Δε θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που αγόρασα βινύλιο αλλά θυμάμαι ποιο βινύλιο πήγα να αγοράσω με αντίστοιχη διάθεση και εκείνο ήταν το μεταθανάτιο Blackstar του Bowie. Οι Socrates και ο Bowie συναντήθηκαν κατά κάποιο τρόπο στο F.F.F.F. Fashion όταν οι πρώτοι άγγιζαν την ευκαιρία να γίνουν παγκόσμιο ροκ θέμα με συμβόλαιο στη Virgin 3 χρόνια μετά το Fashion του δεύτερου. Η ευκαιρία τότε χάθηκε αν και δεν έπρεπε και 40 χρόνια μετά ακούμε επιτέλους τον περίφημο δίσκο που έγραφαν το 2009-2010 με τον απολαυστικό Μάκη Γιούλη στα τύμπανα και ο οποίος πάγωσε λίγο πριν ολοκληρωθεί λόγω του "δαίμονα" του Ελληνικού Ροκ που καθήλωσε τον Αντώνη Τουρκογιώργη με σοβαρό θέμα υγείας ενώ αργότερα έστειλε τον Γιάννη Σπάθα να κάνει παρέα με τον Bowie.
Κανένας δαίμονας δεν υπάρχει φυσικά, το Ελληνικό Ροκ δεν είναι ανάμεσα στα πιο ενδιαφέροντα είδη που μπορεί να ακούσει κανείς ανά τον κόσμο αλλά δεν έτυχε γιατί αδικήθηκε από συγκυρίες. Αν αδικήθηκε ήταν από τους ίδιους τους δημιουργούς του. Οι Socrates όχι μόνο δεν αδίκησαν αλλά έχτισαν και ταυτίστηκαν με το είδος αυτό. Πολλοί έπαιξαν Ροκ στην Ελλάδα, ελάχιστοι κατάφεραν να παίξουν Ελληνικό χωρίς να είναι "τσίχλα ροκ" που έλεγε ο Παύλος ή να μην είναι "ρουμς το λετ", κανένας δεν το έκανε όπως οι Socrates.
Ήταν όμως άδικο να μην σηκώσουν τη σημαία στο εξωτερικό όπως τους άξιζε, να χαρούν αυτοί την αναγνώριση που τους άξιζε και να είχαμε και εμείς εδώ στην άκρη της Ευρώπης ένα ακόμη αναγνωρίσιμο στοιχείο διεθνώς για τη χώρα μας. Αφήνω δε το γεγονός ότι μπορεί κάτι τέτοιο να επηρέαζε και τα μουσικά πράγματα στη χώρα του σκυλάδικου όπως άλλαξε ο Γκάλης το Ελληνικό μπάσκετ. Ευχαρίστως ανταλλάσσω τις "έντεχνες" μέρες του μέγα Σπάθα με το να έβλεπα τους Socrates support στους Yes πριν κάνουν τα δικά τους Headline μετά. Αλλά όπως τόσοι άλλοι Έλληνες τους έπιασε και αυτούς το monster magnet της πατρίδας. Νομίζω τον συγχωρεμένο Γιάννη περισσότερο αλλά δεν έχει σημασία πια.
Περίσσεψε όμως η ατυχία σε αυτούς τους ανθρώπους. Λες και δε γίνεται Ελληνικό Ροκ της προκοπής χωρίς γκαντεμοσαυρίλα. Μετά το reunion που έκαναν με τον Τρανταλίδη και το ωραίο live στο Λυκαβηττό, βρήκαν αργότερα τον ντράμερ που τους ταίριαζε γάντι στο πρόσωπο του Μάκη Γιούλη. Δε θα ξεχάσω το βράδυ που πήγα να τους δω τότε στο "House of Art" στου Ψυρρή "donkey's years ago" που λένε και οι φίλοι μας οι Άγγλοι και λέω στο φίλο μου "ρε συ δε ξέρω ο καινούργιος ντράμερ αν λέει, μικρός είναι, τον είδα κάπως αγχωμένο στη τηλεόραση σε ένα πέρασμα". Ε, από τα πρώτα δευτερόλεπτα που πάτησαν σκηνή πήγαν περίπατο οι αναστολές και αποθεώθηκαν όλοι τους. Εκεί που επιτέλους η μπάντα σταθεροποιήθηκε και βάδιζε για ένα χρυσό τέλος με σειρά από ωραία live και με τον πρώτο δίσκο μετά από δεκαετίες έτοιμο, καθηλώθηκε ο Αντώνης και δεν μπόρεσαν καν να χαρούν την ολοκλήρωση και προώθησή του.
Έτσι αντί να αγοράζουμε το δίσκο για να πάρουμε γεύση από τα live που θα δούμε, τον ακούμε με το Γιάννη να μας κοιτά από ψηλά και να μας ευχαριστεί που στηρίζουμε έτσι τον παιδικό του φίλο Αντώνη. Άλλωστε ο ίδιος αντί στεφάνων στην κηδεία του ζήτησε στήριξη στην οικογένεια του φίλου του. Και αντί ο δίσκος να ονομάζεται με το πολύ πιο εύηχο Neradou προς τιμήν της παραλίας στους Παξούς που πήγαιναν μικροί ο Γιάννης με τον Αντώνη, βαφτίστηκε Last Forever ερήμην του καλύτερου κιθαρίστα μας. Δείτε τον εδώ να μιλά στο 48:00 για το πως έβλεπε το μέλλον της μπάντας:
Έπεσε σχεδόν μέσα. Που να ήξερε...
Με έκπληξη είδα πως τα αντίτυπα των δίσκων είναι χειρόγραφα αριθμημένα - να το δικό μου:
Χάρηκα που πρόλαβα ένα πριν εξαντληθούν, βλέποντας τη διαθεσιμότητα όμως φοβάμαι μήπως αυτά δεν εξαντληθούν πράγμα που θα ήταν ντροπή. Και άδειος να ήταν ο δίσκος θα έπρεπε να τον πάρουμε για λόγους που όσοι ξέρουν καταλαβαίνουν. Και αυτοί που ξέρουν είναι πάνω από χίλιοι. Δε μου άρεσε όμως που το εξώφυλλο άρχισε ήδη να ξεκολλάει. Ρε MINOS EMI, 35 ευρώ δίνει ο κόσμος για να ψάχνει κόλλες; Επίσης δεν είναι όμορφο να μην υπάρχει ένα link με κωδικό μέσα στη συσκευασία για mp3. 2023 έχουμε, δε χρειάζεται να φάμε το δίσκο στο παίξιμο ή το χρόνο μας για να τον ψηφιοποιήσουμε. Ένα έλεος κάπου.
Για το δίσκο αυτό καθ' αυτό είναι δύσκολο να κάνει κάποιος κριτική όταν πρέπει να παραμεριστεί το συναισθηματικό κομμάτι των ατυχιών για να γίνεις αντικειμενικός και (ακόμη χειρότερα) όταν αυτές οι ατυχίες είναι απείρως σημαντικότερες από το αν ο δίσκος είναι καλός ή όχι. Και μέσα σε αυτά να συνυπολογίσεις ότι δεν ήταν απολύτως ολοκληρωμένος. Έτσι δεν μπορώ να ξέρω αν ο Τουρκογιώργης θα ξαναπερνούσε κάποια φωνητικά ή θα βελτίωνε κάποιους στοίχους (θα μου πείτε γιατί, τόσες σαχλαμάρες έχει αποθεώσει ο λαός εδώ θα κωλώσει;). Ούτε αν κάποια σόλο του Σπάθα ήταν απλά fist take για να ξαναπεραστούν αργότερα.
Κομμάτια σαν το Shake it πάντως είναι απλά fillers, ιδιαίτερα όταν μιλάμε για Socrates και μάλιστα στην τότε φάση της διαδρομής τους και το συγκεκριμένο είναι η αρχή του τέλους των καλών στιγμών του δίσκου (2ο της 2ης πλευράς). Μάλιστα κάνει αντίθεση με το αμέσως προηγούμενο Lonely Hearts που είναι από τα καλύτερα του δίσκου. Όσο αγριοφωνάρα και να είναι αυτή του Τουρκογιώργη στο ρεφραίν, του ταιριάζει. Αν μάλιστα κάποιος παρασυρθεί από τα γεγονότα που ακολούθησαν τις ηχογραφήσεις τότε είναι σα να ακούει τον Αντώνη να του βγαίνει όλο το γαμώτο της γκαντεμιάς αυτής. Τι κρίμα που δεν πρόλαβε να ακούσει το πλήθος να του φωνάζει "Lonely Hearts!".
Η 1η πλευρά είναι πιο γεμάτη από τη 2η (και γαμάτη αν θέτε). Το Bazaar είναι καλό, το Hood όμως καλύτερο και το Nobody Home από τα κορυφαία. Στα live θα έσκιζε το κομμάτι αυτό όπως ο Αντώνης σκίζει τη φωνή του στο ρεφραίν. Προσωπικά θα το έβαζα τελευταίο του δίσκου ώστε να κλείσει το άλμπουμ όμορφα αλλά και γιατί θα κόλλαγε συμβολικά με τις μπαγκέτες που αφήνει πάνω στο ταμπούρο στο τέλος ο Μάκης. Καλό το Candyman που ακολουθεί αλλά το No Prisoners μετά βάζει άλλη μια κορυφή στο δίσκο. Το συγκεκριμένο πρόλαβε να δει λίγη δόξα μιας και το έπαιξαν σε κάποια live που έκαναν τότε.
Η πιο ιδιαίτερη στιγμή το δίσκου όμως είναι το Tribes. Συνήθιζαν οι Socrates να έχουν ένα οργανικό στους δίσκους τους αλλά το συγκεκριμένο είναι άλλη μια υπενθύμιση γιατί οι Socrates είναι "one of a kind" που λέμε στα Ελληνικά και γιατί το Ροκ που έπαιξαν είναι Ελληνικό. Στη συγκεκριμένη περίπτωση έκαναν ένα πέρασμα από Κρήτη με τον τρόπο που μόνο αυτοί ξέρουν και κανένας άλλος. Period.
Σκεφτείτε τώρα πως ακούμε ότι ακούμε από αυτό το δίσκο επειδή ο Γιάννης είχε την πρόνοια να δώσει στη Λίνα, τη γυναίκα του Αντώνη, το σκληρό δίσκο με τις ηχογραφήσεις τους, φαντάζομαι γνωρίζοντας τον κίνδυνο να έρθει το δικό του τέλος από τον καρκίνο και να χαθεί. Αυτή τον έδωσε πρόσφατα στον Κώστα Μπίγαλη ο οποίος και τον μιξάρισε προκειμένου να κυκλοφορήσει. Του οφείλουμε όλοι ένα ευχαριστώ για αυτό και αξίζει κανείς να ακούσει τη συγκινητική συνέντευξή του για το δίσκο εδώ:
Είναι κρίμα όμως και για τον Μάκη Γιούλη αυτό το άδοξο τέλος των Socrates. Ο Μάκης δεν συμπλήρωσε απλά ένα κενό σε μια καρέκλα (που και αυτό ακόμη δεν είναι εύκολο όταν μιλάμε για Socrates) αλλά πρόσθεσε στη μπάντα τη δική του κοφτερή προσέγγιση "ενημερώνοντας" έτσι τον ήχο του συγκροτήματος. Είναι παραπάνω από άδικο που η μπάντα αναγκάστηκε να παγώσει και έτσι δεν χάρηκε ο ίδιος τη συμμετοχή του στην προώθηση του δίσκου με την αναγνώριση που αυτή θα του έδινε αλλά και τη χαρά της αλληλεπίδρασης με τον κόσμο. Του αξίζουν πολλά μπράβο, κέρδισε με τις μπαγκέτες του τη θέση του ανάμεσα στους δύο γίγαντες:
Έτσι τα έφερε λοιπόν η τύχη και το Ελληνικότερο του Ροκ παρέμεινε εγκλωβισμένο στην Ελλάδα χωρίς καν να απολαύσει χρυσά γεράματα όπως του άξιζε, έστω εντός συνόρων. Τι να πει κανείς.. καλά παιξίδια στο Γιάννη με τους παιδικούς του ήρωες εκεί πάνω, καλή δύναμη στον Αντώνη με τις προκλήσεις που θαρραλέα αντιμετωπίζει και καλή συνέχεια στο Μάκη που του χρωστάμε για το rejuvenation (όπως λέμε στα Ελληνικά) των Socrates, όσο αυτό διήρκησε. Rock on!
No comments:
Post a Comment