Αγανάκτηση...

Από σχόλιο μου σε γνωστή ηλεκτρονική εφημερίδα...

"Όσο καιρό το Δημόσιο στήθος παρήχε πλούσια ρουσφέτια όλα ήταν καλά για εμάς τους νυν "αγανακτισμένους". Τώρα που στέρεψε στερόντας και από τις επόμενες γενιές λόγω του κανιβαλισμού μας ... "ξυπνήσαμε" (πολλά εισαγωγικά εδώ). Όταν ο Άκης ήταν υπουργός άμυνας τρέχαμε για μετατάξεις στο γραφείο του να περάσει ο γιόκας καλά στο στρατό. Μετά πέσαμε από τα σύννεφα υποτίθεται και τώρα δεν θέλουμε να τον δούμε. Όταν ο Καραμανλής έκαιγε τη μισή Ελλάδα το παίζαμε αγανακτισμένοι στο Σύνταγμα και μετά μας πέταξε από ένα τριχίλιαρο και τρέξαμε να τον ξαναψηφίσουμε. Ο κατάλογος αντίστοιχων θλιβερών πελατειακών παραδειγμάτων ατελείωτος και διακομματικός. Ο πολίτης που δεν τολμά να αγανακτίσει πρώτα με τον εαυτό του μιας και όλο αυτό το σύστημα το επέλεγε και το υποστήριζε, δεν έχει δικαίωμα να παριστάνει τον "αγανακτισμένο". Αγανακτισμένοι ήταν όσοι λίγοι πολιτεύτηκαν χωρίς να υπόσχονται ρουσφέτια και στο τέλος κουράστηκαν να βλέπουν τον κόσμο να ακολουθά γελοίες προσωπικότητες και τα παράτησαν. Ακόμη όμως και τώρα χάνουμε την ευκαιρία να ασκήσουμε συγκεκριμένη πίεση στην κυβέρνηση προς τη σωστή κατεύθυνση (π.χ. να θυσιάσει μέρος του Δημοσίου λίπους για να σωθεί ο ιδιωτικός τομέας που πληρώνει άδικα) τώρα μάλιστα που επιτέλους κάνει δειλά κάποια βήματα. Αντ'αυτού βρήκαμε την υγιή αοριστία των Ισπανικών απομοιμήσεων του Συντάγματος που θολώνει τα νερά επικίνδυνα και απλά δίνει υλικό στα κανάλια που πεινάνε για βαβούρα, χάνοντας μάλιστα τελευταία και την ειρηνική της αρετή με τους αποκλεισμούς. Μπορεί ο Μίκης να χαίρεται, μαζί του και εν αγνοία του πάρα πολλοί λύκοι επίσης, αλλά η συγκεκριμένη παλαιάς κοπής πρακτική του πεζοδρομίου μας φέρνει στο μυαλό στίχους του Παύλου Σιδηρόπουλου "...να φάμε απ' το ίδιο καρβέλι με τη γενιά του ΕΑΜ..." "