Πως αλλάζουν οι καιροί

 ΠΗΓΗ ΕΙΚΟΝΑΣ

Μια φτωχοπαράγκα κάτω από την Ακρόπολη, δεκαετία του 50, με τα ασυνόδευτα κορίτσια να κοιτάζουν τον ένστολο, πιθανότατα με όνειρα για μια καλύτερη ζωή. Σήμερα στο ίδιο ακριβώς σημείο δεν έχει μείνει κανένα από τα στοιχεία της εποχής, πλην φυσικά της Ακροπόλεως που δεν θα τη σβήσει τίποτα και ποτέ. Αφού άντεξε Οθωμανούς και Νεοέλληνες δεν έχει να φοβάται τίποτα.

Οι καιροί αλλάζουν αλλά πολλοί άνθρωποι δεν αλλάζουν και δεν πρόκειται. Σκεφτείτε απλά ότι για να θυμηθούμε την τελευταία φορά που θάψαμε αξιοπρεπώς και χωρίς σκοπιμότητα συμπολίτες μας που έπεσαν θύματα του εμφυλίου της βλακείας και της ανοησίας μας πρέπει να πάμε πολύ πίσω (ή μήπως ποτέ;). Περιττό να πω πως ούτε καν κατευθύνεται η κουβέντα εκεί που πρέπει, στον εμφύλιο που συντηρεί η γελοία νοοτροπία μας δηλαδή.

Η ΠΑΣΟΚάρα που έγινε σταθμάρχης και ως εκ τούτου ικανός να στείλει στον άλλο κόσμο τόσο κόσμο, κάθε άλλο παρά σπάνια περίπτωση είναι και ας έρχεται από τα αθάνατα 80s. Απλά όταν είναι οδηγός αυτοκινήτου σκοτώνει πολύ λιγότερους, όταν είναι μάγειρας σου χαλάει τη γεύση ή το στομάχι, όταν είναι υδραυλικός σου στάζει το καζανάκι. Και όταν είναι αχθοφόρος όπως ήταν αυτός πριν, ήταν ακόμη καλύτερα τα πράγματα. Ασύγκριτα λιγότερο άσχημα για την ακρίβεια.

 

Κινδυνεύουμε να μετρήσουμε τριψήφιο αριθμό συμπολιτών μας που δεν θα τους ξαναδούμε ποτέ επειδή πάνω από όλα, ακόμη και από ζωές (αξιοκρατία; τι είναι αυτό;), βάζουμε μια αύξηση στο μισθό και τη σύνταξη που μας περιμένει, αν βέβαια δε μας σκοτώσει η βλακεία μας εντωμεταξύ, χωρίς να νιώθουμε αντίστοιχη υποχρέωση επαγγελματικού ήθους. Αυτό είναι το χρησιμότερο μάθημα από αυτό το πάθημα αλλά κανείς δεν αναλαμβάνει να το παραδώσει γιατί τσούζει. Σπανίως οι κυβερνήσεις τολμούν να μιλήσουν για το χρέος μας να είμαστε υπεύθυνοι, ποτέ προεκλογικά, και τα βαμπίρ της αντιπολίτευσης θέλουν να αφήσουν συνδικαλισμό, βανδαλισμούς/κλοπές δικτύου και Ρ.Α.Σ. (λόγω σχέσης με την ηγεσίας της) απέξω μπας και ο φακός εστιάσει στην κυβέρνηση. Σε λίγο καιρό θα είμαστε όλοι business as usual για άλλη μια φορά μέχρι να συμβεί το επόμενο (αν και πιστεύω πως για τα τρένα ειδικά θα υπάρξει εποχή προ και μετά Τεμπών, εκτός αν ξαναπέσει η ηγεσία στα χέρια των τεράτων του παρελθόντος). Είναι ντροπή να μιλάμε για ανθρώπινο λάθος. Ο τύπος αυτός έπαψε να δουλεύει αφού έκανε το λάθος που (ας είμαι large) μπορεί όλοι μας κάποια στιγμή να κάνουμε. Αν δούλευε θα το διόρθωνε. Σκότωσε κόσμο γιατί σταμάτησε να δουλεύει. Τελεία.

Θέλουμε αυτόματα συστήματα που να μαζεύουν ακόμη και ένα τέτοιο απίστευτο τύπο; Εγώ είμαι μέσα. Πόσο υποκριτικό όμως είναι αυτό όταν δε θέλουμε να αφορά εμάς. Να βάλουμε για παράδειγμα και μια κάμερα σε κάθε φανάρι το οποίο αν το παραβιάσουμε να χάνουμε το δίπλωμά μας; Σε κάθε STOP; Α όχι ε;  Ε βέβαια. Ηθικολογία άνευ ηθικής - το εθνικό μας σπορ.

Η "οργή" μιας κοινωνίας θα είχε ηθική βάση αν είμασταν απέναντι σε κάθε τέτοια ΠΑΣΟΚάρα, ΝΔάρα, ΣΥΡΙΖΑρα, ΚΚΕδάρα αλλά μεταξύ μας, περισσότερο τους ζηλεύουμε και ζητάμε και εμείς κάνα τέτοιο βόλεμα παρά έχουμε θέμα μαζί τους. Και είμαι extra large να λέω "εμείς" ενώ εγώ έχω φύγει από το Δημόσιο (και το ευρύτερο) more than once που λέμε και στα Ελληνικά. Ας θυμώσουμε με τον εαυτό μας πρώτα γιατί εμείς τους σκοτώσαμε τους ανθρώπους αυτούς με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ανεχόμενοι τον κάθε αχαμνοξύστη μπάρμπα του Δημοσίου που αντί να του κολλάμε μούτζες τον ρωτάγαμε μήπως έχει κάτι και για μας.

Ίσως πάντως και να έχουμε γίνει σοφότεροι επί του συγκεκριμένου. Οι συγκεντρώσεις για τις πυρκαγιές επί Καραμανλή ήταν πραγματικά ογκώδεις με άτομα ποικίλης πολιτικής προέλευσης, αφού οι προθέσεις τους ήταν λιγότερο υποκριτικές. Γι αυτό και ήταν ειρηνικές. Η χθεσινοβραδυνή πρόβα τζενεράλε του ΣΥΡΙΖΑ ήταν για κλάματα με ολίγη από πράκτορες. Μοιάζει δηλαδή να πήρε ο καθένας τους (Καραμανλής τότε και Τσίπρας σήμερα) αυτό που τους αξίζει. Ίσως και να μαθαίνουμε τελικά...

Για να κρατήσουμε κάτι ελπιδοφόρο, ας σημειώσουμε πως παρά την τόσο ευνοϊκή συγκυρία για το σύνολο των εχθρών της Ελλάδας (FSB, MIT κλπ) όπως και για τις πολιτικούς/επιχειρηματικούς  βραχίονές τους εδώ, όλο αυτό το σύστημα δεν δείχνει ικανό να αλλάξει τους σημερινούς πολιτικούς συσχετισμούς οι οποίοι και δίνουν στη χώρα τη δυνατότητα να ελπίζει πως θα κλείσει την πόρτα σε αυτά τα τέρατα του παρελθόντος έστω μετά τις 2ες εκλογές. Τουλάχιστον μέχρι αυτά να τα ξαναφέρει στην εξουσία κάποια στιγμή ο κορεσμός της κοινωνίας όπως έκανε με τους προηγούμενους. Βέβαια αν μετά τον πόλεμο η Ρωσία δεν έχει ρούβλια να ταΐσει αυτό το φαινόμενο, μπορεί να καθυστερήσει ακόμη περισσότερο αυτό το ατύχημα.