Bunkers στο γιαλό, Αεροπλάνο στο Λαύριο

 

Ανάμεσα στις αγαπημένες μου προορισμούς είναι οι παραλίες εκτός εποχής όπως π.χ. τώρα το Γενάρη οι οποίες είναι προφανώς άδειες ιδιαίτερα αν είσαι πρωινό πουλάκι όπως εγώ, αν και το θέαμα είναι συχνά αλλόκοτο με τα απομεινάρια από τα μπιτσόμπαρα, συχνά στολισμένα από τα σκουπίδια που μας αρέσει να πετάμε σε πρώτη ευκαιρία:

Μιλώντας για μπιτσόμπαρα και σκουπίδια, η παρακάτω εικόνα είναι από τις καλές των περιπτώσεων με τα τελευταία να περιορίζονται στους κάδους όπου και ανήκουν μιας και λείπουν λόγω εποχής αυτοί που τα πετάνε έξω:

Η συγκεκριμένη παραλία είναι ο Χάρακας:

Παρακάτω είναι το τέρας αξιοπιστίας που με έχει κουβαλήσει εδώ και πάνω από μιάμιση δεκαετία σε 3 ηπείρους αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση δε μπορώ να διαλέξω προσανατολισμό κάμερας γιατί μου αρέσουν και οι δύο οπότε ζητώ προκαταβολικά συγνώμη για την επανάληψη:

Ο ιδιαίτερος ουρανός, η μοναχική ελιά, ελπίζω το δίλλημα να έγινε κατανοητό.

Βέβαια δεν ήρθα εδώ για να φωτογραφίζω, έστω και στο βάθος, σκουπιδοτενεκέδες. Η συγκεκριμένη παραλία, όπως γενικότερα τα παράλια της Αττικής, έχει ουκ ολίγες οχυρώσεις από τον Β' ΠΠ. Δίπλα σε μία από αυτές κοίτεται αυτό το ξεριζωμένο αλμυρίκι που επιμένει να χαρίζει πράσινο ακόμη και σε αυτή την κατάσταση:

Εδώ είναι το πολυβολείο που του κρύβει την Ανατολή:

Ξέρω ότι θέλετε να το δείτε και μέσα:

Η ατέρμονη μανία των ανθρώπων να γεμίζουν με σκουπίδια τους εγκαταλελειμμένους χώρους θυμίζει τετράποδο που κάνει τα κακά του στο πεζοδρόμιο και φεύγοντας "σκάβει" με τα πόδια του για να τα θάψει. Με την (εις βάρος μας) διαφορά ότι το τετράποδο υποτίθεται πως δεν έχει εξελιχθεί όσο εμείς τα δίποδα.

Το Νοτιοανατολικό άκρο της παραλίας είναι κυριολεκτικά γεμάτο πολύβολεία, προσωπικά δεν θυμάμαι παραλία με πυκνότερη τοποθέτηση τέτοιων οχυρώσεων - δίπλα είναι το επόμενο:

Όπως εύκολα φαντάζεστε αντίστοιχο χάλι έχει και αυτό μέσα μόνο που εκτός των άλλων είναι και πλημμυρισμένο:

Το τσιμέντο περιμετρικά με τις πέτρες μάλλον είναι μεταγενέστερη απόπειρα συντήρησης/εξωραϊσμού:

Πόσω μάλλον τα πλακάκια στην οροφή του:

Δε θα εκπλαγώ αν μάθω πως όλα αυτά έγιναν από κάποιον που προσπάθησε να το οικιοποιηθεί, αν και μου αρέσει να πιστεύω ότι τα ελατήρια της κίνησης αυτής δεν ήταν ωφελιμιστικά.

Ας δούμε και το υπόλοιπο συγκρότημα των οχυρώσεων:

Όπως βλέπεται η θάλασσα δεν πολυσυμφωνεί με τις παράκτιες ανθρώπινες παρεμβάσεις και πράτει αναλόγως. Ζητώ συγνώμη για την αλμύρα από τις αγαπημένες μου δερμάτινες μπότες και πλησιάζω την είσοδο:

Ε, τώρα πια τίποτα δε σας εκπλήσει από το εσωτερικό αυτών των πολυβολείων αν και...

...ναι, έχει και lounge στο βάθος🙂

Παραδίπλα άλλο ένα σε αντίστοιχο χάλι:

Άποψη της παραλίας από το Νοτιοανατολικό άκρο της:

Κι όμως, οι οχυρώσεις δεν τελειώνουν εδώ. Στο βάθος μπορείτε να δείτε εργασίες με βήθεια πλωτού μέσου σε ένα ακόμη πολυβολείο:

Δεν έχω ιδέα ποιός επεμβαίνει εκεί και γιατί αλλά έχοντας δει το τι έχουν κάνει σε αντίστοιχα πολυβολεία οι κάτοχοι κοντινών αυθαιρέτων δεν με εκπλήσσει τίποτα πλέον. Αριστερά από το συνεργείο που δουλεύει μπορείτε να δείτε ένα ακόμη πολυβολείο:

Με άλλα λόγια, μόνο στο ένα άκρο της παραλίας έχει τουλάχιστον τόσα πολυβολεία όσα οι μέρες της εβδομάδας.

Βλέποντας το κουφάρι αυτής της (κάποτε πλωτής) πλατφόρμας νομίζεις πως έχει παγώσει ο χρόνος και παίζει σε ταινία του Αγγελόπουλου:

Τη σιωπή σπάει ένα κοφτό γαύγισμα πίσω μου.

Γυρνάω να δω με τι έχω να κάνω και βλέπω αυτό:

 Οι διαστάσεις του σκύλου και το πάρκινγκ σκαφών πίσω μου δεν είναι καλός οιωνός και αρχίζω ήδη να σκέφτομαι ότι ίσως μου χρειαστούν οι μπότες που φοράω αλλά ευτυχώς η συγκεκριμένη αγελαδοαρκούδα είναι πιο φιλική από φίλο όταν βλέπει ότι έχει να κάνει με φίλο (εμένα). Χαρούμενη που σπάω τη βαρεμάρα της με την παρουσία μου με ακολουθά:

Μετά αράζει:

Γυρνά προς το μέρος μου:

Και περιμένει χάδια:

Στο παρακάτω βίντεο είναι μια σύνοψη όλων των παραπάνω:

Ώρα να φύγω οπότε καβαλάω,

και φτάνω εδώ:

Ένα όμορφο σημείο με θέα στη γύρω περιοχή πάνω από τα Λεγραινά:

Φυσικά, όπως όλα τα ωραία σε αυτό τον τόπο, πάντα υπάρχει ένα αλλά. Εκεί που απολαμβλανω τη θέα και την ησυχία κάποιος κυνηγάει πουλιά. Δεν μπορώ να εντοπίσω που ακριβώς είναι αλλά μία βολή περνά από πάνω μου και ακούω τα σκάγια να σκίζουν τον αέρα. Τι υπέροχο...

Τράβηξα ένα βιντεάκι στο οποίο θα βρείτε και τη θέση του σημείου αυτού στο χάρτη:

Ώρα να φύγω για τον επόμενο σταθμό:

Τον οποίο τον έχει προδώσει ήδη ο τίτλος αλλά σε περίπτωση που δεν το ξέρετε αν αφήσετε το Λιμάνι του Λαυρίου πίσω σας με κατεύθυνση την Αθήνα στη Λ. Μίκη Θεοδωράκη θα πέσετε πάνω σε αυτό:

Ναι, δεν κάνουν πουλάκια τα μάτια σας, βλέπετε αεροπλάνο στο βάθος, εκτός αν κολλήσει το βλέμμα σας στην όμορφη θάλασσα ανατολικά του:

Όπως μπορείτε να διαβάσετε και σεις με μια διαδικτυακή αναζήτηση, το συγκεκριμένο είναι ένα BAC 1-11, αρκετά σπάνιο ώστε να υπάρχει μονοψήφιος αριθμός τέτοιων αυτή τη στιγμή. Μας έρχεται από τα 60s, πετούσε για την Hellenic Air και είχε μείνει πάνω από 2 δεκαετίες παρατειμένο στο παλιό αεροδρόμιο του Ελληνικού, βανδαλισμένο από τους καλούς ανθρώπους που υπάρχουν ανάμεσά μας. Σώθηκε από το να γίνει scrap πάλι από μια Κυπριακή εταιρεία, τη Zela Aviation, της οποίας ο Α. Χριστοδουλίδης (που ταξίδευε μικρός με τέτοιο) κατάφερε να συνάψει συμφωνία με το Δήμο Λαυρεωτικής ώστε το αεροπλάνο να μεταφερθεί εκεί (σε κομμάτια).

Συναρμολογημένο και σε διαδικασία βαψίματος, σήμερα έχει αυτή την όψη:

Όλα είναι θέμα εστίασης:

Ας το δούμε και από την άλλη πλευρά:

Να και ένα βιντεάκι που τράβηξα επιτόπου:

Σε άλλα νέα, ο τοπικός δήμος δεν ξεστόλισε ακόμη το Χριστουγεννιάτικο δέντρο του:

Να είστε όλοι καλά και τα λέμε στο επόμενο.