Η συλλογή του παρακάτω περιεχομένου οφείλεται στην τάση μου να ξυπνάω νωρίς αλλά και στην έλξη που μου ασκούν τα παράλια της Αττικής παρά το γεγονός ότι τα γεύομαι από τότε που πρωτοάνοιξα τα μάτια μου. Στο πρώτο ξημέρωμα του 2024 λοιπόν, ο δρόμος με βγάζει στην παρακάτω υπέροχη πινακίδα:
SUPERKAMIN! Μερακλής ο νονός. Αν έφτιαχνε προφυλακτικά θα τα βάφτιζε SPERMOSTOP. Η εικόνα βέβαια σχολιάζει από μόνη της με το σκελετό που κρατά ακόμη αυτά τα εξόφθαλμα ενώ ο Αττικός ουρανός προσπαθεί να ομορφύνει το χάλι.
Προσπαθεί και ο τοπικός δήμος με αυτό εδώ:
Το οποίο "δημιούργημα" έχει και αυτό την πλάκα του καθώς είναι στο μέσο του πουθενά, σε ένα τρίγωνο κόμβου της παραλιακής κρυμμένο από τους γύρω θάμνους:
Πάω στοίχημα πως ούτε οι ντόπιοι δεν το έχουν δει. Σίγουρα πάντως δεν το έχει δει κανένας να δουλεύει αφού όπως φαίνεται δεν ολοκληρώθηκε ποτέ:
Αρκετά με τα "κουφά", ας στρίψουμε δεξιά να δούμε λίγη θάλασσα σωστά; Μη βιάζεστε, ο Δήμος έχει και άλλες "ομορφιές". Αυτή είναι η πρώτη θέα όλων όσων πάνε στην τοπική (ωραιότατη κατά τα άλλα) παραλία:
Αριστερά ένα τσούρμο από κάδους σκουπιδιών:
(με πινακίδα που απαγορεύει τη ρίψη σκουπιδιών🙂)
Και παραδίπλα μια χωματερή:
Όλα αυτά τα εξώφθαλμα είναι εκεί επειδή δεν θεωρούνται εξώφθαλμα καν. Αυτό το τελευταίο είναι το ανατριχιαστικότερο. Η ευκολία δηλαδή με την οποία συνηθίζουμε τη θέα του τέρατος, ένδειξη ότι του μοιάζουμε όπως σοφά είχε πει ο Μάνος.
Δείτε παρακάτω σε τι παράδεισο έχουμε φτιάξει την παραπάνω κόλαση:
Μέγας αρωγός και χορηγός, ο απίστευτος (για την εποχή έστω) καιρός. Πραγματικά εκπληκτική μέρα με πλήρη άπνοια, λες και ήρθε για να μας υποσχεθεί πως το 2024 θα σβήσουν κάποιες έστω από τις πληγές που άνοιξαν στον πλανήτη.
Εμείς φυσικά θα συνεχίσουμε να αμολάμε σκουπίδια, δεν υπάρχει θέμα.
Μπορείτε να δείτε τι κρύβεται πίσω από αυτή τη βλάστηση;
Ούτε εγώ αλλά ούτε κανείς άλλος.
Είναι η πινακίδα με τα μεγαλύτερα υπαρξιακά ζητήματα:
Μου θυμίζουν κάτι τέτοιες εικόνες τα "στραβά και ανάποδα" που παρουσίαζε κάποτε ο αείμνηστος Άρης Σταθάκης "από τη θέση του οδηγού", συλλέγοντας διάφορα από τα αμέτρητα οδικά καραγκιοζιλίκια της χώρας μας. Ιδιαίτερης ποιότητας άνθρωπος και δημοσιογράφος, σε ένα χώρο μάλιστα του ειδικού αυτού τύπου που αν μη τι άλλο δεν είχε το απόσταγμα της διανόησης.
Το παρακάτω ζευγάρι εικόνων είναι από το πρανές της παραλιακής λεωφόρου και εύκολα συνοδεύεται ηχητικά από το "Life becoming a landslide":
(σόρυ που δεν τις έβαλα δίπλα δίπλα για οικονομία χώρου αλλά για να το κάνεις μέσου του βλακώδους περιβάλλοντος του blogspot θέλει html και άλλες αβαρίες αδιανόητες για 2024).
Όποιος τηρήσει το όριο αυτό στη συγκεκριμένη ευθεία να ειδοποιήσει πρώτα τα αγαπημένα του πρόσωπα ότι θα χρειαστούν σπάτουλα για να τον ξεκολλήσουν από την άσφαλτο πριν τον θάψουν:
Η "πλάκα" (πολλά εισαγωγικά) είναι πως αν το παραπάνω σχόλιο το βάλει κανείς κάπου στα social, η συντριπτική πλειοψηφία θα βρίζει την πινακίδα και όχι αυτούς που θα σε κολλήσουν στην άσφαλτο. Για όσους τυχόν δε γνωρίζουν, η συγκεκριμένη ευθεία (το μεγαλύτερο κομμάτι της είναι στην πλάτη μου) έχει μετατραπεί σε πίστα, μιας και τα κλασικά κοντράδικα στέκια έχουν μετακομίσει εκεί λόγω αστυνομίας. Η τελευταία καλά έκανε και τα ξήλωσε, δυστυχώς όμως το συγκεκριμένο παραμένει μιας και η περιοχή δεν είναι ιδιαίτερα κατοικημένη για να διαμαρτυρηθούν αρκετοί, ενώ όσοι μένουν εκεί πιθανώς δεν έχουν τέτοιες ευαισθησίες. Βέβαια ξέρετε πως αλλάζουν αυτά... στο πρώτο ατύχημα. Ο ίδιος που δε σηκώνει το τηλέφωνο να παραπονεθεί στην τροχαία για το αίσχος που συμβαίνει έξω από το σπίτι του και θέτει σε κίνδυνο τη ζωή του είναι ο ίδιος που θα κλέγεται στα κανάλια αν χτύπα ξύλο χάσει κάποιον δικό του για το "κράτος που απουσιάζει". Πάω στοίχημα πως το κράτος δεν το φώναξε ακόμη κανείς εκεί. Φυσικά ούτε δημοσιογράφος έχει ασχοληθεί. Τα ρούχα του Κασελλάκη πουλάνε περισσότερο και πιο άκοπα.
Δείγμα αστειότητας είναι και αυτή η (φιλότιμη κατά τα άλλα) πινακίδα του Δήμου:
Το να βάλεις μια τέτοια πινακίδα σε οπιαδήποτε άλλη χώρα της ("κλασσικής" έστω) Ευρώπης ισοδυναμεί με το "μη σκοτώνετε ανθρώπους". Στην ουσία και αυτή το ίδιο λέει. Μου επιβεβαίωσε βέβαια το λόγο ύπαρξής της (λέμε τώρα, λες και θα συμμορφωθεί έτσι ένας τύπος που περνάει κόκκινα) ένας "οδηγός" στο αμέσως επόμενο φανάρι. Δεν σταμάτησε καν. Είδε από μακρυά το κόκκινο, έκοψε λίγο ταχύτητα, είδε άδειο το δρόμο και ξαναπάτησε γκάζι. Κάπως έτσι, μια μέρα θα αποκτήσουμε κάμερες σε κάθε φανάρι και η τεχνολογία που εξελίσσεται πολύ ταχύτερα ημών (αν εξελισσόμαστε καν δηλαδή) θα "εξελίξει" και εμάς.
Τα μανιτάρια επίσης δεν εξελίσσονται ιδιαίτερα αλλά αρκετά από όσα τρώγονται παραμένουν νόστιμα. Εγώ δεν ξέρω να τα διαλέγω οπότε το συγκεκριμένο, αν και ελκυστικά μεγάλο, το άφησα να συνεχίσει την ακίνητη ζωή του δίπλα στους κοντράκηδες:
Να πούμε ένα μπράβο στο δήμο που στο συγκεκριμένο κομμάτι έχει κάνει παράλληλα με την ευθεία-πίστα ένα πεζόδρομο. Δείτε όμως το άδοξο τέλος αυτού πριν καν σε βγάλει κάπου:
Η αδιαφορία που δείχνουμε σε αυτή τη χώρα για πεζούς, ηλικιωμένους ΑΜΕΑ κλπ είναι ακόμη και σήμερα αηδιαστική. Πας π.χ. στη Στοκχόλμη και ξαφνικά ανακαλύπτεις πως ένας άνθρωπος 90+ ετών με ορθοπεδικά βοηθήματα μπορεί μόνος να περπατά στην πόλη. Εδώ δεν τους βλέπεις πουθενά γιατί έξω από το σπίτι τους δεν έχουν καμία τύχη. Δεν υπάρχουν αρκετά φάσκελα για αυτή μας την καφρίλα.
Υπάρχουν όμως αμέτρητα εικονοστάσια να μας τη θυμίζουν για τον τρόπο που οδηγούμε:
Αυτό είναι μεταξύ άλλων το ελκυστικό των άδειων δρόμων.
Το γεγονός δηλαδή ότι λείπουμε εμείς οι δολοφόνοι από αυτούς:
Είναι αυτό το απολύτως εύστοχο που έχει πει ένα από τα καλύτερα τιμόνια της χώρας, ο Τάσος Μαρκουΐζος, γνωστός και ως "Ιαβέρης":
"δείτε το όχημα σαν όπλο - είναι ασφαλές μόνο όταν λείπει από μέσα του το βλήμα, δηλαδή ο οδηγός".
Η φράση αυτή μου έμεινε όχι μόνο γιατί δε θα μπορούσε να ήταν περιεκτικότερη αλλά και γιατί ήταν (και είναι) το πρώτο πράγμα που κοιτάω όταν πλησιάζω παρκαρισμένα αυτοκίνητα, ιδιαίτερα εκείνα που έχουν στραμμένο τον τροχό τους προς την κατεύθυνσή μου.
Δείτε παρακάτω άλλη μια καφρίλα με οδικό ενδιαφέρον:
Δε φτάνει που κάποτε κάποιος είχε το θράσος να βάλει πινακίδα με το ένα της πόδι μπροστά από τη μπαριέρα, αυτή παραμένει ακόμη και σήμερα εκεί. Αυτά συμβαίνουν όταν δεν μας βγάζει το μάτι τίποτα.
Αντίθετα, ένας ακέφαλος νεκρός φοίνικας μπορεί ακόμη και έτσι να συνεχίσει να χαρίζει ομορφιά:
Πάλι αντίθετα, οι ανθρώπινες παραλείψεις/παρεμβάσεις είναι εκεί για να ασχημαίνουν ή ακόμη και να σκοτώσουν:
Σας φάνηκαν μικρά τα παραπάνω καρφιά;
Έχει και μεγαλύτερα παρακάτω:
Η φύση βέβαια επιμένει στην ομορφιά:
Όπως και η γάτα αυτή στο βάθος επιμένει να με κοιτά:
Ας κλείσω με ένα βίντεο ευγενική χορηγία της μαμάς θάλασσας που προσφέρει απεριόριστη γαλήνη σε μια μέρα χωρίς άνεμο σαν αυτή:
Μετά από τόσα κουλά και κουφά που έχουμε ζήσει σε αυτή τη χώρα αλλά και διεθνώς εδώ και μιάμιση σχεδόν δεκαετία, ας χαρούμε επιτέλους ένα γαλήνιο 2024 σαν αυτή τη θάλασσα-καθρέπτη του βίντεο.
Να είστε όλοι καλά μέσα και έξω, τα λέμε στο επόμενο.
No comments:
Post a Comment