Italy - France part 7

The eighth day of the eighth month of the year was the end of all bad weather. Watching the prognosis I was sure that the last day I would need any of my waterproof gear was yesterday. Any wet part for the rest of my trip would have to do with my sweat. It would take some time though to see any drop of it since I still haven't finished with the French Alps. I actually had one of their best part ahead. I leave Valmeinier on wet roads which started drying from the morning sun hence the day begun kinda hazy. I drive conservatively on the decent but wet tarmac heading West till I meet signs on D1006 forcing me to deviate. They have closed both this and the A43 for a reason I couldn't understand since I can't read French. I try to find my way on an alternative route going up the mountain till I come to a corner with view were I stop since I hear a helicopter flying very low and very slow. What has happened was a landslide which cut both roads while the helicopter was feeding the workers hanging on the almost vertical slope with metal nets to prevent further problems. Impressive and unfortunately not possible to picture. The combination of the morning sun and the humidity from last rainfall left no space for decent pictures. You can get an idea though at my video at the end of this text.

At some point I manage to get back on the initial route and I start going up in altitude and on the map as I am already in Vanoise National Park. It is an ultra scenic area, one of the best I've ever been. Valleys, glaciers, high Alpine passes, cows giving concerts with their bells, flowers and many other beauties made me forget the traffic which was heavy despite the fact that it was still early.

Have a bite:

You can enjoy the cows at the video which as usual ends my texts. I continue my way after all these necessary stops for eye bath, pictures and other personal needs, going up heading North till I reach at 2770 meters at Col de l'Iseran:

This is one of the best passes I've ever done. Very high, very beautiful and the route up to the top really unique cause this part of the Alps has the wild beauty of the rest with a spoonful of sweetness. A second pair of eyes wouldn't be enough. At this altitude a visitor can also see this really inspired bicycle:

I could stay up there all day but I still had lots of km to do. I ride on heading North going down towards Val d'Isere. Instead of stretching my "better than Trump but worse than Obama" English to describe you how it is like, better have a look at it from above and imagine how the route and itself is like:

Here's one more from the happy center dressed in little flags:

Can someone please beam me and my bike there whenever I feel down? Thanks in advance.

Beauty goes on at the artificial lake of Chevril right after:

Water like mirror, a few clouds just for diversity, what more can someone ask for? Well, there was more. The valley offers nice km to the lucky ones crossing it but definitely so does the ascending road to Italy up to the little Saint Bernard pass:

Together with Saint Bernard at 2188m I was leaving a lot of important things behind: No more France, no more high altitudes, no more cold. I go down to reach Aosta valley again on a scenic route:

It's already quite hot down there and I start to get hangry (angry & hungry). At some point I see a restaurant on a square and I stop playing the picky guy since I had no more patience. I decide to celebrate my entry to Italy and the epic moments I had with a pizza. I was drooling while browsing the menu and I show to the waitress (who of course spoke no English) my choice. "No pizza" she responds. Since I didn't kill her I have no idea what a girl should do to me in order to commit a crime like this. I fingerpoint her a focaccia and she says "no focaccia" (obviously their oven was over - don't ask me why). I see on the other end the owner's little daughter eating the last focaccia while smiling at me. Since I didn't find a good word to say for Herodes Atticus at this moment I guess I never will. I finger point a dish with tagliatelle to the waitress and wait for my beer to easy my thirst first. I was so hungry that I came close to start eating the table. Remember what I showed her for my order? Well, see what she brought to me:

My hunger, my wrecked nervous system but above all the total absence of substantial communication made me accept and start eating it otherwise I'd run the risk of spending the rest of my life in some Italian jail. If I was recording the whole thing it would instantly go viral under the title "Only in Italy". Whatever edible you see in the above image was consumed in less time than the one between lighting and thunder. I nod at the waitress - love of my life not - to check out and she asks me (of course in Italian) if I'd like a desert. As if she'd bring me what I would order. I pay and disappear. Traffic and lots of heat. Around 20 C more than what I had up in the Alps before. After more than 360km on that day I arrive outside the place I rented outside Milano. At this point I find out that my dear cell provider has left me without signal once again in Italy therefore I couldn't call my host to say "hi I just arrived". I try to connect manually to the local networks, no luck. I read the door bells to see if any of them looks like belonging to my host - no luck again. Since I am a kind and discrete boy I didn't want to start ringing all of them and bother people at 4:30pm, let aside that finding an Italian able to communicate in English is similar to falling from Acropolis and escape with minor scratches and find a wallet waiting for you. Sometime later two girls appear so I ask them for help. Fortunately they I didn't have to put in practise my almost non existing Italian cause they spoke English. I ask them to call my host on the phone and tell him I'm here. He doesn't answer. The whole scene starts looking like one more "only in Italy" so I kindly ask them to send him a message. Super kind and helpful they do so. Alone again, waiting outside the huge door of that complex of houses and after 15 minutes the door opens and a woman approaches me who must be my host's mum. She shows me the place, of course strictly in Italian partially using the Google translator on her phone. I spend the next couple of hours showering and washing my clothes and when I was over the heat outside was bearable so I decided to have a walk and do some necessary shopping. Around the corner I find this abandoned house. They always attract my attention and this couldn't be an exception with such a wonderful garden and yard which the image doesn't show in its full beauty:

The local supermarket was really nice and I must say Italy does great on that. Even the products branded by chain stores are quite decent. I come back to short the files of the day and fall to sleep early being tired after all these. Next day it was Lago Maggiore's turn at the Swiss border so I couldn't wait to do its round. Thsi was actually the sole reason I chose to overnight West of Milano.

Watch the video - see you on the next one:

Ιταλία - Γαλλία μέρος 7ο

Η όγδοη μέρα του όγδοου μήνα σήμανε το τέλος της κακοκαιρίας και βλέποντας την πρόβλεψη για τις επόμενες μέρες ήξερα ότι χτες ήταν η τελευταία μέρα που θα φορούσα αδιάβροχα. Η όποια υγρασία για το υπόλοιπο του ταξιδιού μου θα είχε να κάνει μόνο με τον δικό μου ιδρώτα. Αυτός βέβαια θα αργούσε να κάνει την εμφάνισή του μιας και είχα ακόμη ανοιχτούς λογαριασμούς με τις Γαλλικές Άλπεις έχοντας μπροστά μου ένα από τα ομορφότερα κομμάτια τους. Αφήνω το Valmeinier με υγρούς ακόμη δρόμους και λιακάδα που άρχισε να τους στεγνώνει και να θολώνει κάπως ως εκ τούτου τον ορίζοντα. Οδηγώ επιφυλακτικά στην υγρή πλην καλή άσφαλτο κατευθυνόμενος Δυτικά ώσπου συναντώ ταμπέλες για υποχρεωτική παράκαμψη πάνω στον D1006. Είχαν κλείσει αυτόν το δρόμο καθώς και τον παράλληλο Α43 για λόγο που δεν μπορούσα να καταλάβω αφού δεν ξέρω Γαλλικά. Προσπαθώ να βρω άκρη με εναλλακτική διαδρομή ανεβαίνοντας λίγο το βουνό ώσπου σε μια στροφή με θέα σταματώ να δω τι γίνεται μιας και ακούω ένα ελικόπτερο να πετά πολύ χαμηλά και αργά. Αυτό που είχε συμβεί ήταν μια κατολίσθηση η οποία είχε κλείσει την κυκλοφορία ενώ το ελικόπτερο τροφοδοτούσε τους εργάτες που ήταν κρεμασμένοι στην πλαγιά με μεταλλικά δίχτυα ώστε να αποτρέψουν νέο πρόβλημα. Εντυπωσιακό θέαμα που δυστυχώς δεν μπόρεσα να φωτογραφήσω διότι ο πρωινός ήλιος σε συνδυασμό με την υγρασία από τις χτεσινές βροχές δεν άφηνε περιθώρια για φωτογραφίες της προκοπής, μπορείτε όμως να πάρετε μια ιδέα από το όλο σκηνικό στην αρχή του βίντεο που θα βρείτε στο τέλος του κειμένου.

Κάποια στιγμή ξαναβρίσκω την διαδρομή που αρχικά είχα χαράξει και αρχίζω να ανεβαίνω σε υψόμετρο και στο χάρτη όντας πλέον στο δρυμό Vanoise. Πρόκειται πραγματικά για υπέροχη περιοχή, από τις ομορφότερες που έχω επισκεφθεί. Κοιλάδες, παγετώνες, ψηλά Αλπικά περάσματα, αγελάδες δίνοντας κονσέρτο κουδουνιών, λουλούδια και πόσα άλλα ακόμη με έκαναν να ξεχάσω την έντονη κίνηση παρόλο που ήταν ακόμη νωρίς. 

Πάρτε μια γεύση:

Tις αγελάδες μπορείτε να τις απολαύσετε στο βίντεο που ως συνήθως κλείνει τα κείμενά μου. Συνεχίζω μετά τις απαραίτητες αυτές στάσεις για οφθαλμόλουτρο, φωτογραφίες και λοιπές προσωπικές ανάγκες, ανεβαίνοντας Βόρεια και ψηλότερα μέχρι που φτάνω στα 2770 μέτρα στο Col de l'Iseran:

Από τα καλύτερα περάσματα που έχω κάνει ποτέ. Πολύ ψηλό, πολύ όμορφο και η διαδρομή ως εκεί πραγματικά μοναδική διότι το συγκεκριμένο κομμάτι των Άλπεων έχει μεν την άγρια ομορφιά των υπολοίπων μαζί όμως με μια κουταλιά γλύκας. Και δεύτερο ζευγάρι μάτια να είχα δεν θα μου έφταναν. Στο υψόμετρο αυτό ο επισκέπτης συναντά μεταξύ άλλων και αυτό το εμπνευσμένο ποδήλατο:

Θα μπορούσα να κάτσω όλη μέρα εκεί αλλά είχα ακόμη πολύ δρόμο μπροστά μου. Συνεχίζω λοιπόν Βόρεια κατηφορίζοντας προς Val d'Isere. Αντί να σας περιγράφω μάλλον καλύτερα είναι να το δείτε από ψηλά και να φανταστείτε πως είναι το ίδιο και η διαδρομή προς αυτό:

Να και μια από το κέντρο του ντυμένο στα γιορτινά με τα σημαιάκια του:

Μπορεί κάποιος να με διακτινίζει εκεί μαζί με τη μηχανή μου όποτε έχω τις μαύρες μου; Ευχαριστώ προκαταβολικά.

Ομορφιάς συνέχεια είναι και η τεχνητή λίμνη Chevril αμέσως μετά:

Νερό καθρέπτης, λίγα σύννεφα έτσι για ποικιλία, τι άλλο να ζητήσει κανείς; Κι όμως, είχε κι άλλο. H κοιλάδα εκεί χαρίζει όμορφα χιλιόμετρα σε όσους την διασχίζουν αλλά σίγουρα και η ανάβαση προς Ιταλία μέσω του περάσματος του μικρού Saint Bernard:

Πολλά και σημαντικά άφηνα πίσω περνώντας το μικρό Saint Bernard στα 2188 μ. Γαλλία τέλος, υψόμετρα τέλος, κρύο τέλος. Κατηφορίζω προς την κοιλάδα της Αόστα σε μια επίσης ωραία διαδρομή:

Πλέον κάνει ζέστη και έχω αρχίσει να πεινάω επικίνδυνα. Κάποια στιγμή βρίσκω ένα εστιατόριο πάνω σε μια πλατεία και σταματώ να το παίζω εκλεκτικός γιατί δεν είχα άλλη υπομονή. Λέω να γιορτάσω την είσοδό μου στην Ιταλία και  όλες αυτές τις επικές οδηγικές στιγμές με μια πίτσα. Κοιτάζω το μενού γεμάτος σάλια και δείχνω στην σερβιτόρα (που φυσικά δεν μίλαγε καθόλου Αγγλικά) την επιλογή μου. "Νο pizza" μου απαντά. Αφού δεν τη σκότωσα δεν ξέρω τι πρέπει να μου κάνει ένα κορίτσι για να το σκοτώσω. Τις δείχνω μια φοκάτσια και μου λέει "no focaccia" (προφανώς ο φούρνος τους είχε σταματήσει - γιατί μην με ρωτάτε). Βλέπω απέναντι την κορούλα του ιδιοκτήτη να τρώει την τελευταία φοκάτσια σαδιστικά χαμογελώντας προς εμένα. Αφού δεν ξύπνησε ο Ηρώδης μέσα μου δεν νομίζω να ξυπνήσει ποτέ. Δείχνω στη σερβιτόρα ένα πιάτο ταλιατέλες από το μενού και περιμένω να μου φέρει την μπύρα μου πρώτα να ξεδιψάσω τουλάχιστον. Πεινούσα τόσο που μέχρι να μου φέρει το πιάτο μου κόντεψα να φάω το τραπέζι. Θυμάστε τι της παρήγγειλα; Ε, δείτε τι μου έφερε:

Λίγο η πείνα λίγο τα νεύρα αλλά πάνω απ'όλα η αδυναμία ουσιαστικής επικοινωνίας με έκανε να το δεχτώ γιατί αλλιώς κινδύνευα να περάσω το υπόλοιπο της ζωής μου σε κάποια Ιταλική φυλακή. Αν τράβαγα βίντεο τότε αυτό θα γινόταν αυτόματα viral με τίτλο "Only in Italy". Ότι βλέπεται στην παραπάνω εικόνα το εξαφάνισα σε χρόνο ίδιο μεταξύ αστραπής και βροντής. Κάνω νόημα στην σερβιτόρα - έρωτα της ζωής μου not - για το λογαριασμό και με ρωτά (φυσικά στα Ιταλικά πάντα) αν θέλω γλυκό. Λες και θα μου έφερνε ότι θα της έλεγα. Πληρώνω και φεύγω. Κίνηση και ζέστη. Περίπου 20 βαθμούς πάνω από ότι είχε στα Αλπικά ύψη. Μετά από περισσότερα από 360χλμ εκείνη την ημέρα φτάνω το απόγευμα έξω από το Μιλάνο στο σπίτι που είχα νοικιάσει. Διαπιστώνω ότι ο πολυαγαπημένος μου πάροχος πάλι με αφήνει χωρίς σήμα στο κινητό στην Ιταλία και έτσι δεν μπορώ να ειδοποιήσω ότι έφτασα. Προσπαθώ να συνδεθώ χειροκίνητα σε κάποια δίκτυα - τίποτα. Κοιτάζω τα κουδούνια μήπως δω κάτι που να θυμίζει το όνομα του οικοδεσπότη, τίποτα επίσης. Επειδή είμαι ευγενικό παιδί δεν τα πήρα όλα σβάρνα να ξυπνάω κόσμο στις 4 μιση - άσε δε που για να βρεις Ιταλό να συνεννοηθείς στα Αγγλικά είναι το ίδιο με το να πέσεις από την Ακρόπολη, να τη γλιτώσεις με ελαφριές γρατζουνιές και να βρεις και πορτοφόλι. Κάποια στιγμή έρχονται 2 κοπέλες τις οποίες και πλησιάζω να τους εξηγήσω το πρόβλημά μου. Ευτυχώς δεν χρειάζεται να στραγγίξω τα λίγα Ιταλικά που ξέρω γιατί μιλάνε Αγγλικά. Τις παρακαλώ να τον πάρουν τηλέφωνο να του πουν ότι είμαι εδώ και περιμένω. Εκείνος δεν απαντά. Η όλη σκηνή θυμίζει άλλο ένα "only in Italy" και έτσι τις παρακαλώ να του στείλουν ένα μήνυμα. Ευγενέστατες και εξυπηρετικότατες το κάνουν. Μένω πάλι μόνος περιμένοντας έξω από την τεράστια πόρτα του μικρού συγκροτήματος κατοικιών η οποία μετά από 15 λεπτά ανοίγει και έρχεται μια κυρία που καταλαβαίνω πως είναι η μάνα του. Μου ανοίγει και μου δείχνει το χώρο. Εννοείται στα Ιταλικά όλα αυτά και συχνά με χρήση του Google Translator. Πέρασα το υπόλοιπο δίωρο πλένοντας εμένα και τα ρούχα μου και όταν τελείωσα μιας και η πολύ ζέστη είχε γίνει απλώς ζέστη είπα να περπατήσω λίγο για να ψωνίσω. Λίγα μέτρα πιο κάτω περνώ έξω από ένα εγκαταλειμμένο σπίτι. Πάντα μου κινούν την περιέργεια τα παρατημένα σπίτια και αυτό δεν θα μπορούσε να ήταν εξαίρεση. Είχε καταπληκτικό κήπο και αυλή που δεν μπόρεσε να αποτυπωθεί στην εικόνα:

Πολύ καλό το τοπικό supermarket και εδώ να σημειώσω ότι γενικά η Ιταλία έχει καλό επίπεδο σε τέτοια μαγαζιά. Ακόμη και τα προϊόντα branded από την ίδια την αλυσίδα είναι αρκετά καλά. Επιστρέφω να φτιάξω τα αρχεία της ημέρας και να κοιμηθώ νωρίς όντας κουρασμένος μετά από όλα αυτά. Αύριο με περίμενε η λίμνη Ματζόρε στα Ελβετικά σύνορα και ανυπομονούσα να την επισκεφθώ. Μοναδικός λόγος που διάλεξα να μείνω Δυτικά του Μιλάνου άλλωστε. 

Δείτε το βίντεο - τα λέμε στο επόμενο:

Italy - France part 6

I've just finished bathing myself and washing my clothes so I let the heater do the drying and decide to walk the village of Valmeinier since weather seemed to postpone rain. Cute little one with nice buildings like this:

Only a few steps away from my door I find a small monument from Europe's blood stained history:

I wonder what's the point in monuments and history lessons since people keep doing the same mistakes over and over again. Was this dog sharing the same question while staring from the window rather moody at the people passing by?

Some houses have quite inspired decorating details:

The local climb wall:

A pool with view to the Alps. Kids swimming in it are not so unlucky:

I return to cook something and see what weather will allow me to do the next day from all the places I had in mind. The cons of being in gorgeous areas - so much to see!

Next  day at Valmeinier was much worse giving a weird sense of heavy winter in the heart of summer - Alps are notoriously generous like this on any month of the summer. This forced be to follow the forecast on a bunch of sites every few minutes so that I could see which of the 200+ km of the initial optimistic loop plan I could do. When you have lots of km ahead above 2000 meters the last thing you need is a thunder on your face and this day offered lots of them. Needless to say how joyful it is to ride those hairpins when rain turns them to rivers. The dense low clouds covering the slopes made them look as if they were on fire:

To have an idea, here's the view outside my door:

At some point I see that weather coming from the West was OKish so I decide to head this way instead of East as initially planned. After the first km I face fog just like the picture above. When it cleared up I had an amazing contrast in the sky between the clear blue of the West side and the dark clouds above my head. First stop at Montvernier intending to do this almost absolutely vertical slope there which makes the road among the most winding and narrow I've ever done. Weather was bad enough to keep the traffic low there which was very welcome as its hairpins can barely fit a medium sized vehicle. Obviously a good chance for some pictures:

See how steep it is:

View from the top:

I go down the same road to continue West and then North to ride up to Pussy. Yes, that's how French decided to name this place. Fuck yeah! Literally :) As I go up the next mountain weather gets aggressive again. As soon as I reach a kinda short but open straight I stop to have a better look on the weather. Dense rainy clouds. Knowing that the next pass was above 2000m I decided not to risk it. At 1200ish conditions were already not good enough - who knows what was going on up there. I admit I loose and sadly make a U turn. Back to Valmeinier, Pussy can wait till another time and I will do a North deviation next day on my way to Milano in order to do Val d'Isere. Long deviation but it's a crime to leave such places unseen. Besides, you have the little St. Bernard pass waiting for you as well the Aosta valley in Italy to ease your pain.

Some more rain on the way back and I return at Valmeinier half happy. This village is a classic ski destination in winter therefore there's various shops with ski gear. Obviously I skip them and go straight to the mini market to do some shopping for my stomach because I wasn't patient (or happy if you prefer) enough to cook.

Here's my food enjoying its last view before the battle against my hunger:

Here's the video from the harvest of that day:

Ιταλία - Γαλλία μέρος 6

Έχω τελειώσει το μπάνιο μου, έχω πλύνει τα ρούχα μου τα οποία αναλαμβάνει να στεγνώσει η σόμπα και βλέποντας πως ο καιρός τελικά μάλλον θα κράταγε τα νερά του για άλλη φορά βρίσκω την ευκαιρία να περπατήσω το χωριό (Valmeinier). Μικρό και όμορφο με ωραία κτίσματα όπως αυτό:

Λίγα μόλις βήματα από εκεί που έμενα συναντώ ένα μικρό μνημείο από το αιματηρό παρελθόν της Ευρώπης:

Αναρωτιέμαι τι νόημα έχουν τα μνημεία και τα μαθήματα ιστορίας αφού ο άνθρωπος επιμένει να κάνει τα ίδια λάθη. Λέτε κάτι τέτοιο να σκεφτόταν και αυτός ο σκύλος που περίλυπος κοιτά από το παράθυρο τους περαστικούς;

΄

Μερικά σπίτια έχουν ευρηματικές διακοσμητικές πινελιές:

Να και ο τοπικός τοίχος αναρρίχησης.

Αλπική θέα και πισίνα. Τα παιδιά μέσα της δεν τα λες και άτυχα:

Επιστρέφω για να μαγειρέψω και να δω τι θα με αφήσει ο καιρός να κάνω την επόμενη μέρα από όλα αυτά που είχα σκοπό να επισκεφθώ. Το μειονέκτημα του να είσαι σε ωραίες περιοχές - τι να πρωτοδείς!

Η επόμενη μέρα στο Valmeinier ξημέρωσε χειρότερη από την προηγούμενη δίνοντας μια αλλόκοτη αίσθηση βαρυχειμωνιάς στην καρδιά του καλοκαιριού, από εκείνες βέβαια που οι Άλπεις μπορούν να δώσουν σε κάθε καλοκαιρινό μήνα με περίσσεια ευκολία. Αυτό με υποχρέωσε να παρακολουθώ την εξέλιξη του καιρού ανά λίγα λεπτά από 2-3 πηγές ώστε να δω τι θα μπορούσα να κάνω από το αρχικό φιλόδοξο πλάνο ενός κύκλου 200+ χιλιομέτρων στις τοπικές Άλπεις. Όταν έχεις μπροστά σου πολλά χιλιόμετρα σε υψόμετρα άνω των 2000 μέτρων το τελευταίο που θες είναι να φας κανα κεραυνό στα μούτρα και εκείνη τη μέρα έριχνε αρκετούς. Αφήνω βέβαια το πόσο όμορφο είναι να οδηγάς σε φουρκέτες ποτάμια από τη βροχή. Βέβαια η πυκνή συννεφιά έκανε τις Αλπικές πλαγιές τις οποίες και κουκούλωνε να μοιάζουν σαν να καίγονται:

Για να πάρετε μια ιδέα, να η θέα έξω από την πόρτα μου:

Κάποια στιγμή βλέπω ότι πάει να ανοίξει ο καιρός από Δυτικά οπότε αποφασίζω να αλλάξω τη φορά της διαδρομής αντί να ξεκινήσω προς Ανατολή. Στα πρώτα χιλιόμετρα πλακώνει πάλι ομίχλη όπως στην παραπάνω φωτογραφία. Μόλις καθαρίζει αργότερα, η αντίθεση της γαλάζιας τρύπας του ουρανού που ερχόταν από τη Δύση με την σκοτεινιά του συννεφιασμένου από πάνω μου ήταν εντυπωσιακή. Πρώτος σταθμός το Montvernier με σκοπό να ανέβω μια πλαγιά σχεδόν κάθετη στο οριζόντιο επίπεδο με αποτέλεσμα ο δρόμος εκεί να είναι από τους πλέον φιδίσιους που έχω κάνει ποτέ. Λόγω κακού καιρού δεν συνάντησα πολλά αυτοκίνητα, ευτυχώς γιατί οι φουρκέτες εκεί είναι τόσο σφιχτές που με το ζόρι χωράνε ένα όχημα. Ευκαιρία βέβαια για μερικές φωτογραφίες:

Για να πάρετε μια ιδέα της κλίσης:

Θέα από την κορυφή:

Κατεβαίνω πάλι τον ίδιο δρόμο για να συνεχίσω Δυτικά και μετά Βόρεια με σκοπό να κάνω μια στάση στο Pussy. Ναι, έτσι βάφτισαν οι Γάλλοι αυτό το μέρος. Γαμώ! Κυριολεκτικά! Καθώς ανεβαίνω το επόμενο βουνό ο καιρός ξανασφίγγει. Κάποια στιγμή που φτάνω σε μια μικρή ευθεία που μου επέτρεπε να δω πιο πέρα σταματώ να δω τον καιρό πιο προσεκτικά. Πυκνά βροχερά σύννεφα. Γνωρίζοντας ότι θα ξεπέρναγα τα 2000 μέτρα αποφάσισα να μην το ρισκάρω. Αν είναι έτσι ο καιρός εδώ στα 1200 περίπου τι θα γίνεται εκεί πάνω; Κάνω αναστροφή ηττημένος και αναπροσαρμόζω τα σχέδιά μου. Επιστροφή στο Valmeinier, το Pussy θα με περιμένει κάποια άλλη χρονιά (Γαλλο-Αλπική εκδοχή του "Ας περιμένουν οι γυναίκες") και θα κάνω μία Βόρεια παράκαμψη στην αυριανή διαδρομή μου προς Μιλάνο ώστε να πάω στο Val d'Isere. Μεγάλη παράκαμψη αλλά τέτοια μέρη δεν τα αφήνεις. Άλλωστε σε περιμένει το μικρό πάσο του Αγ. Βερνάρδου και η κοιλάδα της Aosta μετά μπαίνοντας Ιταλία για να μην πολυστεναχωρηθείς.

Επιστρέφω έτσι με λίγη βροχή στο χωριό. Το Valmeinier είναι κλασσικός προορισμός για σκι το χειμώνα και ως εκ τούτου έχει μπόλικα μαγαζιά με τέτοιο εξοπλισμό. Εγώ φυσικά τα παρακάμπτω και πάω στο μίνι μάρκετ να ψωνίσω για το στομάχι μου γιατί δεν είχα και πολύ κέφι (ή υπομονή αν θέλετε) να μαγειρέψω.

Εδώ το φαΐ μου απολαμβάνει λίγη θέα πριν ικανοποιήσει την πείνα μου:

Να και το βίντεο με τη συγκομιδή της ημέρας: