Ιταλία - Γαλλία 2019 μέρος 1ο

Οι λίγοι καλοί άνθρωποι που με ακολουθούν ξέρουν ήδη πως δε χρειάζομαι και πολλούς λόγους για να ξεκινήσω ένα ταξίδι, μάλλον είδηση είναι αν δεν το κάνω ανεξαρτήτως συνθηκών. Πάντως "επίσημη" αιτία για το φετινό ήταν η ευκαιρία που είχα να μείνω για μια εβδομάδα στη Νίκαια (της Γαλλίας ευτυχώς) οπότε έτσι θα εξερευνούσα και το κομμάτι αυτό της Ευρώπης που μου διέφυγε σε προηγούμενα ταξίδια. Είχα φτάσει σχετικά κοντά στη Νίκαια το 2010 όταν πέρασα με τη μηχανή το φαράγγι Verdon πηγαίνοντας από Τορίνο μέσω Col de Bonnette στην Aix en Provance (δείτε με την ευκαιρία τι υπέροχο είναι αυτό το κομμάτι της Ευρώπης: σε μια και μόνο πρόταση το ένα φιλέτο μετά το άλλο!). Καιρός ήταν λοιπόν να δω τις διαφορές της δικιάς μας Νίκαιας από τη Γαλλική (λες και έχουν καμία σχέση εκτός από το όνομα).

Καθώς έτρωγα στη μέση του καλοκαιριού την Εθνική για Πάτρα φορτωμένος με τη μηχανή, συχνά μου ερχόταν στο μυαλό η πανέμορφη Χάρικα από την Τουρκία, μια κοπέλα που χρόνια πριν - λίγο μετά από το υπνοδωμάτιό μου βρέθηκε στη Νίκαια από όπου μου έγραφε "Nice is Nice!" και εγώ σα να έβλεπα μέσα από το κείμενο στην άψυχη οθόνη να ξεχειλίζει το χαμόγελό της και τα ήδη μακρυά της πόδια να την ψηλώνουν από χαρά. Ήταν τόση η δίψα της για κάτι προοδευτικότερο της Τουρκίας που στην πρώτη της απόδραση προς τη Δύση ακόμη και η Καλλιθέα της Αθήνας της φαινόταν Παρίσι - πόσο δε μάλλον ο Γαλλικός Νότος. "Θα σου λείψω;" με είχε ρωτήσει τότε μόλις ξεκαβάλησε τη μηχανή μου στο σταθμό που την άφησα πριν φύγει. Τα κορίτσια και οι ερωτήσεις τους...

Φτάνω στην Πάτρα και στο check in για το πλοίο ο τύπος στο γκισέ των Μινωικών μαζί με τα εισιτήρια μου δίνει και την τελευταία είδηση που θα ήθελα να ακούσω εκείνη τη στιγμή: "Το πλοίο θα φύγει 19:30 αντί 18:00". Τέλεια. Βάλτε τώρα ότι είχα να κάνω πάνω από 200χλμ την επόμενη μέρα από Ανκόνα, άρα τα περισσότερα βράδυ και δείτε και την πρόβλεψη βροχής για όλη την διαδρομή:

Τα παραπάνω με έκαναν να περιμένω το καθυστερημένο πλοίο σε κάποια από τις ελάχιστες σκιές του λιμανιού της Πάτρας κάπως έτσι:

Τα πράγματα ήταν ακόμη χειρότερα όμως μιας και το καράβι έφυγε τελικά στις 20:00 και όταν φτάσαμε Ανκόνα μας κράτησαν άλλη μια ώρα πριν ανοίξουν την πόρτα ειδικά του δικού μας γκαράζ. Με αυτά και εκείνα βρίσκομαι σούρουπο να έχω μπροστά μου όλο το κομβόι με τις νταλίκες και τον καιρό να περιμένει να ρίξει καρέκλες από στιγμή σε στιγμή, πράγμα που δεν άργησε. Για να γίνει όμως ακόμη πιο ζόρικο το παιχνίδι, η Cosmote είχε την καλοσύνη να με αφήνει εκτός δικτύου την περισσότερη ώρα (ειδικά στην Ιταλία σε αντίθεση με άλλες χώρες) κάνοντάς μου την επικοινωνία με το σπίτι που είχα κλείσει για διανυκτέρευση τεστ κοπώσεως, ακόμη και όταν προσπαθούσα χειροκίνητα να συνδεθώ στα δίκτυα που η ίδια προτείνει στο site της. Επειδή το σκηνικό δεν ήταν ακόμη αρκούντως αρνητικό, στη μέση περίπου της διαδρομής συνέβη...AYTO EΔΩ. Δεν το επαναλαμβάνω για να διαβάσετε το λινκ όπως το έγραψα όταν το γεγονός ήταν πιο φρέσκο. Ναι...ήταν όσο καραφλιαστικό διαβάσατε και λίγο παραπάνω.

Μετά την περιπέτεια αυτή που μπορούσε να εξελιχθεί πολύ πολύ χειρότερα, φτάνω στον προορισμό μου γύρω στις 11 το βράδυ σε ένα χωριό Νότια της Φλωρεντίας. Ένιωθα αρκετά τυχερός πάνω στην ατυχία μου που θα μπορούσε να μου κάνει το ταξίδι τελείως κώλο, ώστε να μην με απασχολεί ιδιαίτερα το ελεεινό στρώμα του μεγάλου κρεβατιού μου στο όμορφο κατά τα άλλα στούντιο που είχα νοικιάσει, και το οποίο είχε και μια αστεία πινελιά μεταξύ άλλων:

Κοιμήθηκα προσπαθώντας να εστιάσω στα θετικά, όπου μεταξύ άλλων ήταν και το γεγονός ότι η για μεγάλα διαστήματα δυνατή βροχή ήταν ένα καλό και ευτυχώς επιτυχημένο τεστ για τις ενώσεις των καλωδίων στα μπροστινά φλας (έχω βάλει 4) που έκανα μόνος μου λίγο καιρό πριν.

Κάθε επόμενη μέρα θα ήταν καλύτερη σε σχέση με αυτήν που πέρασα αλλά αντικειμενικά ξημέρωσε μια όντως ωραία μέρα με λίγη συννεφιά έτσι ώστε να μην έχει πολύ ζέστη. Ωραία σαν το πρωινό ήταν και η κόρη του ιδιοκτήτη που ήρθε να με χαιρετήσει με πλούσιο χαμόγελο πριν φύγει για τη δουλειά της ενώ εγώ φόρτωνα τη μηχανή μου. Απολύτως ευπρόσδεκτα όλα αυτά μετά από όσα πέρασα πριν και έχοντας μπροστά μου 430 κάτι χλμ να κάνω προς Βορρά, εκτός διοδίων όπως πάντα επιλέγω στο εξωτερικό. Μπόρεσα έτσι να ευχαριστηθώ οδηγώντας τις γνωστές και μη εξαιρετέες ομορφιές της Τοσκάνης.

Στα όρια Τοσκάνης - Λιγυρίας βλέπω μπροστά μου σταματημένη μια νταλίκα στη μέση του δρόμου. Απορώντας γιατί δεν προχωρά προσπαθώ να την προσπεράσω οπότε βλέπω μια ταμπέλα που στα Ιταλικά που δεν μιλάω μάλλον έγραφε "κλειστός δρόμος". Προφανώς κάποια γέφυρα θα είχε πρόβλημα γιατί είχαμε ποτάμι δίπλα μας και μάλλον μετά το ατύχημα στη Γένοβα υπάρχει μεγαλύτερη ευαισθησία. Πάνω που σκεφτόμουν πως θα βρω εναλλακτική διαδρομή μιας και δεν υπήρχαν αντίστοιχες ταμπέλες νωρίτερα, φτάνει ένα αυτοκίνητο με μια οικογένεια οπότε πλησιάζω τον οδηγό να δω μήπως βγάλω άκρη. Προς τεράστια  έκπληξη και τύχη μιλούσε άπταιστα Αγγλικά (σπάνιο στην Ιταλία) και μου λέει "δεν έχω ιδέα τι συμβαίνει αλλά κάτσε να πάρω τον πατέρα μου που μας περιμένει για φαΐ να δω τι θα μου πει". Ευτυχώς είχα τσιμπήσει κάτι λίγο πριν πάνω στη μηχανή γιατί η εικόνα και μόνο ενός οικογενειακού τραπεζιού στην Ιταλία μου πλημμυρίζει το στόμα. Παίρνει όντως τον πατέρα του τον οποίο τον ακούω μέσω του bluetooth του αυτοκινήτου να λέει συνέχεια "Porca miseria!" Με τα ελάχιστα Ιταλικά που καταλαβαίνω αντιλαμβάνομαι ότι απολογείται συνεχώς σε στυλ  "μα τι μαλάκας είμαι να μη σας το πω πριν ξεκινήσετε" και το όλο Γούντυ Άλεν σκηνικό με φέρνει στα όριά μου να σκάσω στα γέλια. Βλέποντας δε τα παιδιά στο πίσω κάθισμα να χαχανίζουν δεν με βοήθησε καθόλου και αρχίσαμε να γελάμε συνωμοτικά μαζί. Εν κατακλείδι, ο ευγενέστατος Αγγλομαθής Ιταλός πήρε οδηγίες από τον αυτομαστιγωμένο μπαμπά του και μου είπε να τον ακολουθήσω μέχρι να μου κάνει νόημα να χωρίσουμε. Όμορφο σκηνικό να σε χαιρετά μια οικογένεια εν κινήσει πάνω σε μια πλατεία που εσύ πας Βόρεια και αυτοί Νότια ενώ ψάχνεις ελεύθερο χέρι να ανταποδώσεις τα χέρια που σου κουνάνε.

Κάπως έτσι και μετά από πανέμορφα ορεινά στροφιλίκια στα τελευταία χιλιόμετρα τα οποία γλέντησα δεόντως με ζεστά λάστιχα, έφτασα στον επόμενο προορισμό μου σε ένα ορεινό χωρίο στα όρια Σαβόνας - Ιμπερίας. Να και το βίντεο από την διαδρομή της ημέρας:

Εγώ έψαχνα απλά μια διαμονή όχι πολύ μακρυά από την Νίκαια για να είμαι κοντά την επόμενη μέρα αλλά χωρίς να το ξέρω έκλεισα δωμάτιο σε μια φωλιά εντουράδων που διατηρεί η Enrica Perego φανατική του είδους. Η ίδια έλειπε αλλά ξεναγήθηκα στις μοτοσυκλέτες και το μπαρ του όμορφου ξενώνα της. Δεν άργησε η ώρα που έπεσα τάβλα στο κρεβάτι.

Συνεχίζεται...

The smallest gap is between pleasure and pain.

This trip could have a smoother start than having the guy at the ferry check in telling me in the most dry way possible "ferry's gonna be here an hour and a half late". Especially when next day is prognosed rainy and any delay on the expected arrival adds driving at night to the next destination. Ferry was 2 hours late actually, the trip to Ancona lasted another hour more than usual (all these with no explanations) and when we finally made it to Italy after sunset we got stuck in the garage for another hour. Through this last hour of delay we were packed in front of the garage door only listening to announcements that our garage will open later than the rest ones. 4 hours later in total. Brilliant.

Since we were the last ones to leave the ferry I had the whole convoy of truckers ahead to overtake. Soon it was full dark, then it started raining, often dogs and cats and I had 230km to arrive at my Airbnb south of Florence. My bridgestones A41 offered enough confidence to do 150km/h on wet in the straights on my efforts to not arrive around midnight, while I also tried to keep my hosts informed about the whole thing. Nice feature to have a waterproof phone in such conditions since I travel gadget free and that's my gps as well. How much we depend on these things ... well, this thought was about to be confirmed...

Dark and wet, somewhere halfway, after a fast left downhill corner, I am doing past 120km/h on the straight when I hit a pothole, a bump, you name it - it was too dark to identify but felt like a punch in the stomach and boom...my phone flies off my X-Grip mount and disappears in total darkness. Now get the picture: it's late, it's dark, it's wet, on an unlit highway, desperate to find my way to that village of my hosts and I have no phone. I was almost sure it fell on the tarmac but took a quick look on the bike just in case I was lucky. Nope. And how can you find a phone in such conditions? After I slammed on the brakes I parked on the right with the bike on and all blinkers on. Walked back hoping to find it...no luck. Easier to find a needle in the ocean. At some point I see a broken piece of plastic with the same colour. Pick it up, wasn't it. Hopeless in the dark the only option of decent light was to use the lights of the bike which means...U turn it - no other way on a loaded bike like this on uphill. At a point the traffic allowed so I had the nerve to do that, not the most politically correct thing in the world obviously but unfortunately there's a first time for all things. No results no matter how intense I scanned. I could spot a needle of mine in the emergency state I was but no phone anywhere. I didn't even want to think it was ditched. Turned the bike back on the right way again, double scan, nothing. I stop again at the spot with the "it's gotta be somewhere and I gotta find it". In my last hope as there was nowhere else I could search further in such conditions I have a closer look on my bike just because the first one I took after the incident was a bit quick - I was rushing to save it from being run over by the traffic. As I look under the handle bars I see a bit of light on the left. I look closer and...guess what...I see the bloody thing facing down stuck in the left plastic cover of the bike, next to the radiator! Fun fact, both plastics, left and right, have a V shaped bottom (to hold the cable trays I guess) and this acted as a pocket for my phone and saved it. Want more fun fact? I thought a couple of times about storing some stuff in that space and if I had done so my phone wouldn't take a nap there. The fact that it was facing down and (more importantly) the night mode of the gps app which reduces the light drastically made me miss it on first glance. If it was on normal mode I would have seen its light in the dark easily and that would have saved me time and heartbeats. I don't have to explain you how it felt right? Why it flew from such a sturdy mount? I think it was a combination "slippery when wet" in the least sexy way possible, high speed over high bump and probably the last time I put it on after I took it off to contact my hosts I wasn't so careful so I misplaced it in the dark.

Well, think of a funny alternative: Let's say I drive rock bottom "without it" trying to find the first town to seek help when suddenly I hear my helmet's intercom "in 1 km take the exit on the right"...and then eyes go wide open like headlights.

Time to grab me some wine and watch the sunset now, safe rides everyone, it's all nice as long as we can tell the story with a smile.

Μια εικόνα χίλιες ενέσεις.

Από που να αρχίσω...

Η υπόγα του παλιού "Αν" στην εικόνα, ιστορικό χρέπι, με αυτή τη μαύρη μπάρα των φωτιστικών πάνω από τη σκηνή που άρεσε στον Αλέξη των Last Drive να κρεμιέται σαν εσταυρωμένος πάνω της, ο ενισχυτής της κιθάρας του Βασίλη Πετρίδη (R.I.P.) πάνω σε βαρέλι μπύρας (αλλά με το μικρόφωνο στη μέση μπας και γλιτώσει λίγες κακές συχνότητες από το κέντρο του ηχείου), τα άσπρα Pearl τύμπανα δεν θα μπορούσε να τα βάραγε άλλος από τον Κυριάκο Δαρίβα, ο Αλέκος Αράπης μισοφαίνεται με ντύσιμο "τράκαρα με τη ντουλάπα του κλόουν" (ο Οδυσσέας Γαλανάκης της άλλης κιθάρας δεν φαίνεται) ακόμη και το δίχρωμο πολύμπριζο είναι ολόιδιο με ένα που είχα όταν έπαιζα στα Εξάρχεια μερικά χρόνια αργότερα με ένα συγκρότημα. Όταν εμείς αξιωθήκαμε να παίξουμε στο Αν αυτό είχε ανακαινισθεί πλέον και η κατάσταση ήταν πολύ καλύτερη. Παρόλο που ήταν εντελώς γεμάτο (όχι εξ αιτίας μας - εμείς ήμασταν support στο μεγαλύτερο όνομα της εποχής το οποίο νομίζω δεν είδε μεγαλύτερες δόξες έκτοτε) επιβίωνες εύκολα και μάλιστα με καλό ήχο. Απλά ήθελε λίγο κολύμπι μέσα στον κόσμο για να φτάσεις στα καμαρίνια. Μπροστά από τη σκηνή ήταν ένα μάτσο λιωμένα πιτσιρίκια. Καταθλιπτικό κάπως να τα βλέπεις από ψηλά αλλά είχα άλλα να με απασχολούν εκείνη τη στιγμή. Η συγκεκριμένη μάζα πρόσθεσε και επιπλέον άγχος στον τραγουδιστή μας αφού κάποιος του τράβηξε κάτι καλώδια από ένα τροφοδοτικό ιδιοκατασκευή που είχε για να δίνει ρεύμα στα εφέ της κιθάρας του. Αυτό έκανε την εισαγωγή του πρώτου κομματιού να κρατήσει αρκετά παραπάνω και εγώ να αυτοσχεδιάζω λίγο μέχρι να τελειώσει το Spinal Tap της όλης φάσης. Πίσω στο προ ανακαίνισης χρέπι του "Αν" πάλι, εκεί είχαν δώσει μια συναυλία οι Τρύπες το 90 η οποία σταμάτησε μετά από 3 μόλις τραγούδια λόγω..ασφυξίας. Είχε τόσο κόσμο μέσα που από το ντουμάνι όλοι οι καθρέπτες του μαγαζιού είχαν θολώσει και δεν έβλεπες πέρα από τον αμέσως διπλανό σου.

Πολλές άλλες λεπτομέρειες και ιστορίες μπορεί να ξυπνήσει η φωτογραφία αυτή αλλά καμία δεν είναι σημαντικότερη του Παύλου, με το χεράκι του κρεμασμένο (αφού το ξέκανε πάνω σε μια ένεση) λίγο πριν φύγει για τα καλά. Για να είμαι ειλικρινής δεν περίμενα πως δεκαετίες μετά την απομυθοποίηση των εφηβικών μου ηρώων θα καθόμουν να γράψω κάτι για έναν από αυτούς αλλά έτυχε να δω επιπλέον λεπτομέρειες σχετικά με το θάνατό του τελευταία και μου ήταν αδύνατο να το προσπεράσω. Νωρίς του Δεκέμβρη το 90, ένα βράδυ στην κατάληψη του σχολείου μου έρχεται μια μικρότερη φίλη μου και με το που με βλέπει μου λέει "πέθανε ο Παύλος". Πρέπει να είναι η πιο ισχυρή μνήμη μου από όλη αυτή την ιστορία στα σχολεία τότε που γέννησε Τσίπρες. Πάγωσα. Τον είχα δει να παίζει τέλος του καλοκαιριού την ίδια χρονιά στο Άλσος της Ν. Σμύρνης. Ανεβαίνει στη σκηνή και λέει "Έχω πιει ίσα με (νομίζω διψήφιο αριθμό είπε) μπουκάλια ούζο". Αυτή την τόσο υπερβολική φράση μπορούσε να την κάνει πιστευτή μόνο η κατεστραμμένη αν και χαμογελαστή φιγούρα του. Ξεκινά η μπάντα, ο Παύλος συχνά ξεχνάει λόγια και φωνάζει "Οδυσσέα" στον Γαλανάκη για να γεμίσει τα κενά του με σόλο. Άντεξε μόλις πολύ λίγα κομμάτια πριν φύγει από τη σκηνή εντελώς λιώμα και ανεβούν εκτός προγράμματος κάποιοι φίλοι μας να τζαμάρουν.

Το ήξεραν και οι πέτρες, ακόμη και εμείς παιδιά στο σχολείο τότε, ότι είχε προχωρήσει πολύ με την πρέζα. Ακόμη και με ένα καθηγητή μας το συζητάγαμε ο οποίος λόγω ταμπού το αρνιόταν. Δεν χρειαζόσουν Youtube που δεν υπήρχε τότε, άκουγες το "Εν Λευκώ" του 82 και καταλάβαινες ακόμη και αν δεν τον έβλεπες ζωντανά. Στο έλεγαν και αυτοί που του μίλαγαν. Θυμάμαι τον drummer μιας μπάντας της εποχής στου οποίου το σπίτι είχαμε πάει ως μουσικά βρέφη να μας πει δυο λόγια εμπειρότερος όντας (το 89 μάλλον) και θυμάμαι να μας λέει "του λέμε ρε συ Παύλο τι κάνεις; κόφτο" και αυτός μας λέει "ΟΚ παιδιά, το ελέγχω". Τι και αν τα είχε προβλέψει και τραγουδήσει όλα αυτά χρόνια πριν στο "Η", τι και αν του άρεσε να λέει στα παιδιά "πρέζες υπάρχουν πολλές αλλά η Ηρωίνη σκοτώνει", μπήκε στο μίζερο τρενάκι του πρόωρου τέλους. Αυτό που δεν γνώριζα και έμαθα πρόσφατα ήταν ότι είχε χάσει τη μητέρα του και το πρόβλημα στο χέρι του ήταν μόνιμο (μάλιστα ήταν να του το έκοβαν). Σίγουρα αυτά τα δύο τον έσπρωξαν στο να σβήσει από πρέζα σε ένα παλιοντίβανο στο Νέο Κόσμο, στο σπίτι μιας κοπέλας που άδειασε από κόσμο όταν οι υπόλοιποι κατάλαβαν τι παίζεται. Ούτε η ίδια η τύπισσα ήθελε να τον πάει στο νοσοκομείο να μην μπλέξει. Όταν ήρθε ο Πετρίδης να τον πάρει με ένα φίλο του ήταν ήδη μελανιασμένος. Είχε πει στον Αράπη μέρες πριν "ότι βρεθεί κάτω από τη μύτη μου θα το πάρω και θα την κάνω¨. Δέκα χρόνια και κάτι μετά την έκανε και ο Πετρίδης. Και ο Γκόλφης που ήταν με τον Παύλο εκείνο το βράδυ. Και η Γιόλα, ίσως ο μεγαλύτερος έρωτάς του. Το ερωτικό στοιχείο όμως είναι αυτό που με κάνει να γράφω ότι γράφω. Δεν μου αρέσουν τα μνημόσυνα, ούτε στου πατέρα μου δεν πήγα. Ήμουν εκεί όσο ζούσε μέχρι που του έκλεισα τα μάτια με τα χέρια μου. Τα ερωτικά του Παύλου ίσως τον έφεραν πιο κοντά στον άδοξο όσο γίνεται θάνατό του. Διαβάζοντας ιστορίες και λεπτομέρειες που υπογραμμίζουν αυτά που γνώριζα ήδη από τα τραγούδια του, μου δίνει την εντύπωση του ανθρώπου που ζούσε με το βάρος της γνώσης ότι η γυναίκα δεν θα υπάρξει ποτέ αυτό που αυτός φανταζόταν/χρειαζόταν. Φαίνεται σα να έσερνε αυτό το θρήνο. "But I'll be sailing, goodbye waving, to me the Clown" έλεγε στο "Clown", αναχωρητισμός βλέποντας τον εαυτό του να γίνεται τόσο ευάλωτος απέναντι στον έρωτα. Ποιος ξέρει τι θα γινόταν όμως αν η Κάθυ, συμμαθήτρια της Γιόλας, προτιμούσε τότε αυτόν αντί του Απόστολου Δοξιάδη; Αν έτσι ο Παύλος προχωρούσε με αυτό το πανέμορφο ευγενικό κορίτσι που "δεν είχε ούτε ένα εφηβικό σπυράκι" αντί της πρεζού συμμαθήτριάς της που τον απασχόλησε μετά από αυτήν για 2 χρόνια, τα οποία φαίνεται πως τον σημάδεψαν ανεξίτηλα. Για τα οποία μάλιστα η ίδια η Γιόλα μιλά με ελεεινή εγωπάθεια σε αποσπάσματα που είχα την ατυχία να ακούσω.

Πάντως ακόμη και μέσα στην πρεζοφιλοσοφία του μπορούσες να διακρίνεις το διαμάντι του Παύλου. Είναι ο μόνος που κατάφερε να πατήσει και στις δύο βάρκες, ανατολής και δύσης, χωρίς να πέσει μέσα. Έπαιξε ροκ με ελληνικό στίχο χωρίς να ακούγεται σαν burger με φέτα. Πολύ δύσκολο να το γράψεις αλλά και να το τραγουδήσεις. Είδε από νωρίς την οπισθοδρομικότητα της Αριστεράς και των τοτέμ της (βλ. Μίκη κλπ). Οπλισμένος από το υπέροχο σπίτι του και προικισμένος από τη φύση. Η πρέζα χέστηκε για όλα αυτά. Το ήξερε και ο ίδιος καλά. Όμως...

Αναρωτιέμαι, πρέζα ή χωρίς, μήπως σε αυτό τον τόπο ψυχούλες σαν του Παύλου τυραννιούνται όπως και να έχει ή είναι απλά θέμα τύχης να πέσουν στο κατάλληλο αιδοίο ώστε να αντέξουν παραπάνω; Το μόνο βέβαιο είναι πως ο Παύλος ξεχώρισε όχι μόνο γιατί ορίτζιναλ ρόκερ δεν μας περίσσεψαν ποτέ αλλά διότι ο κόσμος που φαντάστηκε με την καθαρή ψυχή του και τραγούδησε με την καθαρή φωνή του ήταν φτιαγμένος από αγάπη και όχι από γκρίνια όπως σχεδόν όλων των υπολοίπων. Κρίμα που σε αυτόν δεν μπήκαν οι αντίστοιχες γυναίκες. Ίσως να τον καμαρώναμε περισσότερο και (το κυριότερο) να λαχταρούσε η αξιολάτρευτη οικογένειά του λιγότερο.

"Παυλάκη γύρω σου πεθαίνουν. Τους φτάνει που ανασαίνουν. Τι ζητάς;" Έλα ντε ρε Παύλο; Τι ζήταγες...

Εγώ τώρα κανονικά θα έπρεπε να ετοιμάζομαι για το ταξίδι μου με τη μηχανή, το οποίο σύντομα θα με φέρει μέχρι τις ΙταλοΓαλλικές Άλπεις. Τι θέλω και αναμοχλεύω ιστορίες παλιάς Αθηναϊκής μιζέριας...

Να'σαι καλά εκεί πάνω ρε Παύλο.

Έφεξε;

Όπως και να έχει, ένα χαμόγελο βγαίνει αβίαστα σε όσους έτρεξαν να επηρεάσουν τις εσωκομματικές εκλογές στη ΝΔ λίγα χρόνια πριν, έχοντας μάλιστα μηδενική σχέση με το κόμμα, καθώς βλέπουν σήμερα το αποτέλεσμα αυτής της κίνησης. Σκεφτείτε να είχαμε ξεμείνει με το Βαγγέλα ακόμη. Εδώ τώρα και πάλι θέλει πολύ κουπί ακόμη για να ολοκληρωθεί η τόσο απαραίτητη και ήδη πολύ καθυστερημένη αλλαγή. Μερικά από τα στοιχεία που θα ήθελα να σχολιάσω από τη χτεσινή βραδιά:

Καταρχήν η πασιφανής πλέον γύμνια του Βασιλιά. Σε κάθε άνθρωπο με στοιχειώδη αντίληψη αυτή ήταν προφανής πριν καν αυτός κάνει κατάληψη στην εξουσία, γι αυτό άλλωστε τρέξαμε σε ξένα χωράφια (ΝΔ) να εκλέξουμε κάποιον (ΚΜ) που ήταν πραγματικά απέναντι σε αυτό τον υπόκοσμο. Δείτε σήμερα πως έχει καταντήσει ένα πολιτικό ψοφίμι χωρίς κανένα αφήγημα (μετά το Δημοψήφισμα) και του οποίου η παραμονή στην εξουσία μολύνει τη χώρα: Αδυναμία να κρύψει τα νευράκια στη δήλωσή του, όπως π.χ. την ώρα που πρωτολέει "εκλογικό αποτέλεσμα" και γέρνει κάτω το κεφάλι με ένα "γμ τη τύχη μου" στο πρόσωπο, αλλά και μηδενική ψυχή ώστε να συγχαρεί τον ΚΜ για την ιστορική νίκη. Υπόκοσμος που τη Δημοκρατία την έχει για χαλάκι της εξώπορτας. Και μάλιστα χωρίς ίχνος σχεδιασμού, πράγμα που φάνηκε από το ότι το αποτέλεσμα τους βρήκε με τα παντελόνια κάτω και τον "Βασιλιά" να μιλάει αργά μετά τα μεσάνυχτα. Αλλά και η αυλή του φυσικά δεν θα μπορούσε να πηγαίνει πίσω, διαμηνύοντας (κάποιοι με κλάματα!) στους εκεί δημοσιογράφους ότι "θα δείτε τη γλύκα τώρα που θα είμαστε αντιπολίτευση". Λέμε εδώ και καιρό ότι πρόκειται για σέχτα. Τι δεν καταλαβαίνεις; Μήπως το χάλι των syriza friendly δημοσιογράφων είναι μικρότερο; Με τον Παπαγιαννίδη να μην μπορεί να κρύψει νευράκια και δυσαρέσκεια λέγοντας ότι η νίκη δεν έχει επίθετο (ο ίδιος που μόνος του έκανε διαβαθμίσεις ανάλογα τη διαφορά) και ότι η στρατηγική του ΚΜ να τσιρίζει απέδωσε. Και μεις έχουμε περάσει νεύρα αλλά δεν κάναμε έτσι έμπειρε δημοσιογράφε.

Έβαλε ο κόσμος μυαλό; Μάθαμε και αλλάξαμε; Όχι. Όχι αρκετά, όχι ακόμη τουλάχιστον. Ο ΣΥΡΙΖΑ καταποντίστηκε αλλά σοβαρό μέρος των απωλειών του ψάχνει ακόμη το γάιδαρο που πετά και το λεφτόδεντρο. Η ΧΑ υποχώρησε αλλά οι ψηφοφόροι της ψήφισαν χρυσαυγίτικα. Η Δούρου πέρασε στο δεύτερο γύρο. Πραγματικά ντροπή να μην θεωρήσει το εκλογικό σώμα τον Σγουρό ικανότερο αυτής αν και τα ποσοστά της ευτυχώς κατακρημνίστηκαν. Ακόμη και στη ΝΔ όμως, αν κοιτάξει κανείς τους σταυρούς του Ευρωψηφοδελτίου θα δει ότι πλην της πρωτιάς του συμπαθέστατου και αξιοθαύμαστου Κυμπουρόπουλου οι υπόλοιπες επιλογές δεν ανανέωσαν τη σύνθεση (με τον George Kyrtsos - Γιώργος Κύρτσος ικανότερο κατ' εμέ των επανεκλεγέντων). Θέλω στο σημείο αυτό (ελπίζοντας να χάσει την έδρα ο Βαρουφάκης και να την πάρει ο Αμυράς) να σταθώ στην υποψηφιότητα του Δημήτρης Καιρίδης-Dimitris Kairidis. Μέρος του προεκλογικού οπτικοακουστικού υλικού του θα μπορούσε να ήταν σποτ-καταπέλτης του κόμματος ολόκληρου. Μακράν το καλύτερο. Έδωσε εξαιρετικό, συνεπή και καθαρό αγώνα με προτεραιότητα τη Δημοκρατία και την Ουσία. Δυστυχώς δεν φαίνεται να εκλέγεται όπως περίμενα αλλά οι περίπου 60.000 σταυροί που παίρνει ως τώρα, έχοντας δεχτεί τέτοια μάχη από το καθεστώς (αλλά και αδικαιολόγητη ξινίλα από ορισμένους εκ των έσω που διεκδικούν θέση στους "άχρηστους έξυπνους" του πραγματικά έξυπνου Αρκά) είναι σημαντική επίδοση. Του αξίζουν πραγματικά συγχαρητήρια.

Η επόμενη μέρα έχει πολύ κουπί για τον ΚΜ. Ο Τσίπρας πάει με τα παντελόνια κάτω περπατώντας σαν πιγκουίνος στις εκλογές αν και θα ήθελε αντίθετα να μείνει ώστε να επηρεάσει τις εξελίξεις σε ΤτΕ και Δικαιοσύνη. Το σύστημα που τον έκανε ότι τον έκανε από τίποτα θα χαλάσει κόσμο ώστε να μην έχει αυτοδυναμία ο ΚΜ γιατί ξέρει ότι θα αλλάξει ο πολιτικός πολιτισμός. Αν ήξερε ότι δεν θα άλλαζε θα είχε ρίξει τον Τσίπρα από καιρό και θα είχε ήδη πάει με τον επόμενο. Ακόμη και να έχει όμως αυτοδυναμία ο ΚΜ, θα έχει μεγάλη μοναξιά στη Βουλή. Κουράγιο μας.

Τώρα τι τα γράφω όλα αυτά δεν ξέρω. Μετά την έκρηξη της κρίσης ο κύκλος επαφών μου έχει σχεδόν κλείσει εδώ, έχει αντίθετα ανοίξει στο εξωτερικό λόγω ταξιδιών και όποτε γράφω στα Ελληνικά με ρωτάνε οι άνθρωποι τι θέλω να πω γιατί ο αυτόματος μεταφραστής δεν βγάζει νόημα. Τι να τους εξηγήσεις πια...εκτός των χιλιοειπωμένων δεν είναι και εύκολο να καταλάβει κάποιος το μέγεθος του μασίφ αυνανισμού μιας κοινωνίας ασυνάρτητης που κλείνει τις ράμπες των ΑΜΕΑ αλλά ψηφίζει από ψυχοπονιά Κυμπουρόπουλο. Εκτός ίσως αν είναι στο Ηνωμένο Βασίλειο και βλέπει την εκεί τσιρκοποίηση παρά την σοβαρή τους Κοινοβουλευτική παράδοση. Μη γελιόμαστε, οι Δυτικές κοινωνίες αντιμετωπίζουν παρακμή μετά από τόσα χορτάτα και ειρηνικά χρόνια, προκαλώντας την τύχη τους. Αυτό οδηγεί σε τραγωδίες και μετά ο άνθρωπος βάζει μυαλό για λίγο καιρό μέχρι να ξανακάνει τα ίδια. Κάπως έτσι επαναλαμβάνεται η ιστορία όσο δεν αλλάζει η φύση του ανθρώπου όπως είπε και ο Θουκυδίδης.

Δοθεισών όλων αυτών αξίζει ένα μεγάλο μπράβο ο ΚΜ που κατάφερε τέτοιο εύρος νίκης με τόσο καθαρό τρόπο σε τόσο βρώμικο τοπίο. Καλή συνέχεια.

Πριν, νυν και αεί.

Ουκ ολίγες φορές γίνεται αναφορά στην δεκαετία του '80 ως την περίοδο που γέννησε εν πολλοίς τις αμαρτίες που πληρώνονται σήμερα. Η τότε "ροζ" κατάσταση έδεινε απλόχερα υλικό με το οποίο η πένα του Γιάννη Κακουλίδη και το ταλέντο του Βασίλη Τριανταφυλλίδη έκαναν σπαρταριστά έργα. Οι δίσκοι τους πωλούνταν τότε με τέτοιους ρυθμούς ώστε μεγάλα δισκοπωλεία του κέντρου είχαν τα βινύλια και τις κασέτες (όχι σπάνια και τις "πειρατικές") στοιβαγμένες στο πάτωμα δίπλα στην ταμειακή μηχανή για να ψωνίζει γρήγορα ο κόσμος. Τέτοια περίπτωση ήταν και το άλμπουμ "Έθνος ανάδελφον" του 1985. Η ορκωμοσία του Χρήστου Σαρτζετάκη ως Προέδρου της Δημοκρατίας ήταν φρέσκια όπως και η φράση του "Είμεθα έθνος ανάδελφον". Σε αυτό τον τόσο εύστοχο και ξεκαρδιστικό δίσκο υπήρχε μεταξύ άλλων ένα σύντομο νούμερο με τίτλο "Press Room", στο οποίο ένας εντελαμαγκέν κυβερνητικός εκπρόσωπος δέχεται ερωτήσεις από ένα ψοφοδεή δημοσιογράφο. Το γέλιο έρχεται αβίαστα από τα πρώτα κιόλας δευτερόλεπτα όπου ο πρώτος σπεύδει να απαντήσει "ε...το διαψεύδω" πριν καν ο δεύτερος τολμήσει να ψελλίσει το ερώτημά του, ενώ στη συνέχεια γίνονται δεκτές αδιαμαρτύρητα όλες οι επόμενες απίστευτες απαντήσεις του  εκπροσώπου με τον δημοσιογράφο να αρκείται απλώς στο να επαναλαμβάνει τη φράση "μάλιστα,...εσείς ξέρετε καλύτερα". 35 χρόνια μετά, όσο μια εξουσία κοιτά τους θεσμούς με απέχθεια και την καρέκλα με μάτι που γυαλίζει, άλλο τόσο θα αναζητά ακριβώς τον ίδιο τύπο δημοσιογράφου και θα κυνηγά (ή αν μπορεί θα φυτεύει 3 μέτρα μέσα στη γη) τους ανεπιθύμητους υπόλοιπους.

Διότι η ιστορία όχι μόνο μια χαρά επαναλαμβάνεται αλλά μοιάζει να έχει και προβλέψιμη περίοδο επανάληψης αν ανατρέξει κάποιος στις δικτατορίες και τις χρεοκοπίες μας. Απορίας άξιο πως στην Ελλάδα ακούσαμε περισσότερο τον Μαρξ που ήθελε να βλέπει τραγωδία και φάρσα στην πρώτη και δεύτερη επανάληψη της ιστορίας αντίστοιχα, ενώ ο σοφότερος Θουκυδίδης είχε πει χιλιάδες χρόνια πριν "...γενόμενα μεν και αεί εσόμενα, έως αν η αυτή φύσις ανθρώπων ή..." και αφού η φύσις των ανθρώπων δεν αλλάζει ιδιαίτερα θα βλέπουμε επαναλήψεις των επαναλήψεων μιας και "Το μόνο πράγμα που μας διδάσκει η ιστορία είναι ότι τίποτε δεν μας διδάσκει η ιστορία" (Friedrich Hegel).

Μπορεί να γίνει κάποιο θαύμα και να κάνουμε μια τομή στην ιστορία των επαναλαμβανόμενων χρεοκοπιών και των εξουσιών με ολοκληρωτική διάθεση; Η αποφυγή της χρεοκοπίας προαπαιτεί ευελιξία και προσαρμοστικότητα στις εκάστοτε ανάγκες. Δυστυχώς φάνηκε πόσο ευέλικτοι (δεν) είμαστε. Τα ολοκληρωτικά καθεστώτα από την άλλη έχουν αλλάξει τον τρόπο επιβολής τους. Δείχνουν πλέον να έχουν ανάγκη ένα θεσμικό περιτύλιγμα όσο δήθεν και αν είναι αυτό. Η επιβολή τους γίνεται πια χωρίς (πολλά τουλάχιστον) όπλα και με μπόλικη επίφαση δημοκρατίας. Θέλουν το φερετζέ της λαϊκής νομιμοποίησης με όποιο τρόπο και αν έχει αποκτηθεί η τελευταία, όσο κούφια και αν είναι. Είναι χρήσιμο να γίνει αντιληπτό ότι οι χούντες πλέον δεν κρύβονται μόνο πίσω από τανκς, χωρίς βέβαια να φτάσουμε στο τοξικό επίπεδο του να βαφτίζουμε χούντα ότι γενικά δε γουστάρουμε. Μέσα από την κρίση ένα σημαντικό μέρος του κοινού μίσησε δυστυχώς το μόνο του σωσίβιο απέναντι σε τέτοιες διαθέσεις: τη Δημοκρατία και τους θεσμούς της. Μοιάζει παράλογο ο "απλός πολίτης" να μισεί αυτό που φοβάται ο κάθε απατεώνας (πολιτικός ή ποινικός) αλλά ο παραλογισμός οδηγεί στην επανάληψη της ιστορίας και μας διαψεύδει κάθε φορά που πάμε να πιστέψουμε ότι η εξέλιξή μας (πλην της τεχνολογικής) είναι γραμμική.