Germany was a factor of European stability during the years of intense financial crisis. Far from perfect, with many mistakes especially communication wise which led to the rise of extreme voices in and out of Germany but Merkel and Schauble were some short of voices of reason (Merkel) and competence (Schauble), especially compared to the rest of the previous leaders around EU with the Greek one being the most absurd by far (Tsipras). Today things are much different. Tsipras is over, fortunately substituted by his perfect opposite and France, I mean Macron, is the only source of decent European leadership with a bit of vision for EU. Yes, France has other reasons as well to hate Erdogan but we are in such need of a leader who puts some limits that the "why" comes second. The comparison doesn't flatter Merkel at all. Acting like a semi retarded granny while receiving gifts from the worst bastard around (Erdogan), a guy with whom she "reagreed" on the embargo of guns and troops to Libya and even today he keeps sending both to Tripoli. Selling German submarines to Turkey or fear of new immigration waves cannot be an excuse for the loss of elementary dignity. The picture is humiliating. How do the taxpayers feel when she is promising new money to Erdogan thanking him for the job he's done with the immigrants using the previous cash! Why not thank the Turkish smugglers too? Wanna be hilarious? Go the whole way. That's ultra pathetic. German diplomacy today looks like a vegetarian dog. In other words, there's no such thing. Seriously, how attractive the continent is like this to existing or potential members? "Come join us and...well...if someone breaks into your house...well...emm...we'll see...we'll talk...". Erdogan is emphatically ignoring any kind of international law provoking repeatedly Cyprus and Greece, drooling for the natural resources of both and the message he gets from Merkel is actually "Please don't stain my dress with blood while you fuck with both". What a Union eh? Extreme political parties couldn't have a better sponsor than her. And we talk about forming a European Army someday...yeah right...We just lost UK's army instead already. Putin couldn't have better sponsors than the Faratzs Johnsons and Corbyns of the (ex) United Kingdom.
I've bitched a a lot about my own country through the years of financial crisis being one of the few here to be objective enough to admit the obvious: it was our fault in the first place. However, today we have one of the most decent governments in EU, in the place of the most ridiculous by far. Even though we have this conflict with Turkey the Greek PM offered help and prepared a rescue team after the last massive earthquake there. And we are not selling any submarines to them. We did the same 20 years ago after the earthquake in Istanbul. I'm proud we do. I hope though that at the end of the day we won't be left with the only choice of sinking the Turkish ship(s) which will enter our territory cause at the moment EU (with the bright exception of France) does not offer any alternative. And US, which has acted us a counterweight in the past, like in 1996 when we lost 5 guys at the border, is now bought by Vladimir. The later discovered that investing on internet propaganda is way more effective than spending money on army. So many useful idiots in the West to work for him for free. Reelect Trump and see the end of the West. Will be too late for "oups!" though.
I just found an article about M. Gorbachev and found it too interesting to not translate it to you, besides there's almost no Greek ones reading me anymore :) Even more interesting for my Russian, Ukrainian and Hungarian friends maybe but too important to not be interesting for anyone in any corner of this world anyway.
(Written by the owner of the first liberal magazine of Greece)
Around 30 years ago, M. Gorbachev visited Athens. He wanted to see no journalists except me and my wife, publishers of "Epoptia" magazine, the only one which introduced liberalism in Greece since it was founded in the 70s and strictly anticommunism. Why the leader of communism made this exception to visit us I don't know. He accepted though only with the precondition to publish nothing about his visit nor any short of interview.
We met at Astera Vouliagmenis around the end of 80s. On his question how "Epoptia" is going and why so much anti communism I answered that our target is not communism neither we endorse any short of nationalism, instead our goal is freedom for the people. He insisted asking if we believe that freedom is a human right and I answered that it is a right but in no way outside the society. A right that cannot be guaranteed by an ideology or a political party but only by law and a fair state. Therefore, there's no freedom out of the law. However, Gorbachev said, liberalism is not an ideology? Of course, I replied, there's people who consider it so but we do not endorse them. We believe in the free spirit coming from Marathon and Salamina, from the Roman and the entire European cultural heritage. For "Epoptia" liberalism is the base of our civilisation, far from ideologies. It's our civilisation and that's what differs us from all the rest.
Gorbachev stated "not convinced". I said I didn't have such expectations from a guy like him who was the KGB boss when they slaughtered the Hungarian revolution. He said "No, this was Yuri Antropov" and that this act marked him and his boss. He also said: "There in Hungary, I felt for the first time that communism is not an ideology but a regime. That people wanted freedom and we were not defending an opposed idea but a regime". His answer surprised both me and my wife. I felt so humble towards him. Any contrarian attitude inside me was vanished. He then turned to my wife asking about our relationship and also refereed to a piece of Pushkin. He was clearly happy with her answers. Then turned back to me. He wanted to see my reactions over some specific things. I replied to all of them but returned to the initial subject. I asked him if during the Hungarian Revolution was when he decided that the communistic regime should be over. He was negative: "Banning the communistic regime with one order from its leader would be again a communistic act, an act of a regime. As people we need education and help which will allow us to learn how to walk as true citizens and not exist as disabled ones." I understood the base of his policy. He went on: "You saw Chrustov. He beat the leadership of the Russian Communist Party but people only understood that they just shouldn't be praising Stalin anymore. What we truly need though is to find our own new pace. If it's not too late"
He spoke calmly, an important leader, a statesman. With no alienated by fanaticism mask. Yeltsin, whom I met years later, was a drunk, greedy and crude guy. Gorbatsov was a noble one, a person representing the high end of the Russian culture. I dared to ask him "When did you decide that communism was over for you?" He replied without hesitation "After Chernobyl. When I asked what's going on there, my guys in charge said nothing bad, nothing wrong, it's made up by CIA and the anticommunistic press. Then I asked guys in Ukraine and they replied the same. Eventually I managed to find out what was actually happening and said to myself: The regime has gone that bad that in order to survive it lies to its own leader! It is dead and tries to survive on its own corruption! Then I realised that in order to learn the truth and speak the truth we have to first bury the regime"
Φτιάχνω πρωινό με τα ψώνια της προηγούμενης ημέρας και καθώς εξυμνώ τα τυποποιημένα προϊόντα της Ιταλίας δεν βλέπω την ώρα να κάνω το γύρο της λίμνης Ματζόρε, της οποίας το Βόρειο άκρο βρίσκεται στην Ελβετία. Αφήνω τη ζέστη της ευρύτερης περιοχής του Μιλάνου και κατευθύνομαι Βόρεια με τον καιρό να αρχίζει να γίνεται συννεφιασμένος και μάλλον δροσερός για τα δεδομένα της εποχής όσο ανέβαινα στο χάρτη. Μάλλον καλοδεχούμενο το γεγονός αυτό. Τα πρώτα χιλιόμετρα δεν είχαν κάτι συγκλονιστικό εκτός από ένα Ιταλό που άλλαζε λωρίδες με το κινητό στο χέρι και κόντεψε να με στείλει να κάνω παρέα στον Γιάννη Σπάθα. Πλησιάζοντας όμως τη λίμνη στο ύψος της Ispra όλα γίνονται πιο ευχάριστα και μάλιστα αρκετά ώστε να αγνοήσω την κίνηση και να ευχαριστηθώ τις όμορφες μικρές και μεγάλες παραλίμνιες πόλεις. Είχα ήδη ανέβει το μεγαλύτερο κομμάτι των Ανατολικών ακτών οπότε και περνάω τα Ελβετικά σύνορα στη Zenna. Αίφνης αποκτώ και σήμα στο κινητό μιας και ο πάροχός μου (Cosmote) έχει τσακωθεί με την Ιταλία και δεν μπορούσα να συνδεθώ. Φυσικά είχα μπροστά μου πολύ ελκυστικότερα μέρη να δω από ένα κινητό φορτωμένο μηνύματα και ειδοποιήσεις. Οδηγώ μέχρι το Locarno όπου και κάνω την πρώτη μου στάση. Η συγκεκριμένη πόλη είναι από της μεγαλύτερες της Λίμνης και η κίνηση στην είσοδό της αφόρητη. Αν είχα αυτοκίνητο θα περίμενα ακόμη στην ουρά. Προσπερνάω χιλιόμετρα ακίνητων οχημάτων, μπαίνω στο κέντρο και σταματώ δίπλα στο νερό για λίγες φωτογραφίες:
Ο καιρός είχε γίνει ξανά καλοκαιρινός οπότε θυμάμαι τη συμβουλή ενός φίλου μου να ρίξω μια βουτιά στη λίμνη. Λέω να βρω ένα πιο έρημο μέρος οπότε συνεχίζω το γύρο της λίμνης κατεβαίνοντας Νότια τις Δυτικές ακτές. Το πρόβλημά μου ήταν πως οι ακτές που μπορούσα να δω από το δρόμο είχαν πολύ κόσμο ενώ το υπόλοιπο κομμάτι του δρόμου περνούσε σε ύψος από τη λίμνη οπότε δεν μπορούσα να δω κάτω. Παρατηρώ όμως ότι ανά διαστήματα και σε ξεκάρφωτα σημεία υπήρχαν μικρά ανοίγματα στην μπαριέρα με σκάλες. Κάποια όμως γράφανε privato. Ένα το οποίο δεν έγραφε τίποτα και είχε και μικρό άνοιγμα εκεί ο δρόμος ώστε να σταματήσω μου κίνησε την περιέργεια να δω τι υπήρχε κάτω. Περνάω το δρόμο απέναντι και βλέπω μια παραλία άδεια χωρίς ίχνος πολιτισμού. Τέλεια! Παίρνω τα πράγματά μου, κλειδώνω τη μηχανή, κατεβαίνω και βρίσκομαι εντελώς μόνος απέναντι σε αυτό:
Αφήνω τα πράγματα κάτω, βγάζω ρούχα, μένω με το μαγιό και βουτάω. Δεν αργώ να δω μπροστά μου ένα φίδι που κολυμπούσε και αυτό! Βγαίνω έξω να πάρω το κινητό να το τραβήξω αλλά όταν ξαναμπήκα στο νερό είχε φύγει. Αφήνω το κινητό έξω και ξαναμπαίνω. Χωρίς εμπειρία από μπάνιο σε λίμνη (μόνο άλλη μια φορά στη Bodensee είχα κολυμπήσει στο Αυστριακό κομμάτι της) άρχισα να σκέφτομαι τι συμπεριφορά έχουν τα νερόφιδα. Δαγκώνουν; Τυλίγονται επάνω σου; Σε φοβούνται περισσότερο από ότι εσύ αυτά; Το τελευταίο μάλλον ήταν και το πιθανότερο, παρότι όμως δεν πολυπίστεψα ότι υπήρχε λόγος ανησυχίας βγήκα σύντομα από το νερό να στεγνώσω στον ήλιο. Άλλωστε τι να μου πει μια λίμνη μπροστά στα μπάνια που κάνω στη μαμά Ελλάδα. Σχεδόν στεγνός πλέον αποφασίζω να τα μαζέψω. Συνηθίζω να παίρνω σουβενίρ στα ταξίδια μου και έτσι φεύγοντας πήρα αυτές τις δύο πέτρες μαζί μου που μου έκαναν εντύπωση:
Τη δεξιά επειδή ήταν ολόλευκη. H αριστερή με κέρδισε με τα ψήγματα "χρυσού".
Κατεβαίνοντας τις Δυτικές ακτές τις λίμνης συναντά κανείς πραγματικά εντυπωσιακά σε όψη και μέγεθος ξενοδοχεία. Τα υπέροχα αυτά παλιά κτίρια με τα ολάνθιστα μπαλκόνια ενδεχομένως να ήταν βασιλικά εξοχικά της εποχής - δεν προχώρησα σε διασταυρώσεις για να είμαι ειλικρινής. Ο φίλος που μου συνέστησε να βουτήξω μου είπε επίσης ότι έχουν φοβερές πίτσες εκεί. Δεν αμφέβαλα αλλά τα μαγαζιά που βρήκα στο δρόμο δεν μου έκαναν πολύ κέφι να σταματήσω και επειδή είχα τελειώσει σχετικά νωρίς το γύρο της λίμνης είπα να μαγειρέψω εκεί που έμενα. Άλλωστε έπρεπε να τελειώσω και τις προμήθειές μου μιας και οι μέρες του ταξιδιού τελείωναν.
Δείτε το βίντεο με το γύρο της λίμνης:
Επόμενος σταθμός λίγο έξω από τη Μόντενα ώστε να είμαι όχι πολύ μακριά από την Ανκόνα από όπου και θα έπαιρνα το καράβι της επιστροφής. Η Ιταλία περιμένει καύσωνα και ετοιμάζομαι για μια δύσκολη μέρα με κίνηση και ζέστη, αμφότερες σε μεγάλες δόσεις. Τελικά η ζέστη δεν ήταν και τόσο ανυπόφορη, μάλιστα έβρεξε και λίγο κάποια στιγμή. Δεν θυμάμαι ποτέ άλλοτε να παρακαλάω για περισσότερη βροχή πάνω στη μηχανή. Προχωρώντας Νότια, πάνε οι βροχές, πάνε και τα λίγα σύννεφα και ο καύσωνας δείχνει τα δόντια του. Σε μια ευθεία, έχω μπροστά μου 2 μηχανές που στρίβουν δεξιά σε μια πιτσαρία ενώ ένας γέρος με ένα σαράβαλο περιμένει από δεξιά να διασχίσει κάθετα το δρόμο. Με το που τους βλέπει να στρίβουν πετάγεται μπροστά μου και ίσα που τον προλαβαίνω πλακωμένος στα φρένα. Στα Ιταλικά μου λέει κάτι σε στυλ "Ε, νόμιζα ότι θα στρίψεις μαζί τους". Τι να του πεις...Φτάνω κοντά στον προορισμό μου νωρίτερα του αναμενόμενου οπότε σταματώ σε μια osteria (κάτι σαν την δική μας ταβέρνα μπολιασμένη με καφενείο) να τσιμπήσω κάτι. Ε του πούστη λέω, καιρός να φάω καμιά πίτσα. Αφήνω τη μηχανή στη σκιά και πλησιάζω ένα τραπέζι με 2 τύπους να τους ρωτήσω με τα λίγα Ιταλικά μου αν το μαγαζί σερβίρει φαγητό. Πρόθυμοι και οι δύο (με μηδέν Αγγλικά φυσικά) μου απαντούν. Μπαίνω μέσα, βλέπω τα φαγώσιμα στη βιτρίνα, ρωτάω τον ιδιοκτήτη "Pizza?" και τι μου λέει...ναι αν διαβάσατε το προηγούμενο μέρος καλά φανταστήκατε..."No pizza - only this" και μου δείχνει ένα κομματάκι απομίμηση πίτσας. Τα νεύρα μου δεν με άφησαν να χαρώ το γεγονός ότι μίλαγε κάποια Αγγλικά. Βλέπω δίπλα ένα πιάτο με κάτι που έμοιαζε με σπανακόπιτα. "Spinach?" τον ρωτάω. "Yes" μου λέει. Του λέω να μου βάλει την σπανακόπιτα και την απομίμηση πίτσας, παραγγέλνω και μια μπύρα και κάθομαι έξω κάτω από ένα ανεμιστήρα που γυρνά νωχελικά και κάνει τους 35 βαθμούς Κελσίου να τους αισθάνεσαι σαν...34,99. Υπό αυτές τις συνθήκες η παρακάτω μπύρα έμοιαζε με παράδεισο:
Λίγο μετά η κοπελίτσα του μαγαζιού μου φέρνει και το φαΐ μου και τι να δω: Από το πιάτο με την σπανακόπιτα είχαν κόψει ένα κομμάτι γραμματόσημο και μου το έφεραν σε ένα πιατάκι μικρό σαν εικοσάλεπτο. Άντε να τους εξηγήσεις...Πίνω τρώω και φεύγω. Το ραντεβού μου με τον επόμενο οικοδεσπότη μου δυστυχώς έχει ακόμη ώρα οπότε βρίσκω ένα πλούσιο δέντρο να σκοτώσω το χρόνο μου κάτω από τη σκιά του:
Φτάνω τελικά στο σπίτι που είχα νοικιάσει ένα δωμάτιο, όμορφο πραγματικά οίκημα μιας μάλλον χαλαρής και φιλόξενης οικογένειας. Βλέποντας το μπάνιο ένα πράγμα μου περνά από το μυαλό και μόλις τακτοποιώ τα πράγματά μου το κάνω:
Πλένω τα ρούχα μου και πάω στο τοπικό σούπερμαρκετ για λίγα ψώνια - κυρίως για πρωινό. Επίσης πολύ καλό μαγαζί. Βλέποντας πως ο καιρός θα ήταν ακόμη πιο ζεστός αύριο (37 βαθμοί) ψωνίζω και για φαΐ μιας και δεν θα είχα κέφι να βγω έξω με τέτοιες συνθήκες. Ώπερ και εγένετο. H μόνη μέρα του ταξιδιού που δεν έκανα απολύτως τίποτα έξω από τους 4 τοίχους ήταν αυτή. Και δυστυχώς αυτή που τη διαδέχτηκε δεν ήταν καλύτερη αλλά πλέον έφευγα για Ανκόνα. Ξυπνώ νωρίς, κατεβάζω τα πράγματά μου, πάω στη μηχανή αλλά...η εξώπορτα της αυλής κλειστή. Θα ανοίγει λέω με κάποιο κουμπί γιατί βλέπω ένα καλώδιο. Ψάχνω για κουμπί μέσα έξω τίποτα. Θα την καβαλήσω λέω. Δυστυχώς όμως θα χάλαγα την κληματαριά που ήταν από πάνω της. Ο τοίχος ψηλός και με βλάστηση. Βλέπω στη γωνιά της αυλής ένα ξυλόφουρνο. Σκέφτομαι να τον καβαλήσω να πηδήξω τον τοίχο αλλά και πάλι έπρεπε να χαλάσω μερικά φυτά. Αφήνω δε τι θα προκαλούσε σε κάποιον γείτονα το θέαμα ενός ξένου να πηδά μια μάντρα και να φεύγει φορτωμένος σε μια μηχανή. Στο ενδιάμεσο έχω στείλει μήνυμα μέσω του Airbnb εξηγώντας την κατάσταση αλλά ουδείς από την οικογένεια έχει ξυπνήσει. Στίβω το μυαλό μου καθώς κάθομαι κάτω στον κήπο πίσω από την κλειστή πόρτα για το τι να κάνω και ακούω την μέσα εξώπορτα του σπιτιού να ανοίγει. Αντικρίζω έναν 70άρη, αγουροξυπνημένο, με λίγο χαμόγελο και λιγότερα ρούχα (μια φανέλα και ένα σώβρακο που οριακά κρύβει αυτά που πρέπει να κρύβει) να μου λέει "Μποντζιόρνο". Αμέσως πατά το κουμπί που ανοίγει την πόρτα. Ήταν κρυμμένο πίσω από μια κουρτίνα και παρόλο που ψηλάφισα τον τοίχο στα σκοτεινά δεν το είδα. Βγάζω τα πράγματά μου έξω, χαιρετάω τον τύπο (που αργότερα έμαθα πως ήταν ο Θείος του παιδιού που με υποδέχτηκε), "Μπον βιάτζιο" μου απαντά με χαμόγελο και φεύγω. Ευτυχώς η πολύ ζέστη υποχωρούσε όσο πλησίαζα τα Ανατολικά παράλια της Ιταλίας αλλά δυστυχώς δεν υποχωρούσε η μαλακία του Ιταλού οδηγού. Σε ένα μποτιλιάρισμα μου βγαίνει από δεξιά ένα αυτοκίνητο ενώ ο οδηγός του όχι μόνο δεν με έβλεπε αλλά συνεχώς κοιτούσε δεξιά. Παρόλες τις κόρνες συνέχιζε απτόητος. Φρέναρα τόσο δυνατά και απότομα που έσβησε το μοτέρ με τρίτη. Πρώτη μου φορά σε 12 χρόνια και 130.000χλμ με αυτή τη μηχανή. Τον κοιτάζω και μου λέει κάτι σε στυλ "έκανα χώρο για την νταλίκα πίσω μου". Φεύγω με πολλά "μουνόπανο" να αντηχούν στον Ιταλικό αέρα. Άλλα τόσα όμως άξιζαν να φύγουν στο άκουσμα πως ΚΑΙ στην επιστροφή για Ελλάδα οι Μινωϊκές μας κέρασαν ΠΑΛΙ με καθυστέρηση λίγων ωρών που σήμαινε πως ΠΑΛΙ θα έπρεπε να περιμένω μες στη ζέστη χωρίς έγκαιρη προειδοποίηση εκτός από ένα μήνυμα 2 ώρες πριν τον απόπλου (όταν δεν μπορείς να κάνεις τίποτα) και ΠΑΛΙ θα έπρεπε να οδηγήσω βράδυ για να φτάσω στον προορισμό μου. Ότι επίθετο και να σκεφτεί κανείς για αυτούς τους καριόληδες είναι λίγο. Τα καλά της απουσίας ουσιαστικού ανταγωνισμού αφού σχεδόν όλη η Μεσόγειος ανήκει πλέον στον Grimaldi. Την όλη ζοχάδα απαλύνει πιάνοντάς μου κουβέντα ο Andreas ένας συμπαθέστατος Γερμανός που ταξίδευε για Ελλάδα με την επίσης συμπαθέστατη γυναίκα του Tina. Η τύπισσα είχε πάει Καλαμάτα μόνη της το 84 με ένα XT 600! Τώρα ταξίδευαν πάνω σε ένα 1290 ΚΤΜ adventure. Ήπιαμε τις μπύρες μας παρέα στο πλοίο, χωρίσαμε στην Ηγουμενίτσα καθώς εγώ θα αποβιβαζόμουν στην Πάτρα αλλά μιλάμε ακόμη. Όταν έφτασα Πάτρα είχε σουρουπώσει πλέον και το περισσότερο ταξίδι το έκανα βράδυ. Πλησιάζοντας Αθήνα με μαλώνει η γενέτειρά μου όπως οι γάτες που χέζουν το σπίτι όταν λείπεις και έτσι τα ρουθούνια μου μπουκώνουν από τα καμμένα της Εύβοιας. Όταν φτάνω πια στο κρεβάτι μου στο Νοτιοανατολικό άκρο της Αττικής αντικρίζω από το μπαλκόνι αυτό:
Λίγες μέρες πριν άγγιζα τα 3000 μέτρα με μονοψήφιες θερμοκρασίες στις Γαλλικές Άλπεις, τώρα με νανουρίζει το κύμα που χαϊδεύει τα Ελληνικά βράχια. Πόσο τυχεροί άνθρωποι είμαστε οι Ευρωπαίοι...πόσο μαλάκες όταν δεν το καταλαβαίνουμε...
Γαλλία μου σε ευχαριστώ για την ομορφιά σου και την ευγένειά σου, σε πρώτη ευκαιρία να ξέρεις θα επιστρέψω, αγαπητή Ιταλία φρόντισε να έχει πίτσες την επόμενη φορά γιατί δεν θες να δεις πεινασμένο Έλληνα να χάνει την αυτοσυγκράτησή του και last but not least χειροκροτήστε όλοι μαζί την Ιαπωνία γιατί ακόμη βγάζει τα καλύτερα μηχανάκια. Αυτά που δουλεύουν no matter what. Και ένα από αυτά είναι και το δικό μου:
Ελπίζω διαβάζοντας όλα αυτά να ταξιδέψατε και σεις, κατά κάποιο τρόπο έστω.
The eighth day of the eighth month of the year was the end of all bad weather. Watching the prognosis I was sure that the last day I would need any of my waterproof gear was yesterday. Any wet part for the rest of my trip would have to do with my sweat. It would take some time though to see any drop of it since I still haven't finished with the French Alps. I actually had one of their best part ahead. I leave Valmeinier on wet roads which started drying from the morning sun hence the day begun kinda hazy. I drive conservatively on the decent but wet tarmac heading West till I meet signs on D1006 forcing me to deviate. They have closed both this and the A43 for a reason I couldn't understand since I can't read French. I try to find my way on an alternative route going up the mountain till I come to a corner with view were I stop since I hear a helicopter flying very low and very slow. What has happened was a landslide which cut both roads while the helicopter was feeding the workers hanging on the almost vertical slope with metal nets to prevent further problems. Impressive and unfortunately not possible to picture. The combination of the morning sun and the humidity from last rainfall left no space for decent pictures. You can get an idea though at my video at the end of this text.
At some point I manage to get back on the initial route and I start going up in altitude and on the map as I am already in Vanoise National Park. It is an ultra scenic area, one of the best I've ever been. Valleys, glaciers, high Alpine passes, cows giving concerts with their bells, flowers and many other beauties made me forget the traffic which was heavy despite the fact that it was still early.
Have a bite:
You can enjoy the cows at the video which as usual ends my texts. I continue my way after all these necessary stops for eye bath, pictures and other personal needs, going up heading North till I reach at 2770 meters at Col de l'Iseran:
This is one of the best passes I've ever done. Very high, very beautiful and the route up to the top really unique cause this part of the Alps has the wild beauty of the rest with a spoonful of sweetness. A second pair of eyes wouldn't be enough. At this altitude a visitor can also see this really inspired bicycle:
I could stay up there all day but I still had lots of km to do. I ride on heading North going down towards Val d'Isere. Instead of stretching my "better than Trump but worse than Obama" English to describe you how it is like, better have a look at it from above and imagine how the route and itself is like:
Here's one more from the happy center dressed in little flags:
Can someone please beam me and my bike there whenever I feel down? Thanks in advance.
Beauty goes on at the artificial lake of Chevril right after:
Water like mirror, a few clouds just for diversity, what more can someone ask for? Well, there was more. The valley offers nice km to the lucky ones crossing it but definitely so does the ascending road to Italy up to the little Saint Bernard pass:
Together with Saint Bernard at 2188m I was leaving a lot of important things behind: No more France, no more high altitudes, no more cold. I go down to reach Aosta valley again on a scenic route:
It's already quite hot down there and I start to get hangry (angry & hungry). At some point I see a restaurant on a square and I stop playing the picky guy since I had no more patience. I decide to celebrate my entry to Italy and the epic moments I had with a pizza. I was drooling while browsing the menu and I show to the waitress (who of course spoke no English) my choice. "No pizza" she responds. Since I didn't kill her I have no idea what a girl should do to me in order to commit a crime like this. I fingerpoint her a focaccia and she says "no focaccia" (obviously their oven was over - don't ask me why). I see on the other end the owner's little daughter eating the last focaccia while smiling at me. Since I didn't find a good word to say for Herodes Atticus at this moment I guess I never will. I finger point a dish with tagliatelle to the waitress and wait for my beer to easy my thirst first. I was so hungry that I came close to start eating the table. Remember what I showed her for my order? Well, see what she brought to me:
My hunger, my wrecked nervous system but above all the total absence of substantial communication made me accept and start eating it otherwise I'd run the risk of spending the rest of my life in some Italian jail. If I was recording the whole thing it would instantly go viral under the title "Only in Italy". Whatever edible you see in the above image was consumed in less time than the one between lighting and thunder. I nod at the waitress - love of my life not - to check out and she asks me (of course in Italian) if I'd like a desert. As if she'd bring me what I would order. I pay and disappear. Traffic and lots of heat. Around 20 C more than what I had up in the Alps before. After more than 360km on that day I arrive outside the place I rented outside Milano. At this point I find out that my dear cell provider has left me without signal once again in Italy therefore I couldn't call my host to say "hi I just arrived". I try to connect manually to the local networks, no luck. I read the door bells to see if any of them looks like belonging to my host - no luck again. Since I am a kind and discrete boy I didn't want to start ringing all of them and bother people at 4:30pm, let aside that finding an Italian able to communicate in English is similar to falling from Acropolis and escape with minor scratches and find a wallet waiting for you. Sometime later two girls appear so I ask them for help. Fortunately they I didn't have to put in practise my almost non existing Italian cause they spoke English. I ask them to call my host on the phone and tell him I'm here. He doesn't answer. The whole scene starts looking like one more "only in Italy" so I kindly ask them to send him a message. Super kind and helpful they do so. Alone again, waiting outside the huge door of that complex of houses and after 15 minutes the door opens and a woman approaches me who must be my host's mum. She shows me the place, of course strictly in Italian partially using the Google translator on her phone. I spend the next couple of hours showering and washing my clothes and when I was over the heat outside was bearable so I decided to have a walk and do some necessary shopping. Around the corner I find this abandoned house. They always attract my attention and this couldn't be an exception with such a wonderful garden and yard which the image doesn't show in its full beauty:
The local supermarket was really nice and I must say Italy does great on that. Even the products branded by chain stores are quite decent. I come back to short the files of the day and fall to sleep early being tired after all these. Next day it was Lago Maggiore's turn at the Swiss border so I couldn't wait to do its round. Thsi was actually the sole reason I chose to overnight West of Milano.
Η όγδοη μέρα του όγδοου μήνα σήμανε το τέλος της κακοκαιρίας και βλέποντας την πρόβλεψη για τις επόμενες μέρες ήξερα ότι χτες ήταν η τελευταία μέρα που θα φορούσα αδιάβροχα. Η όποια υγρασία για το υπόλοιπο του ταξιδιού μου θα είχε να κάνει μόνο με τον δικό μου ιδρώτα. Αυτός βέβαια θα αργούσε να κάνει την εμφάνισή του μιας και είχα ακόμη ανοιχτούς λογαριασμούς με τις Γαλλικές Άλπεις έχοντας μπροστά μου ένα από τα ομορφότερα κομμάτια τους. Αφήνω το Valmeinier με υγρούς ακόμη δρόμους και λιακάδα που άρχισε να τους στεγνώνει και να θολώνει κάπως ως εκ τούτου τον ορίζοντα. Οδηγώ επιφυλακτικά στην υγρή πλην καλή άσφαλτο κατευθυνόμενος Δυτικά ώσπου συναντώ ταμπέλες για υποχρεωτική παράκαμψη πάνω στον D1006. Είχαν κλείσει αυτόν το δρόμο καθώς και τον παράλληλο Α43 για λόγο που δεν μπορούσα να καταλάβω αφού δεν ξέρω Γαλλικά. Προσπαθώ να βρω άκρη με εναλλακτική διαδρομή ανεβαίνοντας λίγο το βουνό ώσπου σε μια στροφή με θέα σταματώ να δω τι γίνεται μιας και ακούω ένα ελικόπτερο να πετά πολύ χαμηλά και αργά. Αυτό που είχε συμβεί ήταν μια κατολίσθηση η οποία είχε κλείσει την κυκλοφορία ενώ το ελικόπτερο τροφοδοτούσε τους εργάτες που ήταν κρεμασμένοι στην πλαγιά με μεταλλικά δίχτυα ώστε να αποτρέψουν νέο πρόβλημα. Εντυπωσιακό θέαμα που δυστυχώς δεν μπόρεσα να φωτογραφήσω διότι ο πρωινός ήλιος σε συνδυασμό με την υγρασία από τις χτεσινές βροχές δεν άφηνε περιθώρια για φωτογραφίες της προκοπής, μπορείτε όμως να πάρετε μια ιδέα από το όλο σκηνικό στην αρχή του βίντεο που θα βρείτε στο τέλος του κειμένου.
Κάποια στιγμή ξαναβρίσκω την διαδρομή που αρχικά είχα χαράξει και αρχίζω να ανεβαίνω σε υψόμετρο και στο χάρτη όντας πλέον στο δρυμό Vanoise. Πρόκειται πραγματικά για υπέροχη περιοχή, από τις ομορφότερες που έχω επισκεφθεί. Κοιλάδες, παγετώνες, ψηλά Αλπικά περάσματα, αγελάδες δίνοντας κονσέρτο κουδουνιών, λουλούδια και πόσα άλλα ακόμη με έκαναν να ξεχάσω την έντονη κίνηση παρόλο που ήταν ακόμη νωρίς.
Πάρτε μια γεύση:
Tις αγελάδες μπορείτε να τις απολαύσετε στο βίντεο που ως συνήθως κλείνει τα κείμενά μου. Συνεχίζω μετά τις απαραίτητες αυτές στάσεις για οφθαλμόλουτρο, φωτογραφίες και λοιπές προσωπικές ανάγκες, ανεβαίνοντας Βόρεια και ψηλότερα μέχρι που φτάνω στα 2770 μέτρα στο Col de l'Iseran:
Από τα καλύτερα περάσματα που έχω κάνει ποτέ. Πολύ ψηλό, πολύ όμορφο και η διαδρομή ως εκεί πραγματικά μοναδική διότι το συγκεκριμένο κομμάτι των Άλπεων έχει μεν την άγρια ομορφιά των υπολοίπων μαζί όμως με μια κουταλιά γλύκας. Και δεύτερο ζευγάρι μάτια να είχα δεν θα μου έφταναν. Στο υψόμετρο αυτό ο επισκέπτης συναντά μεταξύ άλλων και αυτό το εμπνευσμένο ποδήλατο:
Θα μπορούσα να κάτσω όλη μέρα εκεί αλλά είχα ακόμη πολύ δρόμο μπροστά μου. Συνεχίζω λοιπόν Βόρεια κατηφορίζοντας προς Val d'Isere. Αντί να σας περιγράφω μάλλον καλύτερα είναι να το δείτε από ψηλά και να φανταστείτε πως είναι το ίδιο και η διαδρομή προς αυτό:
Να και μια από το κέντρο του ντυμένο στα γιορτινά με τα σημαιάκια του:
Μπορεί κάποιος να με διακτινίζει εκεί μαζί με τη μηχανή μου όποτε έχω τις μαύρες μου; Ευχαριστώ προκαταβολικά.
Ομορφιάς συνέχεια είναι και η τεχνητή λίμνη Chevril αμέσως μετά:
Νερό καθρέπτης, λίγα σύννεφα έτσι για ποικιλία, τι άλλο να ζητήσει κανείς; Κι όμως, είχε κι άλλο. H κοιλάδα εκεί χαρίζει όμορφα χιλιόμετρα σε όσους την διασχίζουν αλλά σίγουρα και η ανάβαση προς Ιταλία μέσω του περάσματος του μικρού Saint Bernard:
Πολλά και σημαντικά άφηνα πίσω περνώντας το μικρό Saint Bernard στα 2188 μ. Γαλλία τέλος, υψόμετρα τέλος, κρύο τέλος. Κατηφορίζω προς την κοιλάδα της Αόστα σε μια επίσης ωραία διαδρομή:
Πλέον κάνει ζέστη και έχω αρχίσει να πεινάω επικίνδυνα. Κάποια στιγμή βρίσκω ένα εστιατόριο πάνω σε μια πλατεία και σταματώ να το παίζω εκλεκτικός γιατί δεν είχα άλλη υπομονή. Λέω να γιορτάσω την είσοδό μου στην Ιταλία και όλες αυτές τις επικές οδηγικές στιγμές με μια πίτσα. Κοιτάζω το μενού γεμάτος σάλια και δείχνω στην σερβιτόρα (που φυσικά δεν μίλαγε καθόλου Αγγλικά) την επιλογή μου. "Νο pizza" μου απαντά. Αφού δεν τη σκότωσα δεν ξέρω τι πρέπει να μου κάνει ένα κορίτσι για να το σκοτώσω. Τις δείχνω μια φοκάτσια και μου λέει "no focaccia" (προφανώς ο φούρνος τους είχε σταματήσει - γιατί μην με ρωτάτε). Βλέπω απέναντι την κορούλα του ιδιοκτήτη να τρώει την τελευταία φοκάτσια σαδιστικά χαμογελώντας προς εμένα. Αφού δεν ξύπνησε ο Ηρώδης μέσα μου δεν νομίζω να ξυπνήσει ποτέ. Δείχνω στη σερβιτόρα ένα πιάτο ταλιατέλες από το μενού και περιμένω να μου φέρει την μπύρα μου πρώτα να ξεδιψάσω τουλάχιστον. Πεινούσα τόσο που μέχρι να μου φέρει το πιάτο μου κόντεψα να φάω το τραπέζι. Θυμάστε τι της παρήγγειλα; Ε, δείτε τι μου έφερε:
Λίγο η πείνα λίγο τα νεύρα αλλά πάνω απ'όλα η αδυναμία ουσιαστικής επικοινωνίας με έκανε να το δεχτώ γιατί αλλιώς κινδύνευα να περάσω το υπόλοιπο της ζωής μου σε κάποια Ιταλική φυλακή. Αν τράβαγα βίντεο τότε αυτό θα γινόταν αυτόματα viral με τίτλο "Only in Italy". Ότι βλέπεται στην παραπάνω εικόνα το εξαφάνισα σε χρόνο ίδιο μεταξύ αστραπής και βροντής. Κάνω νόημα στην σερβιτόρα - έρωτα της ζωής μου not - για το λογαριασμό και με ρωτά (φυσικά στα Ιταλικά πάντα) αν θέλω γλυκό. Λες και θα μου έφερνε ότι θα της έλεγα. Πληρώνω και φεύγω. Κίνηση και ζέστη. Περίπου 20 βαθμούς πάνω από ότι είχε στα Αλπικά ύψη. Μετά από περισσότερα από 360χλμ εκείνη την ημέρα φτάνω το απόγευμα έξω από το Μιλάνο στο σπίτι που είχα νοικιάσει. Διαπιστώνω ότι ο πολυαγαπημένος μου πάροχος πάλι με αφήνει χωρίς σήμα στο κινητό στην Ιταλία και έτσι δεν μπορώ να ειδοποιήσω ότι έφτασα. Προσπαθώ να συνδεθώ χειροκίνητα σε κάποια δίκτυα - τίποτα. Κοιτάζω τα κουδούνια μήπως δω κάτι που να θυμίζει το όνομα του οικοδεσπότη, τίποτα επίσης. Επειδή είμαι ευγενικό παιδί δεν τα πήρα όλα σβάρνα να ξυπνάω κόσμο στις 4 μιση - άσε δε που για να βρεις Ιταλό να συνεννοηθείς στα Αγγλικά είναι το ίδιο με το να πέσεις από την Ακρόπολη, να τη γλιτώσεις με ελαφριές γρατζουνιές και να βρεις και πορτοφόλι. Κάποια στιγμή έρχονται 2 κοπέλες τις οποίες και πλησιάζω να τους εξηγήσω το πρόβλημά μου. Ευτυχώς δεν χρειάζεται να στραγγίξω τα λίγα Ιταλικά που ξέρω γιατί μιλάνε Αγγλικά. Τις παρακαλώ να τον πάρουν τηλέφωνο να του πουν ότι είμαι εδώ και περιμένω. Εκείνος δεν απαντά. Η όλη σκηνή θυμίζει άλλο ένα "only in Italy" και έτσι τις παρακαλώ να του στείλουν ένα μήνυμα. Ευγενέστατες και εξυπηρετικότατες το κάνουν. Μένω πάλι μόνος περιμένοντας έξω από την τεράστια πόρτα του μικρού συγκροτήματος κατοικιών η οποία μετά από 15 λεπτά ανοίγει και έρχεται μια κυρία που καταλαβαίνω πως είναι η μάνα του. Μου ανοίγει και μου δείχνει το χώρο. Εννοείται στα Ιταλικά όλα αυτά και συχνά με χρήση του Google Translator. Πέρασα το υπόλοιπο δίωρο πλένοντας εμένα και τα ρούχα μου και όταν τελείωσα μιας και η πολύ ζέστη είχε γίνει απλώς ζέστη είπα να περπατήσω λίγο για να ψωνίσω. Λίγα μέτρα πιο κάτω περνώ έξω από ένα εγκαταλειμμένο σπίτι. Πάντα μου κινούν την περιέργεια τα παρατημένα σπίτια και αυτό δεν θα μπορούσε να ήταν εξαίρεση. Είχε καταπληκτικό κήπο και αυλή που δεν μπόρεσε να αποτυπωθεί στην εικόνα:
Πολύ καλό το τοπικό supermarket και εδώ να σημειώσω ότι γενικά η Ιταλία έχει καλό επίπεδο σε τέτοια μαγαζιά. Ακόμη και τα προϊόντα branded από την ίδια την αλυσίδα είναι αρκετά καλά. Επιστρέφω να φτιάξω τα αρχεία της ημέρας και να κοιμηθώ νωρίς όντας κουρασμένος μετά από όλα αυτά. Αύριο με περίμενε η λίμνη Ματζόρε στα Ελβετικά σύνορα και ανυπομονούσα να την επισκεφθώ. Μοναδικός λόγος που διάλεξα να μείνω Δυτικά του Μιλάνου άλλωστε.
