Crisis? What crisis?

Ένα από τα χαρακτηριστικά στοιχεία της κρίσης που ζούμε (ή μήπως της παρακμής πλέον;) είναι αυτή η αίσθηση ρευστοποίησης των πάντων. Αυτό αποτυπώνεται μεταξύ άλλων στο πόσο ανενδοίαστα μετακινούνται βουλευτές από κόμμα σε κόμμα και από μια θέση στην αντίθετή της, μέσα σε ελάχιστο χρόνο και με τέτοια ιδιοτέλεια, επηρεάζοντας μάλιστα καταλυτικά τις πολιτικές εξελίξεις (ή μάλλον εμποδίζοντάς τες). Φυσικά σε μια δημοκρατία δεν θα μπορούσε η Βουλή να είναι απλώς μια κακή εξαίρεση άσχετη με την υπόλοιπη κοινωνία, ως εκ τούτου δεν δυσκολεύεται να παρατηρήσει κανείς αντίστοιχα παρακμιακά φαινόμενα ευρύτερα. Πριν λίγο καιρό έτυχε να δω στην τηλεόραση έναν ηλικιωμένο ο οποίος όταν ρωτήθηκε για την άποψή του σχετικά με το Μακεδονικό ζήτημα απάντησε “εμένα τη σύνταξή μου να μη μου κόψουν - δε πα να δώσει και τη Λάρισα, συνηθισμένοι είμαστε οι Έλληνες από τέτοια”. Ένας τέτοιος άνθρωπος δεν σημαίνει αναγκαστικά ότι αποτελεί δείκτη του μέσου όρου μιας ολόκληρης κοινωνίας όμως είναι απίστευτο το γεγονός ότι απαντώντας αβίαστα και αυθόρμητα μπροστά σε ένα μικρόφωνο που συνάντησε στο δρόμο του, κατάφερε να συμπυκνώσει όση μυωπικά διαλυτική ηττοπάθεια μπορούσε να χωρέσει μέσα σε μια και μόνη πρόταση. Ένας σκυμμένος ωχαδερφισμός δουλικού ήθους που δυστυχώς δεν σπανίζει.

Όλα αυτά είναι εδώ για να μας θυμίσουν το εξής: Η οικονομική κρίση δεν είναι παρά το τέκνο μιας ευρύτερης πολιτιστικής. Προηγήθηκε ένα άθροισμα τοξικών συνηθειών, αξιακών εκπτώσεων, διεστραμμένων προτεραιοτήτων και άλλων ανωμαλιών που προκάλεσε όλες αυτές τις παρενέργειες. Ασπόνδυλοι δεν έγιναν κάποιοι μέσα σε μία μέρα. Σήμερα απλά δεν ντρέπονται να ενεργούν και να μιλούν απροκάλυπτα ως τέτοιοι. Ο Πρωθυπουργός δυστυχώς μας αντιπροσωπεύει επάξια αν όντως τέτοιοι είμαστε γενικά: Αφού περιέγραψε πρόσφατα στη Βουλή το αναγκαίο της πλήρους εξάντλησης των κυβερνητικών θητειών, είπε ότι εκείνος (αντίθετα) έριξε την προηγούμενη κυβέρνηση απλά επειδή το Σύνταγμα του το επέτρεπε. Έτσι στεγνά. Νόμιμο=ηθικό σε έκδοση ακόμη χειρότερη από εκείνης προ δεκαετίας.

Η κάθε κρίση είναι ευκαιρία για τις απαραίτητες βιώσιμες αλλαγές που προφυλάσσουν τις επόμενες γενιές (κατά το δυνατό) από την επανάληψη των ίδιων προβλημάτων. Όποιος δεν τις κάνει αυτές όχι απλά φέρει το ανήθικο της απουσίας αλληλεγγύης μεταξύ των γενεών αλλά οδηγείται σε παρακμή και αν σήμερα εμφανίζουμε τέτοια σημάδια ο λόγος δεν είναι άλλος παρά αυτός. Χαρακτηριστικό είναι ότι σχεδόν 10 χρόνια μετά το Καστελόριζο, λέμε σήμερα στα παιδιά ότι το περίφημο άρθρο 16 του Συντάγματος θα μείνει ως έχει τουλάχιστον για άλλα δέκα, ενώ αντίθετα θα μπορούσε να έχει αλλάξει πριν από δέκα. Μόλις δύο ασπόνδυλοι ηγέτες χρειάστηκαν για να μπει στο ψυγείο για 20 τουλάχιστον χρόνια ένα τόσο κρίσιμο θέμα που κάθε λογική χώρα εν μέσω κρίσης θα ήθελε να το έχει λύσει χθες (αφιερωμένο με την ευκαιρία στους οπαδούς της θεωρίας του “αυτόματου πιλότου”).

Η κρίση στην Ελλάδα (σε αντίθεση με άλλες πρώην μνημονιακές χώρες) έχει διαρκέσει ήδη πάρα πολύ - δεν έχει να μας δώσει άλλα μαθήματα πλέον παρά μόνο ατόφια μιζέρια και απελπισία. Η κοινωνία έχει πλέον διχαστεί για τα καλά: σε εκείνους που διδάχθηκαν ή ήξεραν ήδη το μάθημα και σε εκείνους που δεν θέλουν να μάθουν ποτέ. Δεν μπορεί να πάει μακριά μια χώρα έτσι. Το ότι "δεν μιλιόμαστε" μεταξύ μας είναι η μεγαλύτερη απώλεια αυτής της δεκαετίας. Τουλάχιστον εάν ανακτηθεί μια στοιχειώδης κανονικότητα σύντομα τότε ο πρώτος πλούτος που αυτή θα παράξει θα αποτελέσει μια προσωρινή έστω συγκολλητική ουσία που θα βοηθήσει στο να κρυφτούν κάτω από το χαλί τα τραύματα του μίνι αυτού εμφυλίου, για κάποιο διάστημα έστω. Αν διατηρηθεί ένα τέτοιο momentum μέχρι να αρχίσουν τα σχολεία κάποτε να βγάζουν πολίτες και όχι πελάτες, τότε τα φαιδρά του σήμερα θα έχουν μπει στο μουσείο παραδειγμάτων προς αποφυγή. Η σοφή Αρχαιοελληνική επινόηση που λέγεται Δημοκρατία αυτό το αφήνει στο χέρι των πολιτών. Όσοι απεχθάνονται την ευθύνη έχουν λόγους να την βρίζουν.

* Αναδημοσιεύτηκε στο JAJ.GR

Customisable windshield for all pre 2012 Suzuki V-Strom*

*(except 2002-2004 1000cc)

Check it out at http://www.orestistrips.com/windshield 

Getting closer to the final product(s)

Most people prepare New Year's Eve meals while myself prepares windscreens :) Getting closer to the final thing, still a bit of distance to cover though to be as good as I want it. The last 5% of corrections lasted as much as the previous 95% of the whole procedure. Happens when you wanna do your best ;) Would like to share this with you my dear few followers so, here it is at the moment:

I could write a book with thoughts flooding my brain around these days (irrelevant to the above) and I might do but at the moment lets keep it as minimal as possible so...

Have a prosperous 2019, closer to your baby soul, if you still have one.

Βάλτε τίτλο - δικό σας:

Όσο έμπειρος και να είναι κανείς σχετικά με την Ελληνική πραγματικότητα δεν παύει να εκπλήσσεται (δυσάρεστα συνήθως) εκτός αν έχει απολέσει τις αισθήσεις του. Ξεκινώ για οικογενειακό τραπέζι σήμερα το μεσημέρι. Ο καιρός χάλια ως γνωστό και οι δρόμοι απίστευτα ολισθηροί παρά το ότι έχει βρέξει τελευταία. Οι σχετικά χαμηλές θερμοκρασίες που δεν αφήνουν τα λάστιχα να ζεσταθούν έπαιξαν προφανώς το ρόλο τους. Σε αυτές τις συνθήκες λοιπόν, μου έκανε εντύπωση ο κανιβαλιστικός τρόπος που οδηγούσαν οι περισσότεροι γύρω μου. Σημειώστε εδώ ότι γενικά θεωρούμαι γρήγορος οδηγός από όσους που με γνωρίζουν (άρα το θέμα δεν είναι ότι εγώ πάω σαν "θείτσα"), έχω κάνει εκατοντάδες χιλιάδες χιλιόμετρα με διάφορα οχήματα 2 ή 4 τροχών στην Ελλάδα (άρα τα περιμένω ήδη όλα από τον Έλληνα οδηγό γιατί τα έχω δει όλα) και μην ξεχνάτε ότι η συντριπτική πλειοψηφία αυτών που οδηγούσαν γύρω μου σε αυτή τη διαδρομή των 50 χλμ ανά κατεύθυνση υποτίθεται πως θα έπρεπε να ήταν σε μάλλον χαλαρή διάθεση αφού πηγαίναν για τραπέζι και όχι για να κάνουν ρύθμιση δόσεων στην Εφορία. Παρόλα αυτά λοιπόν η καφρίλα έβγαζε μάτι. ΚΤΕΛ να προσπερνά ΟΑΣΑ που ήδη πήγαινε σβέλτα, αλλαγές χωρίς φλας, στάση χωρίς φλας, αποστάσεις ασφαλείας μικρότερες από μίνι φούστα και όλα αυτά με χαμηλή ορατότητα σε δρόμους σα σαπουνισμένο μάρμαρο. Το τροχαίο αυτό συνέβη μπροστά μου. Στα λιμανάκια χάνει τον έλεγχο ένα HYUNDAI, φεύγει στο αντίθετο ρεύμα με αποτέλεσμα να πέσει πάνω στη μέση του διερχόμενο μικρό αυτοκίνητο που έγινε δύσκολα αναγνωρίσιμο από μπροστά. Η εικόνα του HYUNDAI διπλωμένου σα χαρτοπετσέτα με μια 85χρονη μέσα νεκρή και δίπλα της τραυματισμένο και ακίνητο ένα μεσήλικα οδηγό, πάγωσε το αίμα.
Μια γυναίκα λοιπόν, αντί να βρεθεί στο Χριστουγεννιάτικο τραπέζι με τους αγαπημένους της να γιορτάσουν παρέα και να χαρούν που την έχουν ακόμη ανάμεσά τους σε αυτή την ηλικία, βρέθηκε ξέπνοη στην άσφαλτο μέσα σε ένα αυτοκίνητο τσαλακωμένο σα χαρτοπετσέτα. Όχι από τον (όντως) κακό δρόμο, ούτε από τον (όντως) κακό καιρό, ούτε από τον (όντως) κακό οδηγό. Τη γυναίκα αυτή τη σκοτώσαμε όλοι μας, δημιουργώντας ή ανεχόμενοι το μοντέλο του "τι να σου κάνει ο απλός άνθρωπος". Τη γυναίκα τη σκότωσε ο λεβεντομαλάκας Έλληνας που δεν φταίει ποτέ. Ούτε όταν φτιάχνει δρόμους ούτε όταν οδηγάει. Που είναι απλός άνθρωπος στον καθρέφτη της ευθύνης αλλά είναι ένας άνθρωπας ΝΑ στο κάδρο των δικαιωμάτων. Δεν υπάρχει απλός άνθρωπος στην Ελλάδα. Απλός άνθρωπος είναι ένα γυμνό νηστικό πιτσιρίκι στην Αφρική. Τον απλό άνθρωπο στην Ελλάδα τον δημιούργησε το χαϊδευτικό τέρας του λαϊκισμού για να μαζέψει ψήφους και δύναμη. Ο Έλληνας δεν είναι καθόλου απλός. Έχει αμάξι και σκοτώνει/αφήνει ανάπηρους χιλιάδες ετησίως. Έχει θέση στο δημόσιο και άμα γουστάρει μπορεί να τα ξύνει για να τον πληρώνουμε με τους φόρους μας. Έχει ψήφο και τη ρίχνει σε όποιον του βολέψει την κόρη. Παίρνει επιδότηση και την τρώει στα μπουζούκια. Όσο και να χτυπιέται ο Ιαβέρης σε αυτά τα κλειστά αυτιά μιλάει. Τη φάγαμε τη γυναίκα παλιάνθρωποι. Τραβάτε χωνέψτε τώρα. Α, ευχαριστώ που με αφήσατε να γυρίσω σπίτι μου. Γιατί στο γυρισμό το ίδιο και χειρότεροι μαλάκες ήσασταν. Και πάντα τέτοιοι ήσασταν. Γι'αυτό ζω από θαύμα (βίντεο που τράβηξε φίλος μου - εγώ οδηγώ μπροστά του):

Windows 10...r u kidding me?

My super dear ASUS UX31 got drunk for the second time in its career so I had to give it up and buy a new one. I was super satisfied with it and with Windows 7 being the best OS I've ever experienced by far. I was hesitant to jump to the new Windows 10 thingy but new laptop comes with it so...

Though I already expected a few disappointments from the new OS compared to the old one it still managed to break my balls beyond imagination:

First of all, for the first time I experienced a Windows system with so much crap inside that I don't need and I cannot uninstall. It really feels like a mobile phone coming with much bloatware from the factory and you have to try hard to jump the fence and uninstall all that stuff (with questionable stability even if you manage to). Speaking of software, Microsoft always prompts you to use their Store for programs and when you try to install from other sources the system reacts like a busy bartender when asked for more peanuts. For example, I installed LibreCad and even now Windows 10 do not want to associate .dxf files produced by it. When you right click on a .dxf file to set the default application it just ignores your stetting. If you go to the OS settings and try to associate applications by file type then...you just cannot find .dxf in the list! Only because you made the criminal move to install a free open source program like LibreCad. I don't like conspiracy scenarios but here's a proof to what I suspected: I installed Inkscape, a fantastic free software for designers. I first downloaded the installer from their site. Same problem: the .svg files I made couldn't be associated with the mother application. Instead they where associated with Microsoft Edge, their internet browser which (like so much other stuff) I cannot uninstall. Then I went to their site again and I saw they also had a link to download the same app from Microsoft Store. Guess what? The app was larger than the original, files where automatically associated and a few functions mysteriously not working before where now just fine. That's bastard's policy.

I could keep writing about all the stupid things I found here and there in this stupid OS but one thing I just discovered today pissed me off even more: In my previous laptop I was able to disconnect my USB sound card any time I wanted and the system automatically switched to the on board one even during a song or a video from any source. I just tried this with my new laptop (also ASUS) which is multiple times better and faster than the previous one but is unlucky enough to have Windows 10: A blue screen covered the whole display telling me that an error was detected and the system will automatically restart after it finishes the detection/report. When the process bar went to 100% it did restart, took more time than usual and guess what? Touchpad was not working. I restarted it via keyboard and it froze. Force shut down and a new restart to bring it back to normal life. F U very much Microsoft. 

The whole Windows 10 thing really feels designed firstly for Microsoft, secondly for dumb users and lastly (if any at all) for decent users who care about functionality. You are only in theory an administrator on your machine. In practise you are tied up. I am seriously thinking about going back to Windows 7 and if it wasn't for special applications I need I would have gone Linux without second thought. Some guys try to convince us that evolution means making our lives more complicated than they used to be. Machines should be here to solve problems not create new ones just because Microsoft or any other wants to built a personal information collector disguised as Operating System...