Στις 22 του Ιούνη ξεκίνησα για τα Γαλλικά σύνορα αφήνοντας πίσω στο Τορίνο καλούς φίλους και όμορφες αναμνήσεις. Προορισμός το καταφύγιο Madone de Fenestre, το οποίο βρίσκεται κοντά στα σύνορα Γαλλίας – Ιταλίας, βόρεια της Νίκαιας. Πρώτα όμως θα έκανα την περίφημη Route de la Bonette, γνωστή για την ομορφιά της διαδρομή.
Τα πρώτα χιλιόμετρα στην Ιταλία στον SS25 περνώντας από τη Susa δεν είχαν κάτι ιδιαίτερο, εκτός από τον πολύ καλό καιρό και τη θέα των χιονισμένων Αλπικών κορυφών στο βάθος.
Μπαίνω στη Γαλλία από το Montgenevre.
Στα πρώτα κιόλας χιλιόμετρα αμέσως μετά τα σύνορα με καλωσορίζει μια νταλίκα με ρυμουλκό ξαπλωμένη στο δικό μου ρεύμα. Προφανώς ο οδηγός της μπήκε με αρκετά χιλιόμετρα στη φουρκέτα που είχε το σημείο αυτό και του γύρισε ολόκληρη στην αριστερή της μεριά. Βλέποντας τον ελαφρά ευτυχώς τραυματισμένο να κοιτάζει το όχημά του, μου προκάλεσε τον οίκτο ομολογώ. Στη σκέψη όμως ότι θα μπορούσα να είχα ξαπλώσει και γω κάτω από την νταλίκα του έγινα λιγότερο συμπονετικός. Αυτό ήταν και το πρώτο ατύχημα που αντίκρισα. Ευχόμενος να ήταν και το μοναδικό, συνέχισα προς το όμορφο Briancon και άρχισα να ανεβαίνω το βουνό μέσω του D902. Κλασικό αλπικό τοπίο και πάλι, πραγματικά απολαυστικό. Υπέροχος καιρός, το καθαρό μπλε του ουρανού το έσπαγαν κατά διαστήματα κάτασπρα σύννεφα, έτσι για να μην βαρεθεί κανείς την πολύ λιακάδα, μερικές λίμνες, πράσινο χαλί κάτω από τα δέντρα στις πλαγιές, όμορφες στροφές και στο βάθος πάντα άσπρες οι κορυφές από το χιόνι.
.JPG)
Η απόλυτη απόλαυση όμως ήταν αργότερα στον D64 ή αλλιώς στη Route de la Bonette. Ο συγκεκριμένος δρόμος είναι το απόλυτο Αλπικό σκηνικό, διασχίζει το πανέμορφο δάσος Mercantour και ανεβαίνει λίγο πάνω από τα 2800 μέτρα. Περιττό να σας πω ότι ειδικά πλησιάζοντας το πέρασμα Col de la Bonette είχε αρκετό χιόνι, τα τελευταία μέτρα του δρόμου - βρόγχου που έχουν φτιάξει εκεί για να κερδίσει το ρεκόρ του υψηλότερου ήταν εντελώς αποκλεισμένα και έπρεπε να κόψω δρόμο λίγο πριν για να αρχίσω να κατεβαίνω πάλι τον D64 από την άλλη πλευρά προς Νίκαια, αφού πρώτα έγραψα το όνομα μου στο χιόνι, στον υψηλότερο ασφάλτινο δρόμο της Γαλλίας και το υψηλότερο πέρασμα της Ευρώπης.
Μοναδική εμπειρία...Βρείτε ευκαιρία να κάνετε αυτή τη διαδρομή. Δεν υπάρχει καμία περίπτωση να το μετανιώσετε. Φροντίστε μόνο αν έχετε μικρό ρεζερβουάρ να το γεμίσετε πριν πάρετε τα βουνά γιατί για αρκετά χιλιόμετρα δεν έχει ανεφοδιασμό – ούτε καν σπίτια.
Αφήνω πίσω το κρύο και τα χιόνια κατεβαίνοντας τον D64 και ευτυχώς η απόλαυση δεν σταματά εδώ. Ο D2205 τον οποίο πήρα στη συνέχεια με νότια κατεύθυνση είναι πολύ όμορφος δρόμος με στροφές που ακολουθούν ποτάμι σε μεγάλο μέρος του, διασχίζει και αυτός το δάσος Mercantour και στο τέλος του τον άφησα για να πάω ανατολικά στο καταφύγιο Madone de Fenestre. Έφτασα κουρασμένος εκεί έχοντας κάνει σχεδόν 300 χιλιόμετρα σε ορεινούς δρόμους με αμέτρητες στροφές, αλλά και εντυπωσιασμένος όχι μόνο από όσα είδα μέχρι να φτάσω αλλά και από το ίδιο το μέρος εκεί.
Αρκετά σύννεφα, τόσο κοντινά ώστε να νιώθεις ότι τα φτάνεις με το χέρι, κρύβανε τον ήλιο που είχα απλόχερα στην υπόλοιπη μέρα. Το υψόμετρο εκεί είναι λίγο πριν τα 2000 μέτρα, χιόνια λίγα μέτρα πιο ψηλά και πολύ κρύο. Καθόλου σήμα στο κινητό, ίντερνετ στο καταφύγιο ούτε για συζήτηση, ούτε καν πρίζες για να φορτίσω το τηλέφωνο δεν είχε. Τα δύο πρώτα δε με στεναχώρησαν αλλά το τελευταίο δεν ήταν και πολύ ευχάριστο. Το φαγητό ευτυχώς πολύ και νόστιμο και οι τύποι που συνάντησα εκεί (ορειβάτες όλων των ηλικιών από διάφορες χώρες) ήταν πολύ ευχάριστοι και άνετοι. Ήμουν ο μοναδικός μη ορειβάτης εκεί καταλαβαίνετε ότι αυτό σε συνδυασμό με το γεγονός ότι τους έλεγα ότι ξεκίνησα με τη μηχανή μου από την Ελλάδα εκτός από έκπληξη εύκολα έφερνε στο στόμα τους την ερώτηση “καλά πως βρέθηκες εδώ?” Κουρασμένος όντας, μετά το φαΐ την κουβέντα και λίγο κόκκινο κρασί - ευγενική προσφορά 2 τύπων από το Μόναχο – με το που έπεσε το σκοτάδι έπεσα και γω νωρίς για ύπνο μη έχοντας και τίποτα άλλο να κάνω.
Η επόμενη μέρα ξεκίνησε με λιακάδα, ωραίο πρωινό φαγητό, μια παρέα Γάλλων φοιτητών μου εύχεται καλό ταξίδι και με ρωτά αν έχω χώρο να τους πάρω μαζί μου. Όλα έδειχναν ιδανικά. Μέχρι που φορτώνοντας τη μηχανή παρατηρώ στο πίσω λάστιχο καρφωμένη μια βίδα! Ένα τρύπιο λάστιχο ΔΕΝ είναι ότι καλύτερο στα 2000 μέτρα, χωρίς μπαταρία στο κινητό και μερικά χιλιόμετρα μακριά από τον πολιτισμό. Κιτ επισκευής είχα μαζί μου αλλά προτιμούσα να το πάω σε συνεργείο γιατί αν δεν τα κατάφερνα μόνος τότε πραγματικά θα έμενα με ένα λάστιχο άχρηστο και το δικό μου ευτυχώς δεν είχε προλάβει ακόμη να ξεφουσκώσει. Κατηφορίζω οδηγώντας επιφυλακτικά και στο πρώτο χωριό (Saint Martin Vesubie) σταματάω σε ένα βενζινάδικο όπου με χαρά βλέπω ότι φτιάχνουν λάστιχα αυτοκινήτων. Tubeless λάστιχο και το δικό μου, ολόιδιος τρόπος επισκευής, εδώ είμαστε λέω. Αυτό που δεν υπολόγισα ήταν η Γαλλική αντίληψη των πραγμάτων. Όσο και να τους παρακάλεσα, όσο ευγενικοί και να ήταν, δεν ήθελαν να μου το φτιάξουν! Μου προτείνουν να πάω σε άλλο συνεργείο του χωριού λίγα μέτρα πιο κάτω. Οδηγώ για 300 μέτρα χωρίς κράνος και βλέπω πίσω μου ένα Land Rover με το μοτέρ στους κόφτες σε απόσταση αναπνοής. Ήταν η τοπική αστυνομία η οποία και με σταμάτησε. Εξηγώντας τους την κατάσταση γλιτώνω την κλήση. Δεν γλιτώνω το λάστιχο όμως αφού το συνεργείο ήταν κλειστό. Επιστρέφω στο βενζινάδικο πάλι όπου ξανά αρνούνται να μου το φτιάξουν. Μια κοπέλα που έτυχε να περνά και ήξερε Αγγλικά μου εξήγησε ότι δεν είναι πιστοποιημένοι να κάνουν κάτι τέτοιο και δεν αναλαμβάνουν την ευθύνη. Ανοίγοντας το δικό μου κιτ για να το φτιάξω βλέπω μια κόλα που περιείχε να έχει τρυπήσει και να έχει αδειάσει. Αν και μάλλον θα επισκεύαζα το λάστιχο χρησιμοποιώντας το κιτ χωρίς την κόλα, δεν το τόλμησα. Μου πρότειναν να πάω στο μεθεπόμενο χωριό (Lantosque), 15 χιλιόμετρα μετά. Βγάζω τη βίδα, της βάζω μια τσίχλα, τη ξαναβιδώνω στο λάστιχο, το φουσκώνω γύρω στα 45psi και πάω εκεί όπου και τελικά μου έφτιαξαν το λάστιχο σε ένα λεπτό για 8 ευρώ. Τέλος καλό, όλα καλά.
Συνεχίζω με αναπτερωμένο πλέον ηθικό έχοντας τελικό προορισμό την Aix En Provence. Κατηφορίζω νότια στον D2565. Το τοπίο ήδη αρχίζει να γίνεται πιο μεσογειακό και λιγότερο αλπικό, διαφορετική και πλουσιότερη βλάστηση, ολοένα και περισσότερα έντομα στολίζουν τη ζελατίνα μου, εικόνες πιο οικείες πλέον μου δημιουργούν άλλη αίσθηση και όλα δείχνουν πως βρίσκεσαι πλέον στο νότο. Ευχάριστη αλλαγή μετά την άγρια ομορφιά των Άλπεων.
Η διαδρομή γενικά όμορφη συνεχίζοντας δυτικά μέσω του D8 και του D2, αλλά το απίθανο κομμάτι είναι αυτό που περνά μέσω του Gorges du Verdon, του μεγαλύτερου φαραγγιού της Ευρώπης. Εκεί πραγματικά μπορεί κανείς να κάνει αμέτρητες στάσεις για φωτογραφίες.
Πρόκειται για ένα φυσικό αριστούργημα μήκους 25 χιλιομέτρων με τα βράχια να στέκονται 1000 μέτρα ψηλότερα από τον πυθμένα σε κάποια σημεία και καταλήγει στην όμορφη λίμνη “Lac de Saint Croix”.
Το τοπίο και η διαδρομή είναι κάτι που απλά δεν πρέπει να χάσει κανείς για κανένα λόγο αν βρεθεί εκεί κοντά. Σε μερικά σημεία υπάρχουν ειδικά διαμορφωμένα πέτρινα μικρά μπαλκόνια όπου μπορεί κανείς να θαυμάσει με δέος το δημιούργημα αυτό της φύσης αρκεί να μην πάσχει από υψοφοβία.
Μετά το φαράγγι ακολούθησα κατά κάποιο τρόπο τη συντομότερη οδό για να φτάσω στην Aix en Provence, διαδρομή η οποία δεν μπορούσε να συναγωνιστεί σε κάλος όλα όσα είχα δει πριν. Διασχίζοντας αρκετές αγροτικές εκτάσεις χαμηλού πλέον υψομέτρου, έφτασα στην όμορφη πόλη της Aix.
Εκεί με υποδέχτηκε η Πόπη και ο Φρανκ (με την ευκαιρία θέλω να τους ευχαριστήσω πάρα πολύ), οι οποίοι είχαν την καλοσύνη να με φιλοξενήσουν και να με ξεναγήσουν στην πόλη όπου μεταξύ άλλων δοκιμάσαμε υπέροχο αλγερινό φαγητό.
Στο κέντρο υπήρχαν εκτεθειμένα διάφορα έργα τέχνης τα οποία προσωπικά τα βρήκα ενδιαφέροντα.
Ένα τοπικό δρώμενο στην κεντρική πλατεία της πόλης δυστυχώς δεν είχα την υπομονή να παρακολουθήσω καθώς ο πρόλογος του συμπαθέστατου υπερήλικα Γάλλου επί σκηνής ήταν παραπάνω από μακρύς. Εκείνος διάβαζε ένα τεράστιο βιβλίο και εγώ είχα ήδη περάσει αρκετά εκείνη τη μέρα...
Το επόμενο πρωί ξεκίνησα με προορισμό την Βαρκελώνη. Τα χιλιόμετρα αρκετά και έτσι για πρώτη φορά στο ταξίδι αυτό παίρνω τον δρόμο με διόδια, αφού η εναλλακτική διαδρομή έχει αρκετή κίνηση και διασχίζει πολλές πλατείες.
Όπως μπορείτε ίσως να φανταστείτε δεν έχω και πολλά ωραία στιγμιότυπα στη μνήμη μου από αυτό το κομμάτι. Δώστε προσοχή τις ημέρες που έχει έντονους ανέμους καθώς σε μερικά κομμάτια της διαδρομής αυτής το φαινόμενο είναι πολύ έντονο ως και επικίνδυνο. Υπάρχουν μερικά ανεμούρια στο δρόμο οπότε μπορείτε να έχετε μια εικόνα της έντασης και της κατεύθυνσης του ανέμου. Εγώ ευτυχώς δεν αντιμετώπισα κανένα πρόβλημα καθώς ο καιρός ήταν πολύ καλός.
Μετά από περίπου 330 βαρετά χιλιόμετρα στον Α9 φτάνω στα Ισπανικά σύνορα. Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν η άμεση αλλαγή του σκηνικού. Με το που περνάς την πινακίδα που γράφει ESPANΑ νιώθεις ότι περνάς σε τελείως άλλο κόσμο. Σε κανένα άλλο πέρασμα συνόρων δεν είχα τέτοια αίσθηση αλλαγής. Τα χωριά λιγότερο καθαρά και περιποιημένα από τα Γαλλικά, τα χωράφια επίσης, ενώ εμφανίστηκαν ξανά οι κοπέλες που εκδίδονται έναντι αμοιβής στο δρόμο μέρα μεσημέρι όπως και στην Ιταλία. Παίρνοντας τον Ν11 χωρίς μεγάλες συγκινήσεις (οικείο σκηνικό για κάποιον ο οποίος έρχεται από την Ελλάδα) φτάνω στην Βαρκελώνη η οποία έχει να προσφέρει συγκινήσεις ανεξάρτητα από που έρχεται ο επισκέπτης της. Πόλη με ισχυρό χαρακτήρα, ιδιαίτερο χρώμα και ιστορία, έχει αμέτρητα αξιοθέατα και χώρους να επισκεφτείς.
Ξεχωριστή στιγμή για μένα ήταν τα κτίρια του Γκαουντί, ο οποίος έδωσε στην πέτρα μοναδικές καμπύλες, με αποτέλεσμα τα απίστευτα αυτά δημιουργήματα να είναι τόσο μεγαλοπρεπή αλλά και τόσο ανθρώπινα την ίδια στιγμή.
Κάτι που πρέπει να προσέξουν οι κάτοχοι μοτοσυκλετών στη σπουδαία αυτή πόλη είναι ότι έχει πολύ άσχημη φήμη ως εξαιρετικά ανασφαλής για να αφήσεις τη μηχανή σου έξω το βράδυ και το χειρότερο είναι ότι το πάρκιν για μηχανές κοστίζει απίστευτα ακριβά. Ήταν το μόνο μελανό σημείο που έχω να θυμάμαι από τη Βαρκελώνη. Έμεινα λίγες μέρες εκεί κατά τη διάρκεια του μουντιάλ και αυτό ήταν μια ευκαιρία να διαπιστώσω από κοντά την τρέλα που έχουν Ισπανοί για το ποδόσφαιρο. Όσες φορές σκοράριζε η ομάδα τους αυτό σήμαινε ισάριθμες καθολικές εκρήξεις ενθουσιασμού οι οποίες γίνονταν αντιληπτές χιλιόμετρα μακριά...
Η Βαρκελώνη έμελλε να ήταν η αρχή της αναζήτησης διαδρομής επιστροφής πίσω στην ανατολή και πάλι. Πρώτα όμως θα πέρναγα από Τουλούζη μπαίνοντας ξανά στην Γαλλία. Η χώρα αυτή μου έδωσε την εντύπωση μιας όμορφης διαχωριστικής γης ανάμεσα στην Ιταλία και την Ισπανία. Ενώ στις 2 τελευταίες χώρες μπορεί να βρει κανείς κάποια κοινά στοιχεία στο πνεύμα, η Γαλλία είναι κάτι διαφορετικό. Οι Γάλλοι εύκολα μπορούν να χαρακτηριστούν ως οι πλέον υπερόπτες μεσόγειοι από εμάς τους υπόλοιπους αλλά μάλλον δεν είναι ακριβώς έτσι. Εάν υιοθετήσεις ένα κώδικα ευγένειας χρησιμοποιώντας έστω και μία λέξη από τη γλώσσα τους, τότε σχεδόν πάντα το ανταποδίδουν με διάθεση εξυπηρέτησης ακόμη και αν δεν ξέρεις καθόλου Γαλλικά όπως εγώ.
No comments:
Post a Comment