Andalusia's over, Madrid is on.

Πλήρεις εμπειριών οι μέρες που πέρασαν και μάλιστα με υπέροχο καιρό ιδιαίτερα αν τον συγκρίνει κανείς με την υπόλοιπη Ευρώπη. Είμαι απίστευτα τυχερός για δεύτερη φορά φέτος (μιας και το Νοέμβρη πηγαίνοντας Ολλανδία τους έφερα το θερμότερο Νοέμβρη που θυμούνται ΠΟΤΕ!) και για πρώτη φορά πρόκειται να επιστρέψω στην Αθήνα αφήνωντας πίσω μου καλύτερο καιρό (εντάξει δεύτερη φορά, το ίδο συνέβη μετά από μια βόλτα στη Μάλτα ακριβώς 2 χρόνια πριν). Το βράδυ βέβαια το κρύο ήταν διαπεραστικό και δεν ήαν λίγες οι φορές που το πρωί βρίσκαμε ίχνη πάγου πριν ο ήλιος διορθώσει την κατάσταση.

Μέχρι να σας ξαναγράψω μεσολάβησε ένα ωραίο μπανάκι κοντά στη Μάλαγα αφού ο φίλος +Axel Papst μου έδωσε απλόχερα το μηχανάκι του:

Αν και μοιάζει πολύ ο Ισπανικός νότος με τον Ελληνικό, μην περιμένετε να βρείτε τόσες πολλές και καλές παραλίες όσες έχουμε εμείς και αυτές που θα βρείτε είναι αφόρητα τουριστικές. Βέβαια στα τέλη Δεκέμβρη ήμουν ο μόνος που έκανε μπάνιο στην τεράστια αυτή παραλία:

Πίσω στη βάση κοντά στο χωριό Pizarra η σκύλα του σπιτιού επέμενε να μου φέρνει λεμόνια για να παίξουμε το παιχνίδι "μου το πετάς και στο φέρνω πίσω". Εναλλακτικά το κάνει και με πέτρες. Μυστήριο πλάσμα:

Επόμενη βόλτα ήταν στη Ronda, ενδιαφέρoυσα πόλη με εντυπωσιακή γέφυρα στο τοπικό φαράγγι.

Την επόμενη μέρα πήγαμε ως το Γιβραλτάρ, πράγμα που για τους περισσότερους (εμού συμπεριλαμβανομένου) ήταν η πρώτη φορά που βλέπαμε την Αφρική (το Μαρόκο συγκεκριμένα). Ο βράχος του Γιβραλτάρ προσφέρει ιδιαίτερη θέα με μασκότ τις τοπικές μαϊμούδες - τις μόνες άγριες στην Ευρώπη:

Οι μαϊμούδες εν δράσει:

Το τοπικό αεροδρόμιο είναι από τα πλέον επικύνδυνα στον κόσμο:

Η πρώτη μου φωτογραφία μετά τα σύνορα:

και η τελευταία με το δώρο μου πριν φύγω:

Αν βρεθείτε εκεί μην ξεχάσετε να επισκεφθείτε το τοπικό σπήλαιο - θέατρο. Μοναδικό θέαμα με ενδιαφέρον φωτισμό και ελεεινή μουσική (έλεος ρε σεις να σας φτιάξω playlist?)

Μένοντας σε πανσιόν εντουράδων είχε έρθει η ώρα πλέον να καβαλήσω ένα από τα πολλά εργαλεία που είχαν στο γκαράζ και μου προτάθηκε ένα Husaberg 450 μιας και το χαμηλότερο - φιλικότερο ΚΤΜ freeride είχε σπασμένο λεβιέ πίσω φρένου. Δοκιμάζοντάς το δε μου φάνηκε πρόβλημα αλλά ο ιδιοκτήτης επέμενε να πάρω το Husaberg για να έχω καλύτερο φρένο. Όταν με είδε με αυτό ο +Axel Papst αναφώνησε "Oh man...long arms!" εννοώντας ότι το μοτέρ έχει αρκετή δύναμη ώστε να μου ξηλώσει τα χέρια. Τελικά άλλο ήταν το πρόβλημά μου, αντίθετα το μοτέρ είχε απολαυστική ροπή απλωμένη σε όλες τις στροφές ώστε να μην σε αφήνει ποτέ και πουθενά. Είχε όμως αρκετά ψηλό ρελαντί πράγμα που σε γκρεμούς με σαθρές πέτρες με ντρόπιασε μιας και δεν είχα το φρένο του μοτέρ να με κρατά και έτσι την έπεφτα στο μπροστινό φρένο και μερικές φορές έπεφτα και εγώ μαζί. 1,2,3..νομίζω 4. Δεν θέλω να θυμάμαι. Ούτε θέλω να θυμάμαι ότι δεν πήρα το ευκολότερο KTM λόγω πίσω φρένου που τελικά δεν χρησιμοποίησα σχεδόν ποτέ ούτως ή άλλως. Στις κατηφόρες (γκρεμούς πείτε το ίδιο ήταν) που μπορούσα να πάω πιο γρήγορα κανένα πρόβλημα παρόλο που η ψυχούλα μου βάραγε περισσότερες στροφές από το μοτέρ. Το αίμα μου το πήρα πίσω (προς έκπληξη όλων μιας και έχω απολύτως μηδενική εντούρο εμπειρία) στις ανηφόρες. Τις πέρασα όλες (πλην μιας). Δεν το κατάφεραν όλοι αυτό και δεν είναι ότι πιο εύκολο να ανεβαίνεις σχεδόν κάθετες πλαγιές με συνεχή κίνδυνο να σε φέρει καπάκι το δυνατό μοτέρ ή να σε ρίξει ο βράχος που βρέθηκε μπροστά σου ή ο θάμνος που είναι πολύ μεγάλος για να τον καβαλήσεις ή μια πέτρα που ξεκόλλησε. Σε μια από αυτές εισέπραξα το χειροκρότημα όλων "we didn't expect that from you" μετά βέβαια ακολούθησαν οι κατηφόρες και όπως περιέγραψα πριν εξατμίστηκε η πρόσκαιρη περηφάνια. Εξαιρετική εμπειρία που αν την τελειώσεις με σώα τα οστά σου γίνεται εξαιρετικότερη. Ποτέ δεν θα τολμούσα να ανέβω (και κατέβω) πλαγιές που δεν πας ούτε πεζός και χαίρομαι απεριόριστα που επιβίωσα να τις περιγράψω. Πάντως για να αποδραματοποιήσουμε και λίγο, το συγκεκριμένο ήταν μέσης δυσκολίας από ότι μου είπαν οι έμπειροι της παρέας - 2 hard for any beginner like me anyway :)

Δυστυχώς ήμουν υπέρ απασχολημένος στα δύσκολα κομμάτια οπότε πάρτε μερικές φωτό από τα εύκολα:

Σε τελείως διαφορετικό σκηνικό πια, τώρα βρίσκομαι στη Μαδρίτη. Ο καιρός σύμμαχος (το βράδυ πέφτουν μύτες βέβαια) και η πόλη ευχάριστη με τεράστια κτίρια κει ενδιαφέρουσες γωνιές που πολύ θα ήθελα να είχα ένα ντόπιο να με ξεναγήσει σε μερικές λιχουδιές που σερβίρουν τα μπαρ.

Τα γκαράζ έχουν ωραία γκράφιτι που υποδεικνύουν την είσοδο και την έξοδο:

Πάγος:

Τα λέμε σύντομα ;)

Madrid - Malaga

A very cold ride to  Athens Airport before the sunrise but an amazing day after the break of dawn. I leave Athens behind in a great shape like this:

and after a couple of hours over the clouds,

I arrived in Madrid. Much colder weather but very dry and windless. Super sunny too. I rushed straight to the train station to catch the first one to Malaga. They only had 1st class tickets for the next one and the price was....OUCH! At least it was super fast (300km/h!), clean, quiet, comfy with a nice meal offered and endless quantity of drinks:

When I arrived I was welcomed by a group of people waiting outside:

No Fucking idea what were they screaming for but they caused a lot of noise and traffic. Fortunately my good friend +Axel Papst picked me fast enough and after a 20 minutes ride we arrived here. Very nice (German) people, weather just like my home again (means warm enough) and after a beer and a chat we started cooking. Here's a picture before:

and after:

That thing was VERY yami and that dinner was much appreciated by my stomach.

Next day (today) after a great breakfast I sat outside enjoying the sunshine and this dog kept bringing me lemons to play with:

In fact there was a better game waiting for me and this was riding electric bikes around the lakes North West of Pizarra. The bikes were incredible easy to ride with top handling and support from the motor and the routes quite scenic. Have a look:

Some rocky parts were quite curvy and reminded me a bit of how they look like in Cappadocia. Weird...

Here's a mix of clips I took while cycling:

To be continued ;)

Show must go on...

Yesterday I was swimming,

today the dawn was stunning,

and I am one of the lucky guys being able to have breakfast outside in the middle of winter:

...and I didn't manage to save this little bird from the hungry cats of my neighbor:

...and the father of one of my best friend just died...and they say the show must go on right?...Κάτι θα ξέρουν...

ΓΕΛΟΙΟ (;) ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ

Του Ανδρέα Ταρνανά 

Γελοίο υποκείμενο στους δρόμους περπατά
 κανένας δεν κατάλαβε ποτέ για που πηγαίνει
 τα έργα του τ' αζήτητα στα χέρια του κρατά
 δεν έχει κάλλος αύθαδες ούτε μαλλί και γένι.

Τα σχέδια του βίου του κινούνται χαμηλά
 σωρός από παλιόχαρτα φουσκώνει μες στην τσέπη
 περιπλανιέται, χάνεται, γελά, παραμιλά
 και κάνει το αντίθετο από αυτό που πρέπει.

Ο κόσμος δεν τον δέχεται ούτε τον κόσμο αυτός
 δημηγορεί στις ερημιές και τραγουδά στα δάση
 ο νους του ανορθώνεται καθώς τραβά σκυφτός
 των άλλων το παράδοξο εντός του να σπουδάσει.

Γελοίο υποκείμενο στους δρόμους προχωρά
 χωρίς δουλειά, χωρίς σκοπό, ρολόι και πυξίδα
 σπουδαίες ιδιότητες για ρούχο δε φορά
 μα ούτε και το πόδι του το δένει αλυσίδα.

Με αριθμούς δεν έμαθε ακόμα να μετρά
 ποτέ του δε λογάριασε τι παίρνει και τι δίνει
 μα τα ζεστά της θάλασσας θυμάται τα λουτρά
 και τη μικρή που σήκωναν τα πόδια του τη δίνη.

Τι να 'ναι τάχα άθεος ή του παντός πιστός
 τι βλέπει, τι οσμίζεται, τι θέλει απ' την πόλη
 του λάθους είναι γέννημα ή είναι ο σωστός
 γιατί δεν πάει άραγε εκεί που πάνε όλοι;

Γελοίο υποκείμενο στους δρόμους τριγυρνά
 σαν ραβδοσκόπος ψάχνοντας των κυνικών τα ίχνη
 βιτρίνας λάμψη τον καλεί αλλά την προσπερνά
 με το φεγγάρι μέσα του αιώνων φως να ρίχνει.

Ακόμα ισχυρίζεται πως έφτασε ψηλά
 ποιήματα διαβάζοντας μυαλών υποχθονίων
 γι' αυτό λοιπόν το βήμα του ανάλαφρο κυλά
 και ως το τέρμα έφτασε εφτά μαραθωνίων.

Εκτός εδάφους βρίσκεται, συρμού και εποχής
 στις πέτρες και στα χώματα ανήκουν όσα γράφει
 δεν είναι όμως μέτοχος καμιάς σας ενοχής
 ούτ' έγιναν τα λόγια του πακέτο σ' ένα ράφι.

Γελοίο υποκείμενο τραβά καμαρωτό
 γυμνό μες στην αυτάρεσκη κατήφεια του κόσμου
 που βρήκε την αυτάρκεια ετούτη το ρωτώ
 κι αν περισσεύει όνειρο και μένα λίγο δώσ' μου.

Μα δε μου αποκρίνεται και μέσα του κοιτά
 τη σκέψη και το βλέμμα του ποτέ δεν τα μισθώνει
 ψηφία και προγράμματα του είναι βαρετά
 τα μάτια του δε γέρασαν μπροστά σε μια οθόνη.

Μονάχο αν τον βλέπετε, ρακένδυτο, φτωχό
 η λάσπη δεν τον έπνιξε κι ας ζει στο ίδιο έλος
 για χρόνια βασανίζεται στον άδικο τροχό
 μα τη βαθιά δικαίωση κρατάει για το τέλος.

Δε θα 'ναι φλόγα τόνωσης επίκαιρων βρασμών
 ούτε κραυγή επίδειξης δημόσιου θριάμβου
 αλλά μια ώρα ήσυχη στην άκρη των θεσμών
 κι ένα μακρύ αγνάντεμα στους τόπους του ιάμβου.