The times they are changing

 

Η παραπάνω οφθαλμορύπανση μου θύμισε πως αυτό το κτιριάκι επέμενε να υπάρχει εκεί ως ένα από τα ελάχιστα πλέον που μας θυμίζουν πως κάποτε η Καλλιθέα ήταν όντως Καλή Θέα και ήταν γεμάτη από μονοκατοικίες, πολλές από τις οποίες ήταν και πολύ όμορφες. Ακόμη και οι μέτριες όμως ήταν απολύτως προτιμότερες από τα άνοστα αίσχη που χτίστηκαν με λύσα το '70 και το 80, οπότε και μπήκε η ταφόπλακα στην καλαισθησία του παρελθόντος σε όλα τα αντίστοιχα προάστια.

Το συγκεκριμένο θέαμα είναι συγκινητικό για μένα και για κάποιους επιπλέον λόγους. Στο συγκεκριμένο κτίριο στεγαζόταν μια κάβα-ποτοποιΐα. Στην ακμή της τύχαινε να με πηγαίνει εκεί η μητέρα μου και σαν παιδάκι με εντυπωσίαζαν δύο πράγματα: το σκούρο εσωτερικό όπου κυριαρχούσε το καφέ και το ξύλο και η έντονη μυρωδιά του αλκοόλ, κυρίως του λικέρ που έφτιαχναν εκεί. Στα χαλάσματα μπορείτε να διακρίνετε ακόμη αυτό το καφέ:

Το "...ΠΟΙΪΑ" είναι ό,τι έχει απομείνει από την ταμπέλα της επιχείρησης να κείτεται στο δρόμο πριν το μαζέψει το φορτηγό που θα έρθει αργότερα μαζί με τα υπόλοιπα μπάζα:

Δεν ξέρω τι θα χτιστεί στη θέση του, μακάρι να είναι κάτι ομορφότερο, δεν είμαι κατ' ανάγκη αντίθετος, αντιλαμβάνομαι τις ανάγκες, δεν είμαι τεχνοφοβικός κλπ κλπ. Την ίδια στιγμή όμως δεν μπορώ να παρακάμψω το τεράστιο γαμώτο: Καλλιθέα, Μοσχάτο, Νέα Σμύρνη και πόσα άλλα προάστια ήταν παράδεισος νεοκλασσικών, το πολύ διώροφων σπιτιών. Δείτε π.χ. τι προυπήρχε της πολυκατοικίας από την οποία γράφω αυτή τη στιγμή:

Πρόχειρη και άθλια η φωτογραφία της εποχής που τραβήχτηκε βιαστικά πριν την κατεδάφιση αλλά ενδεικτική. Το συγκεκριμένο σπίτι ήταν περίπου στο μέσο όρο, στη γειτονιά υπήρχαν πολύ ομορφότερα τα οποία έπεσαν και αυτά 1-2 δεκαετίες μετά. Όμως ακόμη και αυτό είχε τις καμάρες του, τον κήπο του, την εμφάνιση που βλέπετε τέλος πάντων στην οποία συνυπολογίστε πως η οικία είναι εγκαταλελλειμένη λόγω προσεχούς κατεδάφισης (παρακάμπτω το πως "επισκευάζονταν" τα αυτοκίνητα εκείνη την εποχή που κυκλοφορούσαν άβαφα με το σιδερόστοκο όπως το fiat αυτό).

Σήμερα για να απολαύσω κάτι αντίστοιχο πρέπει να κάνω χιλιάδες χιλιόμετρα σε χώρες όπως π.χ. η Ολλανδία. Άξιζε να θυσιαστεί η Αθήνα και να κανιβαλιστεί με αυτό τον τρόπο, για να ξεπεινάσει ο Έλληνας που μετοίκισε σε αυτή με προταιρεότητα την αρπαχτή και συνέχισε να τη βρίζει παρότι αυτή τον ξεπείνασε και παρόλο που είναι ο ίδιος που την κανιβάλισε και όχι φυσικά η (τόσο προικισμένη από τη φύση) πόλη;

Ο Στέφανος Μάνος, την εποχή της φωτογραφίας αυτής, βλέποντας τον κίνδυνο αυτό θέλησε να επιβάλει χαμηλούς συντελεστές δόμησης για την αποφυγή ακριβώς αυτού του κανιβαλισμού. Ήταν μάλιστα (κατ' ομολογία συνεργατών του τότε ΠΘ Κ. Καραμανλή) ο μόνος που πρώτα σκέφτηκε και μετά είπε το ΝΑΙ στην πρόταση υπουργοποίησής του (οι υπόλοιποι βουρ στον πατσά). Το τι άκουσε από τη βάση του κόμματος δε λέγεται (κάτι αντίστοιχο με το τι άκουσε ο Πεπονής από τη βάση του δικού του κόμματος 2 δεκαετίες αργότερα όταν δημιούργησε το ΑΣΕΠ). Το ΑΣΕΠ άντεξε αλλά οι συντελεστές όχι, ούτε ο Μάνος τελικά. Το θηρίο του ξεπεινάσματος των ανθρώπωνε συνήθως νικά και μάλιστα με άνεση. Και έτσι σήμερα τα προάστια της Αθήνας είναι πλημυρισμένα από αμφιβόλου ως ανύπαρκτης αισθητικής πολυκατοικίες που συχνά όχι κήπο δεν έχουν αλλά καμιά φορά ούτε τη μηχανή σου δε βρίσκεις να παρκάρεις στα χιλιοχεσμένα από τα σκυλιά πεζοδρόμια. Το κόμμα του Μάνου είχε φτάσει στο σημείο κάποια στιγμή να βάλει για πρόεδρο τον Αντύπογλου με μέλη ακόμη και εξαπτέρυγα του ΓΑΠ, ο δε σημερινός δήμαρχος της πρωτεύουσας βάζει δυνατή υποψηφιότητα για τον χειρότερο ever. Η εξέλιξη του ανθρωπίνου είδους κάθε άλλο παρά γραμμική είναι.

"Ρε μεγάλε ξέρεις πόσο θα είχε το τετραγωνικό άμα είχαμε μείνει στις μονοκατοικίες;" Ούτε εσύ που φωνάζεις ξέρεις αλλά μπορούμε να φανταστούμε. Ισχύει όμως και το εξής: "το φτηνό κρέας το τρώνε οι σκύλοι". Και πάντως κάτι καλύτερο θα υπήρχε να είχαμε κάνει σε αυτή την πόλη-παγκόσμιο σημείο αναφοράς από το να ξεροσταλιάζουμε σήμερα στις παλιές Ελληνικές ταινίες και να λέμε "κοίτα πως ήταν η Μιχαήλ Βόδα!".