(Άλλη μία) Γενέθλια βολτούλα

 Αν παρκάρεις έτσι το αυτοκίνητό σου τότε κάτι έχεις κάνει σωστά:

Προυπόθεση βέβαια για το ανωτέρω "σωστό" είναι να είσαι στη σωστή χώρα, η οποία στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι η Ελλάδα, όσο "λάθος" και αν είναι αυτή για άλλα (δικά μου) γούστα. Σε ότι αφορά το συγκεκριμένο, δεν υπάρχει απολαυστικότερος καιρός από το ζεστό Αττικό Φθινόπωρο. Τι να μας πουν τα καλοκαίρια και η Μύκονος τον Αύγουστο. Οι άδειες παραλείες Από Σεπτέμβρη και μετά είναι παράδεισος επί γης. Όπως αυτές στους δύο υπέροχους κόλπους του Πόρτο Εννιά στη Νοτιοανατολική Αττική.

Ιδού ο Νότιος:

Και ο Βόρειος:

Θα μπορούσα να έχω έρθει αποκλειστικά για αυτούς αλλά η αλήθεια είναι ότι μου προξένησε το ενδιαφέρον το απομεινάρι της Γαλλικής Σκάλας που υπάρχει ακριβώς ανάμεσά τους για να μας θυμίζει το ένδοξο βιομηχανικό (μεταλλευτικό στη συγκεκριμένη περίπτωση) παρελθόν της περιοχής. Κατεβαίνω αυτή τη τσιμεντένια σκάλα για να την πλησιάσω:

 Η σκάλα αυτή είναι σε χειρότερη κατάσταση από τη Γαλλική, με τον οπλισμό της διαλυμένο από την αλμύρα και τη μισή να βρίσκεται στον αέρα:

Αυτή είναι η Γαλλική Σκάλα από τη Βόρεια πλευρά:

 

Λείπει το μεταλλικό μέρος της το οποίο το έφαγε η αλμύρα και το οποίο εκτεινόταν προς τη θάλασσα ώστε να μεταφέρει το μετάλλευμα στα πλοία για εξαγωγή. Τέτοιες κατασκευές είχε κάνει και αλλού στα παράλια της Νοτιοανατολικής Αττικής στα μέσα/τέλη του 19ου αιώνα η Γαλλική Εταιρεία Μεταλλείων Λαυρίου με εξέχουσα και καλύτερα σωζόμενη αυτή στο Λαύριο, αν και δυστυχώς δεν έχει τύχει της περιποίησης που της αξίζει. Αξίζει όμως να αναζητήσετε πληροφορίες για αυτές τις κατασκευές της εποχής γιατί ήταν πρωτότυπες και οι μηχανικοί της εποχής κλήθηκαν να δώσουν λύσεις σε ζητήματα που δεν είχαν αντιμετωπίσει πριν. Μπορείτε να διαβάσετε σχετικά εδώ.

Οι κατασκευές αυτές για να είναι αποδοτικές χτίζονταν μπροστά από αποθήκες των προς εξαγωγή μεταλλευμάτων και η συγκεκριμένη δεν αποτελεί εξαίρεση. Η συγκεκριμένη αποθήκη δυστυχώς είναι περιφραγμένη από τον ιδιώτη που κατέχει (ή καταπάτησε) τη συγκεκριμένη έκταση και έτσι δεν μπόρεσα να τη δω από κοντύτερα αλλά μπορείτε να πάρετε μια ιδέα στις επόμενες εικόνες:

Η καταπληκτική θέση της Σκάλας, το ερείπιό της, η πλήρη απουσία ανθρώπινης δραστηριότητας και μια από τις θερμότερες αρχές Νοέμβρη απουσία ανέμων πραγματικά παγώνουν το χρόνο:

Η Σκάλα από τη Νότια πλευρά:

Το μόνο που έχει απομείνει από το μεταλλικό μέρος αυτής της κατασκευής είναι μόνο αυτά εδώ:

Όσο αναμενόμενη και αν είναι η φθορά σε ένα ακριά διαβρωτικό περιβάλλον όπως αυτό, δεν παύει να εντυπωσιάζει η λύσσα με την οποία η αλμύρα κατατρώει το εκτεθειμένο σίδερο.

Αφήνοντας τη Γαλλική Σκάλα πίσω στα πρώτα χιλιόμετρα συναντώ αυτό τον πύργο:

Στην παραπάνω φωτογραφία τον βλέπετε μαζί με ένα από τα αμέτρητα εκτρωματικά γιαπιά που "στολίζουν" την υπέροχη αυτή χώρα μας. Ενώ αρχικά το μυαλό μου πήγε σε μεσαιωνικό πύργο (έχει αρκετούς η Ανατολική Αττική από την εποχή των Delaroche), μάλλον είναι καμινάδα από φούρνο μεταλλευμάτων:

 Άλλωστε οι μεσαιωνικοί αυτοί πύργοι δεν ήταν κυλινδρικής διατομής. Μιας και γκρίνιαξα όμως για το γιαπί πριν, ώρα να το ευχαριστήσω για την ευκαιρία που μου έδωσε η ταράτσα του να τραβήξω αυτή τη φωτογραφία:

Καλό μήνα, τα λέμε σε επόμενη βόλτα 🙂