Τζίντζερ, σκόρδο και Κ. Κουν

Εντυπωσιάστηκα τόσο πολύ από την σαλάτα που έφτιαξα ώστε άρχισα να γράφω λίγες λέξεις για την αποθέωση της γλώσσας που χαρίζει το άγριο σεξ του τζίντζερ με το σκόρδο εν μέσω άλλων λαχανικών. Την κωλοπαιδίστικη αυτή ηδονή ήρθε να παύσει η εκπομπή "Παρασκήνιο" στην ΔΤ αφιερωμένη στον Κ. Κουν. Το χτύπημα ήταν πολλαπλό. Κατ'αρχάς η απίστευτη εισαγωγή που μας έσκιαζε όταν την βλέπαμε - μικρά παιδιά τότε - μιας και ο κατάλευκος οπερατέρ με την μηχανή που απεικονίζεται σε αυτή ερμηνευόταν από τον παρθένο εγκέφαλό μας ως διαστημάνθρωπο εξοπλισμένο με κάποιο εξωγήινο φονικό όπλο. Όπως φαίνεται και από τα σχόλια του συνδέσμου στο youtube δεν ήμουν ο μόνος που το έβλεπα έτσι. Εκείνη την εποχή άλλωστε ήμασταν άβγαλτα παιδιά χωρίς πρόσβαση στο αίμα του διαδικτύου (δεν υπήρχε καν) και της τηλεόρασης (αποκλειστικά κρατική με μόνο 2 κανάλια) για να μη μασάμε από τέτοια. Το κερασάκι στην τούρτα η απίστευτη μουσική του Βαγγέλη Παπαθανασίου που μας έσκιαζε ακόμη περισσότερο, δίνοντας την αίσθηση πως κάποιος απόκοσμος εχθρός μπορεί να ξεπηδούσε ανά πάσα στιγμή από την οθόνη.

Πάνω απ'όλα βέβαια η απίστευτη φιγούρα του Καρόλου Κουν. Βλέποντάς τον θυμήθηκα τις φορές που επισκέφθηκα το υπόγειό του μιας και σχετιζόμουν με μια από τις μαθήτριές εκεί τότε. Ακόμη και χρόνια μετά το θάνατό του, φάνταζε ως μια υπόγεια παρένθεση στον κόσμο που ζούμε ο οποίος αν είχε λίγο περισσότερο αυτοσεβασμό δεν θα οδηγούσε τον Κουν και τόσους άλλους ανθρώπους με αντίστοιχο πλούτο και σοφή συστολή να ψάχνουν το στοιχείο τους στα δικά τους υπόγεια όπου "εκεί οι άνθρωποι νιώθουν". Υπερβατική φυσιογνωμία με βλέμα που προδίκαζε δύναμη αρκετή να δώσει ζωή σε νεκρό πλανήτη, αλλά την ίδια στιγμή απόλυτα μετρημένος στο λόγο του με πλήρη απουσία υπερφίαλων τάσεων. Η σύγκριση με τα σημερινά - χαμηλότερα της Λόλας - ήθη όπου ο καθένας τρίβει την αποψάρα του στη μούρη του αλλουνού περιτεύει. Θυμίζει βέβαια μια παροιμία της εποχής του Κ. Κουν που λέει "ο καθένας έχει την πορδή του για λιβανιστήρι". Μάλλον κάτι έχουν πάρει οι άνθρωποι από την διαλεκτική των τηλεπαραθύρων και προσπαθούν να επιβιώσουν επικοινωνιακά με τέτοια ευτέλεια.

Υπέροχος ο Κουν τότε, υπέροχη η σαλάτα σήμερα, υπέροχο το ξημέρωμα τώρα που σας γράφω, υπέροχο το λευκό των σπιτιών εδώ με φόντο το απέραντο γαλάζιο "του πελάου και τ' ουρανού", ε...Greece is a beautiful country you know...

Προτείνω πάντως να αρχίσουμε να χρησιμοποιούμε το πιο εύηχο Hellas, να γίνουμε και λιγότερο Γρεκοί σιγά σιγά ;)

Δεν έχω τίτλο - δεν έχω υλικό

Η ενάτη πρωινή δεν έχει έρθει ακόμη και όμως ο ήλιος ήδη σκίζει ότι βρίσκει μπροστά του κάνοντας την καρδιά του Χειμώνα στα παράλια της Αττικής να μοιάζει με ιδεώδες Λετονικό καλοκαίρι. Δείτε πως κατσούφιασε από το πολύ φως το κινητό μου αποθανατίζοντάς τον:

Εδώ τα κατάφερε αρκετά καλύτερα:

Να και η μάπα μου που αντιφεγγίζει στο ultrabook,

και η θέση από την οποία (σας) γράφω:

Όλα ιδανικά πλην του ότι δεν ξέρω τι ακριβώς να γράψω τώρα που τελείωσα την επίδειξη. Ε και; Με αντίστοιχη (απουσία) γνώμονα ταξιδεύω τις περισσότερες φορές αλλά τα ταξίδια μου δεν παύουν να είναι (συνήθως) υπέροχα. Και μουσική κάπως έτσι παίζω (τώρα αν αυτή είναι επίσης υπέροχη είναι άλλο θέμα).

Το σημείο στο οποίο βρίσκομαι μου εκπληρώνει ένα όνειρο πολλών ετών: Όταν μου πέρασε (νωρίς ευτυχώς) η επιδερμική απέχθεια για την πόλη που γέννησε και φιλοξένησε τόσα πολλά και σημαντικά (ναι αυτήν εννοώ) άρχισα να αναρωτιέμαι πόσο μαγικό θα ήταν το κλίμα της πριν την επέλαση των βαρβάρων. Κοίτα να δεις που τα όνειρα έχουν το δικό τους βραδυφλεγές φυτίλι και δεν ξέρεις πότε σκάνε. Έτσι λοιπόν όσο και να ήθελα (που δεν θέλω) να υοιοθετήσω τη γκαντεμοσαυρίλα της Ελληνικής ειδησειογραφίας, δεν μπορώ παρά να παραδοθώ με μεγάλη χαρά στην απόλαυση και το θαυμασμό της Αττικής φύσης. Πρέπει να εργάστηκαν αόκνως και οι δώδεκα θεοί για ένα τέτοιο θαύμα: Ο Αέρας κρατά υπομονετικά την αναπνοή του, ο Ήλιος κάνει ανοιξιάτικη επανάσταση και η Θάλασσα μοιάζει καθρέπτης που περπατιέται. Δεν είναι όμως η πρώτη φορά. Λίγο καιρό πριν έγραφα στον αγαπημένο μου Θείο:

"Μετά λοιπόν από μια γεμάτη ημέρα αυτή τη στιγμή κάνω δώρο στον εαυτό μου (εκτός από την μεταξύ μας επικοινωνία) λίγο γαύρο μαρινάτο, παξιμαδάκι βρεγμένο - λαδωμένο και αγγουράκι. Το τελευταίο περισσεύει εσχάτως στην καθημερινότητά μας αλλά επιμένουμε να το βάζουμε και στο τραπέζι μας. Κάποιος μαζοχισμός ίσως; Ή μήπως άθελά μας πάμε να δικαιώσουμε την προ ολίγων ετών φράση γνωστού ελεεινού τηλεαστέρα δημοσιογράφου (βλ. Ν. Χατζηνικολάου) "έτσι όπως πάμε η χωριάτικη θα έχει μόνο αγγούρι";

Πάντως τα παραπάνω τα συνοδεύω με λίγο λευκό κρασί και την απίστευτη μουσική της Αττικής φύσης: Η θάλασσα ξαπλώνει γλυκά στα βράχια και ο καρπός αυτού του ώριμου έρωτα είναι ένα χάδι για τα αυτιά το οποίο μάλιστα λόγω της θέσης του σπιτιού μου έρχεται σε ιδεώδη ένταση. Αρκετή για να το ακούς αλλά ποτέ ενοχλητική.

Σοφή η φύση, οι άνθρωποι όχι πάντα. Κάθε μέρα εδώ η μαμά Αττική μου δίνει μαθήματα πολιτισμού. Ελπιζω πως μαθαίνω..."

Η ένταση της απόλαυσης είναι τέτοια που χάνεσαι σε ατραπούς λυρικών ασυναρτησιών με την ευκολία που τρώει τα μούτρα του κανείς προσπαθώντας να χορέψει πάνω σε σαπουνισμένο μάρμαρο.

"Τι είναι αυτά ρε! Εδώ έχουμε πόλεμο!" θα πούνε κάποιοι - ίδιοι με αυτούς που πριν πολλές δεκαετίες λοιδορούσαν τον Οδυσσέα Ελύτη όταν έγραφε για Κυριακάτικες εκδρομές αντί του δράματος του Β' Παγκοσμίου πολέμου. Μικρή σχέση έχω εγώ με τον Ελύτη και ακόμη μικρότερη έχουν εκοίνοι με την κοινή λογική αλλά αν έχουμε πόλεμο ο εχθρός είστε εσείς με το άδειο άνω κεφάλι (μη σου πω και με το κάτω).

Καλημέρες και καλές μέρες!

Taxing wages (source: oecdwash.org)

A couple of days ago,

it looked like that:

Right now it is like this:

I know most of you guys have already hugged your heating units and it sounds like showing off if I tell you I am about to go swimming but...I will...if you don't mind... :)

40

 Σήμερα σαραντάρισε το "Πολυτεχνείο", εγώ βέβαια φύση προχώ άτομο σαραντάρισα πριν δυο βδομάδες και κάτι. Αν και μωρό λίγων ημερών τότε, ο αγών μου στα κάγκελα του εν λόγω Ιδρύματος ως Ζωή-Ραχήλ της εποχής είναι γνωστός και δεν χρειάζεται να πω περισσότερα, άλλωστε έχει τραγουδήσει για μένα όπως και για άλλους αγωνιστές ο 23 χρονών τότε Μπιλάρας Παπακωσταντίνου (ή μήπως με ξέχασε;)

Ας μην επεκταθώ λοιπόν για το "Πολυτεχνείο", άλλωστε τα είπαν και τα λένε καλύτερα από μένα άλλοι πρεσβύτεροι εμού όπως ο καλός φίλος Δημήτρης Φύσσας, η Άννα Δαμιανίδη, ο Φώτης Γεωργελές και όσοι λογικοί έχουν μείνει από την αστειότητα αυτής της γενιάς. Είχα πάει θυμάμαι στην 20η επέτειο το 1993 και θυμάμαι ότι δεν θέλω να θυμάμαι.

Το 40 είναι ωραίο νούμερο, στρογγυλό, ζυγό και γεμάτο. Ηλικιακά σου δίνει μια αίσθηση ότι είσαι κάπου στη μέση της διαδρομής, εκτός αν η τύχη ή εσύ ο ίδιος ή και τα δυο μαζί αποφασίσουν διαφορετικά. Η Ζωή (όχι αυτή με τη Ραχήλ) έχει πάντα το πάνω χέρι και όταν στο θυμίζει δεν έχει πολύ πλάκα, αλλά καλό είναι παρόλα αυτά να κάνουμε όνειρα και ας γελάει η κουφάλα ο Θεός όταν οι άνθρωποι σχεδιάζουν (τον έγραψα με κεφαλαίο μπας και συγχωρέσει το "κουφάλα").

Ας αφήσουμε όμως τα νούμερα πίσω, άλλωστε δεν είναι και ιδιαίτερα ερωτεύσιμα. Ούτε λένε και όλη την αλήθεια. Αν ήταν έτσι τότε π.χ. ο Τσίπρας (που του ρίχνω και ένα χρόνο) θα ήταν νέος ενώ ουσιαστικά είναι κωλόγερος. Μάλλον είναι και ανίκανος διότι σε μια γρια κοινωνία όπως η Ελληνική θα είχε διαπρέψει. Ή μήπως δεν διαπρέπει ακριβώς γιατί η Ελληνική κοινωνία δεν είναι τόσο γρια όσο νομίζουμε; Δεν είμαι σίγουρος...

Για αυτό που είμαι βέβαιος όμως είναι ότι ταξιδεύοντας τα τελευταία χρόνια εντάθηκε μέσα μου μια τάση που υπήρχε ανέκαθεν: Να ανακαλύπτω τον κόσμο με καθαρή διάθεση και ορθάνοιχτα μάτια όπως του μικρού παιδιού. Δεν σκότωσα (ακόμη τουλάχιστον) το παιδάκι αυτό για να επιβιώσω όπως έκαναν οι περισσότεροι που γνωρίζω. Και το απολαμβάνω όσο λίγα πράγματα. Το πρόβλημα είναι ότι εδώ στη χώρα που γεννήθηκε η Δημοκρατία (η οποία κάνει λαμπρή καριέρα στη Δύση) οι καθημερινές συναλλαγές απαιτούν συνήθως οπλισμό με γερά νεύρα και ΑΚ-47 ενώ αν διαθέτεις - επιδιώκεις τον ιδεώδη συνδυασμό υπευθυνότητας ηλικιωμένου και παιδικής ενέργειας τότε μάλλον θα τον μοιραστείς με τον...εαυτό σου. Οι υπόλοιποι είναι αλλού. Και ξέρουμε από την τραγική κατάληξη του ήρωα της ταινίας "Into the wild" πως "Hapiness only real when shared"

Δεν πειράζει...το παιδί συνεχίζει με μάτια ορθάνοιχτα και στην πλάτη το ΑΚ-47 για κάθε ενδεχόμενο. Καλό δεύτερο ημίχρονο σε όλους!

Υ.Γ. Αφιερωμένο στον Γιώργο Λ. με πολλά περαστικά