ΓΕΛΟΙΟ (;) ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ

Του Ανδρέα Ταρνανά 

Γελοίο υποκείμενο στους δρόμους περπατά
 κανένας δεν κατάλαβε ποτέ για που πηγαίνει
 τα έργα του τ' αζήτητα στα χέρια του κρατά
 δεν έχει κάλλος αύθαδες ούτε μαλλί και γένι.

Τα σχέδια του βίου του κινούνται χαμηλά
 σωρός από παλιόχαρτα φουσκώνει μες στην τσέπη
 περιπλανιέται, χάνεται, γελά, παραμιλά
 και κάνει το αντίθετο από αυτό που πρέπει.

Ο κόσμος δεν τον δέχεται ούτε τον κόσμο αυτός
 δημηγορεί στις ερημιές και τραγουδά στα δάση
 ο νους του ανορθώνεται καθώς τραβά σκυφτός
 των άλλων το παράδοξο εντός του να σπουδάσει.

Γελοίο υποκείμενο στους δρόμους προχωρά
 χωρίς δουλειά, χωρίς σκοπό, ρολόι και πυξίδα
 σπουδαίες ιδιότητες για ρούχο δε φορά
 μα ούτε και το πόδι του το δένει αλυσίδα.

Με αριθμούς δεν έμαθε ακόμα να μετρά
 ποτέ του δε λογάριασε τι παίρνει και τι δίνει
 μα τα ζεστά της θάλασσας θυμάται τα λουτρά
 και τη μικρή που σήκωναν τα πόδια του τη δίνη.

Τι να 'ναι τάχα άθεος ή του παντός πιστός
 τι βλέπει, τι οσμίζεται, τι θέλει απ' την πόλη
 του λάθους είναι γέννημα ή είναι ο σωστός
 γιατί δεν πάει άραγε εκεί που πάνε όλοι;

Γελοίο υποκείμενο στους δρόμους τριγυρνά
 σαν ραβδοσκόπος ψάχνοντας των κυνικών τα ίχνη
 βιτρίνας λάμψη τον καλεί αλλά την προσπερνά
 με το φεγγάρι μέσα του αιώνων φως να ρίχνει.

Ακόμα ισχυρίζεται πως έφτασε ψηλά
 ποιήματα διαβάζοντας μυαλών υποχθονίων
 γι' αυτό λοιπόν το βήμα του ανάλαφρο κυλά
 και ως το τέρμα έφτασε εφτά μαραθωνίων.

Εκτός εδάφους βρίσκεται, συρμού και εποχής
 στις πέτρες και στα χώματα ανήκουν όσα γράφει
 δεν είναι όμως μέτοχος καμιάς σας ενοχής
 ούτ' έγιναν τα λόγια του πακέτο σ' ένα ράφι.

Γελοίο υποκείμενο τραβά καμαρωτό
 γυμνό μες στην αυτάρεσκη κατήφεια του κόσμου
 που βρήκε την αυτάρκεια ετούτη το ρωτώ
 κι αν περισσεύει όνειρο και μένα λίγο δώσ' μου.

Μα δε μου αποκρίνεται και μέσα του κοιτά
 τη σκέψη και το βλέμμα του ποτέ δεν τα μισθώνει
 ψηφία και προγράμματα του είναι βαρετά
 τα μάτια του δε γέρασαν μπροστά σε μια οθόνη.

Μονάχο αν τον βλέπετε, ρακένδυτο, φτωχό
 η λάσπη δεν τον έπνιξε κι ας ζει στο ίδιο έλος
 για χρόνια βασανίζεται στον άδικο τροχό
 μα τη βαθιά δικαίωση κρατάει για το τέλος.

Δε θα 'ναι φλόγα τόνωσης επίκαιρων βρασμών
 ούτε κραυγή επίδειξης δημόσιου θριάμβου
 αλλά μια ώρα ήσυχη στην άκρη των θεσμών
 κι ένα μακρύ αγνάντεμα στους τόπους του ιάμβου.