22/08/2019

Ιταλία - Γαλλία 2019 μέρος 1ο

Οι λίγοι καλοί άνθρωποι που με ακολουθούν ξέρουν ήδη πως δε χρειάζομαι και πολλούς λόγους για να ξεκινήσω ένα ταξίδι, μάλλον είδηση είναι αν δεν το κάνω ανεξαρτήτως συνθηκών. Πάντως "επίσημη" αιτία για το φετινό ήταν η ευκαιρία που είχα να μείνω για μια εβδομάδα στη Νίκαια (της Γαλλίας ευτυχώς) οπότε έτσι θα εξερευνούσα και το κομμάτι αυτό της Ευρώπης που μου διέφυγε σε προηγούμενα ταξίδια. Είχα φτάσει σχετικά κοντά στη Νίκαια το 2010 όταν πέρασα με τη μηχανή το φαράγγι Verdon πηγαίνοντας από Τορίνο μέσω Col de Bonnette στην Aix en Provance (δείτε με την ευκαιρία τι υπέροχο είναι αυτό το κομμάτι της Ευρώπης: σε μια και μόνο πρόταση το ένα φιλέτο μετά το άλλο!). Καιρός ήταν λοιπόν να δω τις διαφορές της δικιάς μας Νίκαιας από τη Γαλλική (λες και έχουν καμία σχέση εκτός από το όνομα).

Καθώς έτρωγα στη μέση του καλοκαιριού την Εθνική για Πάτρα φορτωμένος με τη μηχανή, συχνά μου ερχόταν στο μυαλό η πανέμορφη Χάρικα από την Τουρκία, μια κοπέλα που χρόνια πριν - λίγο μετά από το υπνοδωμάτιό μου βρέθηκε στη Νίκαια από όπου μου έγραφε "Nice is Nice!" και εγώ σα να έβλεπα μέσα από το κείμενο στην άψυχη οθόνη να ξεχειλίζει το χαμόγελό της και τα ήδη μακρυά της πόδια να την ψηλώνουν από χαρά. Ήταν τόση η δίψα της για κάτι προοδευτικότερο της Τουρκίας που στην πρώτη της απόδραση προς τη Δύση ακόμη και η Καλλιθέα της Αθήνας της φαινόταν Παρίσι - πόσο δε μάλλον ο Γαλλικός Νότος. "Θα σου λείψω;" με είχε ρωτήσει τότε μόλις ξεκαβάλησε τη μηχανή μου στο σταθμό που την άφησα πριν φύγει. Τα κορίτσια και οι ερωτήσεις τους...

Φτάνω στην Πάτρα και στο check in για το πλοίο ο τύπος στο γκισέ των Μινωικών μαζί με τα εισιτήρια μου δίνει και την τελευταία είδηση που θα ήθελα να ακούσω εκείνη τη στιγμή: "Το πλοίο θα φύγει 19:30 αντί 18:00". Τέλεια. Βάλτε τώρα ότι είχα να κάνω πάνω από 200χλμ την επόμενη μέρα από Ανκόνα, άρα τα περισσότερα βράδυ και δείτε και την πρόβλεψη βροχής για όλη την διαδρομή:



Τα παραπάνω με έκαναν να περιμένω το καθυστερημένο πλοίο σε κάποια από τις ελάχιστες σκιές του λιμανιού της Πάτρας κάπως έτσι:



Τα πράγματα ήταν ακόμη χειρότερα όμως μιας και το καράβι έφυγε τελικά στις 20:00 και όταν φτάσαμε Ανκόνα μας κράτησαν άλλη μια ώρα πριν ανοίξουν την πόρτα ειδικά του δικού μας γκαράζ. Με αυτά και εκείνα βρίσκομαι σούρουπο να έχω μπροστά μου όλο το κομβόι με τις νταλίκες και τον καιρό να περιμένει να ρίξει καρέκλες από στιγμή σε στιγμή, πράγμα που δεν άργησε. Για να γίνει όμως ακόμη πιο ζόρικο το παιχνίδι, η Cosmote είχε την καλοσύνη να με αφήνει εκτός δικτύου την περισσότερη ώρα (ειδικά στην Ιταλία σε αντίθεση με άλλες χώρες) κάνοντάς μου την επικοινωνία με το σπίτι που είχα κλείσει για διανυκτέρευση τεστ κοπώσεως, ακόμη και όταν προσπαθούσα χειροκίνητα να συνδεθώ στα δίκτυα που η ίδια προτείνει στο site της. Επειδή το σκηνικό δεν ήταν ακόμη αρκούντως αρνητικό, στη μέση περίπου της διαδρομής συνέβη...AYTO EΔΩ. Δεν το επαναλαμβάνω για να διαβάσετε το λινκ όπως το έγραψα όταν το γεγονός ήταν πιο φρέσκο. Ναι...ήταν όσο καραφλιαστικό διαβάσατε και λίγο παραπάνω.

Μετά την περιπέτεια αυτή που μπορούσε να εξελιχθεί πολύ πολύ χειρότερα, φτάνω στον προορισμό μου γύρω στις 11 το βράδυ σε ένα χωριό Νότια της Φλωρεντίας. Ένιωθα αρκετά τυχερός πάνω στην ατυχία μου που θα μπορούσε να μου κάνει το ταξίδι τελείως κώλο, ώστε να μην με απασχολεί ιδιαίτερα το ελεεινό στρώμα του μεγάλου κρεβατιού μου στο όμορφο κατά τα άλλα στούντιο που είχα νοικιάσει, και το οποίο είχε και μια αστεία πινελιά μεταξύ άλλων:



Κοιμήθηκα προσπαθώντας να εστιάσω στα θετικά, όπου μεταξύ άλλων ήταν και το γεγονός ότι η για μεγάλα διαστήματα δυνατή βροχή ήταν ένα καλό και ευτυχώς επιτυχημένο τεστ για τις ενώσεις των καλωδίων στα μπροστινά φλας (έχω βάλει 4) που έκανα μόνος μου λίγο καιρό πριν.

Κάθε επόμενη μέρα θα ήταν καλύτερη σε σχέση με αυτήν που πέρασα αλλά αντικειμενικά ξημέρωσε μια όντως ωραία μέρα με λίγη συννεφιά έτσι ώστε να μην έχει πολύ ζέστη. Ωραία σαν το πρωινό ήταν και η κόρη του ιδιοκτήτη που ήρθε να με χαιρετήσει με πλούσιο χαμόγελο πριν φύγει για τη δουλειά της ενώ εγώ φόρτωνα τη μηχανή μου. Απολύτως ευπρόσδεκτα όλα αυτά μετά από όσα πέρασα πριν και έχοντας μπροστά μου 430 κάτι χλμ να κάνω προς Βορρά, εκτός διοδίων όπως πάντα επιλέγω στο εξωτερικό. Μπόρεσα έτσι να ευχαριστηθώ οδηγώντας τις γνωστές και μη εξαιρετέες ομορφιές της Τοσκάνης.



Στα όρια Τοσκάνης - Λιγυρίας βλέπω μπροστά μου σταματημένη μια νταλίκα στη μέση του δρόμου. Απορώντας γιατί δεν προχωρά προσπαθώ να την προσπεράσω οπότε βλέπω μια ταμπέλα που στα Ιταλικά που δεν μιλάω μάλλον έγραφε "κλειστός δρόμος". Προφανώς κάποια γέφυρα θα είχε πρόβλημα γιατί είχαμε ποτάμι δίπλα μας και μάλλον μετά το ατύχημα στη Γένοβα υπάρχει μεγαλύτερη ευαισθησία. Πάνω που σκεφτόμουν πως θα βρω εναλλακτική διαδρομή μιας και δεν υπήρχαν αντίστοιχες ταμπέλες νωρίτερα, φτάνει ένα αυτοκίνητο με μια οικογένεια οπότε πλησιάζω τον οδηγό να δω μήπως βγάλω άκρη. Προς τεράστια  έκπληξη και τύχη μιλούσε άπταιστα Αγγλικά (σπάνιο στην Ιταλία) και μου λέει "δεν έχω ιδέα τι συμβαίνει αλλά κάτσε να πάρω τον πατέρα μου που μας περιμένει για φαΐ να δω τι θα μου πει". Ευτυχώς είχα τσιμπήσει κάτι λίγο πριν πάνω στη μηχανή γιατί η εικόνα και μόνο ενός οικογενειακού τραπεζιού στην Ιταλία μου πλημμυρίζει το στόμα. Παίρνει όντως τον πατέρα του τον οποίο τον ακούω μέσω του bluetooth του αυτοκινήτου να λέει συνέχεια "Porca miseria!" Με τα ελάχιστα Ιταλικά που καταλαβαίνω αντιλαμβάνομαι ότι απολογείται συνεχώς σε στυλ  "μα τι μαλάκας είμαι να μη σας το πω πριν ξεκινήσετε" και το όλο Γούντυ Άλεν σκηνικό με φέρνει στα όριά μου να σκάσω στα γέλια. Βλέποντας δε τα παιδιά στο πίσω κάθισμα να χαχανίζουν δεν με βοήθησε καθόλου και αρχίσαμε να γελάμε συνωμοτικά μαζί. Εν κατακλείδι, ο ευγενέστατος Αγγλομαθής Ιταλός πήρε οδηγίες από τον αυτομαστιγωμένο μπαμπά του και μου είπε να τον ακολουθήσω μέχρι να μου κάνει νόημα να χωρίσουμε. Όμορφο σκηνικό να σε χαιρετά μια οικογένεια εν κινήσει πάνω σε μια πλατεία που εσύ πας Βόρεια και αυτοί Νότια ενώ ψάχνεις ελεύθερο χέρι να ανταποδώσεις τα χέρια που σου κουνάνε.

Κάπως έτσι και μετά από πανέμορφα ορεινά στροφιλίκια στα τελευταία χιλιόμετρα τα οποία γλέντησα δεόντως με ζεστά λάστιχα, έφτασα στον επόμενο προορισμό μου σε ένα ορεινό χωρίο στα όρια Σαβόνας - Ιμπερίας. Να και το βίντεο από την διαδρομή της ημέρας:



Εγώ έψαχνα απλά μια διαμονή όχι πολύ μακρυά από την Νίκαια για να είμαι κοντά την επόμενη μέρα αλλά χωρίς να το ξέρω έκλεισα δωμάτιο σε μια φωλιά εντουράδων που διατηρεί η Enrica Perego φανατική του είδους. Η ίδια έλειπε αλλά ξεναγήθηκα στις μοτοσυκλέτες και το μπαρ του όμορφου ξενώνα της. Δεν άργησε η ώρα που έπεσα τάβλα στο κρεβάτι.

Συνεχίζεται...

No comments:

Post a Comment