Ιταλία - Γαλλία μέρος 7ο

Η όγδοη μέρα του όγδοου μήνα σήμανε το τέλος της κακοκαιρίας και βλέποντας την πρόβλεψη για τις επόμενες μέρες ήξερα ότι χτες ήταν η τελευταία μέρα που θα φορούσα αδιάβροχα. Η όποια υγρασία για το υπόλοιπο του ταξιδιού μου θα είχε να κάνει μόνο με τον δικό μου ιδρώτα. Αυτός βέβαια θα αργούσε να κάνει την εμφάνισή του μιας και είχα ακόμη ανοιχτούς λογαριασμούς με τις Γαλλικές Άλπεις έχοντας μπροστά μου ένα από τα ομορφότερα κομμάτια τους. Αφήνω το Valmeinier με υγρούς ακόμη δρόμους και λιακάδα που άρχισε να τους στεγνώνει και να θολώνει κάπως ως εκ τούτου τον ορίζοντα. Οδηγώ επιφυλακτικά στην υγρή πλην καλή άσφαλτο κατευθυνόμενος Δυτικά ώσπου συναντώ ταμπέλες για υποχρεωτική παράκαμψη πάνω στον D1006. Είχαν κλείσει αυτόν το δρόμο καθώς και τον παράλληλο Α43 για λόγο που δεν μπορούσα να καταλάβω αφού δεν ξέρω Γαλλικά. Προσπαθώ να βρω άκρη με εναλλακτική διαδρομή ανεβαίνοντας λίγο το βουνό ώσπου σε μια στροφή με θέα σταματώ να δω τι γίνεται μιας και ακούω ένα ελικόπτερο να πετά πολύ χαμηλά και αργά. Αυτό που είχε συμβεί ήταν μια κατολίσθηση η οποία είχε κλείσει την κυκλοφορία ενώ το ελικόπτερο τροφοδοτούσε τους εργάτες που ήταν κρεμασμένοι στην πλαγιά με μεταλλικά δίχτυα ώστε να αποτρέψουν νέο πρόβλημα. Εντυπωσιακό θέαμα που δυστυχώς δεν μπόρεσα να φωτογραφήσω διότι ο πρωινός ήλιος σε συνδυασμό με την υγρασία από τις χτεσινές βροχές δεν άφηνε περιθώρια για φωτογραφίες της προκοπής, μπορείτε όμως να πάρετε μια ιδέα από το όλο σκηνικό στην αρχή του βίντεο που θα βρείτε στο τέλος του κειμένου.

Κάποια στιγμή ξαναβρίσκω την διαδρομή που αρχικά είχα χαράξει και αρχίζω να ανεβαίνω σε υψόμετρο και στο χάρτη όντας πλέον στο δρυμό Vanoise. Πρόκειται πραγματικά για υπέροχη περιοχή, από τις ομορφότερες που έχω επισκεφθεί. Κοιλάδες, παγετώνες, ψηλά Αλπικά περάσματα, αγελάδες δίνοντας κονσέρτο κουδουνιών, λουλούδια και πόσα άλλα ακόμη με έκαναν να ξεχάσω την έντονη κίνηση παρόλο που ήταν ακόμη νωρίς. 

Πάρτε μια γεύση:

Tις αγελάδες μπορείτε να τις απολαύσετε στο βίντεο που ως συνήθως κλείνει τα κείμενά μου. Συνεχίζω μετά τις απαραίτητες αυτές στάσεις για οφθαλμόλουτρο, φωτογραφίες και λοιπές προσωπικές ανάγκες, ανεβαίνοντας Βόρεια και ψηλότερα μέχρι που φτάνω στα 2770 μέτρα στο Col de l'Iseran:

Από τα καλύτερα περάσματα που έχω κάνει ποτέ. Πολύ ψηλό, πολύ όμορφο και η διαδρομή ως εκεί πραγματικά μοναδική διότι το συγκεκριμένο κομμάτι των Άλπεων έχει μεν την άγρια ομορφιά των υπολοίπων μαζί όμως με μια κουταλιά γλύκας. Και δεύτερο ζευγάρι μάτια να είχα δεν θα μου έφταναν. Στο υψόμετρο αυτό ο επισκέπτης συναντά μεταξύ άλλων και αυτό το εμπνευσμένο ποδήλατο:

Θα μπορούσα να κάτσω όλη μέρα εκεί αλλά είχα ακόμη πολύ δρόμο μπροστά μου. Συνεχίζω λοιπόν Βόρεια κατηφορίζοντας προς Val d'Isere. Αντί να σας περιγράφω μάλλον καλύτερα είναι να το δείτε από ψηλά και να φανταστείτε πως είναι το ίδιο και η διαδρομή προς αυτό:

Να και μια από το κέντρο του ντυμένο στα γιορτινά με τα σημαιάκια του:

Μπορεί κάποιος να με διακτινίζει εκεί μαζί με τη μηχανή μου όποτε έχω τις μαύρες μου; Ευχαριστώ προκαταβολικά.

Ομορφιάς συνέχεια είναι και η τεχνητή λίμνη Chevril αμέσως μετά:

Νερό καθρέπτης, λίγα σύννεφα έτσι για ποικιλία, τι άλλο να ζητήσει κανείς; Κι όμως, είχε κι άλλο. H κοιλάδα εκεί χαρίζει όμορφα χιλιόμετρα σε όσους την διασχίζουν αλλά σίγουρα και η ανάβαση προς Ιταλία μέσω του περάσματος του μικρού Saint Bernard:

Πολλά και σημαντικά άφηνα πίσω περνώντας το μικρό Saint Bernard στα 2188 μ. Γαλλία τέλος, υψόμετρα τέλος, κρύο τέλος. Κατηφορίζω προς την κοιλάδα της Αόστα σε μια επίσης ωραία διαδρομή:

Πλέον κάνει ζέστη και έχω αρχίσει να πεινάω επικίνδυνα. Κάποια στιγμή βρίσκω ένα εστιατόριο πάνω σε μια πλατεία και σταματώ να το παίζω εκλεκτικός γιατί δεν είχα άλλη υπομονή. Λέω να γιορτάσω την είσοδό μου στην Ιταλία και  όλες αυτές τις επικές οδηγικές στιγμές με μια πίτσα. Κοιτάζω το μενού γεμάτος σάλια και δείχνω στην σερβιτόρα (που φυσικά δεν μίλαγε καθόλου Αγγλικά) την επιλογή μου. "Νο pizza" μου απαντά. Αφού δεν τη σκότωσα δεν ξέρω τι πρέπει να μου κάνει ένα κορίτσι για να το σκοτώσω. Τις δείχνω μια φοκάτσια και μου λέει "no focaccia" (προφανώς ο φούρνος τους είχε σταματήσει - γιατί μην με ρωτάτε). Βλέπω απέναντι την κορούλα του ιδιοκτήτη να τρώει την τελευταία φοκάτσια σαδιστικά χαμογελώντας προς εμένα. Αφού δεν ξύπνησε ο Ηρώδης μέσα μου δεν νομίζω να ξυπνήσει ποτέ. Δείχνω στη σερβιτόρα ένα πιάτο ταλιατέλες από το μενού και περιμένω να μου φέρει την μπύρα μου πρώτα να ξεδιψάσω τουλάχιστον. Πεινούσα τόσο που μέχρι να μου φέρει το πιάτο μου κόντεψα να φάω το τραπέζι. Θυμάστε τι της παρήγγειλα; Ε, δείτε τι μου έφερε:

Λίγο η πείνα λίγο τα νεύρα αλλά πάνω απ'όλα η αδυναμία ουσιαστικής επικοινωνίας με έκανε να το δεχτώ γιατί αλλιώς κινδύνευα να περάσω το υπόλοιπο της ζωής μου σε κάποια Ιταλική φυλακή. Αν τράβαγα βίντεο τότε αυτό θα γινόταν αυτόματα viral με τίτλο "Only in Italy". Ότι βλέπεται στην παραπάνω εικόνα το εξαφάνισα σε χρόνο ίδιο μεταξύ αστραπής και βροντής. Κάνω νόημα στην σερβιτόρα - έρωτα της ζωής μου not - για το λογαριασμό και με ρωτά (φυσικά στα Ιταλικά πάντα) αν θέλω γλυκό. Λες και θα μου έφερνε ότι θα της έλεγα. Πληρώνω και φεύγω. Κίνηση και ζέστη. Περίπου 20 βαθμούς πάνω από ότι είχε στα Αλπικά ύψη. Μετά από περισσότερα από 360χλμ εκείνη την ημέρα φτάνω το απόγευμα έξω από το Μιλάνο στο σπίτι που είχα νοικιάσει. Διαπιστώνω ότι ο πολυαγαπημένος μου πάροχος πάλι με αφήνει χωρίς σήμα στο κινητό στην Ιταλία και έτσι δεν μπορώ να ειδοποιήσω ότι έφτασα. Προσπαθώ να συνδεθώ χειροκίνητα σε κάποια δίκτυα - τίποτα. Κοιτάζω τα κουδούνια μήπως δω κάτι που να θυμίζει το όνομα του οικοδεσπότη, τίποτα επίσης. Επειδή είμαι ευγενικό παιδί δεν τα πήρα όλα σβάρνα να ξυπνάω κόσμο στις 4 μιση - άσε δε που για να βρεις Ιταλό να συνεννοηθείς στα Αγγλικά είναι το ίδιο με το να πέσεις από την Ακρόπολη, να τη γλιτώσεις με ελαφριές γρατζουνιές και να βρεις και πορτοφόλι. Κάποια στιγμή έρχονται 2 κοπέλες τις οποίες και πλησιάζω να τους εξηγήσω το πρόβλημά μου. Ευτυχώς δεν χρειάζεται να στραγγίξω τα λίγα Ιταλικά που ξέρω γιατί μιλάνε Αγγλικά. Τις παρακαλώ να τον πάρουν τηλέφωνο να του πουν ότι είμαι εδώ και περιμένω. Εκείνος δεν απαντά. Η όλη σκηνή θυμίζει άλλο ένα "only in Italy" και έτσι τις παρακαλώ να του στείλουν ένα μήνυμα. Ευγενέστατες και εξυπηρετικότατες το κάνουν. Μένω πάλι μόνος περιμένοντας έξω από την τεράστια πόρτα του μικρού συγκροτήματος κατοικιών η οποία μετά από 15 λεπτά ανοίγει και έρχεται μια κυρία που καταλαβαίνω πως είναι η μάνα του. Μου ανοίγει και μου δείχνει το χώρο. Εννοείται στα Ιταλικά όλα αυτά και συχνά με χρήση του Google Translator. Πέρασα το υπόλοιπο δίωρο πλένοντας εμένα και τα ρούχα μου και όταν τελείωσα μιας και η πολύ ζέστη είχε γίνει απλώς ζέστη είπα να περπατήσω λίγο για να ψωνίσω. Λίγα μέτρα πιο κάτω περνώ έξω από ένα εγκαταλειμμένο σπίτι. Πάντα μου κινούν την περιέργεια τα παρατημένα σπίτια και αυτό δεν θα μπορούσε να ήταν εξαίρεση. Είχε καταπληκτικό κήπο και αυλή που δεν μπόρεσε να αποτυπωθεί στην εικόνα:

Πολύ καλό το τοπικό supermarket και εδώ να σημειώσω ότι γενικά η Ιταλία έχει καλό επίπεδο σε τέτοια μαγαζιά. Ακόμη και τα προϊόντα branded από την ίδια την αλυσίδα είναι αρκετά καλά. Επιστρέφω να φτιάξω τα αρχεία της ημέρας και να κοιμηθώ νωρίς όντας κουρασμένος μετά από όλα αυτά. Αύριο με περίμενε η λίμνη Ματζόρε στα Ελβετικά σύνορα και ανυπομονούσα να την επισκεφθώ. Μοναδικός λόγος που διάλεξα να μείνω Δυτικά του Μιλάνου άλλωστε. 

Δείτε το βίντεο - τα λέμε στο επόμενο: