Μια μικρή αιωνιότητα πριν, ο Νίκος Παπάζογλου έχει μόλις τελειώσει τη συναυλία του στο Ρέθυμνο ενώ εγώ μπαίνω στο θρυλικό Σεσίλια για τα τελευταία ποτά αν και είμαι ήδη αρκετά πιωμένος. Προς έκπληξή μου τον βλέπω να κάθετε σε ένα από τα εξωτερικά τραπέζια του μαγαζιού με μια κοπέλα. Αυθόρμητα μέσα στη σούρα μου πάω, του χαϊδεύω το κεφάλι και του λέω "σε ευχαριστούμε πάρα πολύ". Ανταποκρίθηκε ευγενικά στην κίνηση και τον άφησα σύντομα μιας και ήδη είχα υπερβεί τα όρια της διακριτικότητας που με χαρακτηρίζει.
Έτυχε να βρω αυτή την τελευταία του συνέντευξη την οποία πρέπει να τη δείτε ακόμη και αν χρειαστεί να ανεχτείτε την οικοδέσποινα, πράγμα όχι πάντα εύκολο. Ένας πραγματικά υπέροχος άνθρωπος, μας θυμίζει με τον τρόπο του το κόστος της απώλειας των βασικών αξιών και πως υπήρξαν εποχές που το μέτρο δεν ήταν η σαχλαμάρα και ο χουλιγκανισμός. Όταν σκοτώσουμε το τέρας θα τις ξαναζήσουμε.
No comments:
Post a Comment