος διάβαζε ένα τεράστιο βιβλίο και εγώ είχα ήδη περάσει αρκετά εκείνη τη μέρα...
Το επόμενο πρωί ξεκίνησα με προορισμό την Βαρκελώνη. Τα χιλιόμετρα αρκετά και έτσι για πρώτη φορά στο ταξίδι αυτό παίρνω τον δρόμο με διόδια, αφού η εναλλακτική διαδρομή έχει αρκετή κίνηση και διασχίζει πολλές πλατείες.

Όπως μπορείτε ίσως να φανταστείτε δεν έχω και πολλά ωραία στιγμιότυπα στη μνήμη μου από αυτό το κομμάτι. Δώστε προσοχή τις ημέρες που έχει έντονους ανέμους καθώς σε μερικά κομμάτια της διαδρομής αυτής το φαινόμενο είναι πολύ έντονο ως και επικίνδυνο. Υπάρχουν μερικά ανεμούρια στο δρόμο οπότε μπορείτε να έχετε μια εικόνα της έντασης και της κατεύθυνσης του ανέμου. Εγώ ευτυχώς δεν αντιμετώπισα κανένα πρόβλημα καθώς ο καιρός ήταν πολύ καλός.
Μετά από περίπου 330 βαρετά χιλιόμετρα στον Α9 φτάνω στα Ισπανικά σύνορα. Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν η άμεση αλλαγή του σκηνικού. Με το που περνάς την πινακίδα που γράφει ESPANΑ νιώθεις ότι περνάς σε τελείως άλλο κόσμο. Σε κανένα άλλο πέρασμα συνόρων δεν είχα τέτοια αίσθηση αλλαγής. Τα χωριά λιγότερο καθαρά και περιποιημένα από τα Γαλλικά, τα χωράφια επίσης, ενώ εμφανίστηκαν ξανά οι κοπέλες που εκδίδονται έναντι αμοιβής στο δρόμο μέρα μεσημέρι όπως και στην Ιταλία. Παίρνοντας τον Ν11 χωρίς μεγάλες συγκινήσεις (οικείο σκηνικό για κάποιον ο οποίος έρχεται από την Ελλάδα) φτάνω στην Βαρκελώνη η οποία έχει να προσφέρει συγκινήσεις ανεξάρτητα από που έρχεται ο επισκέπτης της. Πόλη με ισχυρό χαρακτήρα, ιδιαίτερο χρώμα και ιστορία, έχει αμέτρητα αξιοθέατα και χώρους να επισκεφτείς.








Ξεχωριστή στιγμή για μένα ήταν τα κτίρια του Γκαουντί, ο οποίος έδωσε στην πέτρα μοναδικές καμπύλες, με αποτέλεσμα τα απίστευτα αυτά δημιουργήματα να είναι τόσο μεγαλοπρεπή αλλά και τόσο ανθρώπινα την ίδια στιγμή.







Κάτι που πρέπει να προσέξουν οι κάτοχοι μοτοσυκλετών στη σπουδαία αυτή πόλη είναι ότι έχει πολύ άσχημη φήμη ως εξαιρετικά ανασφαλής για να αφήσεις τη μηχανή σου έξω το βράδυ και το χειρότερο είναι ότι το πάρκιν για μηχανές κοστίζει απίστευτα ακριβά. Ήταν το μόνο μελανό σημείο που έχω να θυμάμαι από τη Βαρκελώνη. Έμεινα λίγες μέρες εκεί κατά τη διάρκεια του μουντιάλ και αυτό ήταν μια ευκαιρία να διαπιστώσω από κοντά την τρέλα που έχουν Ισπανοί για το ποδόσφαιρο. Όσες φορές σκοράριζε η ομάδα τους αυτό σήμαινε ισάριθμες καθολικές εκρήξεις ενθουσιασμού οι οποίες γίνονταν αντιληπτές χιλιόμετρα μακριά...
Η Βαρκελώνη έμελλε να ήταν η αρχή της αναζήτησης διαδρομής επιστροφής πίσω στην ανατολή και πάλι. Πρώτα όμως θα πέρναγα από Τουλούζη μπαίνοντας ξανά στην Γαλλία. Η χώρα αυτή μου έδωσε την εντύπωση μιας όμορφης διαχωριστικής γης ανάμεσα στην Ιταλία και την Ισπανία. Ενώ στις 2 τελευταίες χώρες μπορεί να βρει κανείς κάποια κοινά στοιχεία στο πνεύμα, η Γαλλία είναι κάτι διαφορετικό. Οι Γάλλοι εύκολα μπορούν να χαρακτηριστούν ως οι πλέον υπερόπτες μεσόγειοι από εμάς τους υπόλοιπους αλλά μάλλον δεν είναι ακριβώς έτσι. Εάν υιοθετήσεις ένα κώδικα ευγένειας  χρησιμοποιώντας έστω και μία λέξη από τη γλώσσα τους, τότε σχεδόν πάντα το ανταποδίδουν με διάθεση εξυπηρέτησης ακόμη και αν δεν ξέρεις καθόλου Γαλλικά όπως εγώ.