24/07/2014

REHUMANIZE THE P.I.G.S. (July 2010 Part 4)

On the second morning of July I find myself driving with Tobias, leaving his house behind where he hosted me  but for different reasons. My plan was to cross all Switzerland up to the Austrian border, he was just riding for his routine way to work. He was kind enough to ride with me for a few km. I say goodbye to one of the best friends I made through my trip and then we split. I head North east in great weather conditions.
As you may already know or imagine, Switzerland's countryside is like a fairytale. Therefore, it doesn't make that much sense to follow strict guidelines like “you have to go there it is a nice place” because even if you “don't go there” you'll probably find another nice place on your way, at least as long as you don't use the toll road. There are just some places that look even more beautiful than the rest, and I will try to mention only these exceptional ones from all that I've seen there in order not to overload this text.
First of all I've passed through Col de la Croix which is right before Les Diablerets.

The route was good enough so I didn't pay too much attention on the mediocre (for the Swiss standards) condition of the tarmac.

Right after Les Diablerets, heading East is the also interesting Col du Pillon at 1546m.

Later on, riding on the 11 was a really nice route that passes through Weissenbach, gets even better around Boltigen but what really touched me more was the city of Thun. It is a medieval city built right by the Thunersee lake.

It really worth spending  some time there even if you are in a hurry to walk around this gorgeous city and tour around the lake. Especially the route on the North side of this lake is amazing as there are spots where you cross some tunnels dug in the rock while the water of the lake is right beside you. The Brienzersee lake right at the east of Thunersee is as beautiful. The whole area there is very attractive and offers countless chances for enjoying stops.
I made a mistake later at Innertkitchen and instead of continuing east on 11 I took the 6 going South east. As I told you before though you can't go wrong at Switzerland and wherever you go you'll expose your eyes at wonderful views. This “mistake” of mine first led me to lake Raterichs,


then to Grimselsee

and the Grimsellpass, with nice lake Totesee beautifying this special place. Guaranteed attraction for the tourist buses.


At the end of the deviation that this “mistake” caused, I passed Furkapass which has a unique wild beauty, lies at 2436m with a lot of snow and cold, while the weather was about to rain limiting my joy a little bit.


Two guys with their bicycles – super happy to make it up to the top – asked me to take a photo of them under the sign as a proof. They did the same to me and I decide to continue riding before weather goes worse. I wish I make more mistakes like this on my next trips. This one offered me gorgeous km on almost perfect tarmac with nice bends in a snowy rocky landscape much higher than the tree line.
Heading for Austria I cross Lichtenstein which didn't impressed me for the second time (I was there last year) and the main road that crosses it has a lot of traffic. I enter Austria leaving it behind and I stay at Hohenems, a mediocre town where I found a nice hotel with great breakfast. I needed a good place to rest after 400 km on non toll roads crossing all Switzerland in one piece. As I was getting closer to Austria I saw more and more cars with German flags waving. Later I was informed that the German team had a great victory against the Argentinian one at football. The football fans where still noticeable wherever I went as the world championship was still on but fortunately they where less noisy this time.
After an overnight stay at Hohenems I leave it behind for the nearby town of Dornbirn. This is where I would meet our friend Luna. Among other things in her life she has done a tour around South America for  a year and a half alone on an Enfield and while I write these lines she is riding her transalp with her friend (on a BMW 650 GS) heading for Mongolia. When I arrived she was away for the weekend and so I would meet her sister Marianne first. I was early on our appointment so I decided to go at the river where I found a place under shadow to sit for a while as the day was quite hot.


I was looking at the families passing by with their bicycles, some other ones where enjoying the river's water and I find the perfect soundtrack for the whole view listening to “Ready for drowning” from the Manic Street Preachers on my netbook though I was not “Ready for drowning” in the river at all.
To be honest I couldn't have a better guide than Marianne in Dornbirn. She took me to Luna's place where I'd stay and as soon as I left my luggage there we went to the Bodensee lake where we made a very nice tour with her sailing boat after swimming for a while first – was too hot to say no to the lake's attractive water. The lake was full of people who had the same idea with us (swimming or sailing). Quite expectable on a Saturday that felt more like part of a Greek summer rather than an Austrian one.




Marianne hadn't run out of interesting things around the lake to show me yet,



as well as in the centre of Dornbirn,

where I was lucky enough to watch a great band from Rimini Italy playing for the local festival. What I really want to mention though, was her father's project. It has to do with a full restoring of a steam machine from Stuttgart, the oldest one around as it was manufactured on 1858 and used to work for textile industry.

It is placed inside a glass frame and if you put one euro you can see it working for a while. For some reason my euro made it work for more than a day but I really don't know why...maybe the Gstoehl family's products where generous to me like the Gstoehls themselves were! I was invited my the family for launch next day and since the weather was nice Marianne proposed me to go for hiking at the canyon (Rappenlochschlucht). Of course I said yes. It is actually a triple canyon, impressively narrow at some points and you have to walk inside a dark tunnel for some meters.






Somewhere in the middle is an artificial λίμνη which was made for the second oldest hydroelectric plant that was built there about a century ago.

After a lot of hours hiking in the deep forest with the rich vegetation and the extra tall trees we arrived at the cable car station which made our way back.



Dorbirn's view from the top there around 900m high is gorgeous and you can have a complete image of the whole area from there.



Another worth doing thing is visiting the well known Rolls Royce museum which is located before the canyon and has the richest collection of cars. The whole area is very nice and even if you are lazy enough not to go hiking you can just drive up to Ebnit and have an easy but beautiful route on the way.
On the same afternoon I was stopped by the local police as I was walking to Luna's house. Two guys come out of the van followed by a good looking girl. They were all very kind and told me it was a routine control – I just believe I looked quite different than the locals do. Fortunately the were speaking English and combined with their totally decent behaviour the whole procedure turned out to be a nice chat with me smiling by looking at them trying to pronounce my name reading my id card. At the end they offered me to take me where I was walking to, they asked me if I need anything in general, but I was in all ways very ok so I thanked them and continued walking to Luna's house. Later she arrived there so the day ended with the two of us drinking and chatting about her Mongolia trip at her balcony.

I was thinking about heading east next morning leaving from Dornbirn, though the forecast was expecting rain. What I had in my mind was not how much rain I would face the next day but the fact that I just had crossed Switzerland a couple of days ago, a biker's heaven country, and I just had a remarkable weekend at Dornbirn where except visiting some of the must see places there I feel lucky that I managed to meet the whole Gstoehl family (almost) and I want to thank every single one of them so much for everything they done for me will I stayed close to them.

REHUMANIZE THE P.I.G.S. (Ιούλης 2010 - Μέρος 4o)



Το δεύτερο πρωί του Ιούλη με βρίσκει να οδηγώ μαζί με τον Tobias αφήνοντας και οι δύο πίσω το σπίτι του όπου με φιλοξένησε αλλά για διαφορετικούς λόγους ο καθένας. Εγώ θα έφτανα λίγο πέρα από τα Αυστριακά σύνορα ενώ εκείνος δυστυχώς πήγαινε στη δουλειά του. Απλά είχε την καλοσύνη να με συνοδεύσει για λίγα χιλιόμετρα. Αποχαιρετώ έναν από τους καλύτερους φίλους που έκανα κατά τη διάρκεια αυτού του ταξιδιού και συνεχίζω Βορειοανατολικά με ιδανικές καιρικές συνθήκες.
Η Ελβετία όπως πιθανώς ήδη ξέρετε ή φαντάζεστε είναι χώρα με παραμυθένια εξοχή. Ως εκ τούτου δεν έχει ιδιαίτερο νόημα να σας πει κάποιος “πήγαινε εκεί είναι ωραία” γιατί και “αλλού” να πας πάλι ωραία θα είναι, ή τουλάχιστον όσο δεν χρησιμοποιείς τον αυτοκινητόδρομο. Απλά κάποια μέρη είναι ακόμη πιο όμορφα από κάποια άλλα. Θα προσπαθήσω να αναφέρω μόνο τα εξαιρετικά αυτά μέρη από όλα όσα συνάντησα για να μη γίνω κουραστικός.
Το πρώτο από αυτά λοιπόν ήταν το πέρασμα Col de la Croix, πριν φτάσω στο Les Diablerets.

Η διαδρομή ως εκεί ήταν αρκετά όμορφη ώστε να μην ασχολούμαι με την σχετικά μέτρια για τα Ελβετικά δεδομένα άσφαλτο.

Λίγο μετά το Les Diablerets, συνεχίζοντας ανατολικά, επίσης ενδιαφέρον το Col du Pillon στα 1546 μέτρα.

Παρακάτω προσφέρει ωραία διαδρομή ο 11 περνώντας από το Weissenbach, ακόμη πιο όμορφο το Boltigen αμέσως μετά, αλλά αυτό που με διαφορά με συγκίνησε περισσότερο ήταν το Thun. Πρόκειται για μια πανέμορφη μεσαιωνική πόλη χτισμένη δίπλα στην λίμνη Thunersee.

Αξίζει κανείς να αφιερώσει χρόνο αν περνά από εκεί και για να περπατήσει την πόλη,  αλλά και για να γυρίσει τη λίμνη. Ειδικά η διαδρομή στην βόρεια πλευρά της λίμνης είναι απίστευτη αφού σε κάποια σημεία περνάς μικρά τούνελ μέσα στο βράχο, ενώ αμέσως δίπλα σου είναι τα νερά της λίμνης. Εξίσου όμορφη και η λίμνη Brienzersee ακριβώς δίπλα της. Όλο αυτό το κομμάτι είναι αρκετά γοητευτικό και δίνει πολλές ευκαιρίες για όμορφες στάσεις.
Πιο μετά στο Innertkitchen κάνω ένα λάθος και αντί να συνεχίσω στον 11 ανατολικά, παίρνω τον 6 με κατεύθυνση Νοτιοανατολική. Όπως εξήγησα και πιο πριν όμως, δεν υπάρχει λάθος στην Ελβετία και όπου και να πας κάτι όμορφο θα συναντήσεις για να θυμάσαι μετά. Έτσι λοιπόν το “λάθος” μου αυτό με οδήγησε καταρχήν στην λίμνη Raterichs,


μετά στην Grimselsee

και στο αντίστοιχο πέρασμα το Grimsellpass, με την λίμνη Totesee να κοσμεί την μοναδική αυτή περιοχή. Καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι στο συγκεκριμένο μέρος συναντάς αρκετά λεωφορεία με τουρίστες να τραβούν φωτογραφίες.


Στο τέλος της παράκαμψης που προκάλεσε το “λάθος” μου, πέρασα και το Furkapass, το οποίο έχει μια ιδιαίτερη άγρια ομορφιά, βρίσκεται στα 2436 μέτρα με αρκετό χιόνι και κρύο, ενώ ο καιρός ήταν έτοιμος να βρέξει πράγμα που μου έκοψε λίγο τη χαρά.


Δύο ποδηλάτες εκστασιασμένοι που κατάφεραν να φτάσουν ως εκεί μου ζητούν να τους φωτογραφήσω κάτω από την πινακίδα για να έχουν απόδειξη του κατορθώματος. Το ίδιο κάνουν και αυτοί και πριν αρχίσει να βρέχει περισσότερο καβαλάω ξανά και συνεχίζω. Ελπίζω να ξανακάνω τέτοια “λάθη” στα επόμενα ταξίδια μου όπως αυτό που μου χάρισε εξαιρετικά χιλιόμετρα σε σχεδόν άριστη άσφαλτο με απίστευτες στροφές σε χιονισμένο βραχώδες αλπικό τοπίο, αρκετά ψηλότερα από τα τελευταία δέντρα.
Πηγαίνοντας προς Αυστρία όπου ήταν και ο τελικός προορισμός μου, διασχίζω το Λιχτενστάϊν το οποίο για δεύτερη φορά (είχα ξαναπεράσει πέρυσι) δεν με ενθουσίασε ιδιαίτερα, ενώ έχει και αρκετή κίνηση ο κεντρικός δρόμος που το διασχίζει. Αφήνοντάς το πίσω μου μπαίνω πλέον στην Αυστρία και διανυκτερεύω στο Hohenems, μια μέτρια πόλη στην οποία όμως έμεινα σε ένα αρκετά καλό ξενοδοχείο με υπέροχο πρωινό. Το είχα αν μη τι άλλο ανάγκη μετά από 400 χιλιόμετρα, όλα σε δρόμους χωρίς διόδια, διασχίζοντας ολόκληρη την Ελβετία. Πλησιάζοντας μάλιστα στην Αυστρία έβλεπα να πληθαίνουν τα αυτοκίνητα τα οποία είχαν Γερμανικές σημαίες να ανεμίζουν στα παράθυρά τους. Κάποια στιγμή ενημερώθηκα για τη μεγαλειώδη νίκη των Γερμανών επί της Αργεντινής στο ποδόσφαιρο και έτσι κατάλαβα το γιατί. Οι εκδηλώσεις των ποδοσφαιρόφιλων συνέχιζαν να με ακολουθούν καθώς το παγκόσμιο πρωτάθλημα ήταν ακόμη σε εξέλιξη, αλλά αυτή τη φορά σε πολλή πιο ήπια μορφή (ευτυχώς).
Μετά από μια διανυκτέρευση στο Hohenems το αφήνω πίσω για το γειτονικό Dornbirn. Εκεί θα συναντούσα τη φίλη μας Luna η οποία μεταξύ άλλων έχει κάνει μόνη της το γύρο της Νότιας Αμερικής επί ενάμιση χρόνο πάνω σε μια Enfield και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές βρίσκεται καθ' οδόν για Μογγολία με το Transalp της και το φίλο της με ένα BMW 650 GS. Όταν έφτασα έλειπε για το Σαββατοκύριακο και έτσι θα συναντούσα την αδερφή της Marianne πρώτα. Έφτασα νωρίς στο ραντεβού μας, οπότε πήγα πρώτα μια βόλτα στο ποτάμι όπου διάλεξα ένα σκιερό μέρος να κάτσω μιας και έκανε αρκετή ζέστη.


Χάζευα τις οικογένειες που πέρναγαν με τα ποδήλατά τους ενώ άλλοι έκαναν μπάνιο στο λιγοστό νερό του ποταμιού και βρίσκω το τέλειο μουσικό χαλί για το όλο θέαμα ακούγοντας “Ready for drowning” από τους Manic Street Preachers στο netbook μου παρόλο που κάθε άλλο παρά αυτοκτονική διάθεση για πνιγμό είχα.
Ειλικρινά δεν θα μπορούσα να είχα καλύτερο ξεναγό από τη Marianne στο Dornbirn. Με το που με πήγε στο σπίτι της Luna όπου και θα έμενα, αφήνω τα πράγματά μου και φεύγουμε για τη λίμνη Bodensee όπου και κάναμε μια όμορφη βόλτα με τη βάρκα της χρησιμοποιώντας μόνο τα πανιά. Πριν ξεκινήσουμε όμως κολυμπήσαμε για λίγο, μιας και εκείνη τη μέρα έκανε πραγματικά πολύ ζέστη.  Η λίμνη ήταν γεμάτη από κόσμο που είχε την ίδια ιδέα με μας. Απολύτως λογικό μιας και ήταν Σάββατο ενώ ο καιρός θύμιζε Ελληνικό παρά Αυστριακό καλοκαίρι.




H Marianne είχε και άλλα ενδιαφέροντα να μου δείξει στα παράλια της λίμνης,



αλλά και στο όμορφο κέντρο του Dornbirn,

όπου είχα την τύχη να δω μια καταπληκτική μπάντα από το Ρίμινι της Ιταλίας να παίζει για το τοπικό φεστιβάλ. Αυτό όμως που οφείλω να σημειώσω είναι το δημιούργημα του πατέρα της. Πρόκειται για την πλήρη ανακατασκευή μια ατμομηχανής από την Στουτγκάρδη, η παλαιότερη μιας και κατασκευάστηκε το 1858 και η οποία χρησιμοποιούνταν σε εργοστάσιο υφασμάτων.

Βρίσκεται μέσα σε μια γυάλινη κατασκευή μέσα στην πόλη και βάζοντας 1 ευρώ μπορείτε να τη δείτε να λειτουργεί για λίγο. Για κάποιο λόγο το δικό μου ευρώ την έκανε να λειτουργεί για πάνω από μία μέρα αλλά για πιο λόγο δεν ξέρω...ίσως ακόμη και τα προϊόντα της οικογένειας Gstoehl να ήθελαν να είναι γενναιόδωρα μαζί μου όσο και τα μέλη της! Η συγκεκριμένη οικογένεια μου έκανε και το τραπέζι το επόμενο μεσημέρι, και μιας και ο καιρός ήτανε καλός η Marianne αποφάσισε να περπατήσουμε το τοπικό φαράγγι (Rappenlochschlucht). Φυσικά και εγώ με χαρά την ακολούθησα.  Πρόκειται ουσιαστικά για ένα τριπλό φαράγγι, σε μερικά σημεία εντυπωσιακά στενό, ενώ κάποια στιγμή είσαι αναγκασμένος να περπατήσεις για λίγα μέτρα μέσα σε ένα σκοτεινό τούνελ.






Στη μέση περίπου υπάρχει μια τεχνητή λίμνη η οποία εξυπηρετούσε το 2ο παλαιότερο υδροηλεκτρικό εργοστάσιο που φτιάχτηκε εκεί.

Έπειτα από πολλές ώρες περπατώντας μέσα στο πυκνό και πανέμορφο αυτό δάσος με την πλούσια βλάστηση και τα πανύψηλα δέντρα, φτάσαμε στο τελεφερίκ λίγο πάνω από τα 900 μέτρα, με το οποίο και κατεβήκαμε.



Η θέα του Dornbirn από την κορυφή όσο και η κατάβαση προσφέρουν μοναδικές εικόνες και αποκτά κανείς μια ολοκληρωμένη άποψη από ψηλά της όλης περιοχής.



Αξίζει κανείς να επισκεφθεί το ξακουστό μουσείο της Rolls Royce το οποίο βρίσκεται πριν το φαράγγι και το οποίο διαθέτει την πλουσιότερη συλλογή της συγκεκριμένης αυτοκινητοβιομηχανίας. Η όλη περιοχή είναι πολύ όμορφη και αν ακόμη κάποιος είναι τεμπέλης μπορεί τότε απλά να οδηγήσει μέχρι το Ebnit και να απολαύσει ξεκούραστα τη διαδρομή που διασχίζει το δάσος.
Το απόγευμα της ίδιας μέρας περπατώντας προς το σπίτι της Λούνα όπου και έμενα, με σταμάτησε η τοπική αστυνομία. Βγαίνουν μέσα από ένα βαν 2 τύποι και μια πολύ όμορφη κοπέλα. Ευγενέστατοι μου είπαν ότι κάνουν ένα έλεγχο ρουτίνας – εγώ πιστεύω ότι απλά τους φάνηκα πολύ “διαφορετικός” σε σχέση με τους ντόπιους. Ευτυχώς ήξεραν Αγγλικά και σε συνδυασμό με την άψογη συμπεριφορά τους η όλη διαδικασία εξελίχθηκε σε μια ευδιάθετη συζήτηση με εμένα να χαμογελάω βλέποντάς τους να προσπαθούν να προφέρουν το όνομά μου διαβάζοντας την ταυτότητά μου. Στο τέλος προσφέρθηκαν να με πάνε εκεί που έμενα, με ρώτησαν εάν όντως δεν χρειάζομαι κάτι γενικά, αλλά εγώ δεν είχα ιδιαίτερη ανάγκη από τίποτε οπότε ευχαριστώντας τους συνέχισα το περπάτημα. Μετά από λίγο έφτασε και η Λούνα σπίτι της οπότε η μέρα έκλεισε πίνοντας στη βεράντα της και κουβεντιάζοντας για το επικείμενο ταξίδι της στη Μογγολία.

Το επόμενο πρωί σκόπευα να συνεχίσω ανατολικά φεύγοντας από το Dornbirn΄, αν και η πρόγνωση του καιρού προέβλεπε βροχές. Αυτό που κυριαρχούσε όμως στο μυαλό μου δεν ήταν το πόσο νερό θα έτρωγα την επόμενη μέρα, αλλά το ότι είχα ήδη διασχίσει μια πανέμορφη χώρα – παράδεισο για μηχανές που ακούει στο όνομα Ελβετία, ενώ είχα περάσει ένα αξιομνημόνευτο Σαββατοκύριακο στο Dornbirn όπου εκτός από τα πολλά και ενδιαφέροντα που έχει να δει και να κάνει κάποιος εκεί (εγώ έκανα απλά μερικά από αυτά), είχα την τύχη να γνωρίσω από κοντά σχεδόν όλη την οικογένεια Gstoehl τους οποίους και ευχαριστώ απεριόριστα για όσα έκαναν όσο ήμουν κοντά τους.