Το δεύτερο πρωί του Ιούλη με βρίσκει να οδηγώ μαζί με τον Tobias αφήνοντας και οι δύο πίσω το σπίτι του όπου με φιλοξένησε αλλά για διαφορετικούς λόγους ο καθένας. Εγώ θα έφτανα λίγο πέρα από τα Αυστριακά σύνορα ενώ εκείνος δυστυχώς πήγαινε στη δουλειά του. Απλά είχε την καλοσύνη να με συνοδεύσει για λίγα χιλιόμετρα. Αποχαιρετώ έναν από τους καλύτερους φίλους που έκανα κατά τη διάρκεια αυτού του ταξιδιού και συνεχίζω Βορειοανατολικά με ιδανικές καιρικές συνθήκες.
Η Ελβετία όπως πιθανώς ήδη ξέρετε ή φαντάζεστε είναι χώρα με παραμυθένια εξοχή. Ως εκ τούτου δεν έχει ιδιαίτερο νόημα να σας πει κάποιος “πήγαινε εκεί είναι ωραία” γιατί και “αλλού” να πας πάλι ωραία θα είναι, ή τουλάχιστον όσο δεν χρησιμοποιείς τον αυτοκινητόδρομο. Απλά κάποια μέρη είναι ακόμη πιο όμορφα από κάποια άλλα. Θα προσπαθήσω να αναφέρω μόνο τα εξαιρετικά αυτά μέρη από όλα όσα συνάντησα για να μη γίνω κουραστικός.
Το πρώτο από αυτά λοιπόν ήταν το πέρασμα Col de la Croix, πριν φτάσω στο Les Diablerets.
Η διαδρομή ως εκεί ήταν αρκετά όμορφη ώστε να μην ασχολούμαι με την σχετικά μέτρια για τα Ελβετικά δεδομένα άσφαλτο.
Λίγο μετά το Les Diablerets, συνεχίζοντας ανατολικά, επίσης ενδιαφέρον το Col du Pillon στα 1546 μέτρα.
Παρακάτω προσφέρει ωραία διαδρομή ο 11 περνώντας από το Weissenbach, ακόμη πιο όμορφο το Boltigen αμέσως μετά, αλλά αυτό που με διαφορά με συγκίνησε περισσότερο ήταν το Thun. Πρόκειται για μια πανέμορφη μεσαιωνική πόλη χτισμένη δίπλα στην λίμνη Thunersee.
Αξίζει κανείς να αφιερώσει χρόνο αν περνά από εκεί και για να περπατήσει την πόλη, αλλά και για να γυρίσει τη λίμνη. Ειδικά η διαδρομή στην βόρεια πλευρά της λίμνης είναι απίστευτη αφού σε κάποια σημεία περνάς μικρά τούνελ μέσα στο βράχο, ενώ αμέσως δίπλα σου είναι τα νερά της λίμνης. Εξίσου όμορφη και η λίμνη Brienzersee ακριβώς δίπλα της. Όλο αυτό το κομμάτι είναι αρκετά γοητευτικό και δίνει πολλές ευκαιρίες για όμορφες στάσεις.
Πιο μετά στο Innertkitchen κάνω ένα λάθος και αντί να συνεχίσω στον 11 ανατολικά, παίρνω τον 6 με κατεύθυνση Νοτιοανατολική. Όπως εξήγησα και πιο πριν όμως, δεν υπάρχει λάθος στην Ελβετία και όπου και να πας κάτι όμορφο θα συναντήσεις για να θυμάσαι μετά. Έτσι λοιπόν το “λάθος” μου αυτό με οδήγησε καταρχήν στην λίμνη Raterichs,
μετά στην Grimselsee
και στο αντίστοιχο πέρασμα το Grimsellpass, με την λίμνη Totesee να κοσμεί την μοναδική αυτή περιοχή. Καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι στο συγκεκριμένο μέρος συναντάς αρκετά λεωφορεία με τουρίστες να τραβούν φωτογραφίες.
Στο τέλος της παράκαμψης που προκάλεσε το “λάθος” μου, πέρασα και το Furkapass, το οποίο έχει μια ιδιαίτερη άγρια ομορφιά, βρίσκεται στα 2436 μέτρα με αρκετό χιόνι και κρύο, ενώ ο καιρός ήταν έτοιμος να βρέξει πράγμα που μου έκοψε λίγο τη χαρά.
Δύο ποδηλάτες εκστασιασμένοι που κατάφεραν να φτάσουν ως εκεί μου ζητούν να τους φωτογραφήσω κάτω από την πινακίδα για να έχουν απόδειξη του κατορθώματος. Το ίδιο κάνουν και αυτοί και πριν αρχίσει να βρέχει περισσότερο καβαλάω ξανά και συνεχίζω. Ελπίζω να ξανακάνω τέτοια “λάθη” στα επόμενα ταξίδια μου όπως αυτό που μου χάρισε εξαιρετικά χιλιόμετρα σε σχεδόν άριστη άσφαλτο με απίστευτες στροφές σε χιονισμένο βραχώδες αλπικό τοπίο, αρκετά ψηλότερα από τα τελευταία δέντρα.
Πηγαίνοντας προς Αυστρία όπου ήταν και ο τελικός προορισμός μου, διασχίζω το Λιχτενστάϊν το οποίο για δεύτερη φορά (είχα ξαναπεράσει πέρυσι) δεν με ενθουσίασε ιδιαίτερα, ενώ έχει και αρκετή κίνηση ο κεντρικός δρόμος που το διασχίζει. Αφήνοντάς το πίσω μου μπαίνω πλέον στην Αυστρία και διανυκτερεύω στο Hohenems, μια μέτρια πόλη στην οποία όμως έμεινα σε ένα αρκετά καλό ξενοδοχείο με υπέροχο πρωινό. Το είχα αν μη τι άλλο ανάγκη μετά από 400 χιλιόμετρα, όλα σε δρόμους χωρίς διόδια, διασχίζοντας ολόκληρη την Ελβετία. Πλησιάζοντας μάλιστα στην Αυστρία έβλεπα να πληθαίνουν τα αυτοκίνητα τα οποία είχαν Γερμανικές σημαίες να ανεμίζουν στα παράθυρά τους. Κάποια στιγμή ενημερώθηκα για τη μεγαλειώδη νίκη των Γερμανών επί της Αργεντινής στο ποδόσφαιρο και έτσι κατάλαβα το γιατί. Οι εκδηλώσεις των ποδοσφαιρόφιλων συνέχιζαν να με ακολουθούν καθώς το παγκόσμιο πρωτάθλημα ήταν ακόμη σε εξέλιξη, αλλά αυτή τη φορά σε πολλή πιο ήπια μορφή (ευτυχώς).
Μετά από μια διανυκτέρευση στο Hohenems το αφήνω πίσω για το γειτονικό Dornbirn. Εκεί θα συναντούσα τη φίλη μας Luna η οποία μεταξύ άλλων έχει κάνει μόνη της το γύρο της Νότιας Αμερικής επί ενάμιση χρόνο πάνω σε μια Enfield και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές βρίσκεται καθ' οδόν για Μογγολία με το Transalp της και το φίλο της με ένα BMW 650 GS. Όταν έφτασα έλειπε για το Σαββατοκύριακο και έτσι θα συναντούσα την αδερφή της Marianne πρώτα. Έφτασα νωρίς στο ραντεβού μας, οπότε πήγα πρώτα μια βόλτα στο ποτάμι όπου διάλεξα ένα σκιερό μέρος να κάτσω μιας και έκανε αρκετή ζέστη.
Χάζευα τις οικογένειες που πέρναγαν με τα ποδήλατά τους ενώ άλλοι έκαναν μπάνιο στο λιγοστό νερό του ποταμιού και βρίσκω το τέλειο μουσικό χαλί για το όλο θέαμα ακούγοντας “Ready for drowning” από τους Manic Street Preachers στο netbook μου παρόλο που κάθε άλλο παρά αυτοκτονική διάθεση για πνιγμό είχα.
Ειλικρινά δεν θα μπορούσα να είχα καλύτερο ξεναγό από τη Marianne στο Dornbirn. Με το που με πήγε στο σπίτι της Luna όπου και θα έμενα, αφήνω τα πράγματά μου και φεύγουμε για τη λίμνη Bodensee όπου και κάναμε μια όμορφη βόλτα με τη βάρκα της χρησιμοποιώντας μόνο τα πανιά. Πριν ξεκινήσουμε όμως κολυμπήσαμε για λίγο, μιας και εκείνη τη μέρα έκανε πραγματικά πολύ ζέστη. Η λίμνη ήταν γεμάτη από κόσμο που είχε την ίδια ιδέα με μας. Απολύτως λογικό μιας και ήταν Σάββατο ενώ ο καιρός θύμιζε Ελληνικό παρά Αυστριακό καλοκαίρι.
H Marianne είχε και άλλα ενδιαφέροντα να μου δείξει στα παράλια της λίμνης,
αλλά και στο όμορφο κέντρο του Dornbirn,
όπου είχα την τύχη να δω μια καταπληκτική μπάντα από το Ρίμινι της Ιταλίας να παίζει για το τοπικό φεστιβάλ. Αυτό όμως που οφείλω να σημειώσω είναι το δημιούργημα του πατέρα της. Πρόκειται για την πλήρη ανακατασκευή μια ατμομηχανής από την Στουτγκάρδη, η παλαιότερη μιας και κατασκευάστηκε το 1858 και η οποία χρησιμοποιούνταν σε εργοστάσιο υφασμάτων.
Βρίσκεται μέσα σε μια γυάλινη κατασκευή μέσα στην πόλη και βάζοντας 1 ευρώ μπορείτε να τη δείτε να λειτουργεί για λίγο. Για κάποιο λόγο το δικό μου ευρώ την έκανε να λειτουργεί για πάνω από μία μέρα αλλά για πιο λόγο δεν ξέρω...ίσως ακόμη και τα προϊόντα της οικογένειας Gstoehl να ήθελαν να είναι γενναιόδωρα μαζί μου όσο και τα μέλη της! Η συγκεκριμένη οικογένεια μου έκανε και το τραπέζι το επόμενο μεσημέρι, και μιας και ο καιρός ήτανε καλός η Marianne αποφάσισε να περπατήσουμε το τοπικό φαράγγι (Rappenlochschlucht). Φυσικά και εγώ με χαρά την ακολούθησα. Πρόκειται ουσιαστικά για ένα τριπλό φαράγγι, σε μερικά σημεία εντυπωσιακά στενό, ενώ κάποια στιγμή είσαι αναγκασμένος να περπατήσεις για λίγα μέτρα μέσα σε ένα σκοτεινό τούνελ.
Στη μέση περίπου υπάρχει μια τεχνητή λίμνη η οποία εξυπηρετούσε το 2ο παλαιότερο υδροηλεκτρικό εργοστάσιο που φτιάχτηκε εκεί.
Έπειτα από πολλές ώρες περπατώντας μέσα στο πυκνό και πανέμορφο αυτό δάσος με την πλούσια βλάστηση και τα πανύψηλα δέντρα, φτάσαμε στο τελεφερίκ λίγο πάνω από τα 900 μέτρα, με το οποίο και κατεβήκαμε.
Η θέα του Dornbirn από την κορυφή όσο και η κατάβαση προσφέρουν μοναδικές εικόνες και αποκτά κανείς μια ολοκληρωμένη άποψη από ψηλά της όλης περιοχής.
Αξίζει κανείς να επισκεφθεί το ξακουστό μουσείο της Rolls Royce το οποίο βρίσκεται πριν το φαράγγι και το οποίο διαθέτει την πλουσιότερη συλλογή της συγκεκριμένης αυτοκινητοβιομηχανίας. Η όλη περιοχή είναι πολύ όμορφη και αν ακόμη κάποιος είναι τεμπέλης μπορεί τότε απλά να οδηγήσει μέχρι το Ebnit και να απολαύσει ξεκούραστα τη διαδρομή που διασχίζει το δάσος.
Το απόγευμα της ίδιας μέρας περπατώντας προς το σπίτι της Λούνα όπου και έμενα, με σταμάτησε η τοπική αστυνομία. Βγαίνουν μέσα από ένα βαν 2 τύποι και μια πολύ όμορφη κοπέλα. Ευγενέστατοι μου είπαν ότι κάνουν ένα έλεγχο ρουτίνας – εγώ πιστεύω ότι απλά τους φάνηκα πολύ “διαφορετικός” σε σχέση με τους ντόπιους. Ευτυχώς ήξεραν Αγγλικά και σε συνδυασμό με την άψογη συμπεριφορά τους η όλη διαδικασία εξελίχθηκε σε μια ευδιάθετη συζήτηση με εμένα να χαμογελάω βλέποντάς τους να προσπαθούν να προφέρουν το όνομά μου διαβάζοντας την ταυτότητά μου. Στο τέλος προσφέρθηκαν να με πάνε εκεί που έμενα, με ρώτησαν εάν όντως δεν χρειάζομαι κάτι γενικά, αλλά εγώ δεν είχα ιδιαίτερη ανάγκη από τίποτε οπότε ευχαριστώντας τους συνέχισα το περπάτημα. Μετά από λίγο έφτασε και η Λούνα σπίτι της οπότε η μέρα έκλεισε πίνοντας στη βεράντα της και κουβεντιάζοντας για το επικείμενο ταξίδι της στη Μογγολία.
Το επόμενο πρωί σκόπευα να συνεχίσω ανατολικά φεύγοντας από το Dornbirn΄, αν και η πρόγνωση του καιρού προέβλεπε βροχές. Αυτό που κυριαρχούσε όμως στο μυαλό μου δεν ήταν το πόσο νερό θα έτρωγα την επόμενη μέρα, αλλά το ότι είχα ήδη διασχίσει μια πανέμορφη χώρα – παράδεισο για μηχανές που ακούει στο όνομα Ελβετία, ενώ είχα περάσει ένα αξιομνημόνευτο Σαββατοκύριακο στο Dornbirn όπου εκτός από τα πολλά και ενδιαφέροντα που έχει να δει και να κάνει κάποιος εκεί (εγώ έκανα απλά μερικά από αυτά), είχα την τύχη να γνωρίσω από κοντά σχεδόν όλη την οικογένεια Gstoehl τους οποίους και ευχαριστώ απεριόριστα για όσα έκαναν όσο ήμουν κοντά τους.
No comments:
Post a Comment