Πηδάω τη Βεράντα

 

Τον καιρό που σπούδαζα στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, ένας καθηγητής θεώρησε φρόνιμο να μας πει στο διάδρομο πριν το μάθημα το αστείο με τον Τοτό και τη Βεράντα. Για όσους δεν το ξέρουν, ο Τοτός επικαλείται ως λόγο καθημερινής καθυστέρησης στην τάξη ότι "πηδάει τη Βεράντα" και αναρωτώμενη η δασκάλα του γιατί δε χρησιμοποιεί την πόρτα ανακαλύπτει ότι έτσι λένε την υπηρέτρια. Σήμερα φυσικά θα τον είχαν φάει λάχανο τα ala carte metooτζίδικα. Κανονικά θα έπρεπε να τον συλλάβει η αστυνομία γούστου και ακόμη καλύτερα να τον είχε απολύσει νωρίτερα η υπηρεσία εντοπισμού άχρηστων Δ.Υ. αλλά αυτό είναι μια άλλη μεγάλη κουβέντα για ένα ακόμη Α.Ε.Ι. στο οποίο βασίλευε (και φοβάμαι βασιλεύει) το χάος.

Σχέση (σχεδόν) ερωτική με μια Βεράντα απέκτησα και εγώ τελευταία όμως. Οι καύσωνες πλέον μετριούνται σε εβδομάδες αντί για μέρες, πράγμα που σε υποχρεώνει να ζεις μέσα σε ένα κλειστό κλιματιζόμενο σπίτι για πολλές μέρες. Πάρα πολλές για το γούστο μου που δεν πολυγουστάρει τα κλιματιστικά, όσο ικανοποιημένος και αν είμαι από τα δικά μου. Έτσι λοιπόν, αποφάσισα να ξεκινήσω να κοιμάμαι στη βεράντα τα βράδυα. Βγάζω ένα φουσκωτό στρώμα 1.5Χ2μ και να 'μαι ξάπλα με στέγη τον ουρανό και παρέα τις γλάστρες. Με χαρά λοιπόν να σας αθροίσω τα ευχάριστα αυτής της επιλογής:

Καταρχάς το αίσθημα "the sky is the limit" που λέμε στα Ελληνικά είναι priceless. Μάλιστα αν την πέσεις στο κρεβάτι "με τις κότες", προλαβαίνεις το μοναδικό χρώμα που χαρίζει ο ήλιος αφού σβήσει από τον ορίζοντα. Όλα αυτά σε συνδυασμό με το φουσκωτό στρώμα σου φέρνουν μια γερή δόση αίσθησης κατασκήνωσης. Σε σημείο που, αν έχεις έντονη εσωτερική αντιπολίτευση, μπορείς να αναρωτηθείς μήπως οι διακοπές έχουν υποκατάστατα που δεν τα είχαμε σκεφτεί.

Με το παραπάνω κουμπώνει ο αέρας που αναπνέεις. Ακόμη και στην καρδιά της πόλης είναι ασύγκριτα καλύτερος από αυτόν του κλειστού σου πνοδωματίου και συμβάλει και αυτός στο περί διακοπών αίσθημα. Μάλιστα, να και κάτι που ίσως δεν το έχουν φανταστεί όσοι δεν έχουν δοκιμάσει κάτι τέτοιο: Ακόμη και μέσα στην Αθήνα στον ελεεινότερο καύσωνα όπως αυτός που ζούμε τώρα (σε διάρκεια τουλάχιστον), κάποια στιγμή χρειάζεσαι να σκεπαστείς κάτι αν κοιμάσαι έξω. Πράγμα το οποίο διευκολύνει και τον ύπνο.

Όλα καλά λοιπόν; Οι έχοντες βεράντα έχουν τα Κουφονήσια στα πόδια τους και δεν το ήξεραν; Είπα "σχεδόν" αναφερόμενος στη βεραντειάδα for a reason: Όπως σε όλα σχεδόν τα πράγματα στη ζωή, όσο ελκυστικά και να είναι, φροντίζουν οι ίδιοι οι άνθρωποι να τα μαγαρίσουν. Στη συγκεκριμένη περίπτωση αυτό έχει να κάνει με την ηχορύπανση. Ότι ωτοασπίδες και να βάλεις, αν δεν έχεις κατεστραμένα αυτιά συνταξιούχου χειριστή κομπρεσέρ την έκατσες. Οι αλλαγμένες/πειραγμένες εξατμίσεις και μόνο αρκούν. Αυτό το χάλι, δεκαετίες τώρα είναι από τους βασικότερους παράγοντες υποβάθμισης της ζωής αλλά ασχολούμαστε με την αντιμετώπισή του αντιστρόφως ανάλογα της σοβαρότητάς του, δηλαδή καθόλου. Όποιος θέλει να ζει σαν άνθρωπος πρέπει να πάρει τα βουνά. Οπουδήποτε αλλού έχει αφεθεί στο έλεος του κάθε καρούμπαλου συμπλεγματία με θορυβώδες όχημα του οποίου η χαρά της ξεφτιλισμένης ζωής του είναι να βαράει κόφτες με ανοιχτή εξάτμιση βραδυάτικα κάνοντα τόσο θόρυβο που βαράνε οι μισοί συναγερμοί στο πέρασμά του.

Άλλο αστείο οι συναγερμοί εντωμεταξύ. Δε φτάνει που τα μαγαζιά τους εγκαθιστούν με την ευαισθησία ρυθμισμένη στο μέγιστο, είναι και οι ιδιοκτήτες τόσο κόπανοι που δεν ενδιαφέρονται να τη διορθώσουν. Έχω ένα γείτονα που στο σκουτεράκι του ο συναγερμός είναι τόσο ευαίσθητος που χτυπάει ακόμη και με τον αέρα οπότε πρακτικά βαράει κάθε μέρα όλη μέρα σχεδόν. Του λέω το προφανές, ότι δηλαδή και τη μπαταρία του χαλάει, και τη δουλειά του δεν κάνει αφού βαράει συνέχεια άρα τον αγνοούν όλοι και δε μας αφήνει ήσυχους. "Θα το φτιάξω στο επόμενο σέρβις". Μήνες αργότερα ακόμη τα ίδια. Δεν είναι φοβερό με τι γουρουνιές συμβιβάζονται οι άνθρωποι, ακόμη και με αυτές που βλάπτουν τους ίδιους πρώτα απ' όλα;

Αφού δεν ασχολείται κανείς με τον κορυφαίο παράγοντα καταστροφής των πόλεών μας (για να μην πω και χωριών) η μόνη λύση είναι τα ηλεκτρικά οχήματα. Έλα όμως που οι άνθρωποι έχουν ένα πρόβλημα για κάθε προτεινόμενη λύση. Και δεν είναι απλά οι αντιδράσεις των ρομαντικών της παλιάς αυτοκίνησης που θέλουν να ακούνε μίζες, κιβώτια να τρίζουν ταχύτητες και εξατμίσεις, έρχονται μαζί και τα ψέκια του βλαδίμηρου ο οποίος το τελευταίο που θέλει είναι να απεξαρτηθούμε από τα καύσιμά του. Μέσα σε όλα αυτά, ξεσπαθώνει και ο μπάμπης απέναντι στους νεοταξίτες που θέλουν να του στερήσουν το δικαίωμα να ξυπνά 1000+ άτομα κάθε φορά που γυρνά από ποτάρες. Πόση ειρωνία να μιλάνε όλοι αυτοί για δημοκρατία όταν ο φασισμός της εξάτμισής τους έχει καταστρέψει αμέτρητες ζωές. Και τα γράφει όλα αυτά ο υποφαινόμενος ο οποίος μπορείται εύκολα να δείτε (στο blog ή στο site μου) αν γουστάρει μηχανές και αν πιάνουν τα χέρια του εν γένει. Ναι είναι ακριβά τα ηλεκτρικά, έχουν θέμα αυτονομίας αλλά ο πραγματικός λόγος των αντιδράσεων είναι σε αυτά που έγραψα πριν και αυτό αποδεικνύεται από το ότι οι αντιδρούντες δεν θέλουν να δουν ότι τα δύο αυτά βασικά μειονεκτήματά τους θα βαίνουν βελτιούμενα και αυτό αν μη τη άλλο αξίζει την υπομονή μας αν η ποιότητα της ζωής μας είναι προταιρεότητα όπως θα έπρεπε και όχι το καρούμπαλο του καθενός.

Είναι εντυπωσιακό πως η υπέροχη φύση αυτής της χώρα επιμένει παρά τον κανιβαλισμό μας. Τώρα που έχει αραιώσει κάπως η κίνηση στην Αθήνα λόγω καλοκαιριού, μπορείς να ακούσεις πουλάκια να κελαηδούν μέχρι να περάσει ο επόμενος κόπανος που θα τα σκεπάσει με το θόρυβο του σούργελου που οδηγά. Λέω σε κάθε ευκαιρία πως η Αθήνα είναι η ομορφότερη πρωτεύουσα το δεκαπενταύγουστο αρκεί να μην έχει καύσωνα. Όταν έχει τον πληθυσμό που θα έπρεπε κανονικά να έχει αυτή η πόλη, είναι σαν να ανασαίνει μετά από βαθιά βουτιά. Είναι έγκλημα να την πνίγουμε όλο τον υπόλοιπο καιρό.