Γλυκά κ.α.

Έχω μόλις καταναλώσει μια πάστα Σεράνο και ένα Εκμέκ επί τη ονομαστική μου εορτή, τα ηχεία και τα αυτιά μου τα χαϊδεύουν η Feist και η Jem και κάπως έτσι η χολή των ημερών που την βρίσκει κανείς τσάμπα και παντού υποχωρεί (για) λίγο (λίγο ε; μη ξεχνιόμαστε θα επανέλθει). Τώρα βέβαια δεν εγγυώμαι για το πόσο μπορούν να βοηθήσουν τα ωραιότατα προϊόντα ενός συνοικιακού ζαχαροπλαστείου και δυο απολαυστικές κοπελιές από τον Καναδά και την Ουαλία αντίστοιχα γιατί η μάχη είναι ζόρικη. Σε ότι αφορά τη ζαχαροπλαστική για παράδειγμα, αντίπαλος είναι ο μεγαλύτερος ίσως Χαλβάς της γενιάς μου ο οποίος μάλιστα τρώγεται (ακόμη) από αρκετό κόσμο μιας και όταν έχεις IQ θερμοκρασίας δωματίου και κάτω, το στομάχι αρχίζει να χωνεύει τα πάντα. Και όσο πέφτει το IQ τόσο "ζεις για να τρως" όπως επισημαίνει ο σοφός Στέλιος Ράμφος.

Πολλοί οι χαλβάδες της γενιάς μου ρε γαμώτη...
Είχα μια απορία από τον καιρό των καταλήψεων (εγώ μάλιστα έχω και πιο δυνατό βιογραφικό μιας και ξεκίνησα ένα χρόνο πριν τον Αλέξη) για το τι σκατά θα έκανε η γενιά μου ούσα η πρώτη που μεγάλωνε μακρυά από το συνδυασμό πείνας και πολιτικών εντάσεων (όχι πως έλειπε το ξύλο από τις εκλογές της εποχής...). Και τελικά όντως έκανε...σκατά! Με το μπιμπερό στο χέρι μέχρι να βγάλει ρυτίδες. Δεν αντέχονται οι τύποι. Σαν τον "Υπερφυσικό μπεμπέ" που διαβάζανε στο περιοδικό Αγόρι ένα πράγμα...Θα μου πεις βέβαια τι να σου κάνουν τα παιδιά;  Το πράσινο ΠΑΣΟΚ τα (παρα)μόρφωσε, το γαλάζιο ΠΑΣΟΚ της Ραφήνας τα έχωσε στο Δημόσιο και τώρα τους γλυκοκοιτάζει το ΠΑΣΟΚ της Κουμουνδούρου (μια αυτόκλητη Αριστερά με ηθική Άκη σε χρώμα ερεθισμένης κλειτορίδας). Μεγάλοι αγωνιστές...Ανατρεπτική γενιά.... Απλά όπως είχε πει ο Χαλβάς "δεν τις δόθηκε χώρος για επανάσταση". Αλλιώς ξέρετε...θα μας είχε προσλάβει όλους η ΝΑSA. Ναι...παίζει και ένα καλύτερο με τον Τοτό αλλά το ξέχασα ρε γμτ...
(Υ.Γ. Μια συγνώμη σε αυτό το σημείο για την ελεεινή κληρονομιά των καταλήψεων που αφήσαμε αλλά από ότι βλέπω και οι σημερινοί πιτσιρικάδες δεν πάνε πίσω άρα...ας πρόσεχαν...)

Εξαίρεση που επιβεβαιώνει την κανόνα μπορεί να βρει κανείς αν π.χ. κοιτάξει παιδιά που  δεν σπούδασαν στα ΑΕΙ του φραπέ και της τσιγαρίλας παρακαλώντας να τους δοθεί "χώρος για επανάσταση" αλλά παρέκαμψαν την αβίαστη αποχαυνωτική στασιμότητα της γενιάς και τόλμησαν να κοιτάξουν την τίγρη στα μάτια με δικές τους δυνάμεις. Όπως αυτός.

Σας προειδοποίησα - δύσκολη η μάχη με τη χολή! Τι να σου κάνουνε τα γλυκά και τα κορίτσια...Γι αυτό είχα πάει το πρωί και μια βόλτα με το μοτόρι μπας και βοηθήσει την κατάσταση. Πάντα βέβαια (όσο δεν καταντά βάσανο) προτιμώ τις παλιές Εθνικές Οδούς. Αυτή η Παλιά Ελλάδα τελικά δεν πεθαίνει με τίποτα... ταξιδεύοντας από τις παλιές Εθνικές είναι ακόμη όλα εκεί: Οι μπογιές των παλιών διαφημίσεων στις παρατημένες μάντρες, τα κιόσκια των σταθμαρχών, ένα άδειο σχολείο...ειδικά αυτό το σχολείο που είδα κάπου κοντά στο Δομοκό (αν θυμάμαι καλά) γυρνώντας από Ελασσόνα θα μου μείνει για πολύ καιρό (αν όχι για πάντα): Ήταν κάπου στο πουθενά με χωράφια γύρω του, σε πλαγιά με ωραία θέα, η αυλή να περιμένει μάταια τα παιδιά που έχουν πάψει από καιρό να πηγαίνουν,  η πόρτα έχει πιάσει χόρτα πλέον...ακόμη δεν ξέρω γιατί δεν το φωτογράφισα...μάλλον γιατί είχα ήδη πολλά χιλιόμετρα στην πλάτη μου και ο καιρός εκείνη τη μέρα ψιλόβρεχε.

Σήμερα ευτυχώς στην ονομαστική μου δεν έβρεχε. Μια χαρά ήταν. Απλά...κοιτώντας τον τύπο στον εξαιρετικό αυτό πίνακα του 1862 από τον William Adolphe Bouguereau (The Remorse of Orestes - Orestes Pursued by the Furies) διαπιστώνω μια ανατριχιαστική ομοιότητα.

Το όνομα φυγείν αδύνατον!