Του Θεόδωρου Ζαρέτου από την Μεταρρύθμιση:
Ερώτηση: Θυμάται κάποιος απ’ όλους μας, να πλανώνται τέτοιου τύπου ερωτήματα πριν από το 2011;
Απάντηση: Όχι, κανείς δεν έθετε τέτοιο ερώτημα τότε, γιατί οι ανεγκέφαλοι (που τους τα υπαγορεύουν οι φασίστες και τα λαμόγια), τα σπάγανε με δανεικά στα μπουζούκια, ανάβανε μια πουράκλα… νάάάάά… και επιστρέφανε πουρνό-πουρνό με αγρίως φορολογημένα γκάζια, για να μπορεί από τους φόρους το κράτος να δίνει στον μεν άνεργο επίδομα πείνας, στον δε εθελουσίως αποχωρούντα Οτετζή, Δεητζή, Εθνικάριο ή Ολυμπιακάριο, ένα τσουβάλι λεφτά αποζημίωση, για να μας κάνει τη χάρη να βγει στη σύνταξη στα πενήντα του, ώστε να ’χουμε μπροστά μας κάργα χρόνια να τον πληρώνουμε, να το φχαριστηθούμε.
Ήταν μία ευτυχισμένη εποχή.
* Το Grobgriechische Reich (το μείζον ελληνικό βασίλειο) με επικεφαλής τον υπέρτατο ηγέτη, κατακτούσε όλο και πιο λεπτεπίλεπτες αναζητήσεις, όπως πιστοποιούσε ( Αλεξάκη ξεχασιάρη) η ταμπέλα στο σκυλάδικο της εθνικής: «Προσεχώς Βουλγάρες». Εξυψωνόταν σε όλο και πνευματικότερες απολαύσεις, όπως αποδείκνυαν και οι (γέννημα αγνό της εποχής) εκπάγλου ωραιότητος στίχοι, «Mείνε μαζί μου έγκυος, είμαι πολύ φερέγγυος».
* Η κυβέρνηση, με ένα σοσιαλιστικό κρεσέντο είχε από χρόνια μοιραστεί την εξουσία με τα καθ ημάς Raterepublik (Δημοκρατικά Συμβούλια) με αρχηγούς, τότε, κάποιους Άμαλους (σήμερα λέγονται Φωτόπουλοι).
Κι έτσι ξεκίνησε η γνωστή σε όλους μας ευχάριστη περίοδος προεξόφλησης γραμματίων κοινωνικής μέριμνας υπέρ των μη προνομιούχων, που κράτησε κάπου τριάντα χρόνια.
* Οι μη προνομιούχοι μεγάλωναν και μαζί μεγάλωνε και η όρεξή τους. Με το εθνεγερτικό σύνθημα «ό,τι φάμε κι ό,τι πιούμε» που αντικατέστησε το «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες», κατάφεραν να κάνουν πράξη το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό του κράτους (μόνον αυτού), ενώ υπήρξε και μία εφημερίδα που λεγόταν «Αυριανή», που πρωτοστάτησε στις διαδικασίες μετάβασης στο σοσιαλισμό, μη διστάζοντας να κατακεραυνώνει τους δηλωμένους εχθρούς του, όπως έναν μουσικοσυνθέτη ονόματι -αν θυμάμαι καλά- Χατζιδάκι, για τον οποίο μεταξύ άλλων έγραψε: « Χθες εμφανίσθηκε ένας χαμερπής ομοφυλόφιλος, ένας κίναιδος ολκής, να σε αποκαλέσει φίλε αναγνώστη, φασίστα. Μπροστά σε χιλιάδες ανθρώπους και με μια εμπάθεια που διακρίνει τους παθητικούς ανώμαλους, εδήλωσε ότι η εφημερίδα που διαβάζεις είναι φασιστική και συνεπώς εσύ, ο αναγνώστης, φασίστας. Και τα εδήλωσε δημόσια τα θηλυκά του εμέσματα, ένα κνώδαλο που γλείφει από τότε που υπάρχει τις πατούσες του φασισμού…». Αυτά (Αλεξάκη ξεχασιάρη).
Κάποιοι εχθροί του σοσιαλισμού πήγανε τότε να ψελλίσουν πως κάπου είχαν ακούσει ότι και στο Grobdeutsches Reich (1933-1945) δεν επιτρεπόταν να είσαι γενετικά άρρωστος, ή Αθίγγανος, ή Εβραίος, ή ομοφυλόφιλος και είχανε βάλει μπρός δύο σχέδια: Ένα το Aktion 4, που φάγανε καμιά διακοσαριά χιλιάδες πολίτες που είχαν γενετικές ασθένειες κι έτσι γλυτώσανε τα άλλα, τα καλά Άρια γονίδια και το άλλο με τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, που φάγανε γύρω στα εξήμισι-επτά εκατομμύρια Εβραίους, Αθίγγανους και άλλους, σαν τον συνθέτη που είπαμε παραπάνω.
Και μ’ αυτά και με κείνα, πέρασαν παρακαλώ τριάντα ολόκληρα χρόνια!
Και ξαφνικά, να μία κρίση.
Ήτανε κάτι σαν ιός που είχε φτάσει στη δυτική Ευρώπη από την Αμερική, (έτσι λέγανε) και τότε ήτανε πρωθυπουργός εδώ, σ’ εμάς, ένας από τη Ραφήνα που έλεγε… «μη φοβόσαστε εμάς δε θα μας πιάσει αυτός ο ιός της κρίσης, έχω πει στον Αβραμόπουλο να παραγγείλει εμβόλια.»
Αλλά ο ιός πήγε από δω, πήγε από κει, ήρθεεεε! Θρονιάστηκε, που λέτε, πρώτα στο υπουργείο Οικονομικών και όταν αργότερα κόλλησε κι η Εθνική Στατιστική (λέμε και καμιά μαλακία να περνάει η ώρα) Υπηρεσία, έπιασε ξαφνικά τα επιτόκια ένας πυρετός τρικούβερτος που δεν έλεγε να πέσει με τίποτα, μέχρι που οι γιατροί κλείσανε τα μηχανήματα, είπανε πάει αυτός, στάσου, γιατί έχουμε κι άλλους ασθενείς να σώσουμε. Ευτυχώς βρέθηκε μια καλή νοσοκόμα, χρυσή καρδιά, Ευρώπη τη λέγανε και λέει: «Λοιπόν, το και το θα κάνετε, τούτο θα κάνετε, τ’ άλλο… αλλιώς φάρμακο γιοκ.»
Τους κακοφάνηκε πολύ των μη προνομιούχων γιατί είχανε μάθει τριάντα χρόνια στην ξεκούραση, στη μίζα και στο επίδομα έγκαιρης προσέλευσης και σου λέει, «σιγά μη δουλέψουμε» και να στο Σύνταγμα αγανακτισμένοι μαζί με κάτι οικονομολόγους από το πουθενά στην κάτω πλατεία, ενώ στην πάνω είχανε αρχίσει δειλά-δειλά στην αρχή, αλλά μετά πήρανε θάρρος γιατί βρήκανε κι αυτοί τον δικό τους Lebensraum (ζωτικό χώρο) κάτι Freikorps που λεγόντανε Χρυσή Αυγή.
Εδώ που τα λέμε, είχανε προηγηθεί κάτι άλλοι sturmer (επιθετικοί) με ένα Volkiscerwehrgeist (Λαϊκοστρατιωτικό πνεύμα), που κλείνανε λιμάνια, δρόμους, μουσεία, δημαρχεία, υπουργεία… ψιλοκάψανε κάτι κτίρια, φάγανε και τρείς τραπεζικούς υπαλλήλους που για κακή τους τύχη δεν απεργούσανε. Πάει, πέρασε, ξεχάστηκε (Αλεξάκη ξεχασιάρη).
Καθώς λοιπόν η αρρώστια χειροτέρευε κι έλεγε η Ευρώπη, κοιτάξτε να σοβαρευτείτε γιατί έχετε και παιδιά, δεν γίνεται να πλερώσουνε κείνα τη δικιά σας ζημιά, βρεθήκαμε σε αμηχανία, τι να κάνουμε, λέμε, τι να κάνουμε, «δεν κάνουμε τίποτα εκλογές να ξεχαστούμε λιγάκι»; Και κάναμε, παρακαλώ, άρρωστοι ανθρώποι, εκλογές και καπάκι δεύτερες, πήγε το μαλλί πέντε δις. Το φχαριστηθήκαμε.
Έλα όμως που τα Freikorps μπήκανε στη Βουλή και γίνανε αμέσως νοματαίοι και αποθρασυνθήκανε! Και να ’τανε μόνο αυτό;
Εκσυγχρονιστήκανε κιόλας και γίνανε Sturmabteilung (θυελλώδεις μαχητές) και απόδειξη ήτανε πως ένας αξιοσέβαστος βουλευτής τους , πλάκωσε στο ξύλο δύο γυναίκες βουλευτές άλλων κομμάτων σε πρωινή εκπομπή, ενώ άλλοι βουλευτές τους στήσανε στο πιτς-φυτίλι μία ιδιωτική gemeindepolizei (τοπική αστυνομία) και δέρνανε λαθρομετανάστες, αφού δεν τους έδερνε το επίσημο κράτος.
Στο μεταξύ, τα νεύρα του κόσμου είχανε γίνει φυτίλια από την κρίση και άμα έχεις μεγαλώσει στην άνεση της κατανάλωσης, σου κακοφαίνεται, σου τη δίνει, κι άμα είσαι και λίγο βλάκας, γυρεύεις φταίχτες, γυρεύεις λίστες Λαγκάρντ, προγραφές, γυρεύεις αίμα και χωρίς να το καταλάβεις, να κάτι σαν Kristallnacht (νύχτα των κρυστάλλων), έξω από το θέατρο, πάπαλα η παράσταση. Πού είναι ρε παιδιά ο εισαγγελέας, πουθενά ο εισαγγελέας, είχε κατεβάσει λέει το τηλέφωνο γιατί είχε φάει μπακαλιάρο σκορδαλιά και είχε ανγκούρσες.
Και ξαφνικά, έτσι από το πουθενά, αρχίσανε βροχή τα ερωτήματα κι ο προβληματισμός:
«Μπορεί ρε παιδιά o Kινέζος να έχει ίσια μάτια;»
«Γίνεται ένας μαύρος να ’ναι ξανθός και γαλανομάτης;»
«Σπινάρει ο σκύλος στο καράβι;» Το τελευταίο ερώτημα λίγο έλλειψε να προστεθεί στη λίστα των παραπάνω κοινωνικών/ανθρωπολογικών αναζητήσεων σε περίοδο κρίσης, ευτυχώς όμως έγινε έγκαιρα κατανοητό ότι αφορούσε σε άλλο είδος της πλανητικής πανίδας και αντικαταστάθηκε από το: «Τελικά, είναι Έλληνας ο Σχορτσιανίτης;»
Πήρανε όμως τους δρόμους κάτι του ΣΥΡΙΖΑ, φορέσανε και κάτι μπλουζάκια που γράφανε απάνω ΑΡΙΣΤΕΡΟΣ για να γνωρίζονται μεταξύ τους και διαμαρτυρηθήκανε, «Τι ερωτήματα φασιστικά είναι τώρα αυτά…» και τέτοια. Κι άρχισε καινούργιος προβληματισμός μεταξύ τους, «Ποιος να φταίει γι’ αυτήν την κατάντια, ποιος να φταίει…» και κάποιος το κατάλαβε και λέει: «Η τρόικα φταίει!»
«Γιατί το λες αυτό;» τόνε ρωτάει ένας άλλος.
«Γιατί αυτοί δεν έχουνε ιδέα από οικονομικά, δεν βλέπεις πού μας καταντήσανε, στραβός είσαι;»
«Και ποιον να βάζαμε;», επιμένει ο άλλος.
«Τι ποιον να βάζαμε, ρε, το Λαφαζάνη, θέλει και ρώτημα;»
No comments:
Post a Comment